Ελληνικός Ποιμενικός μια περιγραφή του 1947

[George A]

Ελληνικός Ποιμενικός

Από τον ειδικό στα σκυλιά Εργασίας του κόσμου Clifford LB Hubbard Sidgwick &Jackson Limited London 1947

Τα μόνα αληθινά ελληνικά τσοπανόσκυλα είναι τα ολόλευκα σκύλιά που χρησιμοποιούνται από τους βοσκούς της Βαλκανικής, την Αλβανία , την Ήπειρο , τη Μακεδονία , νότια Ελλάδα και τον Παρνασσό . Αυτά έχουν άμεση σχέση με το μάλλον μικρό Maremmani της Ιταλίας , το μέσο Kuvasz της Ουγγαρίας , και το μεγαλόσωμο σκύλο των Πυρηναίων στα γαλλο- ισπανικά σύνορα .

Σε γενικές γραμμές η κατασκευή του ελληνικού τσοπανόσκυλου είναι κάτι μεταξύ του Kuvasz και του Πολωνικού τσοπανόσκυλου , με καθαρό λευκό χρώμα ή λευκό με πιθανώς μπεζ ή κίτρινα σημεία στο κεφαλή ή στα πλευρά .

Τα βαριά μαύρο -και- tan , τρίχρωμα και ασπρόμαυρα σκυλιά που βρέθηκαν στην Σπάρτη είναι διασταυρωμένα με σκυλιά φρουράς και σπάνια χρησιμοποιούνται στα πρόβατα, μια φυλή που κατάγεται απο από τους Mολοσσούς και που εμποτίζεται με αίμα αλβανικό Wolfhound , στην εμφάνιση μοιάζει πολύ με το μαντρόσκυλο ζωγραφισμένο από τον Reinagle το 1803 .

Τα άσπρα σκυλιά είχαν εκτραφεί σε αυτον τον τύπο για αιώνες , και παρόλο που δεν έχουν κυνολογικούς φορείς για την προστασία των συμφερόντων τους , ούτε οποιοδήποτε γραπτό γενεαλογία , δεν είναι ποτέ οποιοδήποτε άλλο χρώμα από το λευκό ... σκυλιά που γεννήθηκαν σε οποιαδήποτε άλλη απόχρωση από το λευκό είναι αμέσα για θανάτωση ( όπως στην περίπτωση του Komondor ) , εν μέρει λόγω της ισχυρή ς πεποίθησης ότι άλλα χρώματα φέρνουν κακοτυχία και εν μέρει επειδή ένα λευκό σκυλί μπορεί να είναι πιο εύκολα να το δει κανείς σε μια χώρα όπου είναι καλό να γνωρίζεις πού ακριβώς είναι τα σκυλιά .

Ταξιδιώτες στην Ελλάδα το δέκατο έβδομο και τον δέκατο όγδοο αιώνα αναφέρονται σε αυτά τα σκυλιά ως με άγρια προδιάθεση και τεράστιων διαστάσεων. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 120 χρόνων , είναι γνωστό ότι η φυλή έχει την τάση να μικραίνει στις παρυφές του πολιτισμού , αλλά πίσω στα βουνά αυτά εξακολουθούν να είναι τεράστια στο μέγεθος και τη δύναμη .

Τόσο το ελληνικό τσοπανόσκυλο οσο και το Σπαρτιάτικο σκυλί είναι άγρια , και είναι αλήθεια ότι ποτέ αγνώστοι δεν περπατούν μόνοι του χωρίς να είναι οπλισμένοι με κατι, οι βοσκοί κάνουν συχνή προσφυγή στα άκρα των μπαστουνιών τους , ή να κρατούν στις τσέπες του πέτρες βολικό για τον έλεγχο των θηρίων .

Σκόπιμα εκπαιδεύονται για να προστατεύσουν τα κοπάδια όχι μόνο από άγρια ζώα , αλλά από άλλους άνδρες , εκτός από τους κυρίους τους . Σε λίγες περιπτώσεις ο ενθουσιασμός τους πρέπει να αναχαιτιστεί σε κάποιο βαθμό , και αυτό γίνεται συνήθως με την πρόσδεση μιας βαριάς αλλυσίδας στο κολάρο του σκύλου , αν και αυτό δεν συμβαίνει σε τέτοια έκταση , όπως είναι στη Ρουμανία και τη Βουλγαρία .

Μια άλλη ιδιομορφία για τα ελληνικά τσοπανόσκυλα είναι ότι μερικές φορές μπορεί κανείς να δει ένα τέτοιο σκυλί με την άκρη του δεξί αυτίου κομένη εντελώς . Αυτό γίνεται από ορισμένους ποιμένες του παλιάς σχολής που θρησκευτικά πιστεύουν ότι μια τέτοια επέμβαση θα " βελτιώσει " την ακρόαση του ζώου ! Το αριστερό αυτί ποτέ δεν κακοποιείται από το βοσκό, αλλά το κόψιμο του δεξιού αυτιού είναι αρκετά διαδεδομένο .

Ενας Σπαρτιάτης Ποιμενικός ήταν κάποτε εκτεθεί σε ενα Dog Show στο Islington, Longdon , αλλά αυτό ήταν παλιά , και είχε χαρακτηριστεί με τον τίτλο του " Albanain Wolfhound " . Δεν έχουν εισαχθεί στην Βρετανία ελληνικά τσοπανόσκυλα απο όσο ο συγγραφέας γνωρίζει . Και δεν παρουσιάζονται καν στην Ελλάδα , γιατί δεν υπάρχει Κυνολογικός Όμιλος στην Ελλάδα ούτε κανένα προστατευτικό σώμα , εκτός από ενα σωματείο αντι- βαναυσότητας που ελάχιστα ενδιαφέρεται για την αυτόχθονων φυλή σκύλων , για το μικρό βαθμό σκληρότητας οπου συμβαίνει δεν συνδέεται ποτέ με τους ποιμένες , αλλά μάλλον με τους αστούς .

Μόνο τα πολύ χρήσιμα είδη σκύλων μπορούν να έχουν ελπίδα επιβίωσης στην Ελλάδα , καν δεν υπάρχει το όνειρο της αναπαραγωγής σκύλων για ευχαρίστηση μόνο ... ακόμη και το παλιό σκυλί κυνηγιού , το Copoi , έχει σχεδόν εξαφανιστεί σήμερα.

DESCRIPTION. The head is fairly elongated though broad across the top of the skull, tapering to a fine but strong muzzle (the Spartan breed in contrast shows a bery broad head, with considerable "stop" and a rather short muzzle). The eyes are medium, round and dark in color; the ears are set high, small, triangular and bending forwards to a sharp point (a one-eared dog thus appears rather incongruous at first meeting), and are extremely mobile; the jaws are rather sharp in the taper but not snipy by any means, and have strong even teeth. The body is lithe and muscular, well ribbed up on the fairly deep chest, with good length of back and tucked-up loins, The legs are relatively short, straight and wll boned, with small compact feet; the tail is usually of natural length, set low and carried low, but raised in excitement.
The coat is short on the face and head, and the fronts of the legs, but medium on the rest of the body, smooth in texture, and slightly wavy with a tendency to feather on the backs of the legs and on the hindquarters. In color the Greek Sheepdog is pure white, or sometimes white with lemon, biscuit or fawn ears, or similarly colored patches on the flanks or set-on of the tail and, more rarely, white with fawn or biscuit flecks or ticks on the body. The height is about 26 inches.



* τα λάθη και οι παραλείψεις θα διορθωθούν κατα το δυνατόν

 

[George A]

Αγγλικό κείμενο

Greek Sheepdog

Excerpted from Working Dogs of the World by Clifford L.B. Hubbard Sidgwick&Jackson Limited London 1947

The only true Greek Sheepdogs are those all-white dogs used by shepherds of the Balkan Mountains, Albania, Epirus, Macedonia, Southern Greece and the Parnassus Ranges. These are directly related to the rather small Maremmani of Italy, the medium Kuvasz of Hungary, and the giant Pyrenean Mountain Dogs of the Franco-Spanish borders. In general build the Greek Sheppdog is something between the Kuvasz and the Polish Sheepdogs, and pure white in color or white with possibly biscuit or lemon head or flank points.

The heavy black-and -tan, tricolor and black-and-white dogs found in Sparta are the crossbred guard dogs seldom used with sheep; a tribe descended from the Mollossus and much infused with Albanian Wolfhound blood, in appearance much like the so-called Mastiff painted by Reinagle in 1803. The white dogs have been bred true to type for centuries, and although they have no cynological bodies protecting their interests, nor any written pedigrees, they are never any other color than white...dogs born any other shade than white are promptly eliminated (as in the case of the Komondor), partly due to a strong belief that other colors are unlucky and partly because a white dog can be more easily seen in a country where it is a good thing to know just where the dogs are.

Travellers in Greece in the seventeenth and eighteenth centuries aften referred to these dogs as ferociously predisposed and of huge bulk. During the past 120 years it is known that the breed has tended to become smaller on the fringes of civilization, but right back in the mountains they are still of formidable size and strength. Both the Greek Sheepdog proper and the Spartan dog are ferocious, and it is quite true that strangers never walk alone without being armed with stout cudgels; the shepherds themeselves have frequent recourse to use the wrong ends of their crooks, or to keep a pocketful of stones handy the better to control the brutes. However, they are deliberately trained to protect the flocks not only from wild animals but from men other than their masters. In a few cases their exuberance has to be curbed to some extent, and this is usually done by fastening a heavy log or length of iron to the dog's collar, though this is not done to any extent like it is in Rumania and Bulgaria. Another peculiarity about the Greek Sheepdog is that sometimes one may see such a dog with the tip of tis right ear cut completely off. This is done by some shepherds of the old school who religiously believe that such a device will "improve" the animal's hearing! The lift ear is never maltreated by the shepherd, but the cropping of the right organ is quite common.

A Spartan Sheepdog was once exhibited in a Dog Show at Islington, Longdon, but this was a long time age, and it was classified under the title of "Albanain Wolfhound". No true Greek Sheepdogs have been imported into Britain as far as the author is aware. They are not exhibited even in Greece, and there is no Kennel Club in Greece nor any protective body other than an anti-cruelty society which is little interested in the native breeds of dogs, for the small degree of cruelty that does occur is never associated with the shepherds but rather with the townsfolk. Only the very useful sorts of dogs can hope to exist in Greece at all, for no one there would dream of breeding dogs for pleasure only...even the fine old hunting dog, the Copoi, is almost extinct today.

DESCRIPTION. The head is fairly elongated though broad across the top of the skull, tapering to a fine but strong muzzle (the Spartan breed in contrast shows a bery broad head, with considerable "stop" and a rather short muzzle). The eyes are medium, round and dark in color; the ears are set high, small, triangular and bending forwards to a sharp point (a one-eared dog thus appears rather incongruous at first meeting), and are extremely mobile; the jaws are rather sharp in the taper but not snipy by any means, and have strong even teeth. The body is lithe and muscular, well ribbed up on the fairly deep chest, with good length of back and tucked-up loins, The legs are relatively short, straight and wll boned, with small compact feet; the tail is usually of natural length, set low and carried low, but raised in excitement.

The coat is short on the face and head, and the fronts of the legs, but medium on the rest of the body, smooth in texture, and slightly wavy with a tendency to feather on the backs of the legs and on the hindquarters. In color the Greek Sheepdog is pure white, or sometimes white with lemon, biscuit or fawn ears, or similarly colored patches on the flanks or set-on of the tail and, more rarely, white with fawn or biscuit flecks or ticks on the body. The height is about 26 inches.

 

[sevah]

Το αυτί ποτέ δεν κακοποιείται από το βοσκό, αλλά το κόψιμο είναι αρκετά διαδεδομένο .
Νομίζω χωρίς να παίρνω και όρκο αφού δεν ξέρω Αγγλικά ότι σε αυτό το σημείο έχει γίνει κάποιο λάθος στη μετάφραση. Ποιο καλά μου <<ακούγετε>> ότι τι σκυλί ποτέ δεν κακοποιείται παρά το αυτί

 

[George A]

σωστός έγινε διόρθωση

Το αριστερό αυτί ποτέ δεν κακοποιείται από το βοσκό, αλλά το κόψιμο του δεξιού αυτιού είναι αρκετά διαδεδομένο .

 

[foibos]

Οφείλω να ομολογήσω οτι έχω κάποιες ενστάσεις σχετικά με την θέση των μελετητών αυτών!

Όσο καιρό μελετάω τους Ορεινούς Ποιμενικούς της περιοχής μας δεν διάβασα ούτε άκουσα ποτέ κάποια αναφορά ότι κάποιο χρώμα σκύλου ήταν είτε γρουσούζικο είτε καλοτυχο, είτε απλά περισσότερο προτιμηταίο από τους βοσκούς, όπως επίσης ότι θανατώνονταν σκυλιά που δεν ήταν λευκά.

Αντιθέτως, σε φωτογραφίες ακόμα κι από τις αρχές του αιώνα έχω δει σκυλιά ποικιλόχρωμα!
Επιπλέον, τα ονόματα που χρησιμοποιούνται απο του βοσκούς και σχετίζονται άμεσα με τον χρωματισμό του μανδύα (γκέσα,μούργκα...) χρονολογούνται από αρκετά παλαιότερα, πράγμα που ενισχύει την άποψη ότι τα σκυλιά τους δεν ήταν αποκλειστικά λευκά!

Μια μικρή άσχετη αναφορά....σε πολλές από της αμιγώς λευκές Ευρωπαικές Ορεινές Ποιμενικές Φυλές υπάρχουν ή υπήρχαν ποικιλόχρωμα δείγματα, που εμφανίζονται ή εμφανίζονταν ανά διαστήματα στις γέννες!

Σχετικά με το ζήτημα του κόψιμου του αυτιού είναι μάλλον συνθετότερο και διαφέρει όχι μόνο από την φυλή στην οποία ανήκε ο κάθε βοσκός, αλλά κι από τον ίδιο τον κάθε βοσκό και τις οικογενειακές του παραδόσεις!
Δηλαδή, υπήρχαν βοσκοί που έκοβαν είτε το αριστερό, είτε το δεξί, είτε και τα δύο αυτιά και ο λογος ήταν άλλοτε για την προστασία από πιθανά τραύματα, άλλοτε για διάφορες δοξασίες, θα ακούει καλύτερα ή θα γίνει πιο άγριος, άλλοτε για να ξεχωρίζουν τα αρσενικά κουτάβια από τα θηλυκά άμεσα!


Για τα σκυλιά της Πελοποννήσου, δεν μπορώ να έχω άποψη, δεν γνωρίζω τίποτα περισσότερο από κάποια λίγα που έχω διαβάσει σποραδικά....

 

[omarock]

Εγω θα πω κατι που εχω πει και παλαιοτερα,και ολοι κανουν την παπια(οχι εδω γενικα μιλαω)οι περισσοτεροι και μεγαλυτεροι τσομπαναρεοι ηταν οι Σαρακατσανοι,τα σκυλια τους γνωστα (Caracatsan)και αναγνωρισμενα απο την FCI,αλλα στην Βουλγαρια οχι στην Ελλαδα,οι Αλβανοι ξυνονται και αυτοι το λενε δικο τους illyrian Seepdog ,οι Σαρακατσανοι ομως ειναι Ελληνες,για μενα αυτη ειναι οι μοναδικοι ρατσα που ειναι 100% Ελληνικη ρατσα σκυλου,ολα τα αλλα ειναι θεωριες,και θρυλοι,ενω αυτα τα σκυλια υπαρχουν ακομα και ειναι οπως ηταν παντα,τα αλλα ολα και οι προσπαθειες αναβιωσης(και σε πολλες αλλες ρατσες)για μενα ειναι καινουριες ρατσες δεν ειναι Γκοτζιλες η Κινγκ Κονγκ τα σκυλια.