Κάτι ανάλογο συνέβη και σε μάς.
Πρίν κάποια χρόνια είχε έναν φίλο ο μπαμπάς μου που είχε βενζινάδικο στην Σκόπελο.Ο 'κύριος' αυτός είχε έναν σκύλο 'υποτίθετε' για να φυλάει το μαγαζί του.Και λέω 'υποτίθετε' γιατί ήταν στο κακό του το χάλι.Αμέτρητα τσιμπούρια που φαινόντουσαν στην κυριολεξία με γυμνό μάτι στο κορμάκι του,αδυνατισμένο και χωρίς καθόλου ζωή απάνω του.
Μόλις τον είδαμε πάθαμε ΣΟΚ! Θέλαμε τόσο πολύ να τον πάρουμε αλλά ο 'κύριος' ήθελε παρακάλια.Δεν υπήρχε περίπτωση να επιζήσει εκεί το σκυλί.Ύστερα απο επιμονή του πατέρα μου ( όντας φιλόζωος ) τον πείσαμε.Αμέσως χωρίς χρονοτριβές,τον πήγαμε στο καράβι όπου ήταν πλοίαρχος τότε ο πατέρας μου.Τον πασαλείψαμε απο πάνω ως κάτω με πετρέλαιο στην κυριολεξία αφού δεν υπήρχε άλλη στιγμιαία λύση.Στο κατάστρωμα γινόταν παρέλαση από χιλιάδες τσιμπούρια! Η μυρωδιά βλέπετε!! Είναι μία εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.
Αφού έγινε αυτή η διαδικασία ξανά και ξανά μέχρι να σιγουρευτούμε ότι είχαν φύγει όλα από πάνω του,τον κάναμε ένα γερό μπάνιο (τι ένα δηλαδή,6 χέρια) και του δώσαμε να φάει αρκετά γιατί ήταν και μεγαλόσωμο (γερμανικό λυκόσκυλο καθαρόαιμο όπως είπε ο γιατρός αργότερα ).
Μόλις ήρθε το καράβι Αθήνα,βουρ για γιατρό εννοείτε.
Τον κρατήσαμε στο σπίτι για κάποιον καιρό να πάρει τα πάνω του μετά από απίστευτη περιποίηση και εκεί δεθήκαμε όλοι.Αμοιβαία τα αισθήματα βέβαια γιατί ο Τίτος μας καταλάβαινε το καλό που του κάναμε.Έγινε ένα σκυλί με τα όλα του που όλοι το ζήλευαν.Η μία του πατούσα ήταν όσο και οι δύο μαζί της Σάλβε μας!
Και εδώ αρχίζει το λυπηρό της ιστορίας.
Αποφάσισε να τον πάρει ο μπαμπάς μου στο καράβι ξανά.Εκεί είχε πολλούς θαυμαστές ο Τίτος μας.Ένα ωραίο βράδυ κάποιος από αυτούς τους θαυμαστές θεώρησε καλώς να μας τον πάρει ( μακάρι να ήξερα ΠΟΙΟΣ ). Πήγε σε κάποιους το μυαλό μας αλλά όσο και άν ψάξαμε...άκαρπες προσπάθειες!!
Ήταν ασύλληπτο το συναίσθημα να ξέρεις ότι κάποιος άλλος ανεγκέφαλος χαίρεται κάτι που εσύ με τόσο κόπο έφερες και πάλι στη ζωή.
Ελπίζω τουλάχιστον να περνάει καλά εκεί που είναι και να μας θυμάται στην καρδούλα του.
Εμείς πάντως δεν θα τον ξεχάσουμε ΠΟΤΕ! Η εικόνα του θα μείνει χαραγμένη για πάντα μέσα μας.
Συγνώμη αν μακρυγόρησα λίγο αλλά πονάει και πραγματικά το αξίζει ο ΤΙΤΑΚΟΣ ΜΑΣ!
