Yorkaddict

Well-Known Member
24 Ιανουαρίου 2011
5.445
12.860
Aθήνα
Γιατί σε άλλες χώρες υπάρχει κάποια νομοθεσία σχετικά ??
Αναφέρομαι στην ταφή ή σε ό,τι αποφασίσει ο καθένας.
Σε άλλες χώρες και από όσο γνωρίζω, υπάρχει μια πιο ανθρώπινη αντιμετώπιση αφενός από το σύνολο της κοινωνίας και αφετέρου από την πλευρά της πολιτείας. Υπάρχει δηλαδή η πρόβλεψη για κάτι τέτοιο και κυρίως με απόλυτο σεβασμό στον φίλο σου, αλλά και στην ψυχολογία σου.
Εδώ σε εμάς υπάρχουν κάποια ελάχιστα ιδιωτικά κοιμητήρια, αλλά συνήθως γίνεται σε δικό μας χώρο - αν φυσικά υπάρχει η δυνατότητα.
Αν δεν υπάρχει - και ειδικά εμείς οι Αθηναίοι - αντιμετωπίζουμε πρόβλημα.
Κάποια κοιμητήρια μέσω γνωστών και από την πίσω πόρτα σε εξυπηρετούν, αλλά γενικά υπάρχει ένα θέμα.
Ζητώ συγνώμη γιατί είναι ένα μακάβριο θέμα.

Οσον αφορά την επόμενη μέρα, είναι καθαρά προσωπικό και άπτεται της ψυχολογίας του καθενός μας αλλά και της θεώρησης που έχει για την ζωή γενικότερα.
Εγώ προσωπικά βίωσα πρώτη φορά την απώλεια όταν ήμουν 11 ετών και εξαιτίας της μητέρας μου δεν μπόρεσα να πάρω άλλον σκύλο μέχρι τα 15 μου. Ήταν αφόρητο. Με σημάδεψε.
Έκτοτε δεν έχω μείνει ποτέ στην ζωή μου χωρίς σκύλο και θεωρώ πως 4 νέα πατουσάκια μετατρέπουν τον πόνο σε μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν ξεχνάς, δεν μπορείς να το κάνεις, απλά είναι τέτοια τα συναισθήματα που σου βγάζει "ο νέος" που όλη σου την αγάπη την διοχετεύεις σε αυτόν.
 
  • Like
Reactions: GRDANE and vrmode


Μάρθα & Σίλβα

Well-Known Member
28 Μαϊου 2014
1.705
3.933
39
πραγματικα καθαρά προσωπικο... Εγω δεν αντεχα την ιδεα να τον αντικαταστησω...οσο και να μου ελειπε το να εχω σκυλο, ο Φοιβος ηταν ο σκυλος μου και πιστευα οτι ειχα κλεισει με το θεμα... μεχρι που βρεθηκε στο δρομο μου το κοριτσι μου... συχνα την αγκαλιαζω και κλαιω γιατι ξερω τι θα ζησω σε λιγα χρονια... το εχω ζησει ξερω τον πονο, ο αντρας μουδεν το καταλαβαινει... δεν ξερω πως θα αντιδρασω μετά, ξερω ομως οτι σκυλι σαν αυτο δεν θα ξαναβρω, ειναι πραγματικα αναντικαταστατη για μενα...

Υπάρχει και η πανακριβη επιλογή της καυσης στην Ελλάδα, δεν ξερω φορεις κλπ ξερω ομως οτι γινεται, αλλα οι τιμες ειναι τρομερες...Παρολα αυτά εχουμε ηδη αποφασισει οτι ετσι θα κινηθουμε οταν ερθει η μαυρη ωρα... θα ειναι η τελευταια μας προσφορα στο κοριτσι μας... και μετά θα "πετάει" στο βουνό που τοσο αγαπαει...

(κομμάτια με εχετε κανει να ξερετε με αυτο το θεμα...)
 




Marion_Russel

Well-Known Member
17 Οκτωβρίου 2013
567
675
@Yorkaddict Δεν το θεωρώ καθόλου μακάβριο το θέμα. Ειναι μια πραγματικότητα, στενάχωρη μεν, αναπόφευκτη δε. Κι εγώ στην ταφή αναφερόμουν. Στο εξωτερικό έχουν προνοήσει για κάτι τέτοιο? Υπάρχουν χώροι όπου μπορείς να πας το σκυλάκο σου?
 


Yorkaddict

Well-Known Member
24 Ιανουαρίου 2011
5.445
12.860
Aθήνα
Ναι. Γενικά στο εξωτερικό και στον πολιτισμένο κόσμο γενικότερα, έχουν άλλη σχέση με αυτή την απώλεια και την διαχείρισή της. Και σε πρακτικό αλλά και σε ψυχολογικό επίπεδο.
 


Iraki maria

Well-Known Member
11 Σεπτεμβρίου 2015
368
791
37
Thessaloniki
Οταν πηρα την χνουδομπαλιτσα μου πρωτη φορα αγκαλια της υποσχεθηκα οτι τα παντα θα τα περασουμε μαζι και δε θα την αφησω να υποφερει,το πως περασανε εξι χρονια δε το καταλαβα και ουτε θα καταλαβω πως θα περασουν αλλα τοσα,και θα ερθει η ωρα να σκεφτομαι το αντιο. Αυτο το πλασματακι ειναι η ζωη μου και σε καμια μα ΚΑΜΙΑ περιπτωση δε θα την αφησω να υποφερει για δικο μου εγωισμο οταν ερθει η ωρα θελω να φυγει με αξιοπρεπεια ,οπως πιστευω πως ζει. Δεν θα αντεξω τη στιγμη που θα κλεινουν τα ματακια της και δε θα ξυπνησω μαζι της αλλα αυτη νομιζω πως θα ειναι η μεγαλυτερη αποδειξη της αγαπης μου στην τελευταια της μαχη:cry:.
 


elpinor

Well-Known Member
27 Αυγούστου 2015
846
3.188
Αθήνα
Υπάρχουν χώροι όπου μπορείς να πας το σκυλάκο σου?
Οι απώλειες μου τον τελευταίο χρόνο με ανάγκασαν να γνωρίσω έναν τέτοιο χώρο. Οργανωμένο, αξιοπρεπές, επισκέψιμο, αλλά όχι ιδιαίτερα οικονομικό. Λειτουργεί με την λογική των ανθρώπινων (3 χρόνια στην αρχική τιμή με επιπλέον "συνδρομή" για επέκταση), παραλαβή από το σπίτι, δυνατότητα επισκέψεων κλπ.
Πλησιάζει και ο χρόνος από την απώλεια του Μάο, ψυχοπλακώθηκα πάλι :-(
Πάω να παίξω με τα κουτάβια μου.
 
  • Like
Reactions: Marion_Russel


johnk

Well-Known Member
15 Ιανουαρίου 2010
10.176
5.601
ΑΘΗΝΑ
...Αυτο το πλασματακι ειναι η ζωη μου και σε καμια μα ΚΑΜΙΑ περιπτωση δε θα την αφησω να υποφερει για δικο μου εγωισμο οταν ερθει η ωρα θελω να φυγει με αξιοπρεπεια ,οπως πιστευω πως ζει.
Δεν θα αντεξω τη στιγμη που θα κλεινουν τα ματακια της και δε θα ξυπνησω μαζι της αλλα αυτη νομιζω πως θα ειναι η μεγαλυτερη αποδειξη της αγαπης μου στην τελευταια της μαχη:cry:.
Συμφωνώ... αφιερωμένο::)

The Last Battle
If it should be that I grow weak,
and pain should keep me from my sleep,
then, will you do what must be done?
For this -- the last battle -- can't be won.

You will be sad, I understand,
but don't let grief stay in your hand;
for on this day, more than the rest,
your love and friendship must stand the test.


We‘ve had so many happy years;
you wouldn't want me to suffer so.
When the time comes, please, let me go...


Take me to where my needs will tend,
Only, stay with me until the end,
And hold me firm, and speak to me,
Until my eyes no longer see...


I know, in time you will agree,
it is a kindness you do to me.
Although my tail its last has waved,
from pain and suffering I have been saved.


Don't grieve that it must be you,
who has to decide this thing to do,
we’ve been so close -- WE two -- these years,
don’t let your heart hold any tears.
 


Iraki maria

Well-Known Member
11 Σεπτεμβρίου 2015
368
791
37
Thessaloniki
Ποσο δικιο εχετε! Πραγματικα σε αυτο το κειμενο αποτυπωνονται ολες μου οι σκεψεις περι ευθανασιας και μου διαλυονται ολες μου οι αναστολες που ισως να ειχα. Σας ευχαριστω παρα πολυ!
 
  • Like
Reactions: Yorkaddict


Μάρθα & Σίλβα

Well-Known Member
28 Μαϊου 2014
1.705
3.933
39
Συνεχιστε ετσι και θα με βαλουν στο δαφνι..." Η τρελη με τη κοιλια που κλαιει και παταει κουμπια" θα ειναι ο τιτλος του ποιηματος που θα γραψουν για μενα...
 




elpinor

Well-Known Member
27 Αυγούστου 2015
846
3.188
Αθήνα
Ξεκίνησα να γράφω. Από την αρχή. Από τον Ρούντι. Και πόνεσα. Όπως τότε. Και με πήραν τα κλάματα. Όπως τότε. Και σκέφτηκα:
" Αν δεν μπορώ να γράψω για την πρώτη μου αγάπη που έχασα πριν από 30 χρόνια, πως θα γράψω για την ShuShi που έχασα πριν από 3 μήνες;" Και τα έσβησα όλα. Και αποφάσισα να μην γράψω. Και να πάω να παίξω με τα κουτάβια μου. Ξανά.
 
  • Like
Reactions: Orilis


Μάρθα & Σίλβα

Well-Known Member
28 Μαϊου 2014
1.705
3.933
39
Ωχ ρε παιδιά...
Οι ιστορίες του πατέρα μου λένε ότι από όταν πρώτοπερπάτησα στο δρόμο του έφευγα από τα χέρια για να πάω να χαϊδέψω σκυλάκια...Μέχρι τα 2 ήξερα ότι χαϊδεύω κάτω από το λαιμό και όχι πάνω στο κεφάλι, ότι ρωτάμε πριν χαϊδέψουμε και τι σημαίνει ουρά κούνιστη ουρά κάτω ουρά ακίνητη ψηλά...ζητούσα σκυλί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου....είχαν έρθει σπίτι μου όλων των ειδών τα κατοικίδια για να καλυφθεί η ανάγκη μου αλλά δεν...
Ο πατέρας μου δουλεύει σε ένα εργοστάσιο στη μεταμόρφωση και θυμάμαι κάθε Κυριακή σχεδόν πηγαίναμε στο τεράστιο κτήμα που είχε στο προαύλιο χώρο για να παίξουμε με τα σκυλιά που μάζευε εκεί (πολλές στανές τότε πάνω εκεί,άρα πολλά σκυλιά,άρα πολλά αδέσποτα,άρα πολλές φόλες)...ο μπαμπάς πάντα με δεύτερο φαρμακείο στο αυτοκίνητο ατρόπινη κτηνίατρο και μετά εργοστάσιο σε όποιο σκυλάκι έβρισκε...κλάμα εγώ..."φέρε ένα σπίτι μπαμπά σε παρακαλώ"..... "δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα" η απάντηση του έξαλλη εγώ...
Κοντά στα 15 μου βρίσκει 2 μωρά σε ένα χωράφι...το ένα χάθηκε το άλλο ήρθε σπίτι μας.... δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που είδα ένα μαύρο πλάσμα όσο η παλάμη μου μέσα στη κούτα...ακόμα και σήμερα εκείνη ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου....
όμορφα και δύσκολα χρόνια τα χρόνια που πέρασαν (τρομερό άγχος αποχωρισμου ο φοιβος...φευγαμε με βάρδιες από το σπίτι από ένα σημείο και μετά)... Μόλις 9 τον αριθμό...ήρθε η ώρα του να φύγει πολύ νωρίς ειδικά για μικρόσωμο σκυλάκι...και τον βοήθησαμε να φύγει ήσυχα,μέσα σε 3 αγκαλιές...
Αυτό που θυμάμαι περισσότερο μετά το θάνατο του,είναι ότι δεν άντεχα να γυρίσω σπίτι...έβαζα το κλειδί στην πόρτα και το ότι δεν άκουγα πατούσακια να τρέχουν από μέσα και δεν με υποδέχοταν κάνεις στην πόρτα μου έφερνε ένα βάρος στη καρδιά που δεν έχω ξανανιώσει...
Πέρασαν χρόνια για να μην κοιτάζω το πάτωμα όταν σηκώνομουν βράδυ από το κρεβάτι...πρόσεχα πάντα μην τον πατήσω που ήταν μαύρουλης και δεν φαινόταν στο σκοτάδι...
Ήταν το πρώτο μου σκυλί... το δεύτερο μου αδερφάκι...και χαίρομαι που μοιράζομαι μαζί σας την ιστορία του...
 


PXM-DANBULL

Well-Known Member
23 Ιανουαρίου 2014
692
2.264
Που να χτυπιέστε δεν γράφω λέξη. Καθίστε εδω να κάνετε ομαδική ψυχοθεραπεία.
Τα ξέρουμε ... τα περάσαμε... θα τα ξαναπεράσουμε...Και με τα δικά μας και με τα δικά σας... των φίλων μας.
Χαθήκανε ρε canis τα θέματα? Κάνε ένα αφιέρωμα στον Καραμπάτσο να ισιώσουμε.:D
 


Fido

Member
24 Απριλίου 2012
19
13
Ακολουθεί σεντόνι που εν μέρει ίσως να ανήκει και σε άλλο θέμα.
Όταν στις 6/2 έδωσα στο γιατρό το οκ να κοιμίσει την Ίβα (η φωτογραφία προφίλ μου) ήταν μια απόφαση που , ουσιαστικά, είχα πάρει ήδη 2 με 3 μέρες πριν. Το έβλεπα ότι το ζώο άρχισε να γίνεται "βαρύ", αναντίστοιχα με την ηλικία της (πριν λίγες μέρες θα έκλεινε τα 7), ότι η βόλτα μειωνόταν μέρα με τη μέρα, ότι δεν είχε διάθεση όπως πριν και ότι την τελευταία μέρα είχε γίνει και βραχυπνοϊκή. Κρεμόμουν ουσιαστικά από την απόφαση του γιατρού η οποία φυσικά και επιβεβαίωσε τους φόβους μου. Παρόλο που δε δίστασα στιγμή, ήταν η πιο οδυνηρή απόφαση που πήρα ποτέ. Πέρασαν όλα σαν αστραπή από μπροστά μου: σε τι κατάσταση την είχα βρει τον Ιανουάριο του '11, οι σκανταλιές της στην αρχη που έτρωγε ότι βρώσιμο βρισκόταν στην ακτίνα δράσης της, οι ατελείωτες βόλτες σε Αθήνα και Λέσβο, ο δύσκολος και περήφανος χαρακτήρας του ελληνικού ποιμενικού, τα παιχνίδια της με ένα αδέσποτο σκυλί στο πάρκο και άλλα πολλά. Τη φίλησα και έμεινα δίπλα της ως το τέλος.

Και από εδώ και μπρος ξεκίνησε η διαδικασία για το τι θα απογίνει. Προέκρινα την καύση απλά και μόνο για να επιστρεψει στο νησί που τόσο της άρεσε. Πηγα συστημένος σε ένα κτηνιατρείο που αναλάμβανε τέτοιες υποθέσεις, έγιναν όλα τα διαδικαστικά και ξεκίνησε η αναμονή. Να σημειωθεί ότι ο χρόνος που θα χρειαζόταν για να γίνει η καύση (ο αποτεφρωτήρας ήταν εκτός Αθηνών)ήταν κάποιες μέρες, σύμφωνα με δηλώσεις τους. Περνά μια βδομάδα, τίποτα. Παίρνω τηλέφωνο μου λένε πως θα με ειδοποιήσουν. Περνά δεύτερη βδομάδα, στο δεύτερο τηλέφωνο μου λένε ότι η διαδικασία θα πάρει από 15 μέρες ως ένα μηνα. Έμαθα στο ενδιάμεσο ότι έχουν γίνει άπειρες καταγγελίες για το συγκεκριμένο κτηνιατρείο για διάφορους λόγους και με ζώσανε τα φίδια. Στην τρίτη βδομάδα με το σκυλί ακόμα στην κατάψυξη μου λένε ότι θα πάρει γύρω στο μήνα.
Εντωμεταξύ ούτε κατά διάνοια να μου πουν έστω κατά προσέγγιση την ημερομηνία της καύσης, μιας και για αυτά υπέυθυνος είναι ο γιατρός που σ'αυτή την κλινική ο γιατρός (που το σπίτι του είναι από πάνω) δεν είναι ποτέ. Επειδή στην τέταρτη βδομάδα όμως άλλαξα στάση και τους απείλησα ότι καθώς είμαι δικηγόρος θα τους τρέχω στα δικαστήρια εσαεί, την επόμενη μέρα με πήρε ο γιατρός, ο οποίος προσπάθησε αφενός να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα (και άκουσε μπόλικα από μένα) αλλά αφετέρου μου είπε με ένα ύφος γεμάτο απάθεια ότι "ξέρετε επειδη το σκυλί το είδα μεγαλόσωμο ενδέχεται να τεμαχιστεί για να μπει στον κλίβανο":mad: Σημειωτέον ότι μου το είπε αυτό επειδή είχα δηλώσει ότι θέλω να είμαι παρών κατά την καύση. Στην αναμενόμενη έκρηξή μου λοιπόν, μου απάντησε ότι αυτά είναι "τεχνικές λεπτομέρειες":eek: κάτι που με εξόργισε ακόμα περισσότερο. Και ως επιστέγασμα μου ζήτησε και 50 ευρώ παραπάνω για την παράσταση του γιατρού στην καύση. Κατανοείτε βέβαια την οργή που είχα και το τι είπε το στόμα μου. Το ίδιο απόγευμα πήγα εκεί και ξεκαθαρίστηκε ότι πρέπει να γινει τεμαχισμός οπότε και αποφασίστηκε ότι θα πάρω την επομενη το σκυλί από εκεί και θα πάω να το θάψω. Το επόμενο πρωί ήμουν εκεί μαζί με τον άνθρωπο από ένα νεκροταφείο σκύλων που θα το θάβαμε, πήραμε το σκυλί,καταλαβαίνετε σε τι κατάσταση μετά από ένα μήνα στο ψυγείο και το θάψαμε σε ένα πολύ ωραίο χώρο. Έτσι, άργησε αλλά τελικά έκλεισε ο κύκλος της Ίβας.
Εντωμεταξύ στο ενδιάμεσο μου επέστρεψαν τα χρήματα που είχα καταβάλει για την καύση (αφού πρώτα τους είχα απειλήσει ξανά να μη διανοηθούν να παίξουν κανένα παιχνίδι.)

Δε μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, γι αυτό και συνιστώ σε όποιον προτιμήσει την καύση για το ζώο του να είναι παρών ώστε να έχει άμεση εικόνα.
Εννοείται πως είμαι πρόθυμος μέσω pm να δώσω ονόματα για να έχουμε όλοι το νου μας.
 


l.Kyveli

Well-Known Member
12 Φεβρουαρίου 2011
15.633
7.742
Τελευταίο σκύλο που έχασα προτίμησα κι εγώ την καύση..Ωστόσο αποφάσισα μετά το γράμμα που πήρα ότι είναι και η τελευταία φορά που επιλέγω κατι τέτοιο. Νεκροταφεία σκύλων απο δω κια πέρα για εμάς που δεν έχουμε κάποιο δικό μας χώρο για αυτή την άχαρη διαδικασία που ωστόσο όμως είναι φόρος τιμής και ηρεμεί την ψυχή μας.
 




Orilis

Well-Known Member
3 Μαρτίου 2011
7.881
6.979
Πάτρα
@admin, αν θα μπορούσες να διαχωρίσεις το θέμα... Δεν έχω αντιληφθεί να υπάρχει κάποιο αυτούσιο για το τι γίνεται με το σώμα του σκύλου αφού αυτός φύγει..
@Fido, η ψυχική οδύνη στην οποία σε έβαλε αυτός ο ανεύθυνος εμένα μου φαίνεται δυσβασταχτη...

Πότε είπαμε αντίο εμείς; Την απόφαση την πήραμε την προηγούμενη ημέρα, κλείσαμε ραντεβού, για δύο μέρες μετά με προοπτική ακύρωσης εάν η εικόνα του Ρας βελτιωνόταν ξανά. Η απόφαση πάρθηκε δηλαδή την ημέρα που ενώ ο καλός μου είχε όρεξη να φάει, και να πάει βόλτα, να παίξει μπαλάκι κι αν κουραζόταν να πάει να το φέρει, το φαγητό δεν κρατιοταν στο στομάχι του. Το έκανε εμετό... Την ίδια μέρα, της απόφασης, δεν έδειξε ενδιαφέρον να πάει στην τελευταία βραδινή του βόλτα. Κούραση; Ήδη άδειο έντερο; Ποιος ξέρει... Παρ'ολο το κρύο αφήσαμε ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα, να έχει αυτή την επιλογή. Κοιμήθηκε στο δωμάτιο μαζί μας. Την επόμενη μέρα το πρωί, που ξύπνησα τον βρήκα ξαπλωμενο στο μπαλκόνι. Τον καλημερησα, μου κούνησε λίγο ουρά κι έμεινε ξαπλωμενο εκεί. Πόνεσε η ψυχή μου, προσπάθησα να μην του το δείξω. Του πήγα κοντά το μπολ με το νερό για να μην κουραστεί να πάει αν διψασει. Μπήκα σπίτι και συνέχισα ότι έκανα σχεδόν κανονικά. Τον άκουσα να πίνει νερό και λίγο μετά να το κάνει εμετό... Άρχισε να μην κρατάει ούτε το νερό και πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου, να τον ενημερώσω. Συζητήσαμε το ενδεχόμενο να μεταφέρουμε το ραντεβού για εκείνη την ημέρα κι όχι για την επόμενη όπως είχαμε αρχικά πει. Αργότερα ο σκύλος σηκώθηκε μόνος του, άφησε το μπαλκόνι κι ήρθε και ξάπλωσε στη μαξιλάρα του. Του έδωσα λίγο νεράκι με τη σύριγγα, στην αρχή το εδιωχνε με τη γλώσσα του, και μετά παραιτήθηκε, μου παραδόθηκε με το στόμα ανοικτό και το νερό να κυλάει στο πάτωμα αντί να το πίνει. Του ζήτησα συγγνώμη, τον χάιδεψα, καινούριο τηλέφωνο με το έτερο ήμισυ. Καθόλου ψυχραιμη και χωρίς τη δύναμη να το κρύψω κι από το Ρας. Ηρέμησα (σχετικά) λίγο μετά. Μετακινήθηκε άλλη μια φορά, για να κατέβει, ξάπλωσε στα πλακάκια και κούνησε την ουρά του για να χαιρετήσει τον άντρα μου που ήρθε από τη δουλειά. Και μετά το βλέμμα του έφυγε... Έμεινε μαζί μας μόνο το σώμα του, που ανεπνεε σαν μηχανικά. Ήδη είχε μιλήσει με την κτηνίατρο ο άντρας μου, πριν σχολάσει ςυτος, για να έρθει στο σπίτι μετά το σχολασμα της και η κτηνίατρος. Τον ανεβάσαμε στον καναπέ, να είναι πιο άνετα, του έβαλα να μυρισει λιχουδιά, τον αγκαλιάσαμε, τον χαϊδέψαμε, του μιλήσαμε... Απλά ανέπνεε... Αργά το απόγευμα άρχισε η ταχύπνοια... Κάπου εκεί χάσαμε, σαν ζευγάρι, παλι την ψυχραιμία μας και ο καθένας μας κατηγορουσε τον εαυτό του και τον απέναντί του για το ότι δεν πήραμε την απόφαση πιο νωρίς. Η κτηνίατρος ήρθε το βράδυ, κι ο Ρας έφυγε σπίτι μας, μαζί μας. Αν δεν προχωρουσαμε εμείς στην κίνηση της ευθανασίας, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα έβγαζε τη νύχτα. Αλλά αν ήταν να πεθάνει στον ύπνο του, ας είχε γίνει πιο νωρίς, το να τον αφήσουμε να περάσει μια νύχτα έτσι, δεν είχε, για εμάς, κανένα απολύτως νόημα.

Το ίδιο βράδυ αργά ανεβηκαμε σε κοντινό βουνό και τον βάλαμε να κοιμηθεί στο τελευταίο του κρεββάτι, με θέα την πόλη που έζησε μαζί μας, τα παράλια και τη γέφυρα. Κι άπλετο χώρο να τρέξει και να παίξει ελεύθερος.

Είχα πει, όσο γίνεται, οτι δεν θα βαρύνω την ψυχή του με κλάματα. Αρκετά ρίξαμε με τη διάγνωση. Εννοείται πονάμε, αλλά σκεφτόμαστε κυρίως όσα όμορφα μας χάρισε. Έχουμε έναν υπέροχο σκύλο. Και λέω έχουμε γιατί είναι ακόμα μαζί μας, τουλάχιστον στη σκέψη μας.

Α, στο καλό, μπήκε ένα σκουπιδακι στα μάτια μου...
 


Δημητρα_kme

Well-Known Member
4 Ιανουαρίου 2017
998
1.409
Λυπαμαι.. υπαρχουν δλδ κτηνιατρεια τα οποια κανουν και αυτο; για τα νεκροταφεια το ηξερα οτι υπηρχαν..κυβελη τι εννοεις τι γραμμα πηρες; ολο αυτο το συστημα δλδ δεν ειναι αξιοπιστο;θα ηθελα και εγω να ειπωθει δημοσια το ονομα του κτηνιατρου.. γιατι πατανε στον πονο του αλλου οτι δεν θα πει τιποτα και ετσι επιβιωνουν ολοι αυτοι λογω της σιωπης.
 
  • Like
Reactions: Fido


Στατιστικά Forum

Θέματα
33.103
Μηνύματα
895.598
Μέλη
19.914
Νεότερο μέλος
nicksugar3