Οι πηγες για τη διατροφη των σκυλων στην αρχαιοτητα δεν ειναι πολλες, αλλα υπαρχουν. Αποφασισα να ανοιξω αυτον τον μιτο για να μαζευω εδω πληροφοριες, απο γραπτες και αρχαιολογικες πηγες που θα βρισκω, ετσι ωστε να μπορειτε κι εσεις να μαθετε πως ηταν τα πραγματα τοτε, σε τι διεφεραν απο τα δεδομενα της νεοτερης ιστοριας και σε τι εμοιαζαν με αυτα.
Εχουν μεγαλο ενδιαφερον οι συνταγες του Αρριανου απο το εργο του "Κυνηγετικος", καθως εν μερει μοιαζουν με τις συμβουλες που δινουμε κι εμεις η τουλαχιστον ακολοθουν την ιδια λογικη.
Οι απόψεις του Αρριανού βασιζονταν στην ιδιαιτερη αδυναμια που ετρεφαν οι Ελληνες και οι Ρωμαιοι στα κυνηγόσκυλα, τα οποια ηταν και τα πρωτα σκυλια συντροφιας με τη σημερινη εννοια της λεξεις. Ετσι, ο Αρριανός συμβουλευει στους ιδιοκτητες να κοιμούνται παρέα με τους σκύλους, να τους βγαζουν 4 φορες την ημερα για εκτονωση, να χρησιμποιούν αφθονη επιβραβευση με λογια, χαδια, φιλια και λιχουδιες, να μην αφήνουν λυτούς σκύλους σε μη ασφαλείς χωρους (!!!), τους ενθαρρυνει να σεβονται τον σκυλο οπως εναν γενναιο ανθρωπο και να κανουν θυσιες στους Θεους υπερ των τετραποδων συντρόφων τους.
Εννοείται ότι και οι απόψεις του για τη διατροφη ηταν αντιστοιχες.
"Αν αρρωστησει σκυλι, πρεπει να το ταΐσει κανεις σουπα απο παχυ κρεας η απο συκωτι βοδιου, αφου το ψησει σε ζεστη χοβολη κι επειτα το τριψει και το πασπαλισει, οπως το χοντροαλεμμενο κριθαρι. Και στις σκυλες που γεννησαν σκυλακια αυτο ειναι καλο... Το γάλα είναι καλό να ανατραφούν τα νεογνά μέχρι τον 9ο μήνα. Κι αν ένα σκυλι αρρωστήσει η αδιαθετησει, το γαλα ειναι καλο και ως ροφημα και ως τροφή. Καλη ειναι κι η αποχή απο το φαγητό στη διάρκεια της ασθένειας.
Κατα την εποχη του χειμωνα πρεπει να ταΐζουμε τα σκυλια μια φορα την ημερα λιγο πριν απο το βραδυ... το καλοκαιρι παλι ειναι καλο να ταιζουμε τα σκυλια λιγο μετα το ξημερωμα, για να μην υποφερουν απο τη μεγαλη διαρκεια της ημερας, γιατι, αν διψασουν, θα πιουν πιο ανετα νερο εχοντας φαει. Κι αν δωσεις στο σκυλι συντηρημενο λιπος, κι αυτο ειναι ωφελιμο. Κι αν η ζεστη ειναι αφορητη, αν παρεις αυγο στο χερι και ανοιξεις το στομα του σκυλου, ειναι ωφελιμο να το ριξεις μεσα, ωστε να το φαει ολο. αυτη η τροφη θα του δροσισει την αναπνοη και θα του σταματησει τη διψα."
το κειμενο σε μεταφραση Γ. Ραπτη το αντεγραψα απο την εκδοση "Αρριανός. Ινδική. Περιπλους Ευξεινου Ποντου. Κυνηγετικος. Εκδ. Ζητρος, 2007".
Εντελώς διαφορετική ηταν η προσέγγιση των βοσκών. Στο εργο του "De res rustica" ο Μαρκος Τερεντιος Βαρρων περιγράφει πως τρέφονταν τα αρχαία τσομπανόσκυλα. Εδω βλέπουμε πολλα λάθη μαζεμένα, κι καλυτερα να μην αναλύσω τις αλλες του συμβουλες, π.χ. πως αγριευουμε τα σκυλια, πως τα βαζουμε να μαλωνουν κλπ.
"Η τροφή του σκύλου μοιάζει πιο πολυ με την ανθρώπινη, από ότι με την τροφή των προβατων• ο σκύλος τρωει ό, τι τρωει κι ο άνθρωπος, και επιπλέον κόκκαλα, και όχι χόρτα και φύλλα. Πρέπει να φροντίζουμε για την τροφή του σκύλου, διαφορετικά η πείνα θα τον αναγκάσει να εγκαταλείψει το κοπάδι, αν και είναι εντελώς απίθανο αυτό που νομίζουν μερικοί, είτε προσπαθώντας να αμφισβητήσουν την παλια παροιμία*, είτε προσπαθώντας να φανταστούν πως θα ηταν στην πραγματικότητα ο μύθος για τον Ακτέωνα, - οτι μπορει δηλαδή ο σκύλος να φάει άλλον σκύλο ή να καταβροχθίσει το αφεντικό του.
Στους σκύλους δίνουμε λοιπόν κριθαρένιο ψωμί, αλλά είναι προτιμότερο να το ανακατεύουμε με γάλα. Ετσι (θα είναι χορτασμένοι και) δεν θα φύγουν απο το κοπάδι. Δεν πρέπει να τρώνε κρέας απο ψόφια πρόβατα, αμα το γευτούν θα αρχισουν να ορμάνε στα ζωντανά. Πρέπει να τους δίνουμε επισης και ζωμό από κόκκαλα, και τα ιδια τα κόκκαλα από τον ζωμό, αλλά σπασμένα.
Από τα κόκκαλα τα δοντια γινονται πιο γερά και τo στομα πιο μεγάλο, καθώς τρώγοντας κόκκαλα ο σκύλος ανοιγοκλείνει το στόμα του με δύναμη, ενω το μεδούλι κάνει τον σκύλο πιο αγριο. Το πρωι τους ταΐζουμε εκεί που βοσκει το κοπαδι, ενώ το βράδυ εκει που διανυκτερεύει."
Το κειμενο το μετεφρασα εγω προχειρα απο τα Λατινικα.
http://latin.packhum.org/loc/684/2/64#64
*η παροιμια που εννοει, canis caninam non est, σημαινει "σκυλος σκυλισιο κρεας δεν τρωει"
Εχουν μεγαλο ενδιαφερον οι συνταγες του Αρριανου απο το εργο του "Κυνηγετικος", καθως εν μερει μοιαζουν με τις συμβουλες που δινουμε κι εμεις η τουλαχιστον ακολοθουν την ιδια λογικη.
Οι απόψεις του Αρριανού βασιζονταν στην ιδιαιτερη αδυναμια που ετρεφαν οι Ελληνες και οι Ρωμαιοι στα κυνηγόσκυλα, τα οποια ηταν και τα πρωτα σκυλια συντροφιας με τη σημερινη εννοια της λεξεις. Ετσι, ο Αρριανός συμβουλευει στους ιδιοκτητες να κοιμούνται παρέα με τους σκύλους, να τους βγαζουν 4 φορες την ημερα για εκτονωση, να χρησιμποιούν αφθονη επιβραβευση με λογια, χαδια, φιλια και λιχουδιες, να μην αφήνουν λυτούς σκύλους σε μη ασφαλείς χωρους (!!!), τους ενθαρρυνει να σεβονται τον σκυλο οπως εναν γενναιο ανθρωπο και να κανουν θυσιες στους Θεους υπερ των τετραποδων συντρόφων τους.
Εννοείται ότι και οι απόψεις του για τη διατροφη ηταν αντιστοιχες.
"Αν αρρωστησει σκυλι, πρεπει να το ταΐσει κανεις σουπα απο παχυ κρεας η απο συκωτι βοδιου, αφου το ψησει σε ζεστη χοβολη κι επειτα το τριψει και το πασπαλισει, οπως το χοντροαλεμμενο κριθαρι. Και στις σκυλες που γεννησαν σκυλακια αυτο ειναι καλο... Το γάλα είναι καλό να ανατραφούν τα νεογνά μέχρι τον 9ο μήνα. Κι αν ένα σκυλι αρρωστήσει η αδιαθετησει, το γαλα ειναι καλο και ως ροφημα και ως τροφή. Καλη ειναι κι η αποχή απο το φαγητό στη διάρκεια της ασθένειας.
Κατα την εποχη του χειμωνα πρεπει να ταΐζουμε τα σκυλια μια φορα την ημερα λιγο πριν απο το βραδυ... το καλοκαιρι παλι ειναι καλο να ταιζουμε τα σκυλια λιγο μετα το ξημερωμα, για να μην υποφερουν απο τη μεγαλη διαρκεια της ημερας, γιατι, αν διψασουν, θα πιουν πιο ανετα νερο εχοντας φαει. Κι αν δωσεις στο σκυλι συντηρημενο λιπος, κι αυτο ειναι ωφελιμο. Κι αν η ζεστη ειναι αφορητη, αν παρεις αυγο στο χερι και ανοιξεις το στομα του σκυλου, ειναι ωφελιμο να το ριξεις μεσα, ωστε να το φαει ολο. αυτη η τροφη θα του δροσισει την αναπνοη και θα του σταματησει τη διψα."
το κειμενο σε μεταφραση Γ. Ραπτη το αντεγραψα απο την εκδοση "Αρριανός. Ινδική. Περιπλους Ευξεινου Ποντου. Κυνηγετικος. Εκδ. Ζητρος, 2007".
Εντελώς διαφορετική ηταν η προσέγγιση των βοσκών. Στο εργο του "De res rustica" ο Μαρκος Τερεντιος Βαρρων περιγράφει πως τρέφονταν τα αρχαία τσομπανόσκυλα. Εδω βλέπουμε πολλα λάθη μαζεμένα, κι καλυτερα να μην αναλύσω τις αλλες του συμβουλες, π.χ. πως αγριευουμε τα σκυλια, πως τα βαζουμε να μαλωνουν κλπ.
"Η τροφή του σκύλου μοιάζει πιο πολυ με την ανθρώπινη, από ότι με την τροφή των προβατων• ο σκύλος τρωει ό, τι τρωει κι ο άνθρωπος, και επιπλέον κόκκαλα, και όχι χόρτα και φύλλα. Πρέπει να φροντίζουμε για την τροφή του σκύλου, διαφορετικά η πείνα θα τον αναγκάσει να εγκαταλείψει το κοπάδι, αν και είναι εντελώς απίθανο αυτό που νομίζουν μερικοί, είτε προσπαθώντας να αμφισβητήσουν την παλια παροιμία*, είτε προσπαθώντας να φανταστούν πως θα ηταν στην πραγματικότητα ο μύθος για τον Ακτέωνα, - οτι μπορει δηλαδή ο σκύλος να φάει άλλον σκύλο ή να καταβροχθίσει το αφεντικό του.
Στους σκύλους δίνουμε λοιπόν κριθαρένιο ψωμί, αλλά είναι προτιμότερο να το ανακατεύουμε με γάλα. Ετσι (θα είναι χορτασμένοι και) δεν θα φύγουν απο το κοπάδι. Δεν πρέπει να τρώνε κρέας απο ψόφια πρόβατα, αμα το γευτούν θα αρχισουν να ορμάνε στα ζωντανά. Πρέπει να τους δίνουμε επισης και ζωμό από κόκκαλα, και τα ιδια τα κόκκαλα από τον ζωμό, αλλά σπασμένα.
Από τα κόκκαλα τα δοντια γινονται πιο γερά και τo στομα πιο μεγάλο, καθώς τρώγοντας κόκκαλα ο σκύλος ανοιγοκλείνει το στόμα του με δύναμη, ενω το μεδούλι κάνει τον σκύλο πιο αγριο. Το πρωι τους ταΐζουμε εκεί που βοσκει το κοπαδι, ενώ το βράδυ εκει που διανυκτερεύει."
Το κειμενο το μετεφρασα εγω προχειρα απο τα Λατινικα.
http://latin.packhum.org/loc/684/2/64#64
*η παροιμια που εννοει, canis caninam non est, σημαινει "σκυλος σκυλισιο κρεας δεν τρωει"
Last edited:
