Καλημέρα σε όλους.
Νομίζω ότι δε σηκώνει άλλη αναβολή το πράγμα. Οι πρώτες συστάσεις έγιναν εδώ
http://www.dogforum.gr/community/threads/Χαιρετισμός-ενός-νέου-μέλους.28838/, αλλά όσο το φόρουμ ήταν εκτός λειτουργίας, απέκτησα τη Μούζη που στις 7 του Αυγούστου θα γίνει 2 χρόνων. Αν και την έχω αναφέρει αρκετές φορές, από όταν το φόρουμ ξαναμπήκε σε τροχιά, αμέλησα να την παρουσιάσω όπως της αξίζει, κι αυτό το κενό είπα να καλύψω σήμερα.
Ίσως να θυμάστε την αρχική μου πρόθεση για τη διάσωση ενός σκύλου σε ανάγκη, όσο και τον έρωτά μου με τα νανοσνάουτσερ. Δε θέλησα να βιαστώ, δεν το μπορούσα εξάλλου και να το ήθελα, αλλά μέχρι να σκάσει μύτη το "τυχερό μου Αστέρι", συνέχισα να ενημερώνομαι για τα σκυλιά, την εκπαίδευσή τους, αλλά και για τα σνάουτσερ ειδικότερα. Στο μεταξύ έγινα πολύ καλός φίλος με την Κα Ρένα, που έχει τον Τιμ (πλέον Μεγάλος Πρωταθλητής Ελλάδας), τους οποίους είχα συναντήσει αρχικά τυχαία, αλλά συνεχίσαμε να συναντιόμαστε σχεδόν καθημερινά στο άλσος.
Μία φορά που η Κα Ρένα ετοίμαζε τον Τιμ για μια έκθεση μορφολογίας, τον Μάιο του 14, με κάλεσε και τη συνόδεψα σε μια εξαιρετική κι αγαπημένη groomer που τον έκανε πραγματικά "γαμπρό" για την έκθεση. Να μη σας τα πολυλογώ, πλέον είμαστε φίλοι και με την groomer η οποία διακρίνοντας κι εκτιμώντας υποθέτω στο πρόσωπό μου κάποια στοιχεία, ήμουν ο πρώτος που σκέφτηκε να καλέσει τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς όταν έμαθε για ένα "μαύρο θηλυκό mini schnauzer 2,5 μηνών με όλα του τα χαρτιά" που χαριζόταν επειγόντως (μετά από παρέμβαση-νουθέτηση τρίτων) από μια κυρία με σοβαρά προβλήματα ψυχιατρικής φύσης.
Κάπως έτσι απέκτησα τη Μούζη, και στην πορεία ανακάλυψα ότι όταν η ακατάλληλη έλεγε όλα τα χαρτιά, εννοούσε το βιβλιάριο - διαβατήριο, από το οποίο μοιραία ενημερώθηκα και για τον ακατάλληλο τρόπο απόκτησής της. "Μίνι σνάουτσερ" λοιπόν (παραδόξως, εκπληκτικά πάνω στο πρότυπο της φυλής), χωρίς πέντιγκρι , με ότι αυτό συνεπάγεται δυστυχώς, αλλά το βασικότερο, Διάσωση Ψυχής!
Ενδεικτικά θα σας πω ότι η τύπισσα άλλαξε ίσα και με 5 φορές μέσα σε λίγες ώρες γνώμη για το αν θα τη δώσει ή όχι, ότι την είχε παρατημένη στο μπαλκόνι στον 5ο όροφο χωρίς κανένα προστατευτικό πέτασμα γιατί την είδε έξυπνη και δε θα έπεφτε, ότι την τάιζε μια φορά την ημέρα κι αν το θυμόταν, ότι σε καμία περίπτωση δε φαινόταν σε θέση να αναλάβει τη φροντίδα ούτε ενός φυτού, ποσό μάλλον ενός κουταβιού, ότι το κουτάβι ήταν δώρο από τον κατά τα άλλα εξαφανισμένο για επαγγελματικούς λόγους στην Αμερική σύζυγο, προφανώς ως μια απόπειρα αποζημίωσης και εξιλέωσης που την πάρκαρε και την παράτησε σε αυτή την άθλια κατάσταση, και τελευταίο, κάτι που μου αποκαλύφθηκε από τη φίλη groomer μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο.. ΈΔΙΝΕ ΣΤΟ ΣΚΥΛΊ ΤΑ ΨΥΧΟΦΆΡΜΑΚΑ ΠΟΥ ΈΠΑΙΡΝΕ ΚΑΙ Η ΊΔΙΑ!
Αυτός ήταν ίσως και ο λόγος που η φίλη που το ήξερε ήταν τόσο επιφυλακτική και επέμενε, ότι αν για οποιοδήποτε λόγο με δυσκολέψει το κουτάβι (καθότι και νέος στο σπορ) και δεν πληροί αυτό που αναζητώ, εκείνη θα μου βρει άλλο "καλύτερο" και ότι για αυτό έχει βρει και άλλους ενδιαφερόμενους.
Πράγματι, τρεις μέρες αφού πήρα το πλασματάκι στην αγκαλιά και στο σπίτι μου, και του έδωσα όνομα, επικοινώνησε ξανά η φίλη για να μάθει πως τα πάμε και να με ενημερώσει ότι από φίλο της εκτροφέα που γνώρισα σε έκθεση, δωρίζεται σε άτομο απολύτου εμπιστοσύνης εκθεσιακό αρσενικό αλατοπίπερο της ίδιας ηλικίας (αυτό που ακριβώς της είχα εκφράσει ως επιθυμία στο παρελθόν), μετά από επιστροφή από μια άλλη μετανοημένη κλινική περίπτωση.. Φυσικά με πέντιγκρι αυτή τη φορά!
Ομολογώ ότι σάστισα αλλά δεν υπήρχε καμία περίπτωση να προδώσω το ταλαιπωρημένο μου πλασματάκι, που μπορεί να το είχα μόνο 3 μέρες, αλλά και που εκτός από ένα όνομα του είχα δώσει μια υπόσχεση ζωής . Έτσι τελικά η φίλη έκανε δικό της το αλατοπιπερένιο αγόρι από τζάκι, κι εγώ έμεινα πιστός στο αμφιβόλου προέλευσης καταγωγής και προδιαγραφών μαύρο και κολοβό κλωτσοσκούφι μου, που δεν άλλαξε και λίγα χέρια στους δυόμισι μήνες ζωής του.
Υγιέστατο (μέχρι στιγμής, φτου φτου), πανέξυπνο, χαριτωμένο, αξιολάτρευτο, αλλά πολύ δύσκολο κουτάβι, φουλ ενεργητικό, με κυριαρχικό χαρακτήρα, κι έντονο ένστικτο φύλαξης, μόνο το "I will survive" που δε μου τραγούδησε. Ευτυχώς είχα εμπεδώσει μεγάλο μέρος της γνώσης που μάζευα τόσο καιρό και η εφαρμογή της έγινε πολύ φυσικά, και ευτυχώς αποτελεσματικά. Σε ηλικία τεσσάρων μηνών είχε μάθει σχεδόν όσα ξέρει και τώρα (μέχρι και τούμπες κάνει το κορίτσι μου), εκτός από το να μένει μόνη της χωρίς να χαλάει τον κόσμο.. Αυτό το πρόβλημα μας πήρε αρκετό καιρό για να ξεπεραστεί, αλλά ευτυχώς το άγχος αποχωρισμού είναι πια παρελθόν και απολαμβάνουμε και οι δύο χωρίς παραφωνίες τα καλά μιας αρμονικής συμβίωσης.
Συγγνώμη για το υπέρδιπλο σεντόνι. Πιστέψτε πρόκειται για προϊόν περικοπών. Ενάμισης χρόνος είναι αυτός.. που να χωρέσει. Εστίασα φυσικά περισσότερο στον τρόπο απόκτησης. Παρακάτω θα προσπαθήσω να παραθέσω μερικές φωτογραφίες. Λίγες βέβαια, γιατί δυστυχώς το μαυροτσουκαλί είναι δύσκολο χρώμα και μόνο οι @ρχιδ@τες κάμερες ξέρουν να το συμμορφώνουν.
Νομίζω ότι δε σηκώνει άλλη αναβολή το πράγμα. Οι πρώτες συστάσεις έγιναν εδώ
http://www.dogforum.gr/community/threads/Χαιρετισμός-ενός-νέου-μέλους.28838/, αλλά όσο το φόρουμ ήταν εκτός λειτουργίας, απέκτησα τη Μούζη που στις 7 του Αυγούστου θα γίνει 2 χρόνων. Αν και την έχω αναφέρει αρκετές φορές, από όταν το φόρουμ ξαναμπήκε σε τροχιά, αμέλησα να την παρουσιάσω όπως της αξίζει, κι αυτό το κενό είπα να καλύψω σήμερα.
Ίσως να θυμάστε την αρχική μου πρόθεση για τη διάσωση ενός σκύλου σε ανάγκη, όσο και τον έρωτά μου με τα νανοσνάουτσερ. Δε θέλησα να βιαστώ, δεν το μπορούσα εξάλλου και να το ήθελα, αλλά μέχρι να σκάσει μύτη το "τυχερό μου Αστέρι", συνέχισα να ενημερώνομαι για τα σκυλιά, την εκπαίδευσή τους, αλλά και για τα σνάουτσερ ειδικότερα. Στο μεταξύ έγινα πολύ καλός φίλος με την Κα Ρένα, που έχει τον Τιμ (πλέον Μεγάλος Πρωταθλητής Ελλάδας), τους οποίους είχα συναντήσει αρχικά τυχαία, αλλά συνεχίσαμε να συναντιόμαστε σχεδόν καθημερινά στο άλσος.
Μία φορά που η Κα Ρένα ετοίμαζε τον Τιμ για μια έκθεση μορφολογίας, τον Μάιο του 14, με κάλεσε και τη συνόδεψα σε μια εξαιρετική κι αγαπημένη groomer που τον έκανε πραγματικά "γαμπρό" για την έκθεση. Να μη σας τα πολυλογώ, πλέον είμαστε φίλοι και με την groomer η οποία διακρίνοντας κι εκτιμώντας υποθέτω στο πρόσωπό μου κάποια στοιχεία, ήμουν ο πρώτος που σκέφτηκε να καλέσει τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς όταν έμαθε για ένα "μαύρο θηλυκό mini schnauzer 2,5 μηνών με όλα του τα χαρτιά" που χαριζόταν επειγόντως (μετά από παρέμβαση-νουθέτηση τρίτων) από μια κυρία με σοβαρά προβλήματα ψυχιατρικής φύσης.
Κάπως έτσι απέκτησα τη Μούζη, και στην πορεία ανακάλυψα ότι όταν η ακατάλληλη έλεγε όλα τα χαρτιά, εννοούσε το βιβλιάριο - διαβατήριο, από το οποίο μοιραία ενημερώθηκα και για τον ακατάλληλο τρόπο απόκτησής της. "Μίνι σνάουτσερ" λοιπόν (παραδόξως, εκπληκτικά πάνω στο πρότυπο της φυλής), χωρίς πέντιγκρι , με ότι αυτό συνεπάγεται δυστυχώς, αλλά το βασικότερο, Διάσωση Ψυχής!
Ενδεικτικά θα σας πω ότι η τύπισσα άλλαξε ίσα και με 5 φορές μέσα σε λίγες ώρες γνώμη για το αν θα τη δώσει ή όχι, ότι την είχε παρατημένη στο μπαλκόνι στον 5ο όροφο χωρίς κανένα προστατευτικό πέτασμα γιατί την είδε έξυπνη και δε θα έπεφτε, ότι την τάιζε μια φορά την ημέρα κι αν το θυμόταν, ότι σε καμία περίπτωση δε φαινόταν σε θέση να αναλάβει τη φροντίδα ούτε ενός φυτού, ποσό μάλλον ενός κουταβιού, ότι το κουτάβι ήταν δώρο από τον κατά τα άλλα εξαφανισμένο για επαγγελματικούς λόγους στην Αμερική σύζυγο, προφανώς ως μια απόπειρα αποζημίωσης και εξιλέωσης που την πάρκαρε και την παράτησε σε αυτή την άθλια κατάσταση, και τελευταίο, κάτι που μου αποκαλύφθηκε από τη φίλη groomer μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο.. ΈΔΙΝΕ ΣΤΟ ΣΚΥΛΊ ΤΑ ΨΥΧΟΦΆΡΜΑΚΑ ΠΟΥ ΈΠΑΙΡΝΕ ΚΑΙ Η ΊΔΙΑ!
Αυτός ήταν ίσως και ο λόγος που η φίλη που το ήξερε ήταν τόσο επιφυλακτική και επέμενε, ότι αν για οποιοδήποτε λόγο με δυσκολέψει το κουτάβι (καθότι και νέος στο σπορ) και δεν πληροί αυτό που αναζητώ, εκείνη θα μου βρει άλλο "καλύτερο" και ότι για αυτό έχει βρει και άλλους ενδιαφερόμενους.
Πράγματι, τρεις μέρες αφού πήρα το πλασματάκι στην αγκαλιά και στο σπίτι μου, και του έδωσα όνομα, επικοινώνησε ξανά η φίλη για να μάθει πως τα πάμε και να με ενημερώσει ότι από φίλο της εκτροφέα που γνώρισα σε έκθεση, δωρίζεται σε άτομο απολύτου εμπιστοσύνης εκθεσιακό αρσενικό αλατοπίπερο της ίδιας ηλικίας (αυτό που ακριβώς της είχα εκφράσει ως επιθυμία στο παρελθόν), μετά από επιστροφή από μια άλλη μετανοημένη κλινική περίπτωση.. Φυσικά με πέντιγκρι αυτή τη φορά!
Ομολογώ ότι σάστισα αλλά δεν υπήρχε καμία περίπτωση να προδώσω το ταλαιπωρημένο μου πλασματάκι, που μπορεί να το είχα μόνο 3 μέρες, αλλά και που εκτός από ένα όνομα του είχα δώσει μια υπόσχεση ζωής . Έτσι τελικά η φίλη έκανε δικό της το αλατοπιπερένιο αγόρι από τζάκι, κι εγώ έμεινα πιστός στο αμφιβόλου προέλευσης καταγωγής και προδιαγραφών μαύρο και κολοβό κλωτσοσκούφι μου, που δεν άλλαξε και λίγα χέρια στους δυόμισι μήνες ζωής του.
Υγιέστατο (μέχρι στιγμής, φτου φτου), πανέξυπνο, χαριτωμένο, αξιολάτρευτο, αλλά πολύ δύσκολο κουτάβι, φουλ ενεργητικό, με κυριαρχικό χαρακτήρα, κι έντονο ένστικτο φύλαξης, μόνο το "I will survive" που δε μου τραγούδησε. Ευτυχώς είχα εμπεδώσει μεγάλο μέρος της γνώσης που μάζευα τόσο καιρό και η εφαρμογή της έγινε πολύ φυσικά, και ευτυχώς αποτελεσματικά. Σε ηλικία τεσσάρων μηνών είχε μάθει σχεδόν όσα ξέρει και τώρα (μέχρι και τούμπες κάνει το κορίτσι μου), εκτός από το να μένει μόνη της χωρίς να χαλάει τον κόσμο.. Αυτό το πρόβλημα μας πήρε αρκετό καιρό για να ξεπεραστεί, αλλά ευτυχώς το άγχος αποχωρισμού είναι πια παρελθόν και απολαμβάνουμε και οι δύο χωρίς παραφωνίες τα καλά μιας αρμονικής συμβίωσης.
Συγγνώμη για το υπέρδιπλο σεντόνι. Πιστέψτε πρόκειται για προϊόν περικοπών. Ενάμισης χρόνος είναι αυτός.. που να χωρέσει. Εστίασα φυσικά περισσότερο στον τρόπο απόκτησης. Παρακάτω θα προσπαθήσω να παραθέσω μερικές φωτογραφίες. Λίγες βέβαια, γιατί δυστυχώς το μαυροτσουκαλί είναι δύσκολο χρώμα και μόνο οι @ρχιδ@τες κάμερες ξέρουν να το συμμορφώνουν.
