Θα ξεκινήσω έτσι όπως σου αρμόζει....Όταν σε πρωτοείδα δεν είχα κανέναν ενδοιασμό για το όνομα...Κλάρα,από κουκλάρα!Θα γινόσουν ο πιστός φίλος του ανηψιού μου,μια περίεργη ιδέα που είχε ο πεθερός μου να βάλει σε διαμέρισμα ένα υπέροχο Ιρλανδικό Σέτερ...Από αγάπη το έκανε,αλλά,ευτυχώς που υπάρχει το αλλά,γιατί κατέληξες σε εμάς,τον τωρινό άντρα μου και σύντροφο μου και εμένα.Περάσαμε υπέροχα,κάναμε ελέυθερο καμπινγκ και έκρυβες τα λουκάνικα των διπλανών σε τρύπες που έσκαβες,κοιμόσουν στο προσκεφάλι μας έξω από την σκηνή και κατέληγες όλη πάνω μας,γαργαλιόσουν στα πλευρά και κοντά στην ουρά και διαολιζόσουν με αυτό,για να σε σηκώσω να πας στον κήπο οταν πήγαινα στην δουλειά ούτε λόγος,αλλά για βόλτα,όσο κρύο και να έκανε πάντα με κουνιστή ουρά και αχ,να με άκουγες λιγάκι,τον Γιάννη τον άκουγες,ήταν το αφεντικο βλέπεις,εγώ η κλασσική μαμά που την έκανες ο,τι ήθελες...Πάντα βόλτα χωρίς λουράκι,το κάτσε,στην άκρη του πεζοδρομίου ευτυχώς το άκουγες...Με τα γατιά,τα σκυλιά,τα παιδιά που αντάμωνες,όλο γλύκα,τόσο καλή και ήρεμη!Και μετά τελείωσαν τα ανέμελα χρόνια για όλους Κλαρίτσα μου,ήρθαν τα πιτσιρίκια,ζήλειες,στον κήπο η Κλάρα,μέσα η Κλάρα,τελικά επικράτησε το μέσα,yesss και παντα μα πάντα διακοπές μαζί...Δεν κατάφερες ποτέ να παίξεις με τα μικρά,σε κουράζανε,το ξέρω,ουφ,αφήστε με στην ησυχία μου,δεν είμαι και παιδούλα...Μετά ξεκίνησαν τα χειρουγεία...Αφαίρεση όγκου στα 11...Άραγε έχει νόημα να πάω πίσω τον χρόνο,αφού όλα καλά και ανέκαμψες και παίζαμε πάλι,τα δικά μας μεγαλίστικα παιχνίδια,σαν τα χαζά...Μετά στα 13,φέτος το καλοκαίρι,πάλι όγκος και χειρουργείο...Εμπιστευτήκαμε τον κτηνίατρο,άραγε κάναμε καλά;Που να ξέρω...Αν τον αφήναμε θα κέρδιζες χρόνια;Η ανάρρωση αργή...Πιστεύω πως αυτό μαζί με το πρόβλημα καρδιάς που βγήκε,μαζί και με τα χρόνια που υπερήφανα κουβαλούσες στην πλάτη σου,δεν σε έκαναν να γίνεις η παλιά Κλάρα που χοροπηδούσε σαν τον χατζατζάρη....Ίσως και εμεις να μην θέλαμε να καταλάβουμε πως δεν συμβαδίζουν τα ανθρώπινα χρόνια με τα δικά σου...Και σε κουράσαμε 9 ώρες ταξίδι με το πλοίο...Τι ανόητοι!Αλλά το κάναμε για να κάνουμε διακοπές όπως παλιά,μαζί...Και φτάσαμε στο Νοέμβρη,με την γλυκιά συνήθεια,μόλις γυρνάω από την δουλειά,να παίρνει η μικρή το ποδηλατάκι της και εγώ το λουράκι σου,γιατί δεν βλέπεις πλέον μάτια μου καλά,και να πάμε να πάρουμε τον Στελάκι από το σχολείο.Χαρά και καμάρι το αγόρι μου,να δείχνει την όμορφη σκύλα του και να να παίρνει το λουράκι να την πάει αυτός βόλτα.Αλλά αυτός ο Νοέμβρης μας πίκρανε Κλαρίτσα μου...Αφου σου πέρασε η περίοδος,άρχισες να μην τρώς και να κάνεις διάρροια...Σου έδωσα τα γνωστά φάρμακα και πήρα τον γιατρό,πυρετό δεν είχες,θεώρησα πως αργεις να αναρρώσεις από κάτι που έφαγες..Ίσως...Πάμε τρίτη μέρα στον γιατρό,αντιβίωση,λαπά και βλέπουμε...Χειροτερεύεις...Γιατί γμτ;Ξαναπάμε στον γιατρό και αφού έχουν βγει καλές οι αιματολογικές,με λευκά αυξημένα,καρδιά τα ίδια,νεφρά σχετικά καλά για την ηλικία σου και την ξηρά τροφή που τρως...Τι;Και έρχεται η απάντηση...Πυομήτρα..Κλειστή...Ψάχνω και βρίσκω τα χειρότερα μέσω ίντερνετ...Αλλά ελπίζω...Τρώμε με σύριγγα,πήραμε ορό 2 μέρες για να δυναμώσουμε...Και ελπίζουμε...Στο θαύμα που είπε και ο γιατρός....Μόλις σε πήραμε από τον γιατρό,μπα,δεν είχες ανακάμψει καρδούλα μου...Μετά βίας περπάταγες...Εμεις εκει,πιστεύαμε στο θαύμα...Όλο και λίγότερο μέρα με τη μέρα...Περήφανη Ιρλανδέζα μου το ξέρω πως δεν ήθελες να φτάσεις στο σημείο να κοιμάσαι πάνω σε πάνες,να σε καθαρίζουμε γιατί λερωνώσουν πάνω σου..Και ήρθε η ύστατη στιγμή που έπρεπε να γίνουμε Θεοί στην θέση του...Μια μέρα πριν φέρουμε τον γιατρό στο σπίτι για το εφιαλτικό ραντεβού και ενώ καθόμαστε παρέα στην κουζίνα και σου μιλάω σαν να μην συμβαίνει τίποτα,καταλαβαίνω πως έφτασε η στιγμή....Φωνάζω τον πατέρα σου,τον αγαπημένο σου Γιάννη και καθόμαστε παρέα στις πάνες...Κουράστηκες καρδούλα μου..Επιτέλους ξεκουράστηκες....Ακόμα και την τελευταία στιγμή δεν ήθελες να μας πικράνεις περισσότερο,ξέρω εγώ...Γι΄αυτό και έφυγες στην αγκαλιά μας μόνη σου,χωρίς να χρειαστεί να επέμβουμε...Σε θάψαμε στον κήπο μας και από πάνω φύτεψε ο Γιάννης μας μια ελίτσα...Οι χειρότερες στιγμές μας ηταν όταν είχες και εσύ τις χειρότερες στιγμές σου και δεν μπορούσα να βοηθήσω,μόνο μπούρδες σου λέγαμε και σε ταϊζαμε με το ζόρι...Τώρα υπάρχει μια θλίψη στον αέρα και όσα πράγματα κάναμε παρέα,μου λείπουν,μας λείπουν.Τα παιδιά τα είδαν αρκετά απλοϊκα τα νέα δεδομένα..γιατί εσύ κοπέλα μου όμορφη,σηματοδότησες τα πιο όμορφα και ανέμελα χρόνια της ζωής μου.Εσύ και ο Γιάννης μου,μια δεμένη παρέα...Δεν θα ζητήσω συγνώμη για τις φορές που σε μάλωσα και για τις φορές που ήθελες βόλτα και εγώ βαριόμουνα...Ξέρω πως με έχεις συγχωρέσει...Σε ευχαριστώ που ήρθες στην ζωή μας...Χάσαμε μια υπέροχη σύντροφο...Μόνο από την καθημερινότητα μας,ποτέ από την καρδιά μας..Όπου κι αν είναι η ψυχή σου,ελπίζω να είναι παρέα με άλλες υπέροχες ψυχές σαν την δική σου...
Αν σας κούρασα,λυπάμαι,αλλά είπα τόσα λίγα για αυτό το πλάσμα...Της χρωστάω τουλάχιστον αυτό το γράμμα..Να θυμηθεί τα όμορφα που περάσαμε και να ξέρει πως δεν την ξεχνάμε ποτέ!
Αν σας κούρασα,λυπάμαι,αλλά είπα τόσα λίγα για αυτό το πλάσμα...Της χρωστάω τουλάχιστον αυτό το γράμμα..Να θυμηθεί τα όμορφα που περάσαμε και να ξέρει πως δεν την ξεχνάμε ποτέ!
