παντα ηθελα σκυλο, ΠΑΝΤΑ! οι γονεις μου οσο μεναμε μαζι, ανενδοτοι. κλαματα και παρακαλια ετων μου απεφεραν ενα....χρυσοψαρο! στα χρονια τα φοιτητικα, σαφως δεν θα μπορουσα να ανταπεξελθω. οταν πια ημουν οικονομικα ανεξαρτητη, σαν ελευθερη αλλα και μετα παντρεμενη πριν τα παιδια, ειχα τις εξοδους μου, τα ταξιδια μου, καταλαβαινα λοιπον το αδικο για ενα σκυλο να ειναι μοιρασμενος σε δουλεια καφεδες και βραδυνες εξοδους, αν και παμπολλες φορες μπηκα στον πειρασμο να αποκτησω εναν. μετα εκανα τα καμαρια μου. ενα κοριτσι κι ενα αγορι! πολυ κοντα το ενα με το αλλο και τα ειδα ολα!!! και τα δυο ως παιδακια ατσουμπαλα και ζημιαρικα. θεωρητικα ημουν ετοιμη για τον πολυποθητο λαμπραντορακο μου, αλλα πως μαθαινεις το σεβασμο στα παιδικα χερακια που χτυπανε μουσουδες και τραβανε ουρες; ανεβαλα το σκυλο και πηρα γατα. μια, δυο, τρεις, πεντε, γρατζουνιες και μαθανε και το χαδι και τον πονο. κι ετσι μεχρι προχθες προγραμματιζα τα παντα για τον φθινοπωρινο οιστρο, την χριστουγεννιατικη γεννα και τελος την πολυποθητη αφιξη την ερχομενη ανοιξη. και ξαφνικα χθες βρισκω ενα μαυρο κουταβι στο δρομο πισω απο εναν μασουτη και διπλα στις γραμμες του τρενου και παθαινω κοκομπλοκο. μικρο μικρο μικρουλι το κακομοιρικο να κλαιει. πεντακαθαρο ομως και καλοταισμενο. με την κοιλουμπα του με τα ολα του. ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ! ΕΡΩΤΑΣ! ο κτηνιατρος μου ειπε λαμπραντορ καραντι! ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ; πιθανολογω πως το αφησαν στο δρομο λογω της ασπρης κηλιδας στο στερνο του! και προφανως μολις θα το παρατησαν γιατι ουτε ιδιαιτερα βρωμικο το ελεγες. τον ονομασα λαμπρο και ειναι ο σκυλος ΜΟΥ! την καλησπερα μου και καλως σας βρηκα!