πολύ ενδιαφέρον το άρθρο Σάρα. Νομίζω ότι είναι στη ίδια λογική αν κατάλαβα καλά, αλλά σε επίπεδο γενικότερο με ένα συνέδριο που είχα παρακολουθήσει από τον DR. Daniel Siegel (
Dr. Dan Siegel - Home ) . Λεγότανε : "Όταν νοιώθει το μυαλό και σκέφτεται η καρδιά "Βέβαια, ο ίδιος , ο οποίος είναι παιδοψυχίατρος και νευροβιολόγος ( έχει κάνει έρευνες για το πως επηρεάζει το εξωτερικό περιβάλλον και τα ερεθίσματα του, την ανάπτυξη του ανθρώπινου εγκεφάλου . Δηλ. συνέδεσε το κοινωνικό με το βιολογικό) .
Αντιγράφω από μια συνένετυξη του από το Vita, τευχ.Μάη 2009, για να σας δώσω μια ιδέα: "
Έχετε μεγάλο ενδιαφέρον για την ανάπτυξη του μυαλού των παιδιών και των νέων. Γιατί έχετε εστιάσει τόσο σε αυτές τις ηλικίες; Το μυαλό πρωτοσχηματίζεται στα πρώτα χρόνια της ζωής μας, και αυτό είναι το διάστημα που μπορούμε να κάνουμε τις πιο αποτελεσματικές παρεμβάσεις για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να μεγαλώσουν σωστά. Η έρευνα έχει δείξει ότι από τα πρώτα χρόνια το μυαλό διαμορφώνεται και από τις σχέσεις μας...
Οι παιδικές μνήμες καθορίζουν τι γονείς θα γίνουμε;
Αν, όταν ήσασταν παιδί, η μητέρα σας το έσκαγε το πρωί χωρίς να λέει «αντίο», σαν γονιός μπορεί να δυσκολεύεστε με τον αποχωρισμό. Τέτοιες συναισθηματικές ή τραυματικές αναμνήσεις συχνά αποθηκεύονται σε μη λεκτική μορφή και έρχονται στην επιφάνεια όταν συμβεί κάτι παρόμοιο. Ωστόσο, τα στοιχεία δείχνουν ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε τις ανασφάλειες της παιδικής μας ηλικίας."
Είμαι off topic? Πιστεύω, ( συνδυάζοντας το και με όσα λέει ο Colin Groves αν κατάλαβα καλά από τη μετάφραση που έκανα
) ότι ο σκύλος είναι μέλος της οικογένειας και ότι η επαφή και η σωστή καλλιέργεια της σχέσης μαζί του, μπορεί να βοηθήσει ακόμη και στη σωστότερη ανάπτυξη του ανθρώπινου εγκεφάλου. (βλ. και therapy dog κλπ) Ελπίζω να μην ακούγεται πολύ off topic και να μετέδωσα σωστά αυτό που έχω στον δικό μου εγκέφαλο
για αυτό παραθέτω επίσης και το εξής απόσπασμα, με τους "τύπους" σχέσης γονέα - παιδιού, κατά D. Siegel :
"
Συναισθηματικός δεσμός με τους γονείς
1. Ασφαλής πρόσδεση
Σταθερή επικοινωνία και ανταπόκριση του γονέα στις ανάγκες του παιδιού, που του δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας. Το παιδί αναπτύσσει μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση, κοινωνική νοημοσύνη και επιμονή στη λύση προβλημάτων.
2. Αποφευκτική πρόσδεση
Οι γονείς απορρίπτουν το παιδί επανειλημμένα. Αυτό αποφεύγει τη συναισθηματική σύνδεση μαζί τους και αργότερα γίνεται ακόμη πιο απομονωμένο.
3. Αμφιθυμική πρόσδεση
Ο γονέας είναι ασυνεπής. Το παιδί δεν ξέρει τι να περιμένει από αυτόν. «Δύσκολα» παιδιά, με τάσεις διάσπασης, έχουν συχνά τέτοιες εμπειρίες.
4.Αποδιοργανωμένη πρόσδεση
Ο γονέας είναι χαοτικός, μερικές φορές τρομακτικός. Το παιδί δυσκολεύεται στις κοινωνικές σχέσεις και στον έλεγχο των συναισθημάτων του."
Εμένα μου θύμισε πολύ κάτι από τη σχέση με τα φιλαράκια μας ή πράγματα που λένε οι εκπαιδευτές , για τη σχέση με το σκύλο μας όταν είναι μικρούλης και μεθόδους εκπαίδευσης .
