Καλημέρα σας! Πρώτο μου άρθρο σε αυτό το φόρουμ.
Πριν 18 χρόνια καλοκαίρι υιοθετήσαμε στη Κεφαλονιά τον Πλούτο μας. Ένα μεσαίου μεγεθους γκριφον με δερματακι σαν Δαλματιας καθως απ όσο μας είχε πει τότε ο κτηνιατροσ ο πατέρας ή μητέρα ένας ήταν άσπρος και ένας μαύρος. Τον είχαν εγκαταλείψει Άγγλοι τουρίστες και τότε πήραμε την απόφαση να τον πάρουμε μαζί μας στην Αθήνα. Ήρθε στη ζωή μας και μας άλλαξε τη ζωή. Δεν είναι καποιο σκυλί, αλλά μέλος της οικογένειας , ο αδερφός μου , ο καλύτερος μου. Ήταν πάντα ήσυχος, σε μαζώξεις σπίτι σαν να μην υπήρχε. Ήταν Άγγλος με τα όλα του. Δυστυχώς τους 2 τελευταίους μήνες έπεσε πάρα πολύ. Έχασε πολλά κιλά, δεν έτρωγε πολύ αλλά έπινε τόσο νερό λες και είχε φάει σαρδέλες χαχα. Δυστυχώς πήραμε την μεγάλη απόφαση το Σάββατο το πρωι να τον πάμε για ευθανασία γιατί τις 4-5 τελευταίες μέρες δεν κουνιέται, σηκώνεται, ξανά πέφτει, δεν τον κρατάνε τα ποδαράκια του, νερό δεν πίνει ούτε τρώει. Η κτηνίατρος όμως είπε να το προσπαθήσουμε έως τη Δευτέρα να δούμε την κατάσταση του. Του κάναμε 6-7 ενεσεις (για εμετό , αντιβίωση κλπ) καθώς και του βάλαμε 1 όρο. Δυστυχώς καμία βελτίωση μέσα στο Σαββατοκύριακο, και μάλλον φοβάμαι πολύ ότι σήμερα είναι η τελευταία μέρα που θα τον έχω αγκαλιά και θα με κοιτάει μέσα στα μάτια μου.
Δεν ξέρω πως βρήκα το κουράγιο και έγραψα όλο αυτό το κείμενο, μάλλον ήθελα κάπου να τα πω. Αγάπη μου, Πλουτάκο μου, αν σήμερα είναι η μέρα τότε εύχομαι πραγματικά να ήμουν αντάξιος της αγάπης που μου έδωσες απλόχερα και να σου πρόσφερα όσα περισσότερα μπορούσα. Πάντως την αγάπη μου στην έδωσα δίχως όρια! Με έμαθες πως να αγαπάω πραγματικά, δίχως να περιμένω ανταπόκριση. Ήσουν και είσαι ακόμα δίπλα μου. Είσαι ο αδερφός που δεν είχα ποτέ και απέκτησα ξαφνικά.
Να τους αγαπάτε τους φίλους μας. Δυστυχώς δεν ήρθαν για να μείνουν για πάντα δίπλα μας, αλλά ήρθαν τόσο όσο για να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Ο πόνος , η στεναχώρια που νιώθω όλες αυτές τις μέρες και τώρα καθώς γράφω το μήνυμα και κλαιω, δεν μπορώ να το περιγράψω. Συγγνώμη και πάλι αν κούρασα , δεν ξέρω γιατί τα έγραψα όλα αυτά , απλά ήθελα να βγουν από μέσα μου.
Πριν 18 χρόνια καλοκαίρι υιοθετήσαμε στη Κεφαλονιά τον Πλούτο μας. Ένα μεσαίου μεγεθους γκριφον με δερματακι σαν Δαλματιας καθως απ όσο μας είχε πει τότε ο κτηνιατροσ ο πατέρας ή μητέρα ένας ήταν άσπρος και ένας μαύρος. Τον είχαν εγκαταλείψει Άγγλοι τουρίστες και τότε πήραμε την απόφαση να τον πάρουμε μαζί μας στην Αθήνα. Ήρθε στη ζωή μας και μας άλλαξε τη ζωή. Δεν είναι καποιο σκυλί, αλλά μέλος της οικογένειας , ο αδερφός μου , ο καλύτερος μου. Ήταν πάντα ήσυχος, σε μαζώξεις σπίτι σαν να μην υπήρχε. Ήταν Άγγλος με τα όλα του. Δυστυχώς τους 2 τελευταίους μήνες έπεσε πάρα πολύ. Έχασε πολλά κιλά, δεν έτρωγε πολύ αλλά έπινε τόσο νερό λες και είχε φάει σαρδέλες χαχα. Δυστυχώς πήραμε την μεγάλη απόφαση το Σάββατο το πρωι να τον πάμε για ευθανασία γιατί τις 4-5 τελευταίες μέρες δεν κουνιέται, σηκώνεται, ξανά πέφτει, δεν τον κρατάνε τα ποδαράκια του, νερό δεν πίνει ούτε τρώει. Η κτηνίατρος όμως είπε να το προσπαθήσουμε έως τη Δευτέρα να δούμε την κατάσταση του. Του κάναμε 6-7 ενεσεις (για εμετό , αντιβίωση κλπ) καθώς και του βάλαμε 1 όρο. Δυστυχώς καμία βελτίωση μέσα στο Σαββατοκύριακο, και μάλλον φοβάμαι πολύ ότι σήμερα είναι η τελευταία μέρα που θα τον έχω αγκαλιά και θα με κοιτάει μέσα στα μάτια μου.
Δεν ξέρω πως βρήκα το κουράγιο και έγραψα όλο αυτό το κείμενο, μάλλον ήθελα κάπου να τα πω. Αγάπη μου, Πλουτάκο μου, αν σήμερα είναι η μέρα τότε εύχομαι πραγματικά να ήμουν αντάξιος της αγάπης που μου έδωσες απλόχερα και να σου πρόσφερα όσα περισσότερα μπορούσα. Πάντως την αγάπη μου στην έδωσα δίχως όρια! Με έμαθες πως να αγαπάω πραγματικά, δίχως να περιμένω ανταπόκριση. Ήσουν και είσαι ακόμα δίπλα μου. Είσαι ο αδερφός που δεν είχα ποτέ και απέκτησα ξαφνικά.
Να τους αγαπάτε τους φίλους μας. Δυστυχώς δεν ήρθαν για να μείνουν για πάντα δίπλα μας, αλλά ήρθαν τόσο όσο για να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Ο πόνος , η στεναχώρια που νιώθω όλες αυτές τις μέρες και τώρα καθώς γράφω το μήνυμα και κλαιω, δεν μπορώ να το περιγράψω. Συγγνώμη και πάλι αν κούρασα , δεν ξέρω γιατί τα έγραψα όλα αυτά , απλά ήθελα να βγουν από μέσα μου.
