Μπορεί να μην έχω αδέσποτους σκυλοήρωες να αναφέρω, αλλά θέλω να γράψω για κάποια ζωάκια που κανείς ποτέ δε πρόσεξε, ούτε νοιάστηκε.
4 γατάκια και 1 σκαντζόχοιρος.
Όλα τους τα βρήκα νεκρά στη μέση του δρόμου. Άλλα μόλις είχαν χάσει τη ζωή τους από κάποιο αυτοκίνητο και άλλα ήταν ήδη κρύα και άκαμπτα.
Το πρώτο γατάκι που βρήκα ήταν λίγη ώρα νεκρό κοντά στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου. Μωρογατάκι ούτε 2 μηνών. Δεν είχα πολλές επιλογές.. Είτε θα το έπαιρνα από κει, είτε θα το πατούσαν και άλλα αυτοκίνητα.
Ήταν ακόμα ζεστό το σωματάκι του όταν το σήκωσα. Είχε κάδο εκεί δίπλα και έτσι το πέταξα..
Μακάρι να μπορούσα να το θάψω, αλλά που και πως...
Από τη μία σκέφτομαι οτι θα γινόταν χαλκομανία και από την άλλη σκέφτομαι τι γίνεται όταν τα απορριμματοφόρα μαζεύουν τα σκουπίδια...
Το δεύτερο ζωάκι που έπρεπε να μαζέψω από τη μέση του δρόμου ήταν ένας σκαντζοχοιράκος.
Ενήλικος πρέπει να ήταν, δεν ήταν μικρός σε μέγεθος.
Γυρνούσα από τη βόλτα με τα σκυλιά, όταν τον είδα. Νόμιζα οτι ήταν ζωντανός, γιατί τα σκυλιά είχαν πάθει παράκρουση μέχρι να πλησιάσουμε. Εκεί είδα και τη λίμνη αίματος από το κεφαλάκι του. Πήρα αμέσως τηλέφωνο τον άντρα μου να έρθει να πάρει τα σκυλιά και να μου φέρει σακούλες (πολλές) για να μπορέσω να τον σηκώσω.
Τότε, σταμάτησε και ένα ακόμα ζευγάρι, νομίζοντας οτι είναι ζωντανός, αλλά μόλις τους είπα οτι έχει πεθάνει, με άφησαν να τον μαζέψω μόνη μου.
Εκείνη τη νύχτα πρέπει να με είχαν βρίσει πολλοί οδηγοί.. Σε όσους περνούσαν, έκανα νόημα για να μη τον πατήσουν. Χαλάλι...
Μόλις μου έφερε τις σακούλες, προσπάθησα να τον σηκώσω... Τσιμπούσε ο άτιμος..
Τελικά τα κατάφερα... Σκέφτηκα να τον αφήσω μέσα σε ένα χωραφάκι που είχε απέναντι, αλλά φοβήθηκα οτι θα μαζευτούν αδέσποτα και γάτες και έτσι και ο σκαντζοχοιράκος, κατέληξε σε κάδο.
Τρίτη ήταν μία άσπρη μωρογατούλα. Στη διάρκεια της βόλτας με τα σκυλιά, την είδα στη μέση του μεγάλου δρόμου... Πλησίασα για να τη μαζέψω, αλλά δε τα κατάφερα. Την είχαν χτυπήσει τόσο πολύ που όλα τα όργανα ήταν έξω από το μικρό της σωματάκι. Για πόσο καιρό την έβλεπα στο ίδιο σημείο.. Μέχρι που πια δεν υπήρχε τίποτα... Ακόμα κοιτάζω το σημείο και τη θυμάμαι. Αυτή η γατούλα με πόνεσε πιο πολύ από όλα... Δε μπόρεσα να τη "βοηθήσω".
Την ίδια νύχτα που είδα την άσπρη γατούλα, στο τελείωμα της βόλτας, περάσαμε από το παλιό νοσοκομείο. Μέσα στη μέση του δρόμου και άλλη μία χτυπημένη γάτα.
Δε πρέπει να είχε ώρα που τη χτύπησαν. Η Νεφέλη μύριζε το αίμα μέτρα πίσω και με έτρεξε στο σημείο. Τα έδεσα σε ένα δέντρο που είχε δίπλα και την πέταξα και αυτή στον κάδο...
Τελευταίος, ήταν ένας γάτος... Μόλις είχα βγει βόλτα με τον κοντό. Βγήκαμε στο μεγάλο δρόμο, που ευτυχώς εκείνη την ώρα δε περνούσε ψυχή και περπατούσαμε μέσα στη μέση. Κάτι είδα με την άκρη του ματιού μου. Είπα να συνεχίσω, αλλά δε μπόρεσα. Γύρισα πίσω να κοιτάξω.. Ένας ενήλικος γάταρος.. Δεν είχε αίμα πουθενά, αλλά από την έκφρασή του, πονούσε μέχρι να φύγει. Ήταν μέσα στη μέση του δρόμου και κανείς δε σταμάτησε. Κανείς δε τον έκανε έστω στην άκρη... Έτσι, έμεινα μέσα στη μέση του δρόμου, για να μη περάσει κάποιο αμάξι από πάνω του (ξανά). Έψαχνα κουράγιο να τον σηκώσω και αυτόν, αλλά δε το έβρισκα..
Μέχρι που πέρασε ένας κύριος από το σημείο. Ήρθε να με ρωτήσει. Νοιάστηκε. Έδεσα τον Αζόρ σε ένα στύλο, με βοήθησε να τον σηκώσω και μου άνοιξε τον κάδο. Του είπα να έχει καλό ταξίδι και φύγαμε...
Πόσες τύψεις νιώθω κάθε φορά που πρέπει να ανοίξω τον κάδο και να ρίξω μέσα μία ψυχή.
Πόσες τύψεις νιώθω που δε μπορώ να τους προσφέρω κάτι παραπάνω.....
Θυμάμαι όλα τα σημεία στα οποία έχω βρει ζωάκια νεκρά. Κάθε φορά που περνάω από κει τα θυμάμαι σαν ελάχιστο φόρο τιμής. Θέλω να με καθησυχάζω οτι έστω και μετά το τέλος της ζωής τους, κάποιος νοιάστηκε. Δεν έγιναν ένας λεκές ακόμα στην άσφαλτο. (Τα έριξες σε κάδο και έγιναν κάτι πολύ χειρότερο, θα μου πείτε και δίκιο θα έχετε... Αλλά κάθε φορά δε ξέρω τι παραπάνω να κάνω... )
Καλό ταξίδι να έχετε και ελπίζω τουλάχιστον να πονέσατε όσο το δυνατόν λιγότερο μέχρι να φύγετε... Εγώ θα σας θυμάμαι, αν έχει κάποια σημασία...
4 γατάκια και 1 σκαντζόχοιρος.
Όλα τους τα βρήκα νεκρά στη μέση του δρόμου. Άλλα μόλις είχαν χάσει τη ζωή τους από κάποιο αυτοκίνητο και άλλα ήταν ήδη κρύα και άκαμπτα.
Το πρώτο γατάκι που βρήκα ήταν λίγη ώρα νεκρό κοντά στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου. Μωρογατάκι ούτε 2 μηνών. Δεν είχα πολλές επιλογές.. Είτε θα το έπαιρνα από κει, είτε θα το πατούσαν και άλλα αυτοκίνητα.
Ήταν ακόμα ζεστό το σωματάκι του όταν το σήκωσα. Είχε κάδο εκεί δίπλα και έτσι το πέταξα..
Μακάρι να μπορούσα να το θάψω, αλλά που και πως...
Από τη μία σκέφτομαι οτι θα γινόταν χαλκομανία και από την άλλη σκέφτομαι τι γίνεται όταν τα απορριμματοφόρα μαζεύουν τα σκουπίδια...
Το δεύτερο ζωάκι που έπρεπε να μαζέψω από τη μέση του δρόμου ήταν ένας σκαντζοχοιράκος.
Ενήλικος πρέπει να ήταν, δεν ήταν μικρός σε μέγεθος.
Γυρνούσα από τη βόλτα με τα σκυλιά, όταν τον είδα. Νόμιζα οτι ήταν ζωντανός, γιατί τα σκυλιά είχαν πάθει παράκρουση μέχρι να πλησιάσουμε. Εκεί είδα και τη λίμνη αίματος από το κεφαλάκι του. Πήρα αμέσως τηλέφωνο τον άντρα μου να έρθει να πάρει τα σκυλιά και να μου φέρει σακούλες (πολλές) για να μπορέσω να τον σηκώσω.
Τότε, σταμάτησε και ένα ακόμα ζευγάρι, νομίζοντας οτι είναι ζωντανός, αλλά μόλις τους είπα οτι έχει πεθάνει, με άφησαν να τον μαζέψω μόνη μου.
Εκείνη τη νύχτα πρέπει να με είχαν βρίσει πολλοί οδηγοί.. Σε όσους περνούσαν, έκανα νόημα για να μη τον πατήσουν. Χαλάλι...
Μόλις μου έφερε τις σακούλες, προσπάθησα να τον σηκώσω... Τσιμπούσε ο άτιμος..
Τελικά τα κατάφερα... Σκέφτηκα να τον αφήσω μέσα σε ένα χωραφάκι που είχε απέναντι, αλλά φοβήθηκα οτι θα μαζευτούν αδέσποτα και γάτες και έτσι και ο σκαντζοχοιράκος, κατέληξε σε κάδο.
Τρίτη ήταν μία άσπρη μωρογατούλα. Στη διάρκεια της βόλτας με τα σκυλιά, την είδα στη μέση του μεγάλου δρόμου... Πλησίασα για να τη μαζέψω, αλλά δε τα κατάφερα. Την είχαν χτυπήσει τόσο πολύ που όλα τα όργανα ήταν έξω από το μικρό της σωματάκι. Για πόσο καιρό την έβλεπα στο ίδιο σημείο.. Μέχρι που πια δεν υπήρχε τίποτα... Ακόμα κοιτάζω το σημείο και τη θυμάμαι. Αυτή η γατούλα με πόνεσε πιο πολύ από όλα... Δε μπόρεσα να τη "βοηθήσω".
Την ίδια νύχτα που είδα την άσπρη γατούλα, στο τελείωμα της βόλτας, περάσαμε από το παλιό νοσοκομείο. Μέσα στη μέση του δρόμου και άλλη μία χτυπημένη γάτα.
Δε πρέπει να είχε ώρα που τη χτύπησαν. Η Νεφέλη μύριζε το αίμα μέτρα πίσω και με έτρεξε στο σημείο. Τα έδεσα σε ένα δέντρο που είχε δίπλα και την πέταξα και αυτή στον κάδο...
Τελευταίος, ήταν ένας γάτος... Μόλις είχα βγει βόλτα με τον κοντό. Βγήκαμε στο μεγάλο δρόμο, που ευτυχώς εκείνη την ώρα δε περνούσε ψυχή και περπατούσαμε μέσα στη μέση. Κάτι είδα με την άκρη του ματιού μου. Είπα να συνεχίσω, αλλά δε μπόρεσα. Γύρισα πίσω να κοιτάξω.. Ένας ενήλικος γάταρος.. Δεν είχε αίμα πουθενά, αλλά από την έκφρασή του, πονούσε μέχρι να φύγει. Ήταν μέσα στη μέση του δρόμου και κανείς δε σταμάτησε. Κανείς δε τον έκανε έστω στην άκρη... Έτσι, έμεινα μέσα στη μέση του δρόμου, για να μη περάσει κάποιο αμάξι από πάνω του (ξανά). Έψαχνα κουράγιο να τον σηκώσω και αυτόν, αλλά δε το έβρισκα..
Μέχρι που πέρασε ένας κύριος από το σημείο. Ήρθε να με ρωτήσει. Νοιάστηκε. Έδεσα τον Αζόρ σε ένα στύλο, με βοήθησε να τον σηκώσω και μου άνοιξε τον κάδο. Του είπα να έχει καλό ταξίδι και φύγαμε...
Πόσες τύψεις νιώθω κάθε φορά που πρέπει να ανοίξω τον κάδο και να ρίξω μέσα μία ψυχή.
Πόσες τύψεις νιώθω που δε μπορώ να τους προσφέρω κάτι παραπάνω.....
Θυμάμαι όλα τα σημεία στα οποία έχω βρει ζωάκια νεκρά. Κάθε φορά που περνάω από κει τα θυμάμαι σαν ελάχιστο φόρο τιμής. Θέλω να με καθησυχάζω οτι έστω και μετά το τέλος της ζωής τους, κάποιος νοιάστηκε. Δεν έγιναν ένας λεκές ακόμα στην άσφαλτο. (Τα έριξες σε κάδο και έγιναν κάτι πολύ χειρότερο, θα μου πείτε και δίκιο θα έχετε... Αλλά κάθε φορά δε ξέρω τι παραπάνω να κάνω... )
Καλό ταξίδι να έχετε και ελπίζω τουλάχιστον να πονέσατε όσο το δυνατόν λιγότερο μέχρι να φύγετε... Εγώ θα σας θυμάμαι, αν έχει κάποια σημασία...
