Περίληψη: σκύλος περίπου 3 μιση μηνών, "μικρομεσαίος". Κάπου στο γενεολογικό του δέντρο πρέπει να έχει γκριφόν, τα υπόλοιπα θα τα δείξει ο χρόνος. Τον φιλοξενήσαμε κάποιες μέρες, μας προβλημάτισε η συμπεριφορά του τότε (αρκετά επιθετικός), τον αγαπήσαμε όμως, το σκεφτήκαμε και τελικά τον ξαναπήραμε μόνιμα πλέον και δόξα τω θεώ, έμαθε ήδη να μην ορμάει και γρυλίζει σε ό,τι κινείται.
Μετά την εισαγωγή, η ερωτηση:
Το σκυλί συμπεριφέρεται σαν κυνηγόσκυλο ήδη (από προσωπική και εντελώς μη επαγγελματική άποψη από ράτσες κηνυγόσκυλων). Μύτη κολλημένη στο χώμα και ακολουθεί ίχνη μετά μανίας.
Στη βόλτα όταν φεύγουμε από το σπίτι, γενικά προχωράει. Ψιλοτραβάει, ψιλοπροσπαθεί να πάει από την άλλη, αλλά όχι κάτι το δραματικό. Εξάλλου αναμενόμενο για ένα μωρό. Όταν έρθει η ώρα της επιστροφής και ξαναπιάσει με τη μύτη τη μυρωδιά (τη δική του, τη δική μου; ) κολλάει το μούτρο κάτω και προσπαθεί με μια φοβερή επιμονή να φουλάρει για σπίτι. Και μάλιστα ακολουθώντας ακριβώς τα βήματα που κάναμε και καταλήγωντας ακριβώς εκεί όπου ξεκινήσαμε. Το κουτάβι με τη μούρη στο χώμα σα μυρμηγκοφάγος να προσπαθεί ταυτόχρονα να τρέξει είναι εντελώς ξεκαρδιστικό θέαμα. Αλλά, είμαι μια συμπεριφορά που πρέπει να κοπεί, γιατί ότι έχει πλάκα στα 4 κιλά δεν θα έχει την ίδια πλάκα στα 10-15 πχ.
Μέχρι στιγμής, έκοψα το σαμαράκι και το γύρισα σε περιλέμιο για να έχω καλύτερο έλεγχο, μαζεύω το λουρί να τον έχω κολλητά δίπλα μου στην επιστροφή, περπατάω αργα, και ανα διαστήματα σταματάω και του λέω να κάτσει. Μόλις ομως ξανασηκωθεί πάλι το ίδιο και με πιο πολύ πείσμα. Είναι θέμα χρόνου και υπομονής ή κάνω κάτι λάθος;
Μετά την εισαγωγή, η ερωτηση:
Το σκυλί συμπεριφέρεται σαν κυνηγόσκυλο ήδη (από προσωπική και εντελώς μη επαγγελματική άποψη από ράτσες κηνυγόσκυλων). Μύτη κολλημένη στο χώμα και ακολουθεί ίχνη μετά μανίας.
Στη βόλτα όταν φεύγουμε από το σπίτι, γενικά προχωράει. Ψιλοτραβάει, ψιλοπροσπαθεί να πάει από την άλλη, αλλά όχι κάτι το δραματικό. Εξάλλου αναμενόμενο για ένα μωρό. Όταν έρθει η ώρα της επιστροφής και ξαναπιάσει με τη μύτη τη μυρωδιά (τη δική του, τη δική μου; ) κολλάει το μούτρο κάτω και προσπαθεί με μια φοβερή επιμονή να φουλάρει για σπίτι. Και μάλιστα ακολουθώντας ακριβώς τα βήματα που κάναμε και καταλήγωντας ακριβώς εκεί όπου ξεκινήσαμε. Το κουτάβι με τη μούρη στο χώμα σα μυρμηγκοφάγος να προσπαθεί ταυτόχρονα να τρέξει είναι εντελώς ξεκαρδιστικό θέαμα. Αλλά, είμαι μια συμπεριφορά που πρέπει να κοπεί, γιατί ότι έχει πλάκα στα 4 κιλά δεν θα έχει την ίδια πλάκα στα 10-15 πχ.
Μέχρι στιγμής, έκοψα το σαμαράκι και το γύρισα σε περιλέμιο για να έχω καλύτερο έλεγχο, μαζεύω το λουρί να τον έχω κολλητά δίπλα μου στην επιστροφή, περπατάω αργα, και ανα διαστήματα σταματάω και του λέω να κάτσει. Μόλις ομως ξανασηκωθεί πάλι το ίδιο και με πιο πολύ πείσμα. Είναι θέμα χρόνου και υπομονής ή κάνω κάτι λάθος;