Το σκέφτηκα πολύ, το γνωρίζω ότι αυτό είναι το DOGforum και ζητώ συγνώμη αλλά ένιωσα ότι σε αυτό το πλασματακι αξίζει, και με το παραπάνω, έστω αυτή η μικρή αναφορά.
7 μήνες πριν ένα πρωί στην αυλή μας εμφανίστηκε ένα μικρό πλασματακι (γατακι). Ήταν κάτι ημερών δεν είχε ανοίξει καλά καλά τα ματάκια του. Το πήραμε στον κτηνίατρο ο οποίος μας έδωσε και οδηγίες τι να κάνουμε. Το βάλαμε σπίτι και προσπαθήσαμε να του δώσουμε ότι καλύτερο μπορέσαμε. Το γατί μεγαλωσε και έγινε γατα και άνοιξε τα ματάκια του. Δυστυχώς όμως η κτηνίατρος μας διέγνωσε με γλαύκωμα. Δεν το βάλαμε κάτω, αγοράσαμε ορούς και αντιβίωση και η όραση της από μηδενική εγινε ελάχιστη. Είχαμε βάλλει αγγελίες παντού αλλά το τηλέφωνο δεν χτύπησε ούτε μια φορά. Μπορεί να έφταιγε το ότι ήμασταν ειλικρινής και αναφέραμε το πρόβλημα της στην αγγελία. Πάραυτα εμείς την κρατούσαμε στο σπίτι και τη βλέπαμε να μεγαλώνει. Η αναπηρία της δεν την σταμάτησε ποτέ να κάνει τίποτα. Μια μέρα λοιπόν βρέθηκε κάποιος (ή πιο σωστά τότε το κατάλαβα με εμείς ότι βρεθηκε) ο οποίος αγαπούσε την μικρή παρόλα τα προβλήματα της, που υποσχέθηκε σε αυτήν και στον εαυτό του ότι θα την προσέχει για πάντα, και έτσι έκανε. Η μικρή λοιπόν υιοθετήθηκε από τον χουκ, και έγινε επίσημο μέλος της οικογένειας μας. Οι αγγελίες κατέβηκαν και την ονομάσαμε Έλσα. Η μικρή και ο μικρός έγιναν αχώριστοι, κάθε πρωί αφού έφευγαν τα παιδιά για το σχολείο, ο μικρός ξάπλωνε στον καναπέ και η μικρή χανόταν στην αγκαλιά του. Όταν τρώγανε ο μικρός την άφηνε παντα να κλεβει καμία κροκετα από το πιάτο του, κάτι πολύ ασυνήθιστο για το μικρό. Όταν γέμισε η αυλή με αρσενικούς επειδή η μικρή ήταν σε οίστρο ο χουκ δεν άφησε κανέναν να τη πλησιάσει.
Τα πράγματα όμως τις τελευταίες μέρες δεν ήταν καλά. Η μικρή παραπατουσε και έκλαιγε συνέχεια. Πήγαμε στο γιατρό όπου και κάναμε διάφορες εξετάσεις αίματος διότι δεν μπορούσε να διαγνωσθεί το είχε η μικρή. Δοκιμάσαμε τα πάντα, πήγαμε σε 8 γιατρούς και κανείς δεν μας έλεγε τι έχει η μικρή. Οι 7 στους 8 μάλιστα μας είπαν να μην ανησυχούμε καν. Στο σπίτι την ακούγαμε συνέχεια να παραπονιέται. Και ο μικρός δεν άφησε το πλευρό της ούτε μια στιγμή.
Συγγνώμη, κοπέλα μου που δεν κάναμε κάτι παραπάνω. Συγγνώμη που δεν σε ήθελε κανείς, εξαιτίας της ειλικρίνειας μας. Συγγνώμη που δεν ήμουν δίπλα σου στις τελευταίες σου στιγμές....
Το κορίτσι μας έφυγε στην αγκαλιά του "μεγάλου της αδελφου", του προστάτη της, σήμερα το πρωί. Δεν άντεξε το κορμάκι της άλλο...
Μια φωτογραφία της μικρής μας
Καλό ταξίδι κορίτσι μου