Στα μέσα Σεπτεμβρίου, ο σύζυγός μου κι εγώ πήραμε από φιλοζωική μια ημίαιμη σκυλίτσα 1,5 - 2 ετών, όπως μας είπαν, και πάρα πολύ κακοποιημένη, και από ανθρώπους και από άλλα σκυλιά.
Τις πρώτες 10 μέρες έκανε τις ανάγκες της κάθε 3 μέρες, και γενικά τον πρώτο μήνα σηκωνόταν από την γωνιά του μπαλκονιού και από το κρεβάτι της συνολικά για 5-10 λεπτά την ημέρα, για φαγητό, νερό και σωματικές ανάγκες.
Με το σκυλί αυτό όλα ήταν ανάποδα από τα υπόλοιπα σκυλιά… Δεν χρειαζόταν να της μάθουμε το “κάτσε”, αλλά το “σήκω”. Όχι το “κάτω” (αφού κάτω, ξάπλα, ήταν συνέχεια), αλλά το “περπάτα”, και τις ελάχιστες φορές που γάβγισε, της λέγαμε “μπράβο” για να ξεθαρρέψει, αντί να της λέμε «φτάνει» για να σταματήσει το γάβγισμα.
Είναι 4 μήνες τώρα μαζί μας, και έχουμε μάθει πολλές από τις βασικές εντολές – “έλα”, “κάτσε”, “μείνε”, “πήδα”. Και γενικά, είναι πλέον πολύ καλύτερα. Περπατά μαζί μας μέσα στο σπίτι, στέκεται κοντά μας όρθια ή καθιστή, είναι πολύ παιχνιδιάρα και παίζει περισσότερο μόνη της, αλλά και μαζί μας, κυρίως κυνηγητό και κρυφτό για τη λιχουδιά της. Είναι πλέον ξύπνια και ζωηρή από 2 ως 4 ώρες την ημέρα.
Με το “πάμε βόλτα”, όμως, έχουμε πρόβλημα… Τον δεύτερο μήνα, με λιχουδιά κατάφερνα να τη βγάλω στον διάδρομο με σκοπό να φτάσουμε κάποια στιγμή να κατέβουμε και κάτω, είτε με ασανσέρ είτε με τις σκάλες (είμαστε στον τέταρτο όροφο). Φτάσαμε για δύο μέρες να κατέβουμε μέχρι και δύο σκαλοπάτια πριν τον τρίτο όροφο.
Τον τρίτο μήνα εξοικειώθηκε με το να της βάζω λουρί και να μην κάνει το πτώμα, και μπορέσαμε να “πάμε βόλτα” μόνο μέσα στο σπίτι.
Μετά τις γιορτές και τη σχετική αναστάτωση, όλα αυτά τα χάσαμε…
Ούτε καν βόλτα με το λουρί μέσα στο σπίτι δεν έκανε… ξανάγινε πτώμα….
Ούτε για αστείο δεν βγάζει το κεφάλι της από την εξώπορτά μας στον διάδρομο.
Το μόνο “πάμε βόλτα” που ακούει είναι: αυτή ελεύθερη, καμαρωτή και χαρούμενη, κι εγώ με τη λιχουδιά στο χέρι, να πηγαίνουμε βόλτα μέσα στο σπίτι και στο μπαλκόνι.
Νιώθω ότι μας έχει «καβαλήσει» λίγο… την έχουμε βασίλισσα, και σου λέει, δεν το κουνάω από δω που να με τραβάτε. Κι έτσι, αποφάσισα να την τραβήξω...
Πήγαμε και πήραμε στηθόλουρο, της το βάλαμε 2-3 μέρες για λίγη ώρα χωρίς να κάνουμε κάτι άλλο, και από το Σάββατο πήρα την απόφαση να την κατεβάσω με το ζόρι κάτω… Της έβαλα το στηθόλουρο και τον οδηγό, και την πήγα σούρνοντας μέχρι το ασανσέρ, λέγοντάς της συνέχεια και ήρεμα “πάμε βόλτα”. Σούρνωντας κατεβήκαμε τις σκάλες της εισόδου της πολυκατοικίας και μείναμε στο πλατύσκαλο -- ευτυχώς με το κεφάλι ψηλά, αλλά τρέμοντας από το φόβο, και φυσικά αρνιόταν να φάει λιχουδιά… Αγκαλιά με τη βοήθεια του συζύγου ανεβήκαμε τις σκάλες (είναι 18 κιλά περίπου), αλλά από το ασανσέρ και μετά στάθηκε στα πόδια της και μπήκε μόνη της στο σπίτι. Και μόλις της έβγαλα όλο τον εξοπλισμό, έκανε σαν τρελή από χαρά, κι έφαγε με λαχτάρα τις λιχουδιές που δεν έτρωγε κάτω.
Την Κυριακή πήγαμε πάλι σούρνοντας μέχρι το ασανσέρ, αλλά κάτω κατέβηκε τις σκάλες μόνη της, και περπάτησε και 20 μέτρα με δική της πρωτοβουλία. Μετά ξάπλωσε κάτω και έτρεμε, και την πήρα πάλι σηκωτή για το σπίτι, αλλά στο σπίτι, αφού έφυγαν τα λουριά, είχαμε πάλι χαρές και πανηγύρια.
Τη Δευτέρα έκανε 40 μέτρα, πάλι με δική της πρωτοβουλία, και μετά κοκάλωσε ξανά, και την τράβηξα μέχρι τις σκάλες. Εκεί τις ανέβηκε μόνη της για πρώτη φορά, και κοκάλωσε στα τελευταία δυο σκαλοπάτια… Στο σπίτι, ήταν πάλι όλα μια χαρά...
Βέβαια, από το σημείο που της βάζω το στηθόλουρο και τον οδηγό μέχρι το σημείο που αποφασίζει εκείνη να σηκωθεί, κατουριέται από το φόβο της, και δεν τρώει λιχουδιές όσο έχει απάνω της τον εξοπλισμό.
Απλά, κάθε φορά, μετά δεν αλλάζει η συμπεριφορά της προς το χειρότερο, και γενικά μοιάζει να είναι σχεδόν καλύτερα…
Με πιάνει το στομάχι μου για να το κάνω αυτό, αλλά το κάνω γιατί νιώθω ότι έχει τεμπελιάσει και γιατί ξέρω ότι η βόλτα μόνο καλό θα της κάνει….
Σας παρακαλώ, αν υπάρχει κάποιος που να έχει ζήσει μια ανάλογη κατάσταση με τέτοιου τύπου φοβικό σκυλί, ας με βοηθήσει με την γνώση και με την εμπειρία του.
Ευχαριστώ.
Τις πρώτες 10 μέρες έκανε τις ανάγκες της κάθε 3 μέρες, και γενικά τον πρώτο μήνα σηκωνόταν από την γωνιά του μπαλκονιού και από το κρεβάτι της συνολικά για 5-10 λεπτά την ημέρα, για φαγητό, νερό και σωματικές ανάγκες.
Με το σκυλί αυτό όλα ήταν ανάποδα από τα υπόλοιπα σκυλιά… Δεν χρειαζόταν να της μάθουμε το “κάτσε”, αλλά το “σήκω”. Όχι το “κάτω” (αφού κάτω, ξάπλα, ήταν συνέχεια), αλλά το “περπάτα”, και τις ελάχιστες φορές που γάβγισε, της λέγαμε “μπράβο” για να ξεθαρρέψει, αντί να της λέμε «φτάνει» για να σταματήσει το γάβγισμα.
Είναι 4 μήνες τώρα μαζί μας, και έχουμε μάθει πολλές από τις βασικές εντολές – “έλα”, “κάτσε”, “μείνε”, “πήδα”. Και γενικά, είναι πλέον πολύ καλύτερα. Περπατά μαζί μας μέσα στο σπίτι, στέκεται κοντά μας όρθια ή καθιστή, είναι πολύ παιχνιδιάρα και παίζει περισσότερο μόνη της, αλλά και μαζί μας, κυρίως κυνηγητό και κρυφτό για τη λιχουδιά της. Είναι πλέον ξύπνια και ζωηρή από 2 ως 4 ώρες την ημέρα.
Με το “πάμε βόλτα”, όμως, έχουμε πρόβλημα… Τον δεύτερο μήνα, με λιχουδιά κατάφερνα να τη βγάλω στον διάδρομο με σκοπό να φτάσουμε κάποια στιγμή να κατέβουμε και κάτω, είτε με ασανσέρ είτε με τις σκάλες (είμαστε στον τέταρτο όροφο). Φτάσαμε για δύο μέρες να κατέβουμε μέχρι και δύο σκαλοπάτια πριν τον τρίτο όροφο.
Τον τρίτο μήνα εξοικειώθηκε με το να της βάζω λουρί και να μην κάνει το πτώμα, και μπορέσαμε να “πάμε βόλτα” μόνο μέσα στο σπίτι.
Μετά τις γιορτές και τη σχετική αναστάτωση, όλα αυτά τα χάσαμε…
Ούτε καν βόλτα με το λουρί μέσα στο σπίτι δεν έκανε… ξανάγινε πτώμα….
Ούτε για αστείο δεν βγάζει το κεφάλι της από την εξώπορτά μας στον διάδρομο.
Το μόνο “πάμε βόλτα” που ακούει είναι: αυτή ελεύθερη, καμαρωτή και χαρούμενη, κι εγώ με τη λιχουδιά στο χέρι, να πηγαίνουμε βόλτα μέσα στο σπίτι και στο μπαλκόνι.
Νιώθω ότι μας έχει «καβαλήσει» λίγο… την έχουμε βασίλισσα, και σου λέει, δεν το κουνάω από δω που να με τραβάτε. Κι έτσι, αποφάσισα να την τραβήξω...
Πήγαμε και πήραμε στηθόλουρο, της το βάλαμε 2-3 μέρες για λίγη ώρα χωρίς να κάνουμε κάτι άλλο, και από το Σάββατο πήρα την απόφαση να την κατεβάσω με το ζόρι κάτω… Της έβαλα το στηθόλουρο και τον οδηγό, και την πήγα σούρνοντας μέχρι το ασανσέρ, λέγοντάς της συνέχεια και ήρεμα “πάμε βόλτα”. Σούρνωντας κατεβήκαμε τις σκάλες της εισόδου της πολυκατοικίας και μείναμε στο πλατύσκαλο -- ευτυχώς με το κεφάλι ψηλά, αλλά τρέμοντας από το φόβο, και φυσικά αρνιόταν να φάει λιχουδιά… Αγκαλιά με τη βοήθεια του συζύγου ανεβήκαμε τις σκάλες (είναι 18 κιλά περίπου), αλλά από το ασανσέρ και μετά στάθηκε στα πόδια της και μπήκε μόνη της στο σπίτι. Και μόλις της έβγαλα όλο τον εξοπλισμό, έκανε σαν τρελή από χαρά, κι έφαγε με λαχτάρα τις λιχουδιές που δεν έτρωγε κάτω.
Την Κυριακή πήγαμε πάλι σούρνοντας μέχρι το ασανσέρ, αλλά κάτω κατέβηκε τις σκάλες μόνη της, και περπάτησε και 20 μέτρα με δική της πρωτοβουλία. Μετά ξάπλωσε κάτω και έτρεμε, και την πήρα πάλι σηκωτή για το σπίτι, αλλά στο σπίτι, αφού έφυγαν τα λουριά, είχαμε πάλι χαρές και πανηγύρια.
Τη Δευτέρα έκανε 40 μέτρα, πάλι με δική της πρωτοβουλία, και μετά κοκάλωσε ξανά, και την τράβηξα μέχρι τις σκάλες. Εκεί τις ανέβηκε μόνη της για πρώτη φορά, και κοκάλωσε στα τελευταία δυο σκαλοπάτια… Στο σπίτι, ήταν πάλι όλα μια χαρά...
Βέβαια, από το σημείο που της βάζω το στηθόλουρο και τον οδηγό μέχρι το σημείο που αποφασίζει εκείνη να σηκωθεί, κατουριέται από το φόβο της, και δεν τρώει λιχουδιές όσο έχει απάνω της τον εξοπλισμό.
Απλά, κάθε φορά, μετά δεν αλλάζει η συμπεριφορά της προς το χειρότερο, και γενικά μοιάζει να είναι σχεδόν καλύτερα…
Με πιάνει το στομάχι μου για να το κάνω αυτό, αλλά το κάνω γιατί νιώθω ότι έχει τεμπελιάσει και γιατί ξέρω ότι η βόλτα μόνο καλό θα της κάνει….
Σας παρακαλώ, αν υπάρχει κάποιος που να έχει ζήσει μια ανάλογη κατάσταση με τέτοιου τύπου φοβικό σκυλί, ας με βοηθήσει με την γνώση και με την εμπειρία του.
Ευχαριστώ.
