Πόσο μου λείπει ο σκύλος μου ο buster
Η αλήθεια είναι ότι τα μικρά πράγματα είναι που μου λείπουν περισσότερο.
Ο θόρυβος από την μεταλλική ταυτότητα του καθώς έτρεχε να με προυπαντήσει. Η μυρωδιά της βρεγμένης γούνας του καθώς τον στέγνωνα μετά από μια βόλτα στη βροχή. Ο ήχος που έκανε το μπωλ του στα 30 δευτερόλεπτα που του έπαιρνε για να τελειώσει το πρωινό του.
Μετά ήταν η ξαφνική του εμφάνιση στην κρεββατοκαμαρά μου όταν το μπάνιο μου διαρκούσε περισσότερο από ότι εκείνος θεωρούσε λογικό και η έκφραση της βαθιάς αηδίας όταν τον πιτσίλαγα με νερό καθώς προσπαθούσα να πιάσω την πετσέτα.
Μου λείπουν ακόμη και αυτά που κάποτε τα έβρισκα ενοχλητικά. Τώρα, μπορώ να γεμίσω το πλυντήριο πιάτων χωρίς να παλεύω μαζί του για να μην γλύψει τα πιάτα και μπορώ και να αφήνω την αλληλογραφία μου κοντά στη πόρτα χωρίς να φοβάμαι ότι θα την κάνει κομματάκια με τα δόντια του.
Τώρα πια θα ήθελα ξανά να ξεβολευτώ , να πιεστώ ξανά από τον Buster να βγούμε για περίπατο παρόλη τη παγωνιά και τη βροχή ; να με ξυπνάει μέσα στη βαθιά νύχτα από το ροχαλητό του ; ακόμη να μπω στην διαδικασία να του φορέσω το πολύπλοκο σαμαράκι του για το αυτοκίνητο πριν από κάποιο ταξίδι.
Στο αυτοκίνητο θα κοιμόταν πάντα, και στην διαδρομή από το Λονδίνο στο Ντέρμπυσαιρ ξυπνούσε πάντα μόλις στρίβαμε στη γωνία του χωριού μας.
Παίζαμε ένα παιχνίδι, , ο Buster έπρεπε να μαντέψει σε ποιό από τα δύο μου χέρια βρισκόταν το μπισκοτάκι του και αφού τα μύριζε και τα δάγκωνε ελαφρα χωρίς ποτέ να με πονέσει πάντοτε μάντευε σωστά, άλλη μια ανάμνηση , μια λεπτομέρεια που με πονάει όταν την θυμάμαι.
Οι περισσότεροι ιδιοκτήτες σκύλων θεωρούν τον σκύλο τους τον πιο ιδιαίτερο και δεν διαφέρω από αυτούς κι εγώ, περιγράφω απλά τα στοιχεία που έβρισκα σ' αυτόν ακαταμάχητα.
Λογω της αστείρευτης ενέργειάς του επηρέασε όλες τις ζωές των ανθρώπων που τον περιτριγύριζαν.
Καθώς μπούκαρε στα δωμάτια οι πόρτες άνοιγαν διάπλατα στο πέρασμα του και δεν πέρναγε ούτε μια μέρα σχεδόν που να μην έπαιρνε σβάρνα τα καλώδια του λαπτοπ.
Δεν υπήρχε περίπτωση να ανάψω φωτιά χωρίς την παρουσία του να εξετάζει κάθε μου κίνηση, και όποτε υπήρχαν βαλίτσες στο χωλ καθόταν αναμεσά τους σαν αποσκευή θέλοντας να τονίσει με την παρουσία του ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει ταξίδι χωρίς αυτόν!
Όποιος καλεσμένος καθόταν στο καναπέ του buster μετά από λίγο βρισκόταν από κάτω του αφού ξεδιάντροπα ξάπλωνε φαρδύς πλατύς πάνω του.
Δεν του άρεσαν οι γάτες τα κουνέλια και τα ποντίκια αλλά τα πήγαινε πολύ καλά με όλους τους ανθρώπους.
Στα φεστιβάλ βιβλίου γινόταν πάντα η ατραξιόν και οι ηλικιωμένες κυρίες τον κερνούσαν με μεζεδάκια που φυσικά ποτέ δεν αρνιόταν.
Όταν έβγαζα κάποιο λόγο γαύγιζε μόνο την ώρα του χειροκροτήματος ή όταν έβαζα ασυναίσθητα το χέρι στην τσέπη και νόμιζε ότι ετοιμάζομαι να του δώσω κάποια λιχουδιά.
Τις τελευταίες 10 εβδομάδες που τον έχω χάσει έχω περάσει πολλές ώρες προσπαθώντας να εντοπίσω, πέρα από την λατρεία μου γενικά για τους σκύλους, τι είναι αυτό που με έδεσε τόσο πολύ με τον Βuster.
Με συνάρπαζε η γνώση ότι εξαρτιέται από μένα και θαύμαζα την δική του πίστη ότι κι εγώ εξαρτιέμαι από αυτόν.
Η γοητεία του εντοπίζονταν σε αυτό που δεν μπορώ να περιγράψω καλύτερα παρά σαν μια επιθετική αλλά τρυφερή φύση (παρόλο που έπνιξε την χήνα της βασίλισσας στον παρκο του Σαιντ Τζέιμς και πλήρωσα πρόστιμο γιατί παρέβην τους κανονισμούς του πάρκου).
Αλλά η πιο σημαντική του αρετή ήταν ότι εξέπεμπε ελπίδα.
Όποτε άνοιγα το ντουλάπι με τα τρόφιμα ήταν από πίσω μου γιατί πίστευε ότι ετοιμάζομαι να του δώσω φαγητό.
Θα έλεγα ότι γεννήθηκε αισιόδοξος αλλά δεν θα κάνω το λάθος να τον ανθρωποποιήσω και να τον σκέφτομαι σαν ένα μικρό ανθρωπάκι με γούνα , οι σκύλοι δεν έχουν την ικανότητα να σκεφτούν για το μέλλον.
Ποτέ δεν έτρωγε από το τραπέζι και πάντα κοιμόταν στο δικό του κρεββάτι. Το να του συμπεριφέρομαι σαν να είναι σκύλος και όχι άνθρωπος ήταν για μένα η ένδειξη του σεβασμού μου προς αυτόν. Το να είναι σκύλος ήταν υπέραρκετό, δεν θα ζητούσα ποτέ κάτι παραπάνω από αυτόν.
Για 15 χρόνια τον παρατήρησα να μεγαλώνει, να γίνεται σοφότερος, να γερνάει. Ο κτηνίατρος προέβλεψε ότι θα ερχόταν το τέλος του μέσα στην ευτυχία και με ενημέρωσε ότι όταν θα φτάσει η στιγμή θα μου το δείξει ο buster. Και έτσι έγινε. Κάθε βήμα εκείνου του σύντομου πρωινού ήταν ένας αγώνας για αυτόν.Έφαγε αργά με δυσκολία το πρωινό του και μετά ξάπλωσε χωρίς καμία πρόθεση να σηκωθεί ξανά..
Η μοιραία απόφαση έπρεπε να βασιστεί στο τι θα είναι καλύτερο για τον ίδιο οπότε και αντιστάθηκα στην παρόρμησή μου να την αναβάλλω. Μετά από μια ώρα αγωνίας που δεν μπορούσα να κάνω αυτό που επρεπε πήρα τηλέφωνο τον κτηνίατρο ο οποίος έφτασε στο σπίτι μετά από καμιά ώρα. Ο Buster πέθανε τρώγοντας ένα κομμάτι ροκφόρ , μια λιχουδιά που συνήθως του αρνιόμουν εκτός αν έπρεπε να καμουφλάρω εκεί κανένα χάπι.
Δεν θα υποκριθώ ότι η θλίψη μου ήταν μοναδική. Πολλές οικογένειες βιώνουν απέραντη θλίψη όταν χάνουν τον σκύλο τους. Πρέπει όμως να πω, και είναι γεγονός, ότι τίποτε δεν μου έφερε τόση θλίψη ποτέ όσο ό θάνατός του. Και ποτέ άλλοτε δεν εξέρφρασα τα συναισθηματά μου χωρίς καμία ντροπή όπως σε αυτή τη περισταση.
Καθόμουν στον πρώτο όροφο,παρακολουθώντας τους γείτονες να συνεχίζουν τις ζωές τους έκπληκτος και θυμωμένος που πορεύονταν σαν να ήταν μια οποιαδήποτε μέρα. Σταματήστε όλα τα ρολόγια..Ο Buster πέθανε.
Άφησε όμως μια μόνιμη κληρονομιά. Μην υποτιμάτε ποτέ τι μπορεί να κάνει ένας σκύλος.
Ποτέ δεν τον δίδαξα το κατσε και ικέτευσε, το δώσε μου το χέρι σου ή το παίξε τον πεθαμένο. Και σίγουρα ποτέ δεν διανοήθηκε να μου φέρει μια εφημερίδα τυλιγμένη ή να επαναφέρει μπαλάκια.
Αλλά αυτό που έκανε, και ίσως να είναι μικρό κατόρθωμα, άλλαξε την ζωή μου.
Κάποιους απο τους τρόπους μπορώ να περιγράψω, π.χ. έκοψα το κόκκινο κρέας γιατί δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα τρώω κάτι που είχε κάποτε το σχήμα του buster.
Aλλά η κληρονομιά που μου άφησε είναι κάτι πολύ περισσότερο. Η ανάμνηση της ευτυχίας που μου προσέφερε.
Η γέννηση και η ανατροφή ενός ημίαμου λαμπραντόρ της Νταιάνα με κάνανε άνθρωπο των σκύλων.
Ο buster έφερε την λήξη της στέρησης μου των σκύλων και έκανε την επιστροφή σε μια ζωή χωρίς σκύλους αδύνατη.
Φυσικά, υπάρχουν φορές, που η σκέψη ενός αλλου σκύλου που θα φέρω στη ζωή μου είναι καθαρή προδοσία για τον buster. Aλλά ο επόμενος δεν θα είναι αντικαταστάτης. Ο Buster είναι αναντικατάστατος. Ο επόμενος σκύλος θα έχει την δική του ιστορία. Αλλά θα είναι η επιβεβαίωση όλων αυτών που αντιπροσώπευσε ο Buster.Tην ανυπολόγιστη ευλογία του να έχεις σκύλο.
)
