..κι ενώ έχουμε βγει την καθιερωμένη μας βόλτα και είμαστε έτοιμοι να επιστρέψουμε, η Δάφνη, ο Πάρης κι εγώ, εμφανίζονται τρία τύπου Ελλ. Ποιμενικού από το πουθενά με άγριες διαθέσεις και ταχύτητα που σε παραπέμπει σε μονοθέσια. Κάτι είχα καταλάβει από την συμπεριφορά των δικών μου αλλά πίστεψα πως θα είναι τίποτα αλεπούδες ή κάτι τέτοιο. Ούτε κουδούνες από γίδια-κατσίκια άκουσα για να ψιλιαστώ κάτι, ούτε ακαθαρσίες είδα στην διαδρομή. Συνήθως τα παρακολουθώ αυτά και κάνω μεταβολή. Ποτέ δεν είχαμε πετύχει σκύλο ελεύθερο στη στην συγκεκριμένη βόλτα.
Με νύχια και με δόντια που λέτε κρατάω τα δικά μου φωνάζοντας δυνατά για να φύγουν αλλά αυτά τίποτα. Ερχόντουσαν προς τα εμάς. Ο Πάρης μου είχε αφηνιάσει στην κυριολεξία. Πρώτη φορά τον ειδα έτσι. Μόλις πλησίασαν στα δυο μέτρα κι ενώ ήμουν έτοιμος να τα αφήσω (και δεν μπορούσα πλέον αλλά και φοβήθηκα) τα αφήνω στην αρχή να φύγουν μπροστά μου κρατώντας τους οδηγούς όσο ακόμη άντεχα και αυτό που συνέβη ήταν πραγματικά απίστευτο! Φρενάρουν και τα τρία συγχρόνως και αρχίζουν να τρέχουν από εκεί που ήρθαν με γρυλίσματα (σαν αυτά που κάνουν τα κουτάβια όταν τους πουλούν τσαμπουκά μεγαλύτερα σκυλάκια) ενώ εγώ συνέχισα να φωνάζω.
Αυτό ήταν. Τα έχασα μετά και μόνο ο Πάρης ήθελε να τρέξει προς την κατεύθυνση που έτρεξαν. Η Δάφνη συνέχισε κανονικά σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Εγώ άναψα ένα τσιγάρο να συνέλθω και επιστρέψαμε σπίτι σώοι και ασφαλή.
Τώρα πιθανόν να τα φώναξε και κάποιος τα σκυλιά και να τρέξανε πίσω. Με τη βαβούρα δεν άκουγα τίποτα.
Αυτά τα λίγα.
Με νύχια και με δόντια που λέτε κρατάω τα δικά μου φωνάζοντας δυνατά για να φύγουν αλλά αυτά τίποτα. Ερχόντουσαν προς τα εμάς. Ο Πάρης μου είχε αφηνιάσει στην κυριολεξία. Πρώτη φορά τον ειδα έτσι. Μόλις πλησίασαν στα δυο μέτρα κι ενώ ήμουν έτοιμος να τα αφήσω (και δεν μπορούσα πλέον αλλά και φοβήθηκα) τα αφήνω στην αρχή να φύγουν μπροστά μου κρατώντας τους οδηγούς όσο ακόμη άντεχα και αυτό που συνέβη ήταν πραγματικά απίστευτο! Φρενάρουν και τα τρία συγχρόνως και αρχίζουν να τρέχουν από εκεί που ήρθαν με γρυλίσματα (σαν αυτά που κάνουν τα κουτάβια όταν τους πουλούν τσαμπουκά μεγαλύτερα σκυλάκια) ενώ εγώ συνέχισα να φωνάζω.
Αυτό ήταν. Τα έχασα μετά και μόνο ο Πάρης ήθελε να τρέξει προς την κατεύθυνση που έτρεξαν. Η Δάφνη συνέχισε κανονικά σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Εγώ άναψα ένα τσιγάρο να συνέλθω και επιστρέψαμε σπίτι σώοι και ασφαλή.
Τώρα πιθανόν να τα φώναξε και κάποιος τα σκυλιά και να τρέξανε πίσω. Με τη βαβούρα δεν άκουγα τίποτα.
Αυτά τα λίγα.