Κατερίνα,
Όταν χάνεται κάποιο σκυλάκι, στεναχωριέμαι πραγματικά... όταν, όμως, φεύγει κάποιο σκυλάκι από τα "δικά μας", από "εδώ μέσα", νιώθω σαν να έφυγε ένα δικό μου σκυλί, μιά δικιά μου ψυχή...
Έτσι, με συγκίνηση, να πω στη Ντόλκα Καλό Ταξίδι... να τρέχει και να παίζει ελεύθερη, μαζί με τα υπόλοιπα "δικά μας" σκυλιά, που μας περιμένουν... Καλή αντάμωση!
Και σε σένα, Κατερίνα, ολόψυχα...
Έβαζες ψεύτικες φωνές, γελούσες κι έκανες πως κλαις κι εγώ παιδί,
α ρε μαμά…
Πίσω μου τρέχεις μια ζωή, με ένα πιάτο και μια ευχή.
Τότε με κράταγες σφιχτά, τώρα κοιτάς από μακριά…
Μέσα απ' τα δόντια να μιλάς, σ' ακούω σαν τώρα, "μη με σκας".
"Δε θα σε ανεχτεί κανείς, θα πας χαμένος, θα το δεις", α ρε μαμά…
Α ρε μαμά…
Ύστερα λόγια στο χαρτί, "συγγνώμη, σ' αγαπώ πολύ, είμαι εδώ",
α ρε μαμά…
Χανόσουνα στη μουσική, εσύ γινόσουν το παιδί
κι εγώ ένας άγγελος στη γη, να σε προσέχω μια ζωή…
Τις πόρτες άνοιγες στο φως, να μπει ο ήλιος κι ο θεός,
να μας φυλάει, α ρε μαμά…
Τα βράδια ήσουν μια αγκαλιά κι ανάμεσα απ' τα φιλιά
έκανες τη φωνή λαγού, το λύκο και την αλεπού…
Και όταν γύριζα αργά, "θα σου τα πάρω τα κλειδιά,
θα βρεις τις πόρτες πια κλειστές, θα με πεθάνεις, αυτό θες;"
α ρε μαμά…
Α ρε μαμά…
Χανόσουνα στη μουσική, εσύ γινόσουν το παιδί
κι εγώ ένας άγγελος στη γη, να σε προσέχω μια ζωή…
Μαμά που πας;
Που πας μαμά;
Μαμά που πας;
