Αυτό το κορίτσι πάντα με εκπλήσσει!!
Μετά τις διακοπές αντιμετωπίσαμε άγχος αποχωρισμού. Με το που έφευγα ο σκύλος γάβγιζε πολύ έντονα και για ώρες.
Ένα πρωί αφού κάναμε βόλτα, δεν ασχολήθηκα μαζί της πριν φύγω και της άφησα τρία διαφορετικά παιχνίδια με τροφή, ξεκίνησα για το γραφείο έχοντας πάρει από το κινητό στο σταθερό προκειμένου να ακούω live τι κάνει. Έβαλα το κινητό στη σίγαση προκειμένου να μην ακούει τους εξωτερικούς θορύβους. Τα πρώτα είκοσι λεπτά την άκουγα που έπαιζε-έτρωγε. Αργότερα όμως άρχισε να γαβγίζει. Αρχικά δεν έκανα κάτι αλλά συνέχιζε περισσότερο από μισή ώρα οπότε της έλεγα να πάει στη φωλιά της, να ηρεμήσει κλπ πότε με ήρεμο τόνο και πότε φωνάζοντας. Οι προτροπές μου όμως δεν είχαν αποτέλεσμα. Σκέφτηκα ότι ίσως, μέσω του τηλεφώνου, δεν καταλάβαινε τη φωνή μου.
Για το λόγο αυτό σφύριξα -τυχαίνει κάποιες φορές να σφυρίξω για να την καλέσω. Και τότε αυτή, απαντώντας μου (; ), ούρλιαξε σαν λύκος! Έκανε αυτό το χαρακτηριστικό “άου”.
Το επανέλαβε αρκετές φορές.
Είχα διαβάσει ότι αυτός είναι ο τρόπος που οι λύκοι φωνάζουν την αγέλη τους και ότι σε κάποιους σκύλους ο ήχος αυτός έχει μείνει σαν ένα, ας πούμε, γενετικό κατάλοιπο.
Υποθέτω λοιπόν ότι εφόσον με άκουγε αλλά αντιλαμβανόταν ότι δεν ήμουν στο χώρο με φώναζε!
Ποτέ άλλοτε δεν έχει κάνει αυτόν τον ήχο. Δεν ήξερα ότι τον κάνει.
Είναι πολύ περίεργο γιατί τόσο αυτή όσο και οι γονείς της είναι σκύλοι που ζούνε δίπλα σε ανθρώπους. Αποκλείεται να το άκουσε στη φύση.
Θεωρώ επίσης μάλλον απίθανο να το άκουσε (και μάλιστα να το θυμάται) το δίμηνο που έμεινε με τη μαμά και τα αδέρφια της.
Πραγατικά με εντυπωσίασε που δε ξεχνάει την “κληρονομιά” που κουβαλάει!