Και μία αναφορά στο παρελθόν. Για όσους δε ξέρουν την ιστορία του Αζόρ.
Το αγόρι μου ήρθε να μας πλασαριστεί γαμπρός, όταν ακόμα η Νεφέλη ήταν σε οίστρο.
Μετά εγώ τον λυπήθηκα και του έβγαλα κουβέρτα, μαξιλάρι, φαγητό και νερό έξω από το σπίτι μας. Δεν ήθελε πολύ για να γίνει μόνιμος κάτοικος και μετά τον οίστρο.
Είχε γίνει η ουρά μας. Πίσω μας όπου και αν πηγαίναμε. Όλα αυτά από το Μάρτη του '15 μέχρι τον Ιούνιο του '15.
15/06/15, εκείνη την αποφράδα μέρα, το πρωί έβγαλα τη Νεφέλη τη βόλτα της.
Με την τσίμπλα στο μάτι κυριολεκτικά, πάω προς τον κήπο και τι βλέπω..
Τον Αζόρ να με κοιτάζει με απόγνωση, να έχει στον αέρα το πίσω πόδι του και το πόδι να έχει μία τρύπα όσο 2 πορτοκάλια. Η ψυχραιμία μου πήγε περίπατο και έσυρα τη Νεφέλη μέσα για να ασχοληθώ με τον μικρό.
Τηλέφωνα, κτηνίατροι, φιλοζωική.. Τα πάντα. Τον πήρα αγκαλιά και τον έβαλα μέσα στο κρέιτ της Νεφέλης μέχρι να του πάρω την αντιβίωσή του. Η πληγή του ήδη είχε πάρει ένα καφετί χρώμα.
Λίγες ώρες μετά με ειδοποιεί ο άντρας μου οτι έχει αρχίσει να μυρίζει η πληγή άσχημα και πως ο Αζόρ χάνει επικοινωνία.
Πήρα τηλέφωνα σε εθελοντές και τον πήγαν κτηνίατρο (ήμουν στη δουλειά και δε μπορούσα να φύγω, ούτε μέσο είχαμε για τη μεταφορά). Ράμματα, σπρέυ και ενέσεις.
Μέχρι που 2 μέρες μετά ήρθε και πρήστηκε το πόδι του. Ο πρώτος ο γιατρός (μέγα τζιμάνι) τον έραψε με την τρίχα και μολύνθηκε η πληγή του. Κοντέψαμε να χάσουμε τον μικρό.
Τον παίρνουμε και τον πάμε στο δικό μας γιατρό. Τον άνοιξε, τον ξύρισε, τον καθάρισε, του έκανε μία μικρή τομή μέσα στο μπούτι για να φύγει το πύον και τον αφήσαμε ανοιχτό, γιατί απλά δεν επιτρέπεται σε τέτοιου μεγέθους πληγές να τις κλείσεις.
Του βάλαμε και το λαμπατέρ του και ανέλαβα την αποθεραπεία του.
5 μήνες μας πήρε (μόνο). 3πλή αντιβίωση, χάπια και σιρόπια για τη προστασία του στομαχιού του, αντιφλεγμονώδη (
@mareco το εμπέδωσα) και πλύσεις με hibitane κάθε μέρα, 3 φορές τη μέρα (έπρεπε να βάζω το χέρι μέσα στην πληγή του όλους αυτούς τους μήνες).
Τα άντεξε όλα χωρίς να βγάλει κιχ. Ποτέ δεν κλαψούρισε, ποτέ δεν αρνήθηκε χάπι, ποτέ δεν δυσανασχέτησε. 5 μήνες φορούσε το λαμπατέρ όλη μέρα και όλη νύχτα και δε παραπονέθηκε.
5 μήνες με κοιτούσε στα μάτια και έβλεπα ευγνωμοσύνη.5 μήνες σχεδόν κλεισμένος μέσα σε ένα κρέιτ καλυμμένο με κουνουπιέρα για να είναι προστατευμένη η πληγή του από μύγες και άλλα ζουζούνια (τον είχαμε έξω γιατί το σπίτι μας τότε ήταν 25 τμ και δε χωρούσε το κρέιτ μέσα).
5 μήνες ήταν ο καλύτερος ασθενής.
Μέχρι που πέρασαν 3 μήνες και έκλεινε η πληγή του με αργούς ρυθμούς. Κάποια στιγμή όμως έμεινε στάσιμη. Δεν έκλεινε άλλο.
Από τη φιλοζωική μου έλεγαν οτι θα τον βάλουν στο πρόγραμμα για στείρωση και τότε βλέπουμε τι θα κάνουμε και με την πληγή. Εγώ όμως δε μπορούσα άλλο να τον βλέπω να ταλαιπωρείται και μίλησα με τον γιατρό του.
Κανονίσαμε το χειρουργείο για να κλείσει την πληγή του και τη στείρωση μαζί.
Τα οικονομικά μου χάλια τότε με την όλη θεραπεία του Αζόρ. (Εκτός από μία μικρή βοήθεια από μία εθελόντρια, όλα τα έβαλα από την τσέπη μου).
Τότε, αποφάσισα να ζητιανέψω. Ζήτησα βοήθεια από μία ομάδα φιλόζωων της πόλης μου που υπάρχει στο φβ. (Εννοείται οτι δε θα τα έδινα όλα μαζί, αλλά σιγά σιγά. Υπήρχε βοήθεια από τη μεριά του γιατρού). Μέχρι που η
@mucca πήρε την πρωτοβουλία και ανέφερε στο θέμα του Αζόρ εδώ στο φόρουμ, οτι ζητιανεύω χρήματα για την επέμβαση. (170 € μας βγήκε + πόσα έξτρα μετά από αυτή). Τότε, πήρα τόση βοήθεια από τα παιδιά εδώ, όση δε φανταζόμουν ποτέ.
Άνθρωποι που ούτε καν με ήξεραν προσωπικά, έτρεξαν να μου στείλουν χρήματα για τον μικρό.
Το ποσό του λοιπόν, όχι μόνο συγκεντρώθηκε, αλλά είχα και 100 € έξτρα.
Έγινε λοιπόν η επέμβαση του μικρού και όλα πήγαν καλά. Πλέον είχε μία πληγή κλειστή και δεν είχε πια τα @@ του.
Πέρασαν 2 μήνες ακόμα με το λαμπατέρ στο κεφάλι του. Δύο μήνες που πονούσε, αλλά και πάλι δεν παραπονέθηκε στιγμή.
Όταν άρχισαν τα κρύα και εμείς από το ισόγειο, πήγαμε στο δεύτερο όροφο, πήραμε τον Αζόρ στο σπίτι. Πρώτη φορά στα 2 χρόνια που ζούσε, που μπήκε σε σπίτι και κοιμόταν στη ζέστη και σε κρεβατάκι.
Μας βγήκε ζημιάρης όμως και μας έφαγε το μισό σπίτι. (Εμ, 5 μήνες ξάπλα, είχε μαζέψει ενέργεια). Αναγκάστηκα να τον αφήσω ελεύθερο, αφού είχαν κοπεί τα ράμματα και είχε άρχισε να συνέρχεται η γούνα του από το ξύρισμα της επέμβασης.
Πότε δεν έμεινε στο δρόμο. Του έφτιαξε κρεβάτι ο πατέρας μου στο πίσω μέρος της πολυκατοικίας και είχε τα πάντα. (Από το φόβο μου μη φύγει και τον φάνε πάλι, με το που σουρούπωνε τον έδενα πάντα).
Μετά, ήρθε ο Δεκέμβρης. Έβρος εδώ και το κρύο δεν αστειεύεται.
Του πήρα ρούχα ζεστά και του είχα 3 κουβέρτες, αλλά κρύωνε.
Τότε, η μητέρα μου, μου είπε να τον πάρω και να τον πάω για το βράδυ μόνο στο σπίτι τους.
Δοκιμαστικά.. Έτσι μου είπε. Φοβόμασταν μη κάνει ζημιές.
Όχι μόνο δεν έκανε ζημιές, αλλά ήταν ένας τζέντλεμαν από την πρώτη στιγμή.
Βρήκε σε ποιον καναπέ θα κοιμάται και δε κουνιόταν όλο το βράδυ. Όταν ήθελε να κατουρήσει, πήγαινε στη πόρτα (έβλεπε τη Νεφέλη που το έκανε), ζήταγε φαγητό όταν πεινούσε και μετά πάλι κοιμόταν.
Και φτάνουμε στο σήμερα. 1 χρόνος στο σύνολο από τότε που μας βρήκε και 5 μήνες μετά το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκε στο πατρικό μου, είναι ακόμα μαζί μας και ζει σα βασιλιάς. Και μας το ανταποδίδει κάθε ώρα της ημέρας.
Ποιος να του το έλεγε;; Που να το φανταζόταν και ο ίδιος; Ένας οίστρος του έφερε το παντοτινό του σπίτι του. Ο κοντός μας είχε υιοθετήσει από την πρώτη στιγμή.. Εμείς αργήσαμε να το καταλάβουμε!
Λίγες φωτό από τον πρώτο καιρό που απλά κοιμόταν και έτρωγε έξω από το σπίτι μας.
Συνεχίζεται...
