Είμαι η Μπουκιτσα από 35-40 μερών με βρήκε η κυρία που ερχόταν και τάιζε τη μαμα και με πήρε εμένα και τα 4 αδέρφια μου από το χώρο που μουνα με την μαμα μου ( αν κι είχα ώρες να την δω εκείνη τη μέρα) πήγαμε βόλτα με ένα μεγάλο κουτί κι μετά άνοιξε το κουτί και αντίκρυσμα αυτόν που σήμερα φωνάζω μπαμπά κάτι με ώθησε να πάω στο μέρος του κι με πήρε αγκαλιά εγώ ψιλοφοβηθηκα και κρύφτηκα σε μια τρύπα σκοτεινη μασχάλη μου παν πως λεγεται αλλά μετά Μ άρεσε και με πήρε ο ύπνος μεταα ήρθε η κυρία που φωνάζω πλέον μαμά και πήρε αγκαλιτσα τον αδερφό μου το μικρό μετά από λίγο με χάδια και αγκαλιές η κυρία έφυγε με τ αδέρφια μου και εγώ έμεινα με τον μπαμπά και τη μαμά. Από τότε ήμαστε αχωριστοι ο μπαμπάς φεύγει που κι που πάει κάπου που το λένε χωράφι δεν ξέρω τι είναι μου λένε θα μάθω μόλις μεγαλωσω κι άλλο κι έχω τη μαμά να Μ ακολουθεί παντού και την ώρα που κάνω την ανάγκη μου δεν είναι κατάσταση αυτή . Όπως κι να χει. Έχει πλάκα ειδικά όταν βάζω χαρτιά στο στόμα η πράγματα κι με κυνηγάει να Μ τα βγάλει. Μια μέρα μετά με πήραν αγκαλιά και πήγαμε σ' ένα τεράστιο κουτί που είχε μέσα κι άλλα σκυλάκια Μ και κάτι αλλά γατάκια μου τα πάνε. Δεν Μ άφησαν ν πλησιάσω κανένα δεν Μ άρεσε αυτό κι έκλαιγα κι έκλαιγα μέρα μια κυρία με πήρε αγκαλιά και με κοιτούσε σ όλο το κορμάκι μου. Μετά φύγαμε αν κι κατάλαβα ότι θα ξαναπάμε δεν ξεμπλεκω εύκολα από κει. Όπως κι να χει αν και μου λειπουν η οικογένειά μου τους βλέπω μερικές φορές στο ύπνο μου και πετάγομαι κι μετά παιρνω πολλά χάδια Μ αρέσει κ εδω.! Θα σας γράφω που κι που τις περιπέτειες μου. Τώρα θα την πέσω για ύπνο γιατί νυσταξα μην ξεχνάτε είμαι ακόμα μωρό και χρειάζομαι νάνι! Φιλάκια και σαλάκια σ' όλο το προσωπακι σας!