Πριν από ένα χρόνο, περίπου τέτοιες μέρες, έφυγε η Dolca μας.
Προφανώς λόγω και της μικρής της ηλικίας, ήταν διαφορετική από ότι είχα συνηθίσει με την σοβαρή και καθώς πρέπει Λάουρα.
Εξωστρεφής και απερίσκεπτη. Για αυτήν σχεδόν όλα ήταν παιχνίδι.
Ήταν συνέχεια σε κίνηση και έδειχνε ενδιαφέρον για τα πάντα.
Απαιτητική και ναζιάρα.
Αν δεν της έδινες σημασία ανέβαινε στον καναπέ, στεκόταν στα δύο πίσω πόδια, ακουμπούσε την πλάτη της στο μαξιλάρι της πλάτης του καναπέ και κολλούσε δίπλα σου ώστε τριβόταν στο μπράτσο σου και με το κεφάλι της προσπαθούσε να πλησιάσει το πρόσωπο σου.
Σωστά ή λάθος μετά από αυτό ακολουθούσαν πάντα γέλια και σχεδόν ποτέ όχι.
Έπαιρνε συχνά ένα πολύ αστείο βλέμμα "απορίας".
Γενικά ήταν νομίζω πολύ εκφραστική.
Τα μάτια της έλαμπαν.
Προφανώς λόγω και της μικρής της ηλικίας, ήταν διαφορετική από ότι είχα συνηθίσει με την σοβαρή και καθώς πρέπει Λάουρα.
Εξωστρεφής και απερίσκεπτη. Για αυτήν σχεδόν όλα ήταν παιχνίδι.
Ήταν συνέχεια σε κίνηση και έδειχνε ενδιαφέρον για τα πάντα.
Απαιτητική και ναζιάρα.
Αν δεν της έδινες σημασία ανέβαινε στον καναπέ, στεκόταν στα δύο πίσω πόδια, ακουμπούσε την πλάτη της στο μαξιλάρι της πλάτης του καναπέ και κολλούσε δίπλα σου ώστε τριβόταν στο μπράτσο σου και με το κεφάλι της προσπαθούσε να πλησιάσει το πρόσωπο σου.
Σωστά ή λάθος μετά από αυτό ακολουθούσαν πάντα γέλια και σχεδόν ποτέ όχι.
Έπαιρνε συχνά ένα πολύ αστείο βλέμμα "απορίας".
Γενικά ήταν νομίζω πολύ εκφραστική.
Τα μάτια της έλαμπαν.