Ο Σώτος μου εμφάνισε πρόπερσι τον χειμώνα, σε ηλικία 9 χρονών, ένα ολόιδιο καρούμπαλο, ακριβώς στο ίδιο σημείο.
Ξεκινήσαμε μαραθώνειο ψαξίματος και αγωγών. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, αλλά αντιβιώσεις και αντιφλεγμονώδη κάργα, μπας και ήταν κάποιο χτύπημα, που δεν είχα πάρει χαμπάρι. Ηταν στο μέγεθος αβγού και σχετικά σκληρό. Δεν υποχώρησε για μήνες. Παίρναμε συγχρόνως και δείγμα [με σύριγγα δηλαδή], για να δούμε τι περιέχει. Κυτταρολογική είναι αυτή; Κάπως έτσι. Εκτός από φουλ βακτήρια, δεν έδειχνε τίποτα άλλο. Ο γιατρός μας δίσταζε να το ανοίξει, λόγω του σημείου που βρισκόταν [κοντά στα οπτικά νεύρα]. Αλλά, αφού περνούσαν οι μήνες και αυτό δεν έφευγε [δεν έδειχνε να πονάει, ούτε καν να τον ενοχλεί], είπαμε να το ανοίξουμε το ρημάδι τελικά, να δούμε τι σκατά είναι. Ανέβαλλα δύο φορές την διαδικασία την τελευταία στιγμή, γιατί κάτι μου τύχαινε εμένα και δεν μπορούσα. Λίγες μέρες, μετά την δεύτερη αναβολή, ένα ωραίο πρωί, ξαφνικά...είχε εξαφανιστεί. Από μόνο του και μήνες μετά, την ημέρα που το πρωτοείδα!!!
Εκτοτε, ψιχαλοφουσκώνει καμμιά φορά ανεπαίσθητα, απλώς για να μου θυμίζει ότι υπάρχει, αλλά κατά βάση φαίνεται ελάχιστα πια. Οπότε...και δύο χρόνια μετά, δεν το πειράξαμε ποτέ.
Ενδεχόμενο ασθένειας πάντως, με τέτοιο σύμπτωμα, δεν αναφέρθηκε ποτέ, ακόμη και όταν άλλαξα γιατρό και το ανέλαβε άλλος.