Γνωρίζω πως υπάρχουν 10000 σχετικά θέματα σε αυτό το φόρουμ, αλλά ανοίγω ακόμα ένα για να πω τον πόνο μου!
Ο χοντρός λοιπόν, που κλείνει αισίως τα 11 σε 8 μέρες, είχε χτυπηθεί από αυτοκίνητο πριν κάτι λιγότερο από δύο χρόνια, και οι περισσότεροι γνωρίζετε πόσως κόπος χρειάστηκε για να ξαναπερπατήσει, ας πούμε κανωνικά, στο πίσω δεξί του πόδι (είχε βγει το ισχύο, χρειάστηκε εγχείρηση, είχε θέμα με ατροφία και νευρολογικό θέμα). Μετά από φυσιοθεραπείες και ιστορίες, καταφέραμε φέτος να είναι στα καλύτερά του σχετικά με το πως ήταν απ' τη στιγμή του ατυχήματος. Βγαίναμε βόλτες, κάναμε μπάνια, κούτσαινε λίγο μεν αλλά τίποτα που τον ενοχλούσε να είναι ο τρελοΚούκης.
Την Παρασκευή βράδυ, που βγήκαμε βόλτα, πριν φτάσουμε καν στο συντριβάνι άρχισε να κουτσαίνει σοβαρότατα στο μπροστινό αριστερό πόδι. Είπα άντε, θα του περάσει, αλλά γιοκ. Γυρίσαμε κούτσα-κούτσα σπίτι, πήγαμε στον κτηνίατρο, ο οποίος τον εξέτασε αλλά ο Κούκης δεν έβγαλε γκιχ. Του έδωσε ένεση (γιατί με τα χάπια έχει θέμα με το στομάχι του), και μου είπε να πάμε τη Δευτέρα στην Κτηνιατρική να βγάλουμε ακτινογραφίες. Βγάλαμε τις ακτινογραφίες χθες, και ο αγκώνας έχει το χάλι του το μαύρο. Γεμάτος οστεόφυτα. Περιμένουμε τον καθηγητή να πει κι αυτός τη γνώμη του, την οποία μάλλον θα τη μάθω σήμερα που θα πάμε για την τελευταία ένεση Rimadyl.
Ο κύριος πάντως, στο κτηνιατρείο είναι στην τρελή χαρά, και όταν βγαίνουμε βόλτα, αρχίζει να κουτσαίνει μόλις γυρίσουμε να πάμε σπίτι. Εγώ δεν καταλαβαίνω πώς με τέτοιον αγκώνα θέλει να είναι έξω και να σουρτουκεύει.
Εγώ ακόμα δεν μπορώ να το πάρω απόφαση πως ο σκύλος μου έχει γεράσει πλέον. Πάντα έλεγα πως τα θέματα που είχε ήταν από το ατύχημα και πως θα γίνει καλύτερα. Αυτό όμως, δεν έχει πλέον καμία σχέση με το ατύχημα, παρά μόνο με την ηλικία
Και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω και αν υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για να είναι κι αυτός ευτυχισμένος, γιατί αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο είναι οι βόλτες...
Sucks big time.
Ο χοντρός λοιπόν, που κλείνει αισίως τα 11 σε 8 μέρες, είχε χτυπηθεί από αυτοκίνητο πριν κάτι λιγότερο από δύο χρόνια, και οι περισσότεροι γνωρίζετε πόσως κόπος χρειάστηκε για να ξαναπερπατήσει, ας πούμε κανωνικά, στο πίσω δεξί του πόδι (είχε βγει το ισχύο, χρειάστηκε εγχείρηση, είχε θέμα με ατροφία και νευρολογικό θέμα). Μετά από φυσιοθεραπείες και ιστορίες, καταφέραμε φέτος να είναι στα καλύτερά του σχετικά με το πως ήταν απ' τη στιγμή του ατυχήματος. Βγαίναμε βόλτες, κάναμε μπάνια, κούτσαινε λίγο μεν αλλά τίποτα που τον ενοχλούσε να είναι ο τρελοΚούκης.
Την Παρασκευή βράδυ, που βγήκαμε βόλτα, πριν φτάσουμε καν στο συντριβάνι άρχισε να κουτσαίνει σοβαρότατα στο μπροστινό αριστερό πόδι. Είπα άντε, θα του περάσει, αλλά γιοκ. Γυρίσαμε κούτσα-κούτσα σπίτι, πήγαμε στον κτηνίατρο, ο οποίος τον εξέτασε αλλά ο Κούκης δεν έβγαλε γκιχ. Του έδωσε ένεση (γιατί με τα χάπια έχει θέμα με το στομάχι του), και μου είπε να πάμε τη Δευτέρα στην Κτηνιατρική να βγάλουμε ακτινογραφίες. Βγάλαμε τις ακτινογραφίες χθες, και ο αγκώνας έχει το χάλι του το μαύρο. Γεμάτος οστεόφυτα. Περιμένουμε τον καθηγητή να πει κι αυτός τη γνώμη του, την οποία μάλλον θα τη μάθω σήμερα που θα πάμε για την τελευταία ένεση Rimadyl.
Ο κύριος πάντως, στο κτηνιατρείο είναι στην τρελή χαρά, και όταν βγαίνουμε βόλτα, αρχίζει να κουτσαίνει μόλις γυρίσουμε να πάμε σπίτι. Εγώ δεν καταλαβαίνω πώς με τέτοιον αγκώνα θέλει να είναι έξω και να σουρτουκεύει.
Εγώ ακόμα δεν μπορώ να το πάρω απόφαση πως ο σκύλος μου έχει γεράσει πλέον. Πάντα έλεγα πως τα θέματα που είχε ήταν από το ατύχημα και πως θα γίνει καλύτερα. Αυτό όμως, δεν έχει πλέον καμία σχέση με το ατύχημα, παρά μόνο με την ηλικία
Και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω και αν υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για να είναι κι αυτός ευτυχισμένος, γιατί αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο είναι οι βόλτες... Sucks big time.
