Ο σκύλος καταλαβαίνει ΤΙ λέμε και ΠΩΣ το λέμε


Yorkaddict

Well-Known Member
24 Ιανουαρίου 2011
5.467
12.903
Aθήνα
Πρωτότυπο άρθρο: Sarah Knapton για το www.telegraph.co.uk
Δημοσίευση πρωτότυπου άρθρου: 30 Αυγούστου 2016
Φωτογραφίες από τη συγκεκριμένη έρευνα, πηγή: www.telegraph.co.uk & Eniko Kubinyl
Μετάφραση: Χρυσάνθη Μιχαλοπούλου

Πηγή


Εσύ που έχεις σκύλο επιμένεις καιρό τώρα ότι ο σκύλος σου καταλαβαίνει τί του λες.
Και, ναι: η Επιστήμη σε βγάζει αληθινό.


Μια πρόσφατη μελέτη αποδεικνύει ότι οι σκύλοι χρησιμοποιούν το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου τους για να επεξεργαστούν την έννοια μιας λέξης, και το δεξί ημισφαίριο για να επεξεργαστούν τον τόνο της φωνής με τον οποίο ειπώθηκε η λέξη. Ακριβώς όπως κάνουν οι άνθρωποι.


Αυτό σημαίνει ότι ο σκύλος μπορεί να αντιληφθεί πότε αυτό που λέει ο κηδεμόνας του το εννοεί κιόλας.


Για παράδειγμα: όταν συγχαίρουμε έναν σκύλο για ένα του κατόρθωμα, το κέντρο Επιβράβευσης στον εγκέφαλό του παρουσιάζει έντονη δραστηριότητα. ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ Ο ΤΟΝΟΣ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ είναι επιδοκιμαστικός, ενθουσιώδης. Αν κάποιος πει στον σκύλο του «μπράβο» αλλά με χλιαρό τόνο φωνής, τότε ο σκύλος θα καταλάβει ότι ο κηδεμόνας του δεν το εννοεί αυτό το «μπράβο», δεν το λέει με την καρδιά του, άρα δεν ισχύει.

Επίσης, πολλοί αναρωτιούνται γιατί ο σκύλος τους ΔΕΝ σταματάει να τους γλείφει στο πρόσωπο, όταν εκείνοι χαζογελάνε και του λένε να σταματήσει: ΔΕΝ σταματάει, γιατί χαζογελάτε. Δεν το εννοείτε. Πρέπει ό,τι λέτε στον σκύλο σας, να το λέτε με τρόπο ώστε να τον πείσετε ότι το εννοείτε. Την εντολή με τόνο πειστικό και κάθετο. Την επιβράβευση με τόνο ενθουσιώδη, και ούτω καθεξής.


Το κέντρο επιβράβευσης στον εγκέφαλο του Σκύλου ενεργοποιείται ΜΟΝΟ αν το νόημα της λέξης και ο τόνος της φωνής μας ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ.



Σύμφωνα με τον επικεφαλής ερευνητή Δρ. Attila Andics του τμήματος Ηθολογίας του Πανεπιστημίου Eötvös Loránd στη Βουδαπέστη: «Μας αρέσει να πιάνουμε κουβέντα στον σκύλο μας, να τον φωνάζουμε με το όνομά του, να τον επιβραβεύουμε, να τον μαλώνουμε... αλλά γνωρίζουμε πολύ λίγα για το πώς τελικά ο σκύλος ερμηνεύει αυτά που του λέμε».


«Πολλοί άνθρωποι ισχυρίζονταν ότι ο σκύλος δίνει σημασία κυρίως στον τόνο της φωνής μας και όχι στη λέξη που χρησιμοποιούμε. (Εμείς, ως ερευνητική ομάδα) αποφασίσαμε να ερευνήσουμε τον εγκέφαλο του σκύλου. Εκπαιδεύσαμε σκύλους να ξαπλώσουν ακίνητοι. Τους βάλαμε να ακούνε τη φωνή του εκπαιδευτή τους. Άλλες φορές οι σκύλοι άκουγαν λέξεις επιβράβευσης με τόνο επιβράβευσης και άλλες φορές άκουγαν τις ίδιες λέξεις με αδιάφορο τόνο φωνής. Κατά τη διάρκεια του πειράματος και καθ' όσο ακούγονταν τα λόγια του εκπαιδευτή, εμείς εξετάζαμε αν υπάρχουν περιοχές στον εγκέφαλο του σκύλου, οι οποίες να αντιδρούν διαφορετικά στις λέξεις αυτές. Τα αποτελέσματα έδειξαν κάτι πολύ ενδιαφέρον. Οι σκύλοι, ΝΑΙ, νοιάζονται για το ΤΙ λέμε και το ΠΩΣ το λέμε, και μάλιστα ο μηχανισμός είναι παρόμοιος με εκείνον του ανθρώπινου εγκεφάλου. Οι σκύλοι μπορούν να ξεχωρίσουν ΚΑΙ το νόημα μιας λέξης ΚΑΙ τον ΤΟΝΟ με τον οποίο εκείνη τη στιγμή την εκφέρουμε.»

Πρώτη φορά γίνεται μελέτη τέτοιου είδους, η οποία ερευνά πώς ο εγκέφαλος του Σκύλου επεξεργάζεται την ομιλία που ακούει.


Οι σκύλοι στον μαγνητικό τομογράφο για να μελετηθεί ο εγκέφαλός τους.

Οι ερευνητές εκπαίδευσαν 13 σκύλους να ξαπλώσουν ακίνητοι σε ένα μαγνητικό τομογράφο, έτσι ώστε να παρακολουθήσουν τον εγκέφαλο του κάθε σκύλου σε κάθε φάση, την ώρα που οι εκπαιδευτές λένε διάφορες λέξεις/φράσεις, όπως «μπράβο», «έξυπνο αγόρι», «καλό παιδί». Κάθε φράση την έλεγαν με δυο διαφορετικούς τρόπους:

  • με ταιριαστό τόνο φωνής
  • και με αταίριαστο.
Σύμφωνα με την Anna Gábor, κάτοχο PhD και μία εκ των ερευνητών: « Οι σκύλοι άκουγαν

  • λέξεις επιβράβευσης με τόνο φωνής επιδοκιμαστικό,
  • λέξεις επιβράβευσης με ουδέτερο τόνο φωνής,
  • ουδέτερες λέξεις, που δεν σημαίνουν τίποτα για αυτούς, με ενθουσιώδη τόνο φωνής
  • και ουδέτερες λέξεις με ουδέτερο τόνο φωνής.
"Αναζητήσαμε περιοχές στον εγκέφαλο οι οποίες να παρουσιάζουν διαφορετική δραστηριότητα στο άκουσμα λέξεων με νόημα και λέξεων χωρίς νόημα, ή στο άκουσμα λέξεων με εγκωμιαστικό/επιδοκιμαστικό τόνο ή με αδιάφορο τόνο φωνής.»

Οι απεικονίσεις του εγκεφάλου έδειξαν ότι οι σκύλοι χρησιμοποιούν το αριστερό ημισφαίριο για να επεξεργαστούν λέξεις με νόημα.

Επίσης, οι σκύλοι χρησιμοποιούν μια περιοχή στο δεξί ημισφαίριο για να ξεχωρίσουν τον επιβραβευτικό τόνο φωνής από τον ουδέτερο τόνο.

Η ερευνητική ομάδα ανακάλυψε το συγκεκριμένο κέντρο του εγκεφάλου που αναφέρεται στην Επιβράβευση/Ευχαρίστηση –την αντίστοιχη περιοχή στον ανθρώπινο εγκέφαλο, εκείνη που ανταποκρίνεται σε όλα τα ευχάριστα ερεθίσματα, όπως φαγητό, σεξ, χάδια και μουσική. Το κέντρο Επιβράβευσης δραστηριοποιήθηκε μόνο όταν οι σκύλοι άκουγαν λόγια επιβράβευσης σε ΤΟΝΟ επιβράβευσης.


Οι σκύλοι εκπαιδεύτηκαν ώστε να μένουν ακίνητοι στον μαγνητικό τομογράφο για τη διεξαγωγή της έρευνας.

«Αποδείχτηκε ότι όταν επιβραβεύουμε έναν σκύλο, τότε δραστηριοποιείται το κέντρο Επιβράβευσης του εγκεφάλου του, αλλά ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΟΤΙ η λέξη που λέμε ταιριάζει με τον τόνο της φωνής μας», πρόσθεσε ο Δρ. Andics.
«Άρα, ο σκύλος όχι μόνο μπορεί να ξεχωρίσει τί λέμε και πώς το λέμε, αλλά μπορεί ΚΑΙ να συνδυάσει αυτά τα δύο, ώστε να ερμηνεύσει ΣΩΣΤΑ το πραγματικό νόημα των λόγων μας. Και πάλι, πρόκειται για διαδικασία παρόμοια με του ανθρώπινου εγκεφάλου.»

«Ο λόγος, η χρήση των λέξεων, μπορεί να είναι ανθρώπινη εφεύρεση. Τώρα, όμως, βλέπουμε ότι οι νευρωνικές συνάψεις που είναι υπεύθυνες για την επεξεργασία των λέξεων, δεν βρίσκονται μόνο στον Άνθρωπο.»

Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Science.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟΝ ΕΡΕΥΝΗΤΗ ΔΡ. ATTILA ANDICS

 


mareco

Well-Known Member
13 Ιουλίου 2009
30.947
20.367
Νομίζω ότι κάθε ιδιοκτήτης, που ασχολείται έστω και αξιοπρεπώς, με τον σκύλο του, μπορεί να επιβεβαιώσει την έρευνα και με το παραπάνω.
Προσωπικά, πιστεύω ακράδαντα, ότι αντιλαμβάνονται πλήρως, και αντιδρούν εμφανώς, στο ύφος μας. Στο "πως" λέμε, αυτό που θέλουμε να τους πούμε.
 




Grifos

Well-Known Member
16 Απριλίου 2011
3.697
316
Δωδεκάνησα
Φοβάμαι ότι και αυτό είναι μέρος του ''προβλήματος'' όλων όσων θέλουν να ζευγαρώσουν το σκύλο τους.

Αν ισχύει; Δε χρειάζονται επιστημονικά πειράματα για να το ξέρουμε αυτό. Γι' αυτό κι η απώλεια τους στοιχειώνει όλη τη ζωή όπως ακριβώς γίνεται με τη μάνα ή κάποιο φίλο.
 
  • Like
Reactions: Φλάφη


betty coltrane

Well-Known Member
7 Ιουλίου 2011
3.972
9.757
48
Ηράκλειο, Αττική
goodcopbadcop6.blogspot.gr
Ωραιο @Yorkaddict! Ευχαριστουμε.



«Ο λόγος, η χρήση των λέξεων, μπορεί να είναι ανθρώπινη εφεύρεση. Τώρα, όμως, βλέπουμε ότι οι νευρωνικές συνάψεις που είναι υπεύθυνες για την επεξεργασία των λέξεων, δεν βρίσκονται μόνο στον Άνθρωπο.»
Αυτη ειναι μια επικτητη ικανοτητα του σκυλου, ετσι δεν ειναι; Εχει το 'προνομιο' εξαιτιας της επαφης του με τον ανθρωπο.

Ελπιζω οχι πολυ οφφ τοπικ.

"Dogs have more sophisticated social intelligence than we thought. This social intelligence evolved selectively in their long life history with humans."

Μια του κλέφτη, δυο του κλεφτη :p

Οι σκυλοι γνωριζουν αν εισαι αναξιοπιστος.
 


mareco

Well-Known Member
13 Ιουλίου 2009
30.947
20.367
Το πιστεύω επίσης ακράδαντα.
Γι'αυτό είμαι κάθετη, υπερ του να μην κοροιδεύεις τον σκύλο, ούτε για να κάνεις λίγη πλάκα.
Πιστεύω όμως επίσης, ότι ο σκύλος επιλέγει να "κοροιδεύεται", δεν ξέρω πως να το πω...όχι από το πόσο έξυπνος είναι, ούτε από το πόση εμπιστοσύνη έχει στον άνθρωπό του. Ισως, από το πόσο δυναμικός και ανεξάρτητος, είναι ο ίδιος ως χαρακτήρας.
Πχ ο Σωτηράκης :love: αν προσποιηθείς ότι του πετάς κουκουνάρι, θα τρέξει με ενθουσιασμό, όσες φορές κι αν κάνεις την μαλακία. Δεν το κάνω ποτέ, το ξεκαθαρίζω.
Ο άλλος [!] το πολύ, να ξεγελαστεί μία. Απαξ και τον κορόιδεψες, θα σου πάρει πολύ, να το ξαναχτίσεις, ακόμη κι αν το έκανες fake, μόνο μία φορά και στ'αλήθεια χίλιες :confused:
 


Yorkaddict

Well-Known Member
24 Ιανουαρίου 2011
5.467
12.903
Aθήνα
Νομίζω ότι κάθε ιδιοκτήτης, που ασχολείται έστω και αξιοπρεπώς, με τον σκύλο του, μπορεί να επιβεβαιώσει την έρευνα και με το παραπάνω.
Σαφέστατα!
Άσχετο, αλλά με το "ιδιοκτήτης" που έγραψες θυμήθηκα ένα φανταστικό άρθρο της Χρυσάνθης Μιχαλοπούλου με τίτλο "Ιδιοκτήτης ή κηδεμόνας".:)

Αυτη ειναι μια επικτητη ικανοτητα του σκυλου, ετσι δεν ειναι; Εχει το 'προνομιο' εξαιτιας της επαφης του με τον ανθρωπο.
Φαντάζομαι πως ναι.
Είναι τόσα πράγματα που δεν γνωρίζουμε για τους σκύλους και άλλα τόσα που όλοι εμείς οι "σκυλάδες" τα βλέπουμε καθημερινά, αλλά ποτέ δεν είχαν ερευνηθεί επιστημονικά.
Σχετικά πρόσφατα ξεκινήσαμε να μελετάμε τον ίδιο τον σκύλο και τις αντιδράσεις του.


Πιστεύω όμως επίσης, ότι ο σκύλος επιλέγει να "κοροιδεύεται", δεν ξέρω πως να το πω...όχι από το πόσο έξυπνος είναι, ούτε από το πόση εμπιστοσύνη έχει στον άνθρωπό του. Ισως, από το πόσο δυναμικός και ανεξάρτητος, είναι ο ίδιος ως χαρακτήρας.
Νομίζω πως σε κάποια σκυλιά η διάθεση να μοιραστούν μαζί σου ένα παιχνίδι ή το πανίσχυρο ένστικτο της καταδίωξης υπερισχύει της όποιας καχυποψίας.
Υποπτεύομαι δηλαδή πως ένα τζακ ράσελ ή ένα τεριέ γενικότερα, θα το " κοροιδέψεις" πολύ πιο εύκολα από ό,τι έναν σκύλο της ομάδας 2πχ
 




betty coltrane

Well-Known Member
7 Ιουλίου 2011
3.972
9.757
48
Ηράκλειο, Αττική
goodcopbadcop6.blogspot.gr
Νομιζω οτι εχω περιγραψει καπου την προσπαθεια μου να ξεγελασω το Σαντσο με το χαπακι. Εχω στο χερι μου τρια κομματακια τυρι και ενα χαπακι. Πετάω τυρακι, το πιανει στον αερα. Δευτερο τυρακι, το ιδιο. Χαπακι, γκλουπ, αποτυχημενη προσπαθεια να το φτυσει, ξενερωμενο υφος. Το τριτο τυρακι το αφησε να πεσει κατω, το ελεγξε και μετα το εφαγε. Την επομενη μερα ηξερε πια τι να κανει για να αποφυγει το χαπι.


Επισης να πω, ο Σαντσο, ψωνιο που ειναι, εχει συνδυασει το γλυκο υφος με τον ιδιο. Δεν εχει σημασια σε ποιον ή τι αναφερομαι, αν εχω λουλουδακια στη φωνη ερχεται για χαδι. Αντιθετα, μου χει τυχει να τον μαλωνω παρουσια αλλων σκυλων και να ναι, οχι μονο αυτος αλλα και τα αλλα, με αυτια πισω και ουρα μαζεμενη.
 




Estranged

Well-Known Member
10 Ιουλίου 2012
5.960
7.535
Αυτη ειναι μια επικτητη ικανοτητα του σκυλου, ετσι δεν ειναι; Εχει το 'προνομιο' εξαιτιας της επαφης του με τον ανθρωπο.
Αυτές οι ίδιες νευρωνικές συνάψεις είναι άγνωστο και στον άνθρωπο πώς λειτουργούν για να σου πει κάποιος σίγουρα αν είναι επίκτητες ή όχι στο σκύλο. (Είναι γνωστά πολλά πράγματα, δομές, patterns, αλλά όχι η διαδικασία του πώς δημιουργούνται).

Αν κρίνω από την επέκταση της διαδικασίας μάθησης από τα βιολογικά νευρωνικά δίκτυα στην τεχνητή νοημοσύνη και τα (υπολογιστικά) νευρωνικά δίκτυα (πιο hot topic στην επιστήμη της πληροφορικής ΔΕΝ έχει αυτή τη στιγμή), τότε η απάντηση είναι εικάζω "και επίκτητη και έμφυτη, αλλά δεν θα μάθουμε σε ποιό ποσοστό, not in our lifetime and most probably not in the lifetime of our grandchildren".

Να εξηγηθώ:

Το '70, τότε που η θεωρία στον κόσμο των υπολογιστών έκανε γιγαντιαία άλματα, κάποιοι πολύ έξυπνοι άνθρωποι κάτσανε και μελετήσανε τη νευροεπιστήμη και αναπτύξανε μεθόδους για να χτίζεις τεχνητά νευρωνικά δίκτυα, όσο πιο όμοια γινόταν με αυτό που ξέρανε-καταλαβαίνανε οι νευροεπιστήμονες για τη λειτουργία μάθησης του εγκεφάλου ζώων αλλά και ανθρώπων.

Δύο βασικά πράγματα αποτελούν αυτά τα δίκτυα: μια αρχιτεκτονική χτισίματος του δικτύου και πολλά, πολλά, πάρα πολλά, μα πάαααρα πολλά δεδομένα για να εκπαιδευτεί-χτιστεί το δίκτυο.

(Το '70 δεν είχαν τέτοια πρόσβαση σε πολλά δεδομένα, εκτός κι αν τρώγαν τη ζωή τους να τα περνούσαν με το χέρι. Σήμερα έχουμε. Και γι'αυτό βρήκαν τώρα εφαρμογή από το '70).

Η αρχιτεκτονική αφορά ποια βήματα/ενέργειες να ακολουθήσεις για να χτίσεις το δίκτυο, όχι όμως πληροφορίες για το πώς να συνδεθούν τα δεδομένα, καθώς αυτό είπαμε ούτε οι νευροεπιστήμονες το ξέρανε. Απλά υπάρχουν κάποιες γνωστές αρχιτεκτονικές (από το '70, με βάση τα βιολογικά νευρωνικά), πετιούνται τα δεδομένα στη 'χύτρα' και οι επιστήμονοι πειράζουν εμπειρικά τις αρχιτεκτονικές (βάλε μια επανάληψη ενός βήματος ακόμα εδώ, πέτα ένα βήμα από κει, βγήκε 10 κιλά, καλά είναι; να το αφήσω;; ) μέχρι να πετύχει όσο καλύτερα γίνεται το γλυκό (να μαθει το νευρωνικό αυτό που το προορίζαν να μάθει).

Εφόσον κάτι τέτοιο χτιστεί, δηλάδή χτιστούν συνδέσεις ανάμεσα σε διάφορα κομβικά πράγματα, άλλες πιο ισχυρές, άλλες πιο αδύναμες, τότε η ενεργοποίηση ενός κομβικού σημείου (βλέπε ερέθισμα) θα πυροδοτήσει ένα γαιτανάκι ενεργοποιήσεων άλλων συνδεδεμένων κόμβων που εν τέλει θα καταλήξει - στις περιπτώσεις που το ζητούμενο είναι να αναγνωριστεί κάτι - στην αναγνώριση κάποιων χαρακτηριστικών (βλέπε λέξεις, συναισθήματα, διαθέσεις στην περίπτωσή μας).

Πού κολλάνε τα παραπάνω στην ερώτηση σου;

Χοντρικά, βάση της θεωρίας αυτής, ο σκύλος μάλλον είχε έμφυτη κάποια κατάλληλη αρχιτεκτονική και ως εκ τούτου βρέθηκε σε προνομιακή θέση δίπλα στον άνθρωπο, έτσι ώστε να του χορηγηθούν άπλετα πολλά, πάρα πολλά, μα πάααρα πολλά δεδομένα, και πέτυχε το γλυκό :)
Πόσο απ'το καθένα; Ποιός ξέρει;

Και γι'αυτό, δυο σημειώσεις:
- Να τον ακούμε το σοφό γέροντα που έχει ειπωθεί εδώ μέσα ότι είπε "τα παιδιά και τα σκυλιά να τους μιλάς". Ξέρει. Data, mooooore data. Όσο περισσότερα δεδομένα, τόσο καλύτερη εκμάθηση (χτίσιμο δικτύου), τόσο καλύτερη καταννόηση.
- Ότι ταϊζεις το δίκτυο, αυτό χτίζει. Π.χ. αν το αφήσεις στο "κάτσε-σήκω-ναι-μη-όχι", τόσες (λίγες) συνάψεις θα χτίσει, τόσο-όσο θα ανταποκριθεί. Αν περιορίσεις το χώρο των εμπειριών του σε βάθος χρόνου, κάθε ερέθισμα έξω από αυτό το χώρο θα το αποσυντονίσει.