Καλοκαίριασε, άνοιξε ο καιρός, η μέρα μεγάλωσε. Ευκαιρία για μεγαλύτερες απογευματινές βόλτες πάνω στο βουνό να ξεδώσει και το καημένο ζωντανό αλλά και ο υποφαινόμενος, που όλη μέρα είναι κλεισμένοι στους 4 τοίχους!
Έτσι αφού φορέσαμε το κολάρο και το σαμαράκι ο μικρός, το τσαντάκι μέσης με όλα τα αξεσουάρ ο μεγάλος, ξεκινήσαμε για ένα περίπατο παίρνοντας το μονοπάτι στο βουνό που είναι δίπλα μας. Ένα μονοπάτι φάρδους το πολύ 1 -1,5 μέτρου και απόστασης περίπου 2-3 χιλιομέτρων.
Πλήθος κόσμου, όλων των ηλικιών. Ανθρωποι με φόρμες κάνοντας τρέξιμο, ζευγάρια τρίτης ηλικίας περπατώντας με τις μαγκούρες τους, γονείς με παιδιά να τρέχουν αριστερά-δεξιά και φυσικά σκυλοσυντροφιές.
Θα ξεκινήσω με τον Δήμο και την πλήρη αδιαφορία για τον χώρο, γνωρίζοντας ότι οι δημότες του περπατούν εκει πρωι και βράδυ. Ούτε ένα δοχείο απορριμάτων σε όλη την διαδρομή. Τα ξερόχορτα απο την πλαγία φτάνουν μέχρι μέσα το μονοπάτι, με κίνδυνο πυρκαγιάς απο τους μερακλήδες. (κι εγώ καπνίζω, αλλά ποτέ μέσα στην φύση και ιδίως καλοκαίρι)...
Θα αφήσω όλους τους υπόλοιπους και θα πάω κατευθείαν στο ψητό. Τις συντροφιές σκύλων και συνοδών τους.
Όπως καταλαβαίνετε σε ένα τόσο στενό μονοπάτι, όταν διασταυρώνεσαι με αυτόν που έρχεται απο απέναντι, ίσα που δεν ακουμπάει ο ένας τον άλλο όταν περνάνε.
Και ξαφνικά, εκει που περπατώ με τον σκύλο στο λουρί του και να περπατάει μαζί μου έχοντάς τον απο την εξωτερική πλευρά του μονοπατιού, βλέπω στο βάθος 4 σκυλιά λυτά, να έρχονται προς το μέρος μου. Το μικρότερο σε μέγεθος ίσα με τον δικό μου. καμιά 10 μέτρα πιο πίσω, ακολουθούσε μια παρέα περίπου 7-8 ατόμων κουβεντιάζοντας χαλαροί.
Μην γνωρίζοντας τις αντιδράσεις τόσο του δικού μου απέναντι στα 4 σκυλιά όσο και των ελεύθερων σκύλων που έρχονταν προς το μέρος μου, θεώρησα σωστό να ανέβω 10 μέτρα πάνω στην πλαγιά όπου έβαλα τον σκύλο μου σε θέση "κάτσε" και περίμενα.
Απο εκεί μιας και ήμουν ψηλά παρατήρησα με πικρό χαμόγελο:
1. Τρεις γιαγιάδες που περπατούσαν προς το μέρος που ερχόταν το "κοπάδι" έκαναν μεταβολή και με γρήγορο βήμα ξαναγύρισαν πίσω, ακυρώνοντας στην ουσία την βόλτα τους.
2. 2 ζευγάρια ανέβηκαν στην άκρη για να περάσει η σκυλοπαρέα.
3. Ένας νεαρός με ένα πολύ μικρό σκυλάκι (δεν είδα ράτσα γιατί ηταν τα χόρτα) είχε βγει και αυτός απο το μονοπάτι, είχε κάτσει κάτω, κρατώντας το σκυλάκι του αγκαλιά καθησυχάζοντάς του και προφανώς κρυβόταν γιατι ντρεπόταν να τον δουν έτσι.
Τους κοιτούσα και περνώντας απο μπροστά μου, εισέπραξα αυτό το υποτιμητικό βλέμμα των βασιλιάδων που περνάνε μπροστά απο τους υπηκόους τους! Χαμογέλασα απλά.
Συνέχισα ήρεμος την διαδρομή μου, παρατηρώντας συνεχόμενα στις άκρες του μονοπατιού αποξηραμένα αλλά και φρέσκα κόπρανα σκύλων.!
Λίγο αργότερα, βλέπω πάλι ελεύθερο σκύλο, εκείνη την στιγμή να στέκεται στην μέση του μονοπατιού και να "απελευθερώνει" ότι είχε και δεν είχε και φυσικά ο ιδιοκτήτης του άφαντος. Στάθηκα πάλι στην άκρη και περίμενα να δω, αν συνοδεύεται ή όχι.. μετά απο 2 λεπτά (καμια πενηνταρία μέτρα πιο πίσω) να'σου ο κύριος με το λουρί στο χέρι, προσπερνώντας αυτά που έκανε ο σκύλος του, μιας και ο σκύλος ήδη είχε φύγει απο εκει, και λογικά δεν αναγνώριζε ότι τα έκανε ο δικός του!
Κούνησα το κεφάλι απογοητευμένος αντιμετωπίζοντας ένα αδιάφορο βλέμμα. Πήρα τον σκύλο μου και συνεχίσαμε την ανάβαση στο βουνό εκτός μονοπατιού, μέχρι που βράδιασε και γυρίσαμε.
Ξέρω ότι μπορεί κάποιοι να βρείτε τον εαυτό σας σε αυτά και να γελάσετε ειρωνικά.
Ίσως κάποιοι άλλοι να με βρούν λάθος, οπότε και περιμένω τις διορθώσεις σας.
Ελπίζω μόνο να αναρωτηθείτε αν εκτός απο εσάς και τα σκυλιά σας, υπάρχει και άλλος κόσμος, με δικαιώματα και αυτός και ας είναι κατώτερός σας!
Έτσι αφού φορέσαμε το κολάρο και το σαμαράκι ο μικρός, το τσαντάκι μέσης με όλα τα αξεσουάρ ο μεγάλος, ξεκινήσαμε για ένα περίπατο παίρνοντας το μονοπάτι στο βουνό που είναι δίπλα μας. Ένα μονοπάτι φάρδους το πολύ 1 -1,5 μέτρου και απόστασης περίπου 2-3 χιλιομέτρων.
Πλήθος κόσμου, όλων των ηλικιών. Ανθρωποι με φόρμες κάνοντας τρέξιμο, ζευγάρια τρίτης ηλικίας περπατώντας με τις μαγκούρες τους, γονείς με παιδιά να τρέχουν αριστερά-δεξιά και φυσικά σκυλοσυντροφιές.
Θα ξεκινήσω με τον Δήμο και την πλήρη αδιαφορία για τον χώρο, γνωρίζοντας ότι οι δημότες του περπατούν εκει πρωι και βράδυ. Ούτε ένα δοχείο απορριμάτων σε όλη την διαδρομή. Τα ξερόχορτα απο την πλαγία φτάνουν μέχρι μέσα το μονοπάτι, με κίνδυνο πυρκαγιάς απο τους μερακλήδες. (κι εγώ καπνίζω, αλλά ποτέ μέσα στην φύση και ιδίως καλοκαίρι)...
Θα αφήσω όλους τους υπόλοιπους και θα πάω κατευθείαν στο ψητό. Τις συντροφιές σκύλων και συνοδών τους.
Όπως καταλαβαίνετε σε ένα τόσο στενό μονοπάτι, όταν διασταυρώνεσαι με αυτόν που έρχεται απο απέναντι, ίσα που δεν ακουμπάει ο ένας τον άλλο όταν περνάνε.
Και ξαφνικά, εκει που περπατώ με τον σκύλο στο λουρί του και να περπατάει μαζί μου έχοντάς τον απο την εξωτερική πλευρά του μονοπατιού, βλέπω στο βάθος 4 σκυλιά λυτά, να έρχονται προς το μέρος μου. Το μικρότερο σε μέγεθος ίσα με τον δικό μου. καμιά 10 μέτρα πιο πίσω, ακολουθούσε μια παρέα περίπου 7-8 ατόμων κουβεντιάζοντας χαλαροί.
Μην γνωρίζοντας τις αντιδράσεις τόσο του δικού μου απέναντι στα 4 σκυλιά όσο και των ελεύθερων σκύλων που έρχονταν προς το μέρος μου, θεώρησα σωστό να ανέβω 10 μέτρα πάνω στην πλαγιά όπου έβαλα τον σκύλο μου σε θέση "κάτσε" και περίμενα.
Απο εκεί μιας και ήμουν ψηλά παρατήρησα με πικρό χαμόγελο:
1. Τρεις γιαγιάδες που περπατούσαν προς το μέρος που ερχόταν το "κοπάδι" έκαναν μεταβολή και με γρήγορο βήμα ξαναγύρισαν πίσω, ακυρώνοντας στην ουσία την βόλτα τους.
2. 2 ζευγάρια ανέβηκαν στην άκρη για να περάσει η σκυλοπαρέα.
3. Ένας νεαρός με ένα πολύ μικρό σκυλάκι (δεν είδα ράτσα γιατί ηταν τα χόρτα) είχε βγει και αυτός απο το μονοπάτι, είχε κάτσει κάτω, κρατώντας το σκυλάκι του αγκαλιά καθησυχάζοντάς του και προφανώς κρυβόταν γιατι ντρεπόταν να τον δουν έτσι.
Τους κοιτούσα και περνώντας απο μπροστά μου, εισέπραξα αυτό το υποτιμητικό βλέμμα των βασιλιάδων που περνάνε μπροστά απο τους υπηκόους τους! Χαμογέλασα απλά.
Συνέχισα ήρεμος την διαδρομή μου, παρατηρώντας συνεχόμενα στις άκρες του μονοπατιού αποξηραμένα αλλά και φρέσκα κόπρανα σκύλων.!
Λίγο αργότερα, βλέπω πάλι ελεύθερο σκύλο, εκείνη την στιγμή να στέκεται στην μέση του μονοπατιού και να "απελευθερώνει" ότι είχε και δεν είχε και φυσικά ο ιδιοκτήτης του άφαντος. Στάθηκα πάλι στην άκρη και περίμενα να δω, αν συνοδεύεται ή όχι.. μετά απο 2 λεπτά (καμια πενηνταρία μέτρα πιο πίσω) να'σου ο κύριος με το λουρί στο χέρι, προσπερνώντας αυτά που έκανε ο σκύλος του, μιας και ο σκύλος ήδη είχε φύγει απο εκει, και λογικά δεν αναγνώριζε ότι τα έκανε ο δικός του!
Κούνησα το κεφάλι απογοητευμένος αντιμετωπίζοντας ένα αδιάφορο βλέμμα. Πήρα τον σκύλο μου και συνεχίσαμε την ανάβαση στο βουνό εκτός μονοπατιού, μέχρι που βράδιασε και γυρίσαμε.
Ξέρω ότι μπορεί κάποιοι να βρείτε τον εαυτό σας σε αυτά και να γελάσετε ειρωνικά.
Ίσως κάποιοι άλλοι να με βρούν λάθος, οπότε και περιμένω τις διορθώσεις σας.
Ελπίζω μόνο να αναρωτηθείτε αν εκτός απο εσάς και τα σκυλιά σας, υπάρχει και άλλος κόσμος, με δικαιώματα και αυτός και ας είναι κατώτερός σας!
