Δεν ξέρω αν το θέμα μου είναι ορθώς τοποθετημένο σε αυτή τη κατηγορία, αν δεν είναι να με συγχωρείτε, αλλά μου φάνηκε τουλάχιστον η πιο σχετική!
Λόγω διαβάσματος έχω καιρό να μπω στο forum εντατικά. Μπαίνω πού και πού για κανένα σχόλιο αλλά μέχρι εκεί. Αυτό το λέω μόνο γιατί αυτό που θα μοιραστώ μαζί σας συνέβη πριν από περίπου 3 βδομάδες.
Είχα πάει για λίγο Ελλάδα να δω την οικογένειά μου, δίποδη και τετράποδη! Καθόμουν στο γραφείο και διάβαζα όταν ξαφνικά άκουσα τις σπαρακτικές φωνές της μητέρας μου από τον κάτω όροφο. Έτρεξα, κόντεψα να σκοτωθώ στη σκάλα, και όταν κατέβηκα, την είδα να κρατάει στην αγκαλιά της το ένα από τα σκυλάκια μας, τον Ρούμπη, ο οποίος ούτε που σάλευε! Με τα πολλά, η μητέρα μου κατάφερε να μου εξηγήσει, γιατί έκλαιγε με αναφιλητά, πως εκεί που είχε βγει έξω στο κτήμα και τάιζε τα σκυλάκια μας, τον είδε όπως περπατούσε να σωριάζεται στο χώμα. Άρχισα να κλαίω χωρίς να πιστεύω πως αυτό το πλασματάκι μας έφυγε!
Το θεώρησα κάπου λογικό γιατί είναι ένα ταλαιπωρημένο σκυλάκι και μεγάλο σε ηλικία, 11 χρονών περίπου, και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς θα το έλεγα στις αδερφές μου και πόσο μόνος θα ήταν τώρα ο Πατού που τον είχε παρεούλα του και παίζανε σα μικρά παιδάκια!
Η μητέρα μου σπάραζε και δεν μπορούσε να δεχτεί πως το πλασματάκι της είχε φύγει. Εδώ να πω πως περίπου τέτοια εποχή πέρυσι, χάσαμε από γηρατειά και ένα άλλο μας σκυλάκι! Οπότε όπως καταλαβαίνετε το χρονικό διάστημα ήταν πολύ μικρό! Άρχισε να τρίβει τη καρδούλα του. Προσπαθούσα να την αποτρέψω γιατί θεωρούσα πως άδικα δίνει ελπίδες στον εαυτό της. Το σκυλάκι μας ήταν μεγάλο και ταλαιπωρημένο, κατά πάσα πιθανότητα σωματικά κακοποιημένο (δεν το μεγαλώσαμε εμείς, μας το χάρισαν και αργότερα από διάφορα σημεία και με τη βοήθεια του κτηνιάτρου καταλήξαμε σε αυτό το συμπέρασμα). Εκείνη όμως επέμεινε! Επί 15 λεπτά του έκανε μαλάξεις στην καρδιά, του έριχνε νερό στα μουτράκια του και του έδινε το φιλί της ζωής! Του είχε ανοίξει τη μουσούδα, με ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ γιατί ήταν κοκκαλωμένη και υπήρχε κίνδυνος να σπάσει και έχοντας τα χέρια της ως καλυπτικό πανί για να μη φεύγει ο αέρας, του έδινε το φιλί της ζωή! Το κορμάκι του ήταν παγωμένο λες και ήταν στην κατάψηξη! Η καρδούλα του δεν χτυπούσε!
Και κάπου εκεί δεν πίστευα στα μάτια μου! Μετά από περίπου ένα τέταρτο από συνεχείς μαλλάξεις της μητέρας μου, η οποία παράλληλα δεν σταμάτησε ποτέ να του δίνει το φιλί της ζωής, ο Ρούμπης μας ΣΥΝΗΛΘΕ!!! Κούνησε δειλά δειλά τα ματάκια του και ήρθε πάλι κοντά μας!! Κοντέψαμε να τρελαθούμε απ' τη χαρά μας! Η μαμά μου τον άφησε κάτω για να δει αν περπατάει. Για κανένα δεκάλεπτο πήγαινε μονόπαντα (όπως το λέω: μονόπαντα!). Δεν μπορούσε να στρίψει ή να πάει από την αντίθετη πλευρά. Κάτσαμε λίγο μαζί του να τον ηρεμήσουμε! Του λέγαμε γλυκόλογα και κλαίγαμε, πια από χαρά! Και ο Ρούμπης μας έγινε καλά!!!!
Και τρέχει και παίζει και θυμώνει και ζοχαδιάζει και πεινάει και θέλει βόλτες και καβαλάει τα πόδια μας και και....όπως και παλιά!! Πρώτο ο Θεός και μετά η επιμονή της μητέρας μου, τον έσωσαν! Γιατί εγώ αν ήμουν μόνη μου θα είχα δεχτεί τα γηρατειά του και θα τον είχα αποχαιρετίσει! Και τώρα ο Μπάκης μας ( η "διαταραχή" της οικογένειά μου, όλα μας τα ζωντανά έχουν 5-6 ονόματα, όπως οι εγκληματίες ένα πράγμα! Και ακούνε σε όλα!
) είναι μαζί μας και είναι όπως παλιά! Και μας χάρισε και μία υπέροχη ανάμνηση, η οποία μας υπενθύμισε πόσο μας έχει βοηθήσει ψυχολογικά και συναισθηματικά αυτό το πλασματάκι, αλλά και πολλές μελλοντικές στιγμές γέλιου στην οικογένεια με την ιστορία του!
Ελπίζω να μη σας κούρασα με την μακροσκελή ιστορία μου και ελπίζω έστω οι πρακτικές συμβουλές, που αχρείαστες να είναι (!!!), να φανούν ίσως, κάπου, κάποτε, σε κάποιον χρήσιμες!
Λόγω διαβάσματος έχω καιρό να μπω στο forum εντατικά. Μπαίνω πού και πού για κανένα σχόλιο αλλά μέχρι εκεί. Αυτό το λέω μόνο γιατί αυτό που θα μοιραστώ μαζί σας συνέβη πριν από περίπου 3 βδομάδες.
Είχα πάει για λίγο Ελλάδα να δω την οικογένειά μου, δίποδη και τετράποδη! Καθόμουν στο γραφείο και διάβαζα όταν ξαφνικά άκουσα τις σπαρακτικές φωνές της μητέρας μου από τον κάτω όροφο. Έτρεξα, κόντεψα να σκοτωθώ στη σκάλα, και όταν κατέβηκα, την είδα να κρατάει στην αγκαλιά της το ένα από τα σκυλάκια μας, τον Ρούμπη, ο οποίος ούτε που σάλευε! Με τα πολλά, η μητέρα μου κατάφερε να μου εξηγήσει, γιατί έκλαιγε με αναφιλητά, πως εκεί που είχε βγει έξω στο κτήμα και τάιζε τα σκυλάκια μας, τον είδε όπως περπατούσε να σωριάζεται στο χώμα. Άρχισα να κλαίω χωρίς να πιστεύω πως αυτό το πλασματάκι μας έφυγε!
Το θεώρησα κάπου λογικό γιατί είναι ένα ταλαιπωρημένο σκυλάκι και μεγάλο σε ηλικία, 11 χρονών περίπου, και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς θα το έλεγα στις αδερφές μου και πόσο μόνος θα ήταν τώρα ο Πατού που τον είχε παρεούλα του και παίζανε σα μικρά παιδάκια!
Η μητέρα μου σπάραζε και δεν μπορούσε να δεχτεί πως το πλασματάκι της είχε φύγει. Εδώ να πω πως περίπου τέτοια εποχή πέρυσι, χάσαμε από γηρατειά και ένα άλλο μας σκυλάκι! Οπότε όπως καταλαβαίνετε το χρονικό διάστημα ήταν πολύ μικρό! Άρχισε να τρίβει τη καρδούλα του. Προσπαθούσα να την αποτρέψω γιατί θεωρούσα πως άδικα δίνει ελπίδες στον εαυτό της. Το σκυλάκι μας ήταν μεγάλο και ταλαιπωρημένο, κατά πάσα πιθανότητα σωματικά κακοποιημένο (δεν το μεγαλώσαμε εμείς, μας το χάρισαν και αργότερα από διάφορα σημεία και με τη βοήθεια του κτηνιάτρου καταλήξαμε σε αυτό το συμπέρασμα). Εκείνη όμως επέμεινε! Επί 15 λεπτά του έκανε μαλάξεις στην καρδιά, του έριχνε νερό στα μουτράκια του και του έδινε το φιλί της ζωής! Του είχε ανοίξει τη μουσούδα, με ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ γιατί ήταν κοκκαλωμένη και υπήρχε κίνδυνος να σπάσει και έχοντας τα χέρια της ως καλυπτικό πανί για να μη φεύγει ο αέρας, του έδινε το φιλί της ζωή! Το κορμάκι του ήταν παγωμένο λες και ήταν στην κατάψηξη! Η καρδούλα του δεν χτυπούσε!
Και κάπου εκεί δεν πίστευα στα μάτια μου! Μετά από περίπου ένα τέταρτο από συνεχείς μαλλάξεις της μητέρας μου, η οποία παράλληλα δεν σταμάτησε ποτέ να του δίνει το φιλί της ζωής, ο Ρούμπης μας ΣΥΝΗΛΘΕ!!! Κούνησε δειλά δειλά τα ματάκια του και ήρθε πάλι κοντά μας!! Κοντέψαμε να τρελαθούμε απ' τη χαρά μας! Η μαμά μου τον άφησε κάτω για να δει αν περπατάει. Για κανένα δεκάλεπτο πήγαινε μονόπαντα (όπως το λέω: μονόπαντα!). Δεν μπορούσε να στρίψει ή να πάει από την αντίθετη πλευρά. Κάτσαμε λίγο μαζί του να τον ηρεμήσουμε! Του λέγαμε γλυκόλογα και κλαίγαμε, πια από χαρά! Και ο Ρούμπης μας έγινε καλά!!!!
Και τρέχει και παίζει και θυμώνει και ζοχαδιάζει και πεινάει και θέλει βόλτες και καβαλάει τα πόδια μας και και....όπως και παλιά!! Πρώτο ο Θεός και μετά η επιμονή της μητέρας μου, τον έσωσαν! Γιατί εγώ αν ήμουν μόνη μου θα είχα δεχτεί τα γηρατειά του και θα τον είχα αποχαιρετίσει! Και τώρα ο Μπάκης μας ( η "διαταραχή" της οικογένειά μου, όλα μας τα ζωντανά έχουν 5-6 ονόματα, όπως οι εγκληματίες ένα πράγμα! Και ακούνε σε όλα!
) είναι μαζί μας και είναι όπως παλιά! Και μας χάρισε και μία υπέροχη ανάμνηση, η οποία μας υπενθύμισε πόσο μας έχει βοηθήσει ψυχολογικά και συναισθηματικά αυτό το πλασματάκι, αλλά και πολλές μελλοντικές στιγμές γέλιου στην οικογένεια με την ιστορία του!Ελπίζω να μη σας κούρασα με την μακροσκελή ιστορία μου και ελπίζω έστω οι πρακτικές συμβουλές, που αχρείαστες να είναι (!!!), να φανούν ίσως, κάπου, κάποτε, σε κάποιον χρήσιμες!
