Γεια σας παιδιά,
Ήμουν μέλος παλιότερα, ξαναγράφτηκα τώρα με κακή αφορμή. Συγχωρέστε που δεν πάω πρώτα από τα "Νέα Μέλη" κλπ αλλά πραγματικά επείγομαι για την όποια βοήθεια.
Έχω ένα Γερμανικό Ποιμενικό 7μισυ χρονών. Μένω σε μονοκατοικία και ο σκύλος μένει έξω (ελεύθερος στο χωράφι). Πριν από περίπου 20 μέρες συνέβη το εξής: Του έβαλα να φάει και αυτός ξεκίνησε να τρώει χωρίς εντολή (πάντα με περιμένει να του δώσω εντολή να φάει, από μικρός το έχει μάθει και το τηρεί σχεδόν πάντα. Το θέλω για να μην τρώει από ξένους). Τότε εγώ τον κλώτσησα ελαφρά στα καπούλια (μη φρικάρετε, δεν ήταν κλωτσιά, περισσότερο σπρώξιμο με το πόδι, το οποίο είναι μη αξιολογήσιμο, ο σκύλος δεν είχε ποτέ τέτοια θέματα). Σταματάει να τρώει και εγώ τον μαλώνω με τις λέξεις που χρησιμοποιώ πάντα: "Τι είναι αυτά?" και με το χέρι μου να το κουνάω ερωτηματικά. Τότε αυτός αγρίεψε και έκανε να με δαγκώσει στο χέρι, το οποίο πρόλαβα και το τράβηξα (αν και έβγαλε λίγο αίμα, με πήρε ξώφαλτσα), με την φωνή μου (εεπ) αυτός σταμάτησε, εγώ τον κοίταξα άγρια, του έδωσα μερικές εντολές για να καταλάβει ότι δεν φοβήθηκα και ότι ακόμα εγώ είμαι ο αρχηγός, του πήρα το φαγητό και πήγα μέσα (μετά από καμιά ώρα τον τάισα). Είχα μείνει άναυδος γιατί ΠΟΤΕ δεν είχε δείξει όλα αυτά τα χρόνια τέτοια τάση, με λάτρευε και εμένα και την γυναίκα μου και τα παιδιά μου και σε καμία περίπτωση δεν ήταν τσαμπουκάς. Την επόμενη το πρωί πήγαινα δουλειά και με παίρνει η γυναίκα μου τηλέφωνο ότι ο σκύλος την δάγκωσε! Είχε βγει στην βεράντα και τον χάιδεψε και εκεί που του έλεγε γλυκόλογα (είχε σταματήσει να τον χαϊδεύει) ξαφνικά και απροειδοποίητα της άρπαξε το χέρι (για τα καλά)! Μιλάμε για ένα σκύλο που έχει μεγαλώσει μαζί μας, που θα έβαζα και τα δύο μου χέρια στη φωτιά ότι δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να έκανε κάτι τέτοιο.
Ο λόγος που γράφω σε αυτήν την ενότητα και όχι στην ενότητα για συμπεριφορά είναι ο ακόλουθος:
Ο σκύλος πριν το συμβάν για περίπου 15 -20 μέρες έδειχνε απόμακρος. Δεν έκανε τις ίδιες χαρές όπως συνήθως όταν μπαίναμε στο σπίτι από την δουλειά, έδειχνε κάπως. Μάλιστα μου είχε πει η γυναίκα μου ότι ο σκύλος κάτι έχει και να τον πάω στον κτηνίατρο, λόγω δουλειάς το είχα αμελήσει. Την επόμενη που δάγκωσε την γυναίκα μου τον πήγα στην κτηνίατρο για εξετάσεις (γιατί λέω, δεν γίνεται, ο σκύλος κάτι σοβαρό έχει, αλλιώς δεν εξηγείται). Οι εξετάσεις ήταν όλες καλές (αίματος και ζωτικά). Του έκανε και ακτινογραφία στα ισχία και στην κοιλιά, αλλά ήταν καθαρές (μια ελαφριά δυσπλασία στο πίσω αριστερό αλλά όχι σε βαθμό που θα δικαιολογούσε ακραία αντίδραση λόγω πόνου). (Μιλάμε για σκύλο που μετά από χτύπημα πέρυσι που του είχε γίνει ενδομυϊκή ένεση που κατά τον κτηνίατρο θα τον πονούσε πολύ και με είχε ρωτήσει μήπως να του βάζαμε φίμωτρο, και εγώ τον χάιδευα στο κεφάλι και ούτε που κούνησε ο καϋμένος (χωρίς φίμωτρο).
Τον σκύλο τον περιόρισα μετά το συμβάν στο μισό οικόπεδο (για να μην γίνει καμία στραβή με τα παιδιά μου) αλλά και πάλι ελεύθερος σε πολύ μεγάλο χώρο.
Ο σκύλος όμως από την μέρα που δάγκωσε την γυναίκα μου χειροτερεύει κάθε μέρα δραματικά! Το δεξί του πόδι τον κούτσαινε λίγο (αρθρίτιδα) αλλά τώρα κάθε μέρα ο σκύλος κατέρρεε και περισσότερο. Στην αρχή παρουσίασε μια ελαφριά αστάθεια (μου φάνηκε ότι μια δυο φορές σαν να παραπάτησε/τρέκλισε), αλλά αυτό που μου φάνηκε τότε, έγινε ο κανόνας μέρα με την μέρα. Ο σκύλος παρουσιάζει τρομερή αστάθεια, σαν να μην ελέγχει καλά τα πόδια του, ακόμα και εν στάσει μπορεί να παραπατήσει (εκεί που σκύβει και τρώει για παράδειγμα). Όρεξη για φαγητό έχει (αν και έχει χάσει βάρος παρόλο που τρώει κανονικότατα), αλλά η κίνησή του είναι τραγική. Ο καϋμένος περπατάει και μπαλαντζάρει, τρεκλίζει και παραπατάει. Είναι κατηφής και δεν κάνει χαρές και μερικές φορές κάθεται ακίνητος σαν να μην ξέρει τι να κάνει (την περισσότερη μέρα είναι ξαπλωμένος και όταν σηκώνεται πάει αργά και με αστάθεια). Ξέχασα να πω ότι οι εξετάσεις έδειξαν ίχνος καλαζαρ 1/100 το οποίο μου είπε η κτηνίατρος είναι μη αξιολογήσιμο για την ώρα (θα επαναλάβουμε σε 2-3 μήνες, αν και δεν βλέπω να ζει ως τότε. Η κτηνίατρος και εγώ σκεφτήκαμε τον όγκο στο κεφάλι αλλά αυτό θα φανεί μόνο από αξονική (δεν είναι εύκολο να την κάνω εδώ στα Χανιά). Ο όγκος θα μπορούσε να δικαιολογήσει την επιθετική συμπεριφορά και φυσικά και την έντονη αστάθεια.
Δεν ξέρω τι να κάνω... Μετά το δάγκωμα είχα πάρει απόφαση ότι δεν θα τον αφήσω να ξαναέχει επαφή με τα παιδιά καθώς η εμπιστοσύνη χάθηκε και το ρίσκο είναι μεγάλο και δεν μπορώ να το πάρω. Αλλά τον λυπάμαι έτσι που είναι τώρα και δεν ξέρω τι να κάνω να τον βοηθήσω. Αν κάποιος έχει κάποια ιδέα θα βοηθούσε.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας και συγγνώμη για το σεντόνι
Ήμουν μέλος παλιότερα, ξαναγράφτηκα τώρα με κακή αφορμή. Συγχωρέστε που δεν πάω πρώτα από τα "Νέα Μέλη" κλπ αλλά πραγματικά επείγομαι για την όποια βοήθεια.
Έχω ένα Γερμανικό Ποιμενικό 7μισυ χρονών. Μένω σε μονοκατοικία και ο σκύλος μένει έξω (ελεύθερος στο χωράφι). Πριν από περίπου 20 μέρες συνέβη το εξής: Του έβαλα να φάει και αυτός ξεκίνησε να τρώει χωρίς εντολή (πάντα με περιμένει να του δώσω εντολή να φάει, από μικρός το έχει μάθει και το τηρεί σχεδόν πάντα. Το θέλω για να μην τρώει από ξένους). Τότε εγώ τον κλώτσησα ελαφρά στα καπούλια (μη φρικάρετε, δεν ήταν κλωτσιά, περισσότερο σπρώξιμο με το πόδι, το οποίο είναι μη αξιολογήσιμο, ο σκύλος δεν είχε ποτέ τέτοια θέματα). Σταματάει να τρώει και εγώ τον μαλώνω με τις λέξεις που χρησιμοποιώ πάντα: "Τι είναι αυτά?" και με το χέρι μου να το κουνάω ερωτηματικά. Τότε αυτός αγρίεψε και έκανε να με δαγκώσει στο χέρι, το οποίο πρόλαβα και το τράβηξα (αν και έβγαλε λίγο αίμα, με πήρε ξώφαλτσα), με την φωνή μου (εεπ) αυτός σταμάτησε, εγώ τον κοίταξα άγρια, του έδωσα μερικές εντολές για να καταλάβει ότι δεν φοβήθηκα και ότι ακόμα εγώ είμαι ο αρχηγός, του πήρα το φαγητό και πήγα μέσα (μετά από καμιά ώρα τον τάισα). Είχα μείνει άναυδος γιατί ΠΟΤΕ δεν είχε δείξει όλα αυτά τα χρόνια τέτοια τάση, με λάτρευε και εμένα και την γυναίκα μου και τα παιδιά μου και σε καμία περίπτωση δεν ήταν τσαμπουκάς. Την επόμενη το πρωί πήγαινα δουλειά και με παίρνει η γυναίκα μου τηλέφωνο ότι ο σκύλος την δάγκωσε! Είχε βγει στην βεράντα και τον χάιδεψε και εκεί που του έλεγε γλυκόλογα (είχε σταματήσει να τον χαϊδεύει) ξαφνικά και απροειδοποίητα της άρπαξε το χέρι (για τα καλά)! Μιλάμε για ένα σκύλο που έχει μεγαλώσει μαζί μας, που θα έβαζα και τα δύο μου χέρια στη φωτιά ότι δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να έκανε κάτι τέτοιο.
Ο λόγος που γράφω σε αυτήν την ενότητα και όχι στην ενότητα για συμπεριφορά είναι ο ακόλουθος:
Ο σκύλος πριν το συμβάν για περίπου 15 -20 μέρες έδειχνε απόμακρος. Δεν έκανε τις ίδιες χαρές όπως συνήθως όταν μπαίναμε στο σπίτι από την δουλειά, έδειχνε κάπως. Μάλιστα μου είχε πει η γυναίκα μου ότι ο σκύλος κάτι έχει και να τον πάω στον κτηνίατρο, λόγω δουλειάς το είχα αμελήσει. Την επόμενη που δάγκωσε την γυναίκα μου τον πήγα στην κτηνίατρο για εξετάσεις (γιατί λέω, δεν γίνεται, ο σκύλος κάτι σοβαρό έχει, αλλιώς δεν εξηγείται). Οι εξετάσεις ήταν όλες καλές (αίματος και ζωτικά). Του έκανε και ακτινογραφία στα ισχία και στην κοιλιά, αλλά ήταν καθαρές (μια ελαφριά δυσπλασία στο πίσω αριστερό αλλά όχι σε βαθμό που θα δικαιολογούσε ακραία αντίδραση λόγω πόνου). (Μιλάμε για σκύλο που μετά από χτύπημα πέρυσι που του είχε γίνει ενδομυϊκή ένεση που κατά τον κτηνίατρο θα τον πονούσε πολύ και με είχε ρωτήσει μήπως να του βάζαμε φίμωτρο, και εγώ τον χάιδευα στο κεφάλι και ούτε που κούνησε ο καϋμένος (χωρίς φίμωτρο).
Τον σκύλο τον περιόρισα μετά το συμβάν στο μισό οικόπεδο (για να μην γίνει καμία στραβή με τα παιδιά μου) αλλά και πάλι ελεύθερος σε πολύ μεγάλο χώρο.
Ο σκύλος όμως από την μέρα που δάγκωσε την γυναίκα μου χειροτερεύει κάθε μέρα δραματικά! Το δεξί του πόδι τον κούτσαινε λίγο (αρθρίτιδα) αλλά τώρα κάθε μέρα ο σκύλος κατέρρεε και περισσότερο. Στην αρχή παρουσίασε μια ελαφριά αστάθεια (μου φάνηκε ότι μια δυο φορές σαν να παραπάτησε/τρέκλισε), αλλά αυτό που μου φάνηκε τότε, έγινε ο κανόνας μέρα με την μέρα. Ο σκύλος παρουσιάζει τρομερή αστάθεια, σαν να μην ελέγχει καλά τα πόδια του, ακόμα και εν στάσει μπορεί να παραπατήσει (εκεί που σκύβει και τρώει για παράδειγμα). Όρεξη για φαγητό έχει (αν και έχει χάσει βάρος παρόλο που τρώει κανονικότατα), αλλά η κίνησή του είναι τραγική. Ο καϋμένος περπατάει και μπαλαντζάρει, τρεκλίζει και παραπατάει. Είναι κατηφής και δεν κάνει χαρές και μερικές φορές κάθεται ακίνητος σαν να μην ξέρει τι να κάνει (την περισσότερη μέρα είναι ξαπλωμένος και όταν σηκώνεται πάει αργά και με αστάθεια). Ξέχασα να πω ότι οι εξετάσεις έδειξαν ίχνος καλαζαρ 1/100 το οποίο μου είπε η κτηνίατρος είναι μη αξιολογήσιμο για την ώρα (θα επαναλάβουμε σε 2-3 μήνες, αν και δεν βλέπω να ζει ως τότε. Η κτηνίατρος και εγώ σκεφτήκαμε τον όγκο στο κεφάλι αλλά αυτό θα φανεί μόνο από αξονική (δεν είναι εύκολο να την κάνω εδώ στα Χανιά). Ο όγκος θα μπορούσε να δικαιολογήσει την επιθετική συμπεριφορά και φυσικά και την έντονη αστάθεια.
Δεν ξέρω τι να κάνω... Μετά το δάγκωμα είχα πάρει απόφαση ότι δεν θα τον αφήσω να ξαναέχει επαφή με τα παιδιά καθώς η εμπιστοσύνη χάθηκε και το ρίσκο είναι μεγάλο και δεν μπορώ να το πάρω. Αλλά τον λυπάμαι έτσι που είναι τώρα και δεν ξέρω τι να κάνω να τον βοηθήσω. Αν κάποιος έχει κάποια ιδέα θα βοηθούσε.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας και συγγνώμη για το σεντόνι