Νομίζω πως ήρθε καιρός πια να παραδεχτώ ότι μου είναι αδύνατον να αποχωριστώ το μικρό μου Νορρισάκι
Ο τύπος ήρθε με το ζόρι στο σπίτι μας και τελικά δεν λέει να φύγει με τίποτα...
Τον βρήκα το Σεπτέμβρη, μαζί με τον αδερφό του, παρατημένα σε μια "πλατεία" εδώ στο χουριό:
Παίζει να είχαν από 200 τσιμπούρια ο καθένας πάνω του. Στα αυτιά τους κρέμονταν σαν τσαμπιά σταφύλια, δεν είχα δει χειρότερη κατάσταση (ήμουν μικρή και άβγαλτη). Τα πήραμε από κει και τα πήγαμε σε ένα πιο απόμερο σημείο για να μην τα φάνε λάχανο τα αυτοκίνητα, τα λούσαμε με σπρέυ τα ταΐσαμε και αποδείχτηκαν αρκετά έξυπνα ώστε να παραμείνουν στο σημείο και να τα βρίσκουμε εκεί καθημερινά ώστε να τα φροντίζουμε.
Τα ονομάσαμε Τσακ και Νόρρις
Πέρναγε ο καιρός και μεγαλώνανε, αλλά ήταν λίγο αγριμάκια, παρόλο που τα φροντίζαμε καθημερινά, δεν μας αφήναν να τα αγγίζουμε, έπεφτε κηνυγητό για να κάνουμε εμβόλια, να βάλουμε αμπούλες κλπ
Τέλη Οκτώβρη ο Νόρρις άρχισε να μη δείχνει καλά, αδυνάτιζε παρόλο που έτρωγε πολύ και γενικά φαινόταν πολύ πεσμένος. Φύγαμε καρφί για εξετάσεις αίματος και βρεθήκαμε με ερλιχίωση...σιγά την έκπληξη με τόσα τσιμπούρια βέβαια, το περίεργο είναι που τη γλίτωσε ο Τσακ, αν και πήρε κι αυτός το βιμπραμισίν του προληπτικά.
Η γιατρός είπε πώς δύσκολα θα την γλιτώσει αν παραμείνει στο δρόμο και ότι εκτός από βιμπραμισίν θέλει και φροντίδα, πολύ καλό τάισμα κλπ αφού ήταν μόλις 4 μηνών. Τι να κάνω κι εγώ...μόνο τη Λάρα είχα σπίτι τότε...λέω άντε, θα τον πάρω σπίτι για 1-2 μήνες να ανακάμψει και τον ξαναφήνω με τον αδερφό του. Και έτσι γυρίσαμε μαζί στο σπίτι.....
Το σκυλί μιλάμε είχε πάθει μεγάλο σοκ. Με φοβόταν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Δεν έμπαινε στο σπίτι ΜΕ ΤΠΟΤΑ. Στον κήπο ξημεροβραδιαζότανε. Κάθε μέρα παίζαμε κυνηγητό για να πάρει το χάπι του. 2 φορές τη μέρα.
Καλά μόλις είδε τη Λάρα κόντεψε να μείνει στον τόπο. Της έκανε τρελούς τσαμπουκάδες (από το φόβο του) αλλά ευτυχώς η Λάρα ούτε μάσησε ούτε αγρίεψε. Απλά του έδειξε ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή την αγέλη (μην κοιτάτε εμένα). Κι αυτός ένιωσε ασφάλεια και άρχισε να την εμπιστεύεται. Κι αφού η Λάρα εμπιστεύται εμένα, άρχισε να μου δείχνει κι αυτός μια μικρή εμπιστοσύνη σιγάααααααα σιγάαααααα.
Πέρασαν σχεδόν 2 μήνες, δεν είχε πατήσει πατούσα μέσα στο σπίτι, αν εξαιρέσουμε ένα βράδυ που έβρεχε καρέκλες και τον έχωσα μέσα με τα χίλια ζόρια. Όμως έδειχνε ότι μας αγαπάει, ακουλουθούσε τη Λαρα με λατρεία παρόλο το "ξύλο" που του έριχνε και μου έγλυφε το χέρι κάθε φορά που του έβαζα φαγητό. Η αντιβίωση τελείωσε, αλλά δεν άντεχα να τον ξαναφήσω στο δρόμο. Φιλοξενούσα κι ένα ημίαιμο ποϊντεράκι τότε (ευτυχώς υιοθετήθηκε γρήγορα, 2 βδομάδες έμεινε μαζί μας μόνο) και λέω έλα μωρέ, τι 1 τι 2 φιλοξενούμενα....
Να μην τα πολυλογώ (κι άλλο) από τη στιγμή που ένιωσε ασφάλεια έγινε το ιδανικό (για μένα τουλάχιστον) σκυλί. Πανέξυπνος, ξεκίνησε να κάθετε πριν πάρει το φαγητό του μόνο και μόνο επειδή έβλεπε τη Λάρα να το κάνει, δεν του το έμαθα εγώ. Δε μου δημιούργησε ΠΟΤΕ πρόβλημα στο αυτοκίνητο. Μόλις σταμάτησε να φοβάται το λουρί, περπατάει σαν σωστός κύριος. Ατύχημα στο σπίτι (τσίσα κακά) είχαμε 1 και μοναδική φορά κι αυτό πρόσφατα που άργησα να γυρίσω από τη δουλειά, δεν χρειάστηκε να του μάθω τουαλέτα.
Μιλάμε για σκυλί ΜΑΛΑΜΑ. Πραγματικά.
Δεν τον δίνω, θα χάσω εγώ το μάλαμα???
Λυπάμαι, χάσανε όλοι αυτοί που προσπεράσανε την αγγελία του επειδή δεν είναι κανένα εντυπωσιακό καθαρόαιμο
Το λέμε και επίσημα λοιπόν, το μικρό Νορρισόπουλο ανήκει στην αγέλη μας και πολύ χαιρόμαστε γι`αυτό!!!!
ΥΓ: Ο Τσακ παραμένει στο δρόμο, στο ίδιο σημείο. Φυσικά τον φροντίζουμε ακόμα.
Ο τύπος ήρθε με το ζόρι στο σπίτι μας και τελικά δεν λέει να φύγει με τίποτα...
Τον βρήκα το Σεπτέμβρη, μαζί με τον αδερφό του, παρατημένα σε μια "πλατεία" εδώ στο χουριό:
Παίζει να είχαν από 200 τσιμπούρια ο καθένας πάνω του. Στα αυτιά τους κρέμονταν σαν τσαμπιά σταφύλια, δεν είχα δει χειρότερη κατάσταση (ήμουν μικρή και άβγαλτη
). Τα πήραμε από κει και τα πήγαμε σε ένα πιο απόμερο σημείο για να μην τα φάνε λάχανο τα αυτοκίνητα, τα λούσαμε με σπρέυ τα ταΐσαμε και αποδείχτηκαν αρκετά έξυπνα ώστε να παραμείνουν στο σημείο και να τα βρίσκουμε εκεί καθημερινά ώστε να τα φροντίζουμε.Τα ονομάσαμε Τσακ και Νόρρις
Πέρναγε ο καιρός και μεγαλώνανε, αλλά ήταν λίγο αγριμάκια, παρόλο που τα φροντίζαμε καθημερινά, δεν μας αφήναν να τα αγγίζουμε, έπεφτε κηνυγητό για να κάνουμε εμβόλια, να βάλουμε αμπούλες κλπ
Τέλη Οκτώβρη ο Νόρρις άρχισε να μη δείχνει καλά, αδυνάτιζε παρόλο που έτρωγε πολύ και γενικά φαινόταν πολύ πεσμένος. Φύγαμε καρφί για εξετάσεις αίματος και βρεθήκαμε με ερλιχίωση...σιγά την έκπληξη με τόσα τσιμπούρια βέβαια, το περίεργο είναι που τη γλίτωσε ο Τσακ, αν και πήρε κι αυτός το βιμπραμισίν του προληπτικά.
Η γιατρός είπε πώς δύσκολα θα την γλιτώσει αν παραμείνει στο δρόμο και ότι εκτός από βιμπραμισίν θέλει και φροντίδα, πολύ καλό τάισμα κλπ αφού ήταν μόλις 4 μηνών. Τι να κάνω κι εγώ...μόνο τη Λάρα είχα σπίτι τότε...λέω άντε, θα τον πάρω σπίτι για 1-2 μήνες να ανακάμψει και τον ξαναφήνω με τον αδερφό του. Και έτσι γυρίσαμε μαζί στο σπίτι.....
Το σκυλί μιλάμε είχε πάθει μεγάλο σοκ. Με φοβόταν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Δεν έμπαινε στο σπίτι ΜΕ ΤΠΟΤΑ. Στον κήπο ξημεροβραδιαζότανε. Κάθε μέρα παίζαμε κυνηγητό για να πάρει το χάπι του. 2 φορές τη μέρα.
Καλά μόλις είδε τη Λάρα κόντεψε να μείνει στον τόπο. Της έκανε τρελούς τσαμπουκάδες (από το φόβο του) αλλά ευτυχώς η Λάρα ούτε μάσησε ούτε αγρίεψε. Απλά του έδειξε ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή την αγέλη (μην κοιτάτε εμένα
). Κι αυτός ένιωσε ασφάλεια και άρχισε να την εμπιστεύεται. Κι αφού η Λάρα εμπιστεύται εμένα, άρχισε να μου δείχνει κι αυτός μια μικρή εμπιστοσύνη σιγάααααααα σιγάαααααα.Πέρασαν σχεδόν 2 μήνες, δεν είχε πατήσει πατούσα μέσα στο σπίτι, αν εξαιρέσουμε ένα βράδυ που έβρεχε καρέκλες και τον έχωσα μέσα με τα χίλια ζόρια. Όμως έδειχνε ότι μας αγαπάει, ακουλουθούσε τη Λαρα με λατρεία παρόλο το "ξύλο" που του έριχνε και μου έγλυφε το χέρι κάθε φορά που του έβαζα φαγητό. Η αντιβίωση τελείωσε, αλλά δεν άντεχα να τον ξαναφήσω στο δρόμο. Φιλοξενούσα κι ένα ημίαιμο ποϊντεράκι τότε (ευτυχώς υιοθετήθηκε γρήγορα, 2 βδομάδες έμεινε μαζί μας μόνο) και λέω έλα μωρέ, τι 1 τι 2 φιλοξενούμενα....
Να μην τα πολυλογώ (κι άλλο) από τη στιγμή που ένιωσε ασφάλεια έγινε το ιδανικό (για μένα τουλάχιστον) σκυλί. Πανέξυπνος, ξεκίνησε να κάθετε πριν πάρει το φαγητό του μόνο και μόνο επειδή έβλεπε τη Λάρα να το κάνει, δεν του το έμαθα εγώ. Δε μου δημιούργησε ΠΟΤΕ πρόβλημα στο αυτοκίνητο. Μόλις σταμάτησε να φοβάται το λουρί, περπατάει σαν σωστός κύριος. Ατύχημα στο σπίτι (τσίσα κακά) είχαμε 1 και μοναδική φορά κι αυτό πρόσφατα που άργησα να γυρίσω από τη δουλειά, δεν χρειάστηκε να του μάθω τουαλέτα.
Μιλάμε για σκυλί ΜΑΛΑΜΑ. Πραγματικά.
Δεν τον δίνω, θα χάσω εγώ το μάλαμα???
Λυπάμαι, χάσανε όλοι αυτοί που προσπεράσανε την αγγελία του επειδή δεν είναι κανένα εντυπωσιακό καθαρόαιμο
Το λέμε και επίσημα λοιπόν, το μικρό Νορρισόπουλο ανήκει στην αγέλη μας και πολύ χαιρόμαστε γι`αυτό!!!!
ΥΓ: Ο Τσακ παραμένει στο δρόμο, στο ίδιο σημείο. Φυσικά τον φροντίζουμε ακόμα.
