canis

Well-Known Member
1 Νοεμβρίου 2008
1.410
6.538
Οι περισσότεροι έχουμε βρεθεί ή θα βρεθούμε, δυστυχώς, απέναντι στο ερώτημα «ευθανασία ή όχι ακόμα;». Επίσης, αρκετοί έχουμε πάρει ή έχουμε δώσει ως απάντηση «Θα το καταλάβεις όταν έρθει εκείνη η ώρα» ή «Θα στο δείξει ο σκύλος».

Ίσως είναι όμως άλλο ένα ψέμα, άλλος ένας μύθος που συντηρείται ανάμεσα στους φιλόζωους και βγάζει από την δύσκολη θέση όσους αναγκάζονται να δώσουν μια απάντηση. Μπορεί και να μη το καταλάβεις έτσι απλά ή μπορεί και να μη «στο πει ο σκύλος».

Αντιθέτως αυτή η απάντηση δυσκολεύει τον ιδιοκτήτη που βρίσκεται ήδη στην δυσάρεστη κατάσταση να έχει ένα ζώο άρρωστο, ένα ζώο για το οποίο νοιάζεται και του δημιουργεί ενοχές το γεγονός ότι δεν μπορεί να καταλάβει ή ότι δεν κατανοεί τι του λέει ο πολυαγαπημένος του σκύλος.

Τα κατοικίδια, πλέον, ζώα δεν μας «διευκολύνουν» πάντα πεθαίνοντας ήσυχα σε μια γωνιά. Ίσως αυτό να συνέβαινε περισσότερο παλαιότερα, μα τώρα, με την εξέλιξη της κτηνιατρικής και της γενικότερης φροντίδας που μπορούμε να τους παρέχουμε η ζωή τους επιμηκύνεται, παρατείνεται και καταστάσεις δύσκολες ή ανίατες μπορούν να αντιμετωπιστούν και να έχουν έναν μακροχρόνιο «αγώνα» θεραπείας έναντι σε ένα σύντομο τέλος που παλαιότερα είχαν.

Πότε, λοιπόν, είναι η στιγμή να πούμε «Αντίο»;

Το να περιμένουμε πολύ και να αναβάλουμε την ευθανασία διότι δεν αντέχουμε να προχωρήσουμε στην ευθανασία για συναισθηματικούς λόγους, συχνά οδηγεί σε μια αδιέξοδη και ψυχοφθόρα κατάσταση όπου μας κυριεύουν ενοχές και τύψεις για τον περιττό πόνο στον οποίο υποβάλαμε τα ζώα μας. Ίσως είναι μία από τις περιπτώσεις που το λίγο νωρίτερα είναι πολύ καλύτερο από το λίγο αργότερα.

Με το «νωρίτερα», βέβαια, δεν εννοούμε πως αν ο σκύλος φτερνιστεί ή αν χτυπήσει το πόδι του πρέπει να τρέξουμε για ευθανασία!

Να όμως που υπάρχει ένας κατάλογος, μια κλίμακα που μπορεί να μας βοηθήσει στο να πάρουμε την σωστή απόφαση στην, όσο το δυνατόν, σωστότερη στιγμή… Η Κλίμακα Ποιότητας Ζωής που παραθέτουμε παρακάτω:

Κλίμακα Ποιότητας ζωής

Οι ιδιοκτήτες κατοικίδιων ζώων μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτή την «Κλίμακα Ποιότητας Ζωής» για να προσδιορίσουν την επιτυχία που έχει η πορεία μιας θεραπείας κάποιας σοβαρής κατάστασης ή για να δώσουν μια απάντηση στο δύσκολο ερώτημα «ευθανασία ή όχι ακόμη;».

Βαθμολογήστε τους ασθενείς με την κλίμακα 0-10, με το 10 να είναι η ιδανική κατάσταση.

1. ΠΟΝΟΣ - Ο επαρκής έλεγχος του πόνου και της αναπνοής είναι από τις πρωταρχικές ανησυχίες μας. Η δυσκολία στην αναπνοή είναι η κορυφαία ανησυχία μας και κορυφαίο κριτήριο. Είναι ο πόνος του ζώου υπό έλεγχο; Μπορεί το ζώο να αναπνεύσει σωστά; Χρειάζεται υποβοήθηση στην αναπνοή και στην πλήρωση οξυγόνου;

2. ΠΕΙΝΑ – Το ζώο τρέφεται επαρκώς; Βοηθά το τάισμα με το χέρι; Χρειάζεται το ζώο σωλήνα σίτισης;

3. ΕΝΥΔΑΤΩΣΗ – Είναι το ζώο αφυδατωμένο; Για ασθενείς που δεν πίνουν αρκετό νερό, χρησιμοποιείτε υποδορίως υγρά μία ή δύο φορές την ημέρα.

4. ΥΓΙΕΙΝΗ – Το ζώο πρέπει να βουρτσίζεται και να καθαρίζεται καθημερινά, ιδιαίτερα μετά τις κενώσεις. Αποφύγετε τις πληγές και τους τραυματισμούς με μαλακό κρεβάτι ή/και στρώμα και καθαρίζετε τις πληγές.

5. ΕΥΤΥΧΙΑ – Εκφράζει το ζώο χαρά, ενδιαφέρον ή ενθουσιασμό; Είναι το ζώο εκφραστικό και αντιδρά στους οικείους του ή/και τα παιχνίδια του; Φαίνεται θλιμμένο, στρεσαρισμένο, βαριεστημένο, φοβισμένο ή μοναχικό; Μπορεί να μεταφερθεί το κρεβάτι του σε χώρο που να έχει πάντα ενδιαφέρον, κίνηση και εκεί που δραστηριοποιείται η οικογένεια του;

6. ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ – Μπορεί το ζώο να σηκωθεί χωρίς βοήθεια; Χρειάζεται το ζώο πάντοτε κάποια ανθρώπινη ή μηχανική βοήθεια (π.χ. καροτσάκι); Θέλει να βγει βόλτα; Έχει κρίσεις επιληπτικές ή παραπατά; (Κάποιοι ιδιοκτήτες θεωρούν πως η ευθανασία είναι προτιμότερη από τον ακρωτηριασμό κάποιου μέλους, αλλά ένα ζώο με περιορισμένη κινητικότητα μα ακόμα «ζωντανό» και ορεξάτο μπορεί να έχει ποιότητα ζωής αν οι ιδιοκτήτες έχουν την διάθεση να βοηθήσουν).

7. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΚΑΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΑΠΟ ΟΤΙ ΚΑΚΕΣ – Όταν οι κακές μέρες υπερισχύουν αριθμητικά των καλών τότε η ποιότητα ζωής είναι σε κίνδυνο. Όταν ο υγιής δεσμός μεταξύ ζώου και ιδιοκτήτη έχει αρχίσει και κλονίζεται ίσως ο ιδιοκτήτης πρέπει να καταλάβει πως το τέλος πλησιάζει. Η απόφαση για ευθανασία πρέπει να παρθεί όταν το ζώο υποφέρει. Αν το τέλος έρθει ειρηνικά και χωρίς πόνο στο σπίτι, είναι το ιδανικό.

Ένα σύνολο άνω των 35 πόντων στα παραπάνω ερωτήματα σηματοδοτεί μια ανεκτή ποιότητα ζωής όπου η προσπάθειες και οι θεραπείες δεν πρέπει να σταματήσουν.

Η παραπάνω κλίμακα, οι ερωτήσεις και οι διαβαθμίσεις ανήκουν στην Alice Villalobos, DVM, DPNAP, φημισμένη ογκολόγο κτηνίατρο, δημιουργού του “Pawspice” προγραμματος για την ποιότητα ζωής ζώων με ανίατες ασθένειες/καταστάσεις.
 


johnk

Well-Known Member
15 Ιανουαρίου 2010
10.176
5.601
ΑΘΗΝΑ
Πολύ ωραίο κείμενο.
Και δίνει μία ορθολογική και "υγιή" άποψη για το πότε να πούμε "Αντίο"... ή, καλύτερα, όπως λέω εγώ, "καλό ταξίδι και καλή αντάμωση"...

Να βάλω κι εγώ λίγο "αλατοπίπερο", σκεπτόμενος κυρίως από την σκοπιά που με απασχολεί: Μεγαλόσωμοι σκύλοι... φανταστείτε και μόνο το βάρος που έχεις να κουβαλάς, στην αδυναμία του φίλου σου...
Μεγαλόσωμοι σκύλοι, που έτσι κι αλλιώς, ζουν λιγότερο...

Εντάξει, εδώ και πολύ καιρό, τρώει τροφή για ηλικιωμένα σκυλιά... παρόλα αυτά, οι αρθρώσεις του "τρίζουν" πλέον και τρίζουν πολύ ("σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας")... δεν τρέχει πιά... δυσκολεύεται να περπατήσει, να καθήσει και (κυρίως) να σηκωθεί...
Η ακοή του τον έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό... και, όπως παρατηρούμε, η όρασή του αδυνατίζει αργά αλλά σταθερά...

Είναι γέρος, πια...

Κοιμάται τον περισσότερο χρόνο της ημέρας... και βλέπουμε, Θεέ μου, το τρίχωμά του (που κάποτε έλαμπε) να έχει ξεθωριάσει, να έχει "τριφτεί"...
Τον βλέπουμε να θέλει να πάει έξω για την ανάγκη του, όλο και πιο συχνά...
Και, τα βράδια, τον ακούμε να σκοντάφτει πάνω σε έπιπλα που (μόλις τον περασμένο μήνα) έβλεπε, ένιωθε και απέφευγε...

Ναι, το βλέπουμε, έχει γεράσει...

Όσο και να προσπαθούμε, δεν θυμόμαστε πόσους μήνες έχει να μας προκαλέσει να παίξουμε με το μπαλάκι του... για το δε tug of war, ούτε κουβέντα... με δυσκολία έρχεται για να πάρει το αγαπημένο του μεζεδάκι...
Και, τότε, συνειδητοποιούμε ότι κάθε φορά που προσπαθεί να σηκωθεί... πονάει!
Και γινόμαστε πιο προσεκτικοί... οπότε διαπιστώνουμε ότι περπατάει μόνο με σκοπό να βρει να κάνει την ανάγκη του...

Και βλέπουμε ότι αυτό το περήφανο σκυλί, που άρχισε την εκπαίδευσή του από κουτάβι και έμαθε που να κάνει τις ανάγκες του από πολύ μικρός... αφήνει πολλές "στάμπες", σε κάθε σημείο που προηγουμένως ήταν ξαπλωμένος... καμιά φορά, δεν προλαβαίνει να κρατηθεί και κάνει και "κακά", εκεί κοντά που καθόταν...
Μας ξεσκίζει την ψυχή η ανάμνηση ότι ο σκύλος μας ήταν πεντακάθαρος, μέχρι (μολις) χτες...
Και, δε μου λες? Ιδέα μας ήταν ότι δείχνει "ντροπιασμένος"?

Ναι, ο σκύλος μας έχει γεράσει (ή αρρωστήσει - στην πιο ευδιάκριτη περίπτωση) και δεν αισθάνεται καθόλου άνετα... είναι προφανές...

Ξέρουμε ότι έφτασε η ώρα να τον αποχαιρετήσουμε... αλλά, ρε παιδί μου, υπήρξε δίπλα μας τόσο υπέροχος σύντροφος, που είναι τρομακτικά δύσκολο να καλέσουμε τον κτηνίατρο για μιά τελευταία φορά...
Ποιός ξέρει, μπορεί να φύγει για το μεγάλο ταξίδι, στη διάρκεια του ύπνου του... δεν θα ήταν υπέροχο να "αποφασίσει" εκείνος?

Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, δεν συμβαίνει έτσι...

Τα μάτια του, μας κοιτάνε (ή είναι η ιδέα μας?) γεμάτα ικεσία, για να κάνουμε κάτι και να ανακουφιστεί... εξάλλου, ξέρει ότι πάντοτε το κάναμε...
Αντί γι αυτό, όμως, πηγαίνουμε και παίρνουμε ένα ακόμα (από εκείνο το δυνατό) παυσίπονο και το τυλιγουμε σε ένα κομάτι από το αγαπημένο του τυρί... νιώθοντας ότι ίσως αυτό είναι ότι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε, για τον αγαπημένο μας...

Και, τότε, ένα πρωί, ο γέρο-φίλος μας δεν μπορεί πια να σηκωθεί... και λείπουν όλοι οι δικοί μου, ρε γαμώτο... τι θα κάνω τώρα?
Με όση δύναμη διαθέτω, τον βοηθάω (ή, καλύτερα, τον μεταφέρω σχεδόν) για να βγει έξω για την ανάγκη του... αλλά, τα πόδια του δεν τον κρατάνε πια και σωριάζεται, σε μιά στάση που δεν τον έχω ξαναδεί...

Και, ξαφνικά, συνειδητοποιώ ότι... είναι "λίγο αργά" για να του προσφέρω την ανακούφιση για την οποία (τώρα πια είμαι σίγουρος!) ικέτευε, μόλις πριν λίγες μέρες...
Είμαι σίγουρος πλέον... ο σκύλος μου, "μου το έδειξε" τελικά... με αυτό τον θλιβερό τρόπο...

Ναι, για μένα, η ευθανασία "λίγο πριν" (έστω κι αν κάνω κάποιο "λάθος" μερικών ημερών)... είναι η τελευταία πράξη αγάπης και σεβασμού για το γέρο-σύντροφό μου!
Στη δε περίπτωση σοβαρής αρρώστιας, ελπίζω να βρω τη δύναμη να δώσω στον πιστό μου σύντροφο την ΕΥΚΑΙΡΙΑ να ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι, έστω και κάνοντας "λάθος" ακόμα περισσότερων ημερών...

Υ.Γ. Παρότι, την τελευταία φορά που χρειάστηκε να το κάνω, νιώθω ότι προκάλεσα το "Θεό"... δίνοντας ώρες (ή και λεπτά) χρόνου πριν να είναι "λίγο πιο αργά"... ίσως και να ξεπέρασα το όριο αυτό...

Υ.Γ.2. Ζητώ συγγνώμη, αν δεν το προσέγγισα κι εγώ τόσο επιστημονικά...:)
 
Last edited:


myEnzo

Well-Known Member
26 Αυγούστου 2015
1.444
4.640
Άρτα
Δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να το προσεγγίσει και πολύ επιστημονικά το θέμα... Ό,τι σημάδι και να σου δώσει ο σκύλος δε χάνεις εύκολα 2 πράγματα: α) την ελπίδα ότι μπορεί να πάει ενάντια στις προβλέψεις και να γίνει καλά ή να ξανανιώσει και β) την ικανότητα να "ξεγελάς" τον εαυτό σου βλέποντας βελτίωση και καλές μέρες εκεί που δεν υπάρχουν. Πχ το καλοκαίρι μία θεία μου έχασε το λαμπραντόρ της, ετών περίπου 11 μέσα σε μία εβδομάδα. Μέσα σε αυτήν την εβδομάδα έβλεπε ότι δεν μπορούσε πια ούτε να σηκωθεί, τον έβγαζε έξω τραβώντας την κουρελού πάνω στην οποία ήταν ξαπλωμένος. Παρόλα αυτά, κάποιες φορές έβλεπε βελτίωση και ήλπιζε ότι ίσως και να λειτουργήσει η θεραπεία, αν και ο κτηνίατρος δεν της άφησε πολλά περιθώρια. Και φυσικά ούτε λόγος για ευθανασία, παρόλο που ο σκύλος της είχε δώσει σχεδόν όλα τα προαναφερθέντα σημάδια...
 


Elrandir

Well-Known Member
15 Ιουλίου 2013
468
1.340
@myEnzo έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτά που ανέφερες.. Έχοντας κάνει στον πρώτο μου σκύλο ευθανασία, αναγνωρίζω στον εαυτό μου ακριβώς αυτά τα δυο πράγματα που ανέφερες.

Η Λίζα (ο σκύλος του avatar) την τελευταία εβδομάδα περίπου δεν μπορούσε να περπατήσει και δεν είχε διάθεση για βόλτα. Οπότε απλώς βγαίναμε μέχρι την πόρτα και καθόμασταν και χαζεύαμε έξω.. Είχα αρχίσει σιγά σιγά να συνειδητοποιώ οτί τα πράγματα δεν ήταν καλά.. Στις 5 μέρες από εκεί που δεν σηκωνόταν και πολύ ξαφνικά έχει μια τρελή άνοδο στο κέφι και τις αντοχές που δεν πίστευα στα μάτια μου. Οπότε αναπτερώθηκε το ηθικό μου και λέω "Εδώ είμαστε, όλα καλά!". Το μεσημέρι της ίδιας μέρας άρχισε να έχει εμετούς, διάρροιες και παρέλυσαν τα πίσω πόδια. Δύναμη να σηκωθεί καθόλου. Την πήγαμε σε 3 κτηνιάτρους μέσα στην ίδια και την επόμενη μέρα και η διάγνωση ίδια: καρκίνος και καμία ελπίδα να τα καταφέρει. Και λόγω του καρκίνου και λόγω της ηλικίας της (13,5 χρόνων). Οπότε ή πηγαίναμε για ευθανασία ή την αφήναμε να πεθάνει μόνη της μέσα στις επόμενες 2-3 μέρες. Την απόφαση για ευθανασία την πήρα εγώ παρά το γεγονός ότι με διέλυσε ψυχολογικά. Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που σταμάτησε να αναπνέει.. Και είναι κάτι που μάλλον δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Προσωπικά δεν ξέρω αν θα καταλάβαινα τα σημάδια νωρίτερα και πάλι. Γιατί μέχρι τελευταία στιγμή κρατάω την ελπίδα..
 


Μάρθα & Σίλβα

Well-Known Member
28 Μαϊου 2014
1.705
3.933
39
Για όσους εμάς έχουμε ζήσει ήδη μια ευθανασία, τα συναισθήματα κατακλύζουν...Για μένα προσωπικά, η απόκτηση νέου σκυλου ήταν δύσκολη γι'αυτόν ακριβώς το λόγο... για τη στιγμή που σταματάει να αναπνέει και ένιωσα όλο το βαρος να πεφτει στα χέρια μου με αυτή την ανασα που σβήνει... και είναι τρομαχτικο πράγμα να χάνεις το μικρό σου "αδερφάκι"...

'Ομως η αξιοπρέπεια που προσφέρει στο τέλος και η λύτρωση είναι αδιαμφισβήτητα... όπως και η αγάπη, η κουλτούρα και η ενσυναίσθηση που παρέχει η ζωή με ενα σκύλο... γι'αυτο και οι περισσοτεροι απο εμάς στη δύσκολη στιγμή που χάνεται κάθε ελπίδα, την ίδια απόφαση θα παίρναμε, και γι'αυτό οι περισσοτεροι απο εμας δεν μπορούμε να φανταστούμε ποτέ την ζωή μας αδεια, χωρίς σκύλο....

Τρέμω τη στιγμή που θα πρέπει να πάρω αυτήν την αποφαση για το "παιδί μου"... την τρέμω απο την στιγμή που την αντίκρυσα μωρό και είπα "μην φοβάσαι σε κρατάω τώρα", ήξερα ότι θα της το ξαναπώ σε κάποια χρόνια... και θα το κάνω εαν χρειαστεί...
 


Yorkaddict

Well-Known Member
24 Ιανουαρίου 2011
5.445
12.860
Aθήνα
Μάρθα χρησιμοποίησες μια λέξη που το νόημά της για μένα είχε τεράστια σημασία και μου έδωσε την δύναμη να το κάνω.
Αξιοπρέπεια.

Δύσκολο θέμα, πολύ προσωπικό και φουλ στο συναίσθημα.
 


Μάρθα & Σίλβα

Well-Known Member
28 Μαϊου 2014
1.705
3.933
39
Μάρθα χρησιμοποίησες μια λέξη που το νόημά της για μένα είχε τεράστια σημασία και μου έδωσε την δύναμη να το κάνω.
Αξιοπρέπεια.

Δύσκολο θέμα, πολύ προσωπικό και φουλ στο συναίσθημα.
Μα δεν την αξίζουν? Και αν το καλοσκεφτείς, γι'αυτον ακριβώς το λογο υπάρχουν και ανθρωποι που ζητούν δικαιωμα στην ευθανασια... ολοι αγαπαμε τη ζωή, ομως αν χανεται η αξιοπρεπεια τι μενει???

κανουμε τοσα για να δειξουμε αγαπη στο σκύλο μας... μπορει να τους παιρνουμε καινουρια λουρια, κρεβατακια, χτενες λιχουδιες για να δειξουμε ανθρωπινα την αγαπη μας. το μεγαλειο του σκυλου ειναι οτι δεν ενδιαφερεται καθολου για ολα αυτα φυσικα... η υστατη στιγμη ειναι απο τις λιγες που η αγαπη βρισκει απολυτα κοινο κωδικα να επικοινωνησει... θυσια και ασυλληπτη δυσκολια για μας, αξιοπρεπεια και ανακουφιση για κεινα...
 


matilda

Well-Known Member
16 Ιουλίου 2007
1.433
1.022
Δύσκολο θεμα....και οι μνήμες ακόμα νωπές. Το μόνο που ήθελα ήταν να μην στερήσω ούτε μέρα. Ίσως να άργησα και λίγο...
 
  • Like
Reactions: flygirl


Marion_Russel

Well-Known Member
17 Οκτωβρίου 2013
567
675
Διαβάζω το θέμα με μεγάλο ενδιαφέρον και μπράβο @canis που ανέβασες κάτι τέτοιο. Δεδομένου ότι ο μόνος σκύλος που χω αποκτήσει είναι 2 χρονών και απέχουμε κάποια χρόνια (ελπίζω και εύχομαι τουλάχιστον) απο αυτά που περιγράφετε, θέλω να εκφράσω την απορία μου σχετικά.
Αν ο σκύλος πραγματικά υποφέρει από κάποια ασθένεια και τον βλέπεις να βασανίζεται, τότε το καταλαβαίνω ότι κάποιος θα σκεφτεί την ευθανασία σαν λύση. Αν όμως, ο σκύλος είναι απλά πολύ γηραλέος, όπως ανέφερε ο @johnk γιατί να μην περιμένεις να ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής του? Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση βασανίζεται? Εκτός από τα πρακτικά, δηλαδή, ότι δεν μπορεί να πάει τουαλέτα κτλ, νιώθει πόνο?
 
  • Like
Reactions: LaCat


Μάρθα & Σίλβα

Well-Known Member
28 Μαϊου 2014
1.705
3.933
39
(ενας πολύ γέρικος σκύλος είναι πάρα πολύ πιθανό οτι θα έχει πόνους, είναι πολύ συχνό να υποφέρουν απο αρθριτικά πχ σε μεγάλη ηλικία.)

εαν το σκυλί χασει όραση, ακοή,και χρειάζεται να τον μεταφέρεις στα χέρια για να κανει την αναγκη του, αντιμετωπίζεις το πρακτικό το οποίο είναι δύσκολο...και μπορεις να περιμένεις να κανεις συντηρητική αγωγή, ότι συστήνεται τελοςπαντων...

εαν χάσει και την όρεξη για φαγητό... ξέρεις οτι έρχεται η ώρα... και εκει πλεον εχεις μια επιλογή να κανεις...
 


stamatia

Well-Known Member
6 Ιουνίου 2009
5.371
2.994
Δύσκολα δίνονται απαντήσεις σε αυτό το θέμα.
Προσωπικά, αν είχα ένα γεράκο σκύλο που το πρόβλημά του θα ήταν μόνο τα γηρατειά δεν θα έκανα ευθανασία...θα άφηνα το σκυλί να ολοκληρώσει τον κύκλο του και θα προσπαθούσα η ζωή του να είναι όσο το δυνατόν ανώδυνη (εξάλλου για αυτό υπάρχουν τα παυσίπονα, όπως τα παίρνουν και οι ηλικιωμένοι άνθρωποι).
Σε σκυλί με πρόβλημα υγείας νομίζω, ότι κρίσιμο σημείο είναι ο κτηνίατρος. Θα πρέπει να έχει μεγάλη βαρύτητα η γνώμη του. Φυσικά αυτό εξαρτάται πάντα και από το βαθμό εμπιστοσύνης που έχει ο ιδιοκτήτης στη κρίση του.
 


Yorkaddict

Well-Known Member
24 Ιανουαρίου 2011
5.445
12.860
Aθήνα
Έχει σχεδόν ένα χρόνο που έχασα 2 λατρεμένους φίλους.
Το κοριτσάκι μου 14 ετών, είχε τα θεματακια της. Είχε μειωθεί κάπως η ακοή της, είχε αρθριτικά και η καρδούλα της είχε ένα μικρό φύσημα. Έπαιρνε τα φαρμακακια της και σχεδόν όλα κυλούσαν ομαλά, ελεγχόμενα θα έλεγα. Οι εξετάσεις της ήταν άριστες και η κλινική της εικόνα ήταν εξαιρετική για την ηλικία της.
Μια μέρα ξαφνικά εκεί που πήγαινε από το σαλόνι στην κουζίνα, έπεσε κάτω. Δεν μπορούσε να σηκωθεί. Έμεινε παράλυτη.
Επαθε προβολή δίσκου στο ύψος του αυχένα. Για όσους γνωρίζουν, το σημείο ήταν από τα χειρότερα γιατί παρέλυσε και στα 4 άκρα.
Κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν με την συνδρομή του κτηνιάτρου μας, αλλά δυστυχώς δεν ήταν κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει.
Εφυγε ήρεμη στην αγκαλιά μας.

Ο αδελφούλης της, ήταν σε μια αντίστοιχη κατάσταση. Η καρδούλα του είχε ένα φυσηματάκι, και η ακοή του είχε εξασθενίσει. Κατά τα άλλα ήταν ταυράκι. Οι εξετάσεις του άριστες, όπως και η κλινική του εικόνα. 3 μήνες μετά το κοριτσάκι μου, σταμάτησε να τρώει. Οξεία νεφρική ανεπάρκεια. Οροί, φάρμακα... τίποτα. Δεν κράταγε τίποτα μέσα του.
Εφυγε ήρεμος, στην αγκαλιά μας και βρήκε την αδελφούλα του που τον περίμενε.

Δυστυχώς σου έρχεται από κει που δεν το περιμένεις. Μπορείς να κάνεις τα πάντα, να φροντίζεις τα πάντα, αλλά το γήρας είναι άτιμο πράγμα. Και ξέρετε το τραγικό είναι πως όλα γίνονται σε άλλο χρόνο. Οσο γρήγορα μεγαλώνουν και γίνονται από χνουδωτές μπαλίτσες σκύλαροι, τόσο γρήγορα φθίνουν.
Η ειρωνία είναι πως στον Μπέντζι μου είχαμε κάνει φουλ εξετάσεις 2 εβδομάδες πριν.
Ολα ήταν άψογα - σε βαθμό που ούτε καν πάει το μυαλό σου πως έχει άλλες 2 εβδομάδες ζωής.

Αγαπάτε τα φιλαράκια σας και ζήστε κάθε στιγμή μαζί τους. Ο χρόνος για αυτά περνάει με εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς από τον δικό μας.
 


LaCat

Well-Known Member
3 Ιουλίου 2013
861
923
Στα κατοικίδια, τα οποία συγκριτικά με εμάς έχουν πολύ μεγαλύτερη αντοχή στον πόνο, τα ποσοστά ευθανασίας είναι υψηλά

Μόνο κάποιος συνάνθρωπος μας μπορεί ρητά να μας εκφράσει τη βούληση του. Οπότε ας μην ξεχνάμε ότι ελάχιστοι άνθρωποι επιλέγουν ή εκφράζουν επιθυμία για ευθανασία την κρίσιμη περίοδο και "επί του πρακτέου" –και όχι θεωρητικά όπου εύκολα ή ασυλλόγιστα λέμε αααααν ποτέ συμβεί κάτι το προτιμώ, έχοντας όμως την (ψευδ)αίσθηση ότι η τωρινή μας καλή κατάσταση θα διαρκέσει για πολύ πολύ καιρό ακόμα και άρα το ζήτημα δε μας πολυαφορά.
Και η επιθυμία για ζωή, η μάχη για την επιβίωση υπό τις πιο ακραίες συνθήκες, συναντάται σε όλα τα πλάσματα.

Θα το σκεφτόμουν ως ενδεχόμενο μόνο αν συνέτρεχαν τρεις προϋποθέσεις: αν ιατρικά είναι βέβαιο ότι είμαστε σε μία κατάσταση που ο θάνατος είναι α) επικείμενος, β) επίπονος και γ) υπό τον όρο ότι ο σκύλος έχει δείξει (μάλλον) παραίτηση –πχ δεν τρώει, δεν πίνει νερό, όχι όμως αν δεν περπατάει επειδή δε μπορεί (και όχι επειδή δε θέλει).
 


Yorkaddict

Well-Known Member
24 Ιανουαρίου 2011
5.445
12.860
Aθήνα
Κατερίνα καταλαβαίνω απόλυτα τι λες, παρόλο που έχω μια διαφορετική προσέγγιση.
Για μένα δεν είναι κριτήριο ο σωματικός πόνος αποκλειστικά, μα η ποιότητα ζωής και η αξιοπρέπεια. Όταν το σώμα δεν μπορεί πλέον καθόλου και αμετάκλητα να ακολουθήσει την ψυχή, υπάρχει ένας άλλος πόνος, πολύ πιο επώδυνος από τον σωματικό.
Γιατί είναι κάτι που επηρεάζει κάθε πτυχή της ύπαρξής σου.
Η παραίτηση για ζωή δεν θα έρθει ποτέ σε έναν σκύλο. Από τη στιγμή που γεννιούνται μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους είναι παιδιά στο μυαλό και την καρδιά. Θα πρέπει ζωτικά όργανα να σταματήσουν να λειτουργούν σωστά για να σταματήσουν να πίνουν νερό ή να μην θέλουν να φάνε το αγαπημένο τους φαγητό. Δεν είναι ένδειξη παραίτησης της καρδιάς, της ψυχής.
Το σώμα απλά έχει ημερομηνία λήξης.

Σε περιπτώσεις αμετάκλητης και καθολικής παράλυσης έχεις δύο επιλογές: ή κρατάς ένα πλάσμα που λατρεύεις στην ζωή και το βλέπεις να τυρανιεται ή το λυτρώνεις.
 


vrmode

Well-Known Member
27 Νοεμβρίου 2006
8.123
10.077
Athens
Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες και το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ένα πρακτικό θέμα γιατί μου έχει περάσει από το μυαλό...
Αν ποτέ χρειαστεί, θα το έκανα στο σπίτι. Για να νιώθει σπίτι του και να μην αγχώνεται στο ιατρείο... Και εκείνη την ώρα θα προσπαθούσα όσο γίνεται να με πείσω ότι δεν τρέχει τίποτα και να μην μεταδώσω καθόλου άγχος...
 


Yorkaddict

Well-Known Member
24 Ιανουαρίου 2011
5.445
12.860
Aθήνα
Μακάρι να ήταν μόνο εκείνη την ώρα Βάσω...
Το σφίξιμο και ο κόμπος στην καρδιά διαρκεί από την στιγμή που θα το πάρεις απόφαση.
Και ξέρεις πως καταλαβαίνουν τα πάντα. Δεν μπορείς να κρυφτείς.
Όσο πιο οικεία νοιώθει τόσο το καλύτερο...

Και το άλλο βέβαια θέμα είναι το μετά.
Όχι το ψυχολογικό, το πρακτικό.
Κάτι που σαν χώρα πάσχουμε και αρκετές φορές είχα σκεφτεί να ανοίξω θέμα αλλά δεν άντεξα να το κάνω.

Τι κωλοθεμα πιάσαμε...
 


Marion_Russel

Well-Known Member
17 Οκτωβρίου 2013
567
675
Και το άλλο βέβαια θέμα είναι το μετά.
Όχι το ψυχολογικό, το πρακτικό.
Κάτι που σαν χώρα πάσχουμε και αρκετές φορές είχα σκεφτεί να ανοίξω θέμα αλλά δεν άντεξα να το κάνω.
Γιατί σε άλλες χώρες υπάρχει κάποια νομοθεσία σχετικά ??
 


GRDANE

Well-Known Member
7 Σεπτεμβρίου 2007
6.815
5.047
patra
grdane.blogspot.com
3 φορες αποφαση ευθανασιας
3 στιγμες απο τις χειροτερες της ζωης μου...
φανταζομαι θα ακολουθήσουν κι άλλες...
δεν νομίζω ότι ποτέ θα γίνει μία εύκολη απόφαση..
μπράβο κανις... το κείμενο διευκολύνει στο πότε πρέπει να παρθεί η απόφαση..
δεν νομιζω όμως να υπάρχει κάτι που θα το κάνει εύκολο...
 


Μαρια&Ηρα

Well-Known Member
15 Αυγούστου 2013
2.513
3.753
38
Τοχω σκεφτεί....πολύ...(θελω να εχω πρόγραμμα,να ειμαι ετοιμη, γιαυτο σκεφτομαι απο τωρα για μετα απο 10 χρονια)...απο πριν καν φερω την Ηρα στην ζωη μου...πως που ποτε γιατί...
Σιγουρα ειμαι υπερ της ευθανασίας (θεωρω οτι θα πρεπε κ οι ανθρωποι να έχουμε αυτο το δικαιωμα)!
Είμαι υπερμαχος της ποιοτητας κ οχι της ποσοτητας...και το μόνο που ελπίζω είναι...οταν...ναχω το ψυχικο σθένος κ την ανιδιοτελεια να χαρισω στην "πρωτοτοκη" μου την ηρεμία κ την γαληνη που της αξιζει.
Δεν θα αντεχα τον εαυτο μου εαν εστω υποπτευομουν οτι την βασανιζω χωρις ουσιαστικο λόγο.
Ξερω πως θα γίνει που θα γίνει και απο ποιόν, εχω επιλεξει ηδη το σημειο που θα θαφτει ωστε να μπορω παντα να την επισκεφτομαι (εχω δηλώσει οτι θα μπει κ σαν όρος στην διαθήκη μου κ με περιγελουν, να μην πουληθεί ποτε το κτημα που θαναι θαμμένη η Ήρα) κ απλα προσευχομαι να μπορεσω μεχρι να ρθει εκεινη η ωρα να της προσφερω οτι καλυτερο.

Επισης εχω ξεκαθαρισει οτι οσο κ να πενθω θα χρειαστω καποιον να με πεισει να φερω αμεσα στην ζωη μου ενα αλλο σκυλακι...να προσφερω οτι κ στην Ηρα σε καποιο αλλο (κατι σαν φόρους τιμής στην μνήμη της...) που θα εχει αναγκη ενα σπιτικο (υιοθεσια δλδ, κατα προτιμηση αυτο που θαχει τις μικροτερες πιθανότητες να υιοθετηθεί)

Ετσι ταχω σκεφτει τα πραγματα...οψόμεθα...
 
  • Like
Reactions: Elrandir


matilda

Well-Known Member
16 Ιουλίου 2007
1.433
1.022
@Μαρια&Ηρα οταν εμεις κανουμε σχεδια ο Θεος γελαει......

Όσο και να το σκεφτεις δεν θα εισαι ποτε ετοιμη. Ευχαριστησου το ΤΩΡΑ με την Ηρα σου. Ειναι ο μεγαλυτερος φορος τιμης που μπορεις να της προσφερεις. Τα αλλα....οσο και να τα προγραμματισεις...