Ο σακχαρώδης διαβήτης στο σκύλο

[admin]

Από το μέλος spyrodragon

Ο Σακχαρώδης διαβήτης στο σκύλο

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι η δεύτερη σε συχνότητα ενδοκρινοπάθεια, μετά τον υποθυρεοειδισμό (κλινική συχνότητα 1 στα 200 ζώα περίπου), στο σκύλο.

Τα πρώτα "σημάδια" έρχονται, συνήθως, με το γήρας (συχνότερα σε σκύλους 5-9 ετών) και υπό την μορφή πολυδιψίας, πολυουρίας, ληθαργικότητας και προβλημάτων των οφθαλμών, των νεφρών, των νεύρων, της καρδιάς και των αρτηριών.Αρνητικός παράγοντας είναι και η παχυσαρκία.


Ο σακχαρώδης διαβήτης χαρακτηρίζεται από διαταραχές του μεταβολισμού των υδατανθράκων από διαταραχές του μεταβολισμού των υδατανθράκων, των λιπίδιων και των πρωτεϊνών. Οφείλεται στην απόλυση ή σχετική έλλειψη της ινσουλίνης ή στη διαταραχή των σημείων της εκλεκτικής δράσης της στους ιστούς.

Ο σακχαρώδης διαβήτης έχει μόνιμο ή παροδικό χαρακτήρα, σε ότι αφορά το φύλο δεν παρατηρείται διαφορά ως προς τη συχνότητα στο νεανικό σακχαρώδη διαβήτη του σκύλου .Αντίθετα, σε αυτόν του ενήλικα σκύλου η συχνότητα εμφάνισης είναι περίπου διπλάσια στα θηλυκά.

Οι φυλές Cairn Terriers, Poodles και Dachshunds φαίνεται να έχουν ιδιαίτερη προδιάθεση στη νόσο.

Αιτιοπαθογένεια


1. Νεανικός σακχαρώδης διαβήτης

Προκαλείται από την έλλειψη ινσουλίνης (τύπος Ι) και εμφανίζεται στα κυνάρια.

Α. Κληρονομικής αιτιολογίας: ατροφία των β-κυττάρων των νησιδίων του Langerhans (φυλές : Keeshod, Dobermann).

Β. Συγγενής ατροφία τόσο της εξωκρινούς όσο και της ανδοκρινούς μοίρας του παγκρέατος (φυλές : Γερμανικός ποιμενικός, Labrador Retriever, Caniche miniature).

2. Σακχαρώδης διαβήτης των ενήλικων σκύλων

Είναι η συχνότερη μορφή του σακχαρώδη διαβήτη στην κλινική πράξη (98% και μόνο 2% ο νεανικός Σ.Δ. ) και οφείλεται τόσο στην απόλυτη έλλειψη της ινσουλίνης (τύπος Ι – υποϊνσουλιναιμικός), όσο και στη σχετική έλλειψη της ή στην ανταγωνιστική δράση άλλων ορμονών (τύπος ΙΙ – μη εξαρτώμενος από την ισνουλίνη).

Παρακάτω αναφέρονται διάφορες παθολογικές ή όχι καταστάσεις που είναι δυνατό να προκαλέσουν τον τύπο Ι και τον τύπο ΙΙ του σακχαρώδη διαβήτη:

Α. Χρόνια παγκεατίτιδα (τύπος Ι).

Β. Ιδιοπαθής εκφύλιση των β-κυττάρων των νησιδίων Langerhans (τύπος Ι).

Γ. Παχυσαρκία (τύπος ΙΙ).

Δ. Ενδοκρινοπάθειες: νόσος του Cushing (κορτιζόλη), ακρομεγαλία (αυξητική ορμόνη), φαιοχρωμοκύττωμα (κατεχολαμίες) (τύπος ΙΙ).

Ε. Οίστρος, δίσοιστρος, κυοφορία (οιστρογόνα, προγεστερόνη) (τύπος ΙΙ).

 

[admin]

Κλινική Εικόνα


Στα μικρά σαρκοφάγα διακρίνουμε τις εξής 3 κλινικές μορφές στο σακχαρώδη διαβήτη : τον απλό, τον κετοξεωτικό ή ισχνό και τον υπεροσμωτικό.

Α. Απλός σακχαρώδης διαβήτης

Συνήθως παρατηρούνται τα παρακάτω συμπτώματα που θεωρούνται και τα τυπικά της ενδοκρινοπάθειας αυτής :

Πολυουρία (οσμωτική διούρηση λόγω της υπεργλυκαιμίας).

Αντισταθμιστική πολυδιψία.

Πολυφαγία

Ελαφρά αφυδάτωση.

Προοδευτική απώλεια του σωματικού βάρους

Σημειώνεται ότι πολλοί διαβητικοί σκύλοι είναι παχύσαρκοι. Συχνά τα συμπτώματα του απλού Σ.Δ. δεν ανησυχούν ιδιαίτερα τους ιδιοκτήτες με αποτέλεσμα να μην προσκομίζουν τα ζώα τους έγκαιρα στον κτηνίατρο.

Β. Κετοξεωτικός ή ισχνός σακχαρώδης διαβήτης

Είναι η πιο συχνή μορφή του Δ.Σ. στην κλινική πράξη. Παράγοντες που συντελούν στην εμφάνιση του είναι οι λοιμώξεις, η οξεία παγκρεατίτιδα, η χορήγηση, γλυκορτικοειδών ή προγεσταγόνων, η νόσος του Cushing, η αφυδάτωση και η παρατεταμένη ανορεξία.

Κλινικά χαρακτηρίζεται από ανορεξία, κατάπτωση, ληθαργικότητα, πυρετό, γενικευμένη μυϊκή αδυναμία, εμετούς, διάρροια, αφυδάτωση, αναπνοή τύπου Kussmaul, και ολιγουρία ή ανουρία. Συχνά συνοδεύεται από οξύ ουραιμκό σύνδρομο εξωφρενικής ή νεφρικής προέλευσης. Η μεταβολική οξέωση, που οφείλεται στην έντονη κετοναιμία, μπορεί να οδηγήσει σε βαρειά λειτουργική διαταραχή του εγκεφάλου, ναυρία και υπόταση.


Γ. Υπεροσμωτικός σακχαρώδης διαβήτης

Η μορφή αυτή του ΣΔ είναι σπάνια στην κλινική πράξη, τόσο στο σκύλο, όσο και στη γάτα.
Παράγοντες που ευνοούν την εμφάνισή του αποτελούν η καρδιακή ή νεφρική ανεπάρκεια και η έντονη υπεργλυκαιμία (>600mg/100ml ορού) που οδηγεί στην αύξηση της οσμωτικής πίεσης του αίματος (>310mOsm/kg), στην απώλεια νερού και στην κατακράτηση Na. Κλινικά χαρακτηρίζεται από γενικευμένη μυϊκή αδυναμία, διαταραχές της συνείδησης (υπεροσμωτικό κώμα), αφυδάτωση, ανουρία και οξύ ουραιμικό σύνδρομο.


Δ. Παρατηρήσεις πάνω στην κλινική εικόνα

• Η απλή μορφή του σακχαρώδη διαβήτη προηγείται πάντοτε, και για διάφορο σε κάθε περιστατικό χρονικό διάστημα, τόσο της κετοξεωτικής όσο και της υπεροσμωτικής μορφής.
• Εκτός από τα παραπάνω συμπτώματα και στις 3 κλινικές μορφές του σακχαρώδη διαβήτη είναι δυνατό να παρατηρηθούν και άλλα λιγότερο συχνά, εμφανιζόμενα σε διάφορους βαθμούς έντασης και συνδυασμούς. Συγκεκριμένα, για το σκύλο είναι δυνατό να διαπιστωθούν τα παρακάτω:

·Ηπατομεγαλία λόγω λιπωδους εκφύλισης του ήπατος.

·Ουρολοιμώξεις (εμφυσηματική κυστίτιδα, πυελονεφρίτιδα), πνευμονία, πυώδης δερματίτιδα.

·Περιφερική πολυνευροπάθεια (πάρεση ή παράλυση και ιδιαίτερα στα οπίσθια άκρα).

·Μυοπάθεια (διαταραχές της κινητικότητας).

·Σπειραματοσκλήρυνση (πρωτεϊνουρία, νεφρική ανεπάρκεια) οφείλεται σε υπεροσμωτικά φαινόμενα και οδηγεί πολύ γρήγορα στην τύφλωση του ζώου.

·Ανευρύσματα, αιμορραγίες και αποκόλληση του αμφιβληστροειδή χιτώνα (μπορεί να οδηγήσουν σε τύφλωση).

 

[admin]

Εργαστηριακά ευρήματα

Υπεργλυκαιμία:

Συγκέντρωση γλυκόζης > 140 mg/100ml ορού μετά από επανειλημμένους προσδιορισμούς σε νηστικά ζώα ή > 200mg/100ml ορού σε τυχαίο προσδιορισμό. Στον κετοξεωτικό Σ.Δ. η συγκέντρωση της γλυκόζης είναι συνήθως > 600mg/100ml ορού.Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η δοκιμασία ανοχής στη φόρτιση με γλυκόζη (glucose tolerance test), που συνήθως γίνεται για διαγνωστικούς σκοπούς σε περιστατικά υποκλινικού διαβήτη, δε δίνει πάντα αξιόπιστα αποτελέσματα όταν εφαρμόζεται στο σκύλο και στη γάτα (ανησυχία, χρήση ηρεμιστικών φαρμάκων).

Υπερλιπιδαιμία (αύξηση της συγκέντρωσης της χοληστερόλης, των τριγλυκεριδίων, των λιποπρωτεϊνών και των ελεύθερων λιπαρών οξέων στο αίμα):

Η λιπαιμία στο πλάσμα του αίματος είναι πολύ συχνή και ιδιαίτερα έντονη.
Η συγκέντρωση της κρεατινίνης και του BUN αυξάνει λόγω εξωνεφρικής ουραιμίας από την αφυδάτωση ή λόγω νεφρικής ουραιμίας από δφιαβητική σπειραματοπάθεια ή πυελονεφρίτιτδα.Διαπιστώνεται στον κετοξεωτικό και τον υπεροσμωτικό Σ.Δ.

Υπονατριαιμία, υποκαλιαιμία, υποφωσφαταιμία λόγω της οσμωτικής διούρησης.Στον κετοξεωτικό ΣΔ παρατηρείται συνήθως υπερκαλιαιμία λόγω της μεταβολής οξέωσης, παρά το γεγονός ότι τα αποθέματα του οργανισμού σε κάλιο είναι μειωμένα.Στον υπεροσμωτικό ΣΔ διαπιστώνεται σχεδόν πάντα υπερνατριαιμία λόγω της κατακράτησης του Na.

Μείωση της αλκαλικής παρακαταθήκης, πτώση του ph του αίματος (<7,4) λόγω της μεταβολικής οξέωσης (κετονική+γαλακτική) στον κετοξεωτικό Σ.Δ.

Αύξηση της οσμωτικής πίεσης του πλάσματος του αίματος στον κετοξεωτικό και ιδιαίτερα στον υπεροσμωτικό ΣΔ.

Ουδετεροφιλική λευκοκυττάρωση σε περίπτωση συνύπαρξης λοιμόξεων ή πυομήτρας.

Αύξηση της συγκέντρωσης της γλυκοουλικής αιμοσφαιρίνης ή γλυκοσφαιρίνης (HbA).

Αύξηση της δραστηριότητας της λίπασης και της αμυλάσης σε περίπτωση συνύπαρξης οξείας παγκρεατίτιδας (σκύλος).

Γλυκοζουρία όταν ξεπεραστεί ο νεφρικός ουδός της γλυκόζης που στο σκύλο κυμαίνεται από 175-220mg/100ml ορού και στη γάτα από 270-310mg/100ml ορού.

Κετονουρία (απλός ή κετοξεωτικός Σ.Δ.)

Πυουρία – αιματουρία (ουρολοιμώξεις).

Λευκοματουρία (σπειραματοπάθεια, πυελονεφρίτιδα).

Κατά την ακτινολογική εξέταση είναι δυνατό να διαπιστωθούν τα παρακάτω ευρήματα:

Ηπατομεγαλία

Νεφρομεγαλία

Εμφυσηματική κυστίτιδα (φυσαλίδες μέσα στο τοίχωμα ή στην κοιλότητα της ουροδόχου κύστης.

 

[admin]

Διάγνωση

Βασίζεται στο ιστορικό, στα συμπτώματα, στα βιοχημικά ευρήματα από το αίμα και το ούρο και στα ακτινολογικά ευρήματα. Η διαπίστωση γλυκοζουρίας και υπεργλυκαιμίας οδηγούν εκ του ασφαλούς στη διάγνωση του ΣΔ τουλάχιστον για το σκύλο.

Διαφορική διάγνωση

Α. Υπεργλυκαιμία

Σηψαιμικά νοσήματα (π.χ. λεπτοσπείρωση)

Μετά από πλούσιο σε υδατάνθρακες γεύμα.

Οξεία παγκρεατίτιδα.

Νόσος του Cushing.

Ακρομεγαλία.

Φαιοχρωμοκύττωμα.

Φαρμακευτική (θειαζίδη, διαζοξίδη).

Β. Γλυκοζουρία

Νεφρική γλυκοζουρία (οξεία παρεγχυματική νεφρίτιδα, σύνδρομο του Fanconi).

Οξεία αιμορραγική κυστίτιδα.

Πρόγνωση

Ο νεανικός Σ.Δ. και η υπεροσμωτική μορφή του Σ.Δ., στους ενήλικες σκύλους έχουν δυσμενή πρόγνωση. Στον απλό σακχαρώδη διαβήτη των ενήλικων μικρών ζώων η πρόγνωση είναι καλή εφόσον ελέγχεται καλά με την καθημερινή χορήγηση ινσουλίνης και εφόσον αντιμετωπιστούν θεραπευτικά οι άλλες συνυπάρχουσες ενδοκρινοπάθειες (π.χ. νόσος Cushing) ή οι παθολογικές καταστάσεις (π.χ. οξεία παγκρεατίτιδα, πυομήτρα).

Η ωοθυκυστερεκτομή των θηλυκών διαβητικών ζώων οδηγεί κατά κανόνα στον καλύτερο έλεγχο του Σ.Δ. με αποτέλεσμα η πρόγνωση γίνεται περισσότερο ευνοϊκή.

Στον κετοξεωτικό Σ.Δ., η πρόγνωση είναι πάντοτε επιφυλακτική παρά την έγκαιρη και σωστή θεραπευτική αντιμετώπιση.

Η πρόγνωση είναι επιφυλακτική ως δυσμενής σε περίπτωση που εμφανιστούν τύφλωση (καταρράκτης, αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς), ηπατική ανεπάρκεια (λιπώδης εκφύλιση του ήπατος), ή νεφρική ανεπάρκεια (σπειραματοπάθεια, πυελονεφρίτιδα).

 

[admin]

Θεραπεία

Απλός σακχαρώδης διαβήτης

Η καθημερινή χορήγηση ινσουλίνης αποσκοπεί στα παρακάτω:

Α) Διατήρηση του ιδανικού σωματικού βάρους ανάλογα με την ηλικία, το φύλο και τη φυλή του συγκεκριμένου διαβητικού ζώου.

Β) Διατήρηση της συγκέντρωσης της γλυκόζης στο αίμα μεταξύ 100-200 mg/100ml κατά τη διάρκεια του 24ωρου.

Γ) Εξουδετέρωση της πολυουρίας-πολυδιψίας-πολυφαγίας.

Δ) Εξασφάλιση της κανονικής ανάπτυξης στα νεαρά διαβητικά ζώα.

Ε) Διατήρηση της φυσιολογικής σωματικής δραστηριότητας.

Δυστυχώς, ο απλός σακχαρώδης διαβήτης δεν ελέγχεται καλά σε μεγάλο αριθμό περιστατικών με αποτέλεσμα την εμφάνιση διαφόρων επιπλοκών (λιπώδης εκφύλιση του ήπατος, καταρράκτης, σπειραματοπάθεια, πολυνευροπάθεια κ.ά.).Αυτό παρατηρείται ιδιαίτερα συχνά στις γάτες, στα κυνάρια που πάσχουν από νεανικό ΣΔ και στους ενήλικους σκύλους που ταυτόχρονα πάσχουν από άλλες «διαβητογόνες» ενδοκρινοπάθειες.
Στη μη καλή ρύθμιση του σακχαρώδη διαβήτη με ινσουλίνη συντελού επίσης οι διακυμάνσεις ως προς την ποιοτική σύνθεση και την προσφερόμενη ποσότητα του σιτηρεσίου και την καθημερινή σωματική άσκηση, καθώς και πολλοί άλλοι παράγοντες.

Το σιτηρέσιο που προσφέρεται καθημερινά θα πρέπει να είναι σταθερό από ποιοτικής και ποσοτικής άποψης, ισορροπημένο και πλήρες.

Η κατάχρηση υδατανθράκων θα πρέπει να αποφεύγεται.

Η καθημερινή άσκηση θα πρέπει να είναι σταθερή. Σε σκύλους εργασίας που ασκούνται υπερβολικά απαιτείται μικρότερη δόση ινσουλίνης.

Ο οίστρος και ο δίοιστρος διαταράσσουν σε μεγάλο βαθμό τον έλεγχο του Σ.Δ. με ινσουλίνη. Οι διαβητικές σκύλες συχνά εμφανίζουν δυστοκία λόγω της μεγαλοσωμίας των εμβρύων. Για τους παραπάνω λόγους στα διαβητικά θηλυκά ζώα επιβάλλεται η ωοθηκυστερεκτομή.

Σε περίπτωση υπεροσμωτικού καταρράκτη μοναδική θεραπεία αποτελεί η χειρουργική αφαίρεση των φακών. Αυτή γίνεται σε περίπτωση αμφοτερόπλευρης προσβολής και εφόσον ο καταρράκτης είναι υπερώριμος.

Όταν συνυπάρχει η νόσος του Cushing (10-15% των περιστατικών του Σ.Δ.) θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ανάλογα (υποφυσιακή μορφή: χορήγηση [FONT=&quot]o[/FONT][FONT=&quot] p [/FONT] –DDD, επινεφριδική μορφή: αφαίρεση πάσχοντος επινεφριδίου).

Η χορήγηση αντιδιαβητικών σουλφαναμιδών (σουλφονυλουρίες) στα κατοικίδια σαρκοφάγα επί του παρόντος αντενδείκνυται, τόσο επειδή δίνουν πολύ φτωχά θεαπευτικά αποτελέσματα, όσο επειδή προκαλού τοξικές παρενέργειες.

Για την αντιμετώπιση ή τον έλεγχο των διάφορων μορφών του Σ.Δ. στα μικρά ζώα χρησιμοποιούνται διάφοροι τύποι ινσουλίνης βόειας ή χοίρειας προέλευσης.

 

[admin]

Για τον έλεγχο του απλού Σ.Δ. στο σκύλο χρησιμοποιούνται οι NPH ή η Lente ινσουλίνη (διάμεσης δράσης), μία φορά το 24ωρο (το πρωί), υποδοίως, με ειδικές σύριγγες ινσουλίνης του 1 ml (των 40 IU ή των 100 IU).Η συνήθως δόση είναι 0,5-1 IU/kg ΣΒ ημερησίως, αν και αυτή θα πρέπει να εξατομικεύεται.

Στα διαβητικά ζώα διακρίνονται οι παρακάτω 3 τύποι αντίδρασης στην καθημερινή χορήγηση ινσουλίνης:

Α. Τύπος αντίδρασης Β (επιθυμητός):

Φυσιολογική όρεξη και διάθεση, εξαφάνιση πολυουρίας – πολυδιψίας. Γλυκόζη στο αίμα: 100-150 mg/100ml 12 ώρες μετά την έγχυση και < 200 mg 24 ώρες μετά την έγχυση.

Β. Τύπος αντίδρασης Α

Β1. Φαινόμενο του Somogyi: Υπογλυκαιμία που οδηγεί σε υπεργλυκαιμία. Αντιμετωπίζεται με μείωση της δόσης της ινσουλίνης.

Β2. Μείωση της διάρκειας της ινσουλίνης λόγω καταστροφής της από την υπερέκκριση ινσουλανάσης. Αντιμετωπίζεται χορηγώντας μακράς δράσης ινσουλίνη (PZI) αντί της NHP ή της Lente.

Γ. Τύπος αντίδρασης C:

Μικρή απορρόφηση της ινσουλίνης από το σημείο της έγχυσης ή δέσμευση από τις πρωτεΐνες του ορού.Αντιμετωπίζεται αλλάζοντας καθημερινά το σημείο έγχυσης ή χορηγώντας την ινσουλίνη κάθε 12 ώρες.

«Αντίσταση στην ινσουλίνη» έχουμε όταν χορηγούνται πάνω από 4 IU ινσουλίνης/kg ΣΒ/24ωρο και η συγκέντρωση της γλυκόζης στο αίμα παραμένει > 200 mg / 100ml.

Οδηγίες προς τον ιδιοκτήτη διαβητικού ζώου

1. Έλεγχος των ούρων το πρωί (με ειδικές χρωματομετρικές ταινίες που ανιχνεύουν τη γλυκόζη και τα κετονικά σώματα).

2. Χορήγηση της ινσουλίνης υποδορίως στις 8 π.μ.

3. Χορήγηση του ¼ της ημερησίας ποσότητας της τροφής στις 8:30 π.μ.

4. Χορήγηση των ¾ της ημερησίας ποσότητας της τροφής στις 6-8 μ.μ. Σε περίπτωση που η ινσουλίνη γίνεται κάθε 12 ώρες, τότε το ½ της καθημερινής ποσότητας της τροφής δίνεται 30’ μετά την έγχυση.

5. Ως προς τη δοσολογία της ινσουλίνης θα πρέπει να έχει υπόψη του τα παρακάτω:


2+ αυξάνεται κατά 1 IU
Ιχνή ή 1+ η ίδια δόση.
Αρνητικό μειώνει κατά 2 IU.

 

[admin]

6. Παρατηρεί καθημερινά την όρεξη, τη γενική διάθεση, την κινητική δραστηριότητα του ζώου, υπολογίζει την κατανάλωση νερού και την ποσότητα του ούρου που αποβάλλει και ζυγίζει το ζώο κάθε εβδομάδα.

7. Σε περίπτωση που διαπιστώσει κετονικά σώματα στο ούρο (+++) ή το ζώο εμφανίσει ανορεξία, κατάπτωση, εμετούς, κ.ά. θα πρέπει να το προσκομίσει αμέσως στον κτηνίατρο.

8. Σε περίπτωση υπογλυκαιμικής κρίσης θα πρέπει να χορηγήσει αμέσως αραιωμένο μέλι ή γλυκόζη από το στόμα και να επικοινωνήσει με τον κτηνίατρο.

Όταν κάθε 3 μήνες περίπου προσκομιστεί για επανεξέταση ένα διαβητικό ζώο που παίρνει ινσουλίνη, συστήνεται να γίνονται οι παρακάτω εξετάσεις:

Γενική κλινική εξέταση.
Γενική εξέταση του ούρου.
Πλήρης αιματολογική εξέταση.
Βιοχημική εξέταση του αίματος (γλυκόζη, BUN, χοληστερόλη, SGPT, SAP, γλυκοαιμοσφαιρίνη).

Κετοξεωτικός σακχαρώδης διαβήτης

Τα περιστατικά της μορφής αυτής του Σ.Δ., απαιτούν άμεση και εντατική θεραπεία που αποσκοπεί στην ενυδάτωση, στην αποκατάσταση των ηλεκτρολυτικών διαταραχών, στην αντιμετώπιση της μεταβολικής οξέωσης, στην αντιμετώπιση της υπεργλυκαιμίας και τις πιθανής αύξησης της οσμωτικής πίεσης του πλάσματος, και τέλος στην εξουδετέρωση πιθανής ουρολοίμωξης.

Πριν αρχίσει η θεραπεία θα πρέπει να γίνονται:

Στο αίμα: Πλήρης αιματολογική εξέταση, συγκέτνρωση γλυκόζης, BUN, νατρίου, καλίου, pH και ολικό CO2 στο αρτηριακό αίμα και οσμωτική πίεση του πλάσματος.

Στα ούρα: Βιοχημική εξέταση, εξέταση ιζήματος, καλλιέργεια και αντιβιόγραμμα.

Κατά τη διάρκεια της θεραπευτικής αντιμετώπισης τέτοιων περιστατικών θα πρέπει να ελέγχονται κάθε μία ώρα περίπου η συγκέντρωση της γλυκόζης στο αίμα, η θερμοκρασία, ο σφυγμός, η συχνότητα των αναπνοών, η ελαστικότητα του δέρματος, το μέγεθος της ουροδόχου κύστης ή η ποσότητα του ούρου που αποβάλλεται και επιπλέον να γίνεται καλή ακρόαση των πνευμόνων και της καρδιάς.

Η θεραπεία του κετοξεωτικού Σ.Δ. περιλαμβάνει:

Α. Χορήγηση ισότονων ορών (Lactated Ringers ή φυσιολογικού).Σε περίπτωση αύξησης της οσμωτικής πίεσης του πλάσματος (>310 mosm/1) χρησιμοποιούμε υπότονο διάλυμα (0,45% NaCl).Η χορήγηση ορών θα πρέπει να γίενται ενδοφλέβια, με βραδύ ρυθμό για την αποφυγή εμφάνισης πνευμονικού οιδήματος.

Β. Χορήγηση διαλύματος 4% διττανθρακικού νατρίου (0,5mEq/ml) για την καταπολέμηση της μεταβολικής οξέωσης μόνο σε περίπτωση πυο τα διττανθρακικά στο αρτηριακό αίμα είναι ≤ 12 mEq/ml ή το pH είναι ≤ 7,1.Η ποσότητα που απαιτείται υπολογίζεται σε βάση τον τύπο: έλλειψη διττανθρακικών χ 0,3 χ ΣΒ (kg). Χορηγείται μόνο το ½ της ποσότητας αυτής σε χρονικό διάστημα 3-4 ωρών μέσα στον ορό.Η γρήγορη και σε μεγάλες δόσεις χορήγηση του διττανθρακικού νατρίου θα πρέπει να αποφεύγεται γιατί είναι δυνατό να προκαλέσει «παράδοξη» οξέωση του εγκεφαλονωτιαίου υγρού που εκδηλώνεται με έντονα νευρικά συμπτώματα, και οδηγεί γρήγορα στον θάνατο, υποκαλιαιμία, υπασβεστιαιμία και μειωμένη απόδοση O2 από την αιμοσφαιρίνη στους ιστούς.

Γ. Χορήγηση διαλύματος χλωριούχου ή φωσφορικού καλίου μέσα στον ορό σε περίπτωση υποκαλιαιμίας (<3,5 mEq/ml) ή και υποφωσφαταιμίας.

Δ. Χορήγηση κρυσταλλικής ινσουλίνης.Στους μικρόσωμους σκύλους (< 10 kg ΣΒ) και στις γάτες, χορηγούνται 2 IU κρυσταλλικής ινσουλίνησς στην αρχή και στη συνέχεια 1 IU κάθε μία ώρα ενδομυϊκά.Στους σκύλους που ζυγίζουν πάνω από 10 kg χορηγούνται 0,025 IU/kg ΣΒ κρυσταλλικής ινσουλίνης στην αρχή και στη συνέχεια 0,1 IU.kg ΣΒ/ώρα ενδομυϊκά. Όταν η συγκέντρωση της γλυκόζης στο αίμα πέσει < 250mg / 100ml, τότε χορηγούμε ενδοφλέβια ορό γλυκόζης 5% και κρυσταλλική ινσουλίνη 0,5 IU/kg ΣΒ/6ωρο υποδόρια.

Ε. Χορηγούνται βακτηριοκτόνα αντιβιοτικά (κεφαλοσπορίνες, αμινοπενικιλλίνες, αμινογλυκοσίδες κ.ά.) για προληπτικούς ή θεραπευτικούς λόγους (ουρολοίμωξη).

Στ. Σε περίπτωση ανουρίας ή ολιγουρίας χορηγούμε διάλυμα μαννιτόλης 20%, φουροσεμίδη ή/και δοπαμίνη.

Εφόσον ο κετοξεωτικός Σ.Δ. ελεγχθεί καλά και το ζώο αρχίσει να τρώει και δεν κάνει πλέον εμετούς, τότε αντιμετωπίζεται όπως ο απλός Σ.Δ.

 

[admin]

Υπεροσμωτικός σακχαρώδης διαβήτης

Στην περίπτωση αυτή ισχύουν σχεδόν τα ίδια με αυτά που ήδη αναφέρθηκαν παραπάνω στην θεραπευτική αντιμετώπιση του κετοξεωτικού Σ.Δ.Υπάρχουν όμως δύο βασικές διαφορές:

Α) Επιβάλλεται πάντοντε η χρησιμοποίηση υπότονου ορού (0,45% NaCl) για την ενυδάτωση του ζώου.

Β) Δεν χορηγούμε ποτέ διάλυμα διττανθρακικών επειδή η μορφή αυτή του Σ.Δ. δε συνοδεύεται από μεταβολική οξέωση.
Επισημαίνεται και πάλι ότι με τη θεραπεία αποκατάσταση των βιοχημικών και φυσικοχημικών διαταραχών τόσο του κετοξεωτικού Σ.Δ. όσο και του υπεροσμωτικού Σ.Δ., θα πρέπει να γίνεται με βραδύ ρυθμό επειδή υπάρχει άμεσος κίνδυνος θανάτου από οξύ εγκεφαλικό ή πνευμονικό οίδημα, όταν η θεραπεία γίνεται γρήγορα και χρησιμοποιούνται μεγάλες δόσεις.

Με αρκετή προσοχή και φροντίδα, αλλά κυρίως συνεργασία μεταξύ ιδιοκτήτη και κτηνίατρου, ο σκύλος με σακχαρώδη διαβήτη μπορεί να ζήσει μια ποιοτική ζωή.