Λοιπόν, μετά από μια συζήτηση που είχα στο σκυλοπάρκο και το μαραθώνιο Cesar Millan (που κατέβασε ένας φίλος μου) που έκανα το ΣΚ, συνειδητοποίησα ότι έχω επαναπαυτεί με το σκύλο μου και δεν σημειώνουμε πλέον πρόοδο.
Αυτό οφείλεται μερικώς στο γεγονός ότι είμαι τεμπέλα, και μερικώς στο οτι ο σκύλος είναι εξαιρετικά ήπιος και στην ουσία δε με δυσκολεύει σημαντικά σε τίποτα. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι μπορούμε να περνάμε ακόμα καλύτερα αν ξεπεράσει τα εξής δυο προβλήματα που του μένουν:
1. Εξακολουθεί να είναι φοβικός με τους άντρες και τον πολύ κόσμο, ειδικά όταν είναι περιορισμένος (δηλαδή με λουρί ή μέσα στο σπίτι)
2. Είναι απόλυτα εξαρτημένος από μένα (δεν κάνει ζημιές στο σπίτι όταν τον αφήνω, αλλά εξακολουθώ να βλέπω σημάδια άγχους..... πχ χαλάει τον κόσμο αν είμαστε σε καφενείο και τον αφήσω με τους άλλους για να πάω πχ για κατούρημα ή δεν τρώει όταν είναι στο σπίτι μόνος του ή στο πάρκο χωρίς εμένα.... Τρώει όμως κανονικά στο καταφύγιο που τον έχω αφήσει μερικές φορές όταν λείπω ταξίδι, οπότε δεν είναι οτι πέφτει γενικά σε κατάθλιψη.
Στο πάρκο μου πρότειναν να τον βγάζω συχνότερα βόλτες σε πολυσύχναστα μέρη...... το οποίο δεν το κάνω, γιατι έχει ακόμα πρόβλημα στο περπάτημα όταν ειναι στρεσσαρισμένος (οταν δεν είναι αγχωμένος, είναι τέλειος). Φαυλος κύκλος.... όσο στρεσσαρεται αυτό,τοσο στρεσσάρομαι κι εγώ και χαλάει όλη η ισορροπία στο περπάτημα, οπότε δυσκολεύει το θέμα και δεν τον παίρνω μαζί σε μέρη που ξέρω οτι θα στρεσσαριστεί, οπότε δε βελτιώνεται. Είναι πολύ πιο εύκολο για μένα να τον βγάζω χωρίς λουρί στο βουνό, όπου όμως δεν πιεζεται να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του.
Το θέμα θέλει εξάσκηση με κόσμο, αλλά χωρίς στρες απο τη μεριά μου καταρχήν.... στην πράξη όμως αυτό δε γίνεται! Δεν έχω αρκετούς άντρες φιλόζωους φίλους που συστηματικά θα κάτσουν να κάνουμε ασκήσεις όπως πρέπει για να ξεπεράσει το πρόβλημά του... και μάλιστα όσο πιο φιλόζωος είναι ο φίλος τόσο το χειρότερο γιατι παρεξιγιούνται που νομίζουν ότι ο σκύλος δεν τους γουστάρει!... Επίσης όταν πάμε σε πολυσύχναστα μέρη και προσπαθώ να τον βοηθήσω (πχ βαζοντάς τον στο κάτσε όταν βλέπω ότι πάει να αγχωθεί) ακούω πάσης φύσεως σχόλια και εκνευρίζομαι, οπότε πάει πάλι η ισορροπία....
Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα βοηθούσε και στα δυο αν τον πήγαινα σε ομαδικά μαθήματα, όπου θα μάθαινε καλύτερα να υπακούει και να έχει την προσοχή του σε μένα ακόμα και με κόσμο γύρω, και επίσης ίσως θα μάθαινε να υπακούει και σε κάνεναν άλλον εκτός από μένα, οπότε θα ξεκόλλαγε λίγο.....
Τι γνώμη έχετε? και επίσης, googlαροντας βρήκα μόνο μία σχολή στην Αθήνα που να δίνει αυτή τη δυνατότητα.... ξέρετε και καμια άλλη?
Ευχαριστίες εκ των προτέρων!
Αυτό οφείλεται μερικώς στο γεγονός ότι είμαι τεμπέλα, και μερικώς στο οτι ο σκύλος είναι εξαιρετικά ήπιος και στην ουσία δε με δυσκολεύει σημαντικά σε τίποτα. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι μπορούμε να περνάμε ακόμα καλύτερα αν ξεπεράσει τα εξής δυο προβλήματα που του μένουν:
1. Εξακολουθεί να είναι φοβικός με τους άντρες και τον πολύ κόσμο, ειδικά όταν είναι περιορισμένος (δηλαδή με λουρί ή μέσα στο σπίτι)
2. Είναι απόλυτα εξαρτημένος από μένα (δεν κάνει ζημιές στο σπίτι όταν τον αφήνω, αλλά εξακολουθώ να βλέπω σημάδια άγχους..... πχ χαλάει τον κόσμο αν είμαστε σε καφενείο και τον αφήσω με τους άλλους για να πάω πχ για κατούρημα ή δεν τρώει όταν είναι στο σπίτι μόνος του ή στο πάρκο χωρίς εμένα.... Τρώει όμως κανονικά στο καταφύγιο που τον έχω αφήσει μερικές φορές όταν λείπω ταξίδι, οπότε δεν είναι οτι πέφτει γενικά σε κατάθλιψη.
Στο πάρκο μου πρότειναν να τον βγάζω συχνότερα βόλτες σε πολυσύχναστα μέρη...... το οποίο δεν το κάνω, γιατι έχει ακόμα πρόβλημα στο περπάτημα όταν ειναι στρεσσαρισμένος (οταν δεν είναι αγχωμένος, είναι τέλειος). Φαυλος κύκλος.... όσο στρεσσαρεται αυτό,τοσο στρεσσάρομαι κι εγώ και χαλάει όλη η ισορροπία στο περπάτημα, οπότε δυσκολεύει το θέμα και δεν τον παίρνω μαζί σε μέρη που ξέρω οτι θα στρεσσαριστεί, οπότε δε βελτιώνεται. Είναι πολύ πιο εύκολο για μένα να τον βγάζω χωρίς λουρί στο βουνό, όπου όμως δεν πιεζεται να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του.
Το θέμα θέλει εξάσκηση με κόσμο, αλλά χωρίς στρες απο τη μεριά μου καταρχήν.... στην πράξη όμως αυτό δε γίνεται! Δεν έχω αρκετούς άντρες φιλόζωους φίλους που συστηματικά θα κάτσουν να κάνουμε ασκήσεις όπως πρέπει για να ξεπεράσει το πρόβλημά του... και μάλιστα όσο πιο φιλόζωος είναι ο φίλος τόσο το χειρότερο γιατι παρεξιγιούνται που νομίζουν ότι ο σκύλος δεν τους γουστάρει!... Επίσης όταν πάμε σε πολυσύχναστα μέρη και προσπαθώ να τον βοηθήσω (πχ βαζοντάς τον στο κάτσε όταν βλέπω ότι πάει να αγχωθεί) ακούω πάσης φύσεως σχόλια και εκνευρίζομαι, οπότε πάει πάλι η ισορροπία....
Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα βοηθούσε και στα δυο αν τον πήγαινα σε ομαδικά μαθήματα, όπου θα μάθαινε καλύτερα να υπακούει και να έχει την προσοχή του σε μένα ακόμα και με κόσμο γύρω, και επίσης ίσως θα μάθαινε να υπακούει και σε κάνεναν άλλον εκτός από μένα, οπότε θα ξεκόλλαγε λίγο.....
Τι γνώμη έχετε? και επίσης, googlαροντας βρήκα μόνο μία σχολή στην Αθήνα που να δίνει αυτή τη δυνατότητα.... ξέρετε και καμια άλλη?
Ευχαριστίες εκ των προτέρων!
Last edited: