Σωστά τα λες και σήμερα μίλησα και με άλλους ανθρώπους και το 99% μου χουνε πει οτι δεν πρέπει να ξεκινήσω με dober άλλα άλλη ράτσα ποιο ήπια...θα συνεχίσω να ψάχνω και θα πάω να πάρω και κάνα καλό βιβλίο για να μάθω ποιώ πολλά ξέρει κανείς σας κάποιο?
Είσαι σε καλό δρόμο... Θα ψάξω και θα σου προτείνω ορισμένα βιβλία ή sites. Νομίζω ότι και άλλα μέλη θα το κάνουν.
Για να σου δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα, του τι σημαίνει (σε πρώτη φάση) εμπειρία για την επιλογή φυλής: Προσωπικά, εϊχα σκυλιά, υιοθετημένα - ημίαιμα. Εν τω μεταξύ, ο σκύλος (σαν είδος) με ενδιέφερε από παλιά και είχα μελετήσει πολύ. Και εμένα μου αρέσουν, γενικά, οι μεγαλόσωμες φυλές και εκείνες που μπορούν να παίξουν το διπλό ρόλο του σύντροφου - φύλακα. Στο παρελθόν, αλλά ακόμα και τώρα, τρελλαινόμουν για τα ορεινά ποιμενικά. Τι να πρωτοπεί κανείς... Για τη βαρειά ιστορία τους. Για την εμφάνισή τους. Για τον ανεξάρτητο και περήφανο χαρακτήρα τους. Για τις ικανότητες φύλαξης. Για πάρα πολλούς λόγους... Επίσης, μου άρεσαν αρκετά τα mastiff και κάποιες μολοσσοειδείς φυλές, που τις είχα επίσης μελετήσει αρκετά. Ωσπου έφτασε η ώρα και η αγαπημένη σκυλίτσα της οικογένειας "κοιμήθηκε".
Αποφασίσαμε ότι θα παίρναμε ένα νέο σκυλάκι στην οικογένεια. Τι δεδομένα είχα εγώ τότε? Που βρισκόμουν? Σε τι συνθήκες ζούσα? Ζούσα σε διαμέρισμα. Μεγάλο, αλλά δεν παύει να είναι διαμέρισμα. Μπορούσα να αφιερώνω από 1 ώρα το πρωί και 1 ώρα το βράδυ για τις βόλτες του σκυλιού και όλο το Σαββατοκύριακο. Δεν κάνω κάποιο σπορ, όπως τρέξιμο και άρα δεν θα έπαιρνα σκυλί με πολύ υψηλή ενεργητικότητα. Δεν μας ενδιέφερε αν θα έχουμε πολλές τρίχες στο σπίτι (τις είχαμε συνηθίσει ήδη!). Τα παιδιά μας, μεγάλα πλέον, πηγαινοέρχονται στο σπίτι μας (κέντρο διερχομένων - σχεδόν ξενοδοχείο). Κάποια από τα παιδιά μας μένουν πιό πολύ (οπότε ένας σκύλος πιθανόν να τα αντιλαμβάνεται σαν οικογένεια - αγέλη του) και κάποια άλλα έρχονται σπάνια και ξεκλειδώνουν την πόρτα στις 4 το πρωί (οπότε ένας φυσιολογικός σκύλος τα αντιλαμβάνεται σαν "θερμούς" φίλους, αλλά όχι σαν μέλη της αγέλης του).
Και, τελικά φίλε μου, ενώ το πιό "άγριο" όνειρό μου ήταν να αποκτήσω ένα ζευγάρι ορεινών ποιμενικών, στη φάση αυτή της ζωής μου απέκτησα ένα υπέροχο θηλυκό bullmastiff, με το οποίο είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι, τόσο πολύ που όταν μπορέσω να έχω τον κήπο που θέλω κλπ., δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πάρω σκύλο άλλης ράτσας. Γιατί? Το bullmastiff δεν είναι φυλή υψηλής ενεργητικότητας. Κάθε πρωί, σχεδόν της κάνω "τεμενάδες" για να σηκωθεί επιτέλους να πάμε βόλτα. Αναγνωρίζει πανεύκολα τις αποχρώσεις "συγγένειας" (δηλαδή, με τα πολλά, έχει μάθει ότι τα παιδιά που έρχονται πιό σπάνια είναι "σχεδόν" αγέλη - δεν τα υπακούει σε εντολές, αλλά δεν ταράζεται πλέον το βράδυ που μπαίνουν). Εϊναι καλός και παρατηρητικός φύλακας (και ακόμη είναι μόνο 9 μηνών) και διαθέτει ένα βροντερό γαύγισμα που σου κόβει το αίμα όταν είσαι έξω από την πόρτα και θελήσεις να μπεις ...απρόσκλητος. Σαν χαρακτήρας είναι υπέραχα σκυλιά! Συνεχώς κάθονται κοντά σου και σε κοιτάζουν με ένα βλέμμα που όλοι οι ιδιοκτήτες bullmastiff που διαβάζουν το ξέρουν πολύ καλά (και θα χαμογελάνε τώρα). Για να μη σου τα πολυλογώ, μας κατάκτησε τις καρδιές μας! Εβγαλε από το χάρτη (εντάξει τώρα, υπερβάλλω λιγάκι) όλες τις άλλες φυλές...
Αυτά σου τα λέω, γιατί από αλλού ξεκινάς και αλλού καταλήγεις, όταν ψάξεις μεθοδικά και σου αρέσει κιόλας!
Υ.Γ. Να επισημάνω ότι (ίσως από αβλεψία) το Akita αναφέρθηκε σα σκύλος συντροφιάς, ενώ δεν είναι. Αποτελεί μία από τις πλέον κυριαρχικές και "δύσκολες" φυλές και, μάλιστα με την πρόσφατη ταινία (Hatchico - με τον Richard Geere) φοβάμαι ότι σε 1-2 χρόνια θα βλέπουμε αρκετά Akita στο δρόμο, αδέσποτα...
