Ο σκύλος στη ζωή μας!

[Viviana]

Dog Lover Blogspot: Καθορίζει ο σκύλος τη ζωή μας;

 

[Lucimar]

Πολύ ωραίο άρθρο! Είναι αλήθεια ότι όλοι μας, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, έχουμε πάρει σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μας με γνώμονα το σκύλο. Θα ήθελα να σταθώ σε μια φράση που πιστεύω ότι μας εκφράζει όλους:
''Ο σκύλος καλύπτει τρεις βασικές συναισθηματικές ανάγκες μας, σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος. Την αγάπη δίχως ανταλλάγματα, την πλήρη αφοσίωση, και την ελευθερία να τον αγγίζουμε.''

 

[stamatia]

Εγώ το μόνο που έχω να πω είναι να μην ξεχάσετε την Μύκονο....σε αυτό το νησί ο σκύλος πάει οπουδήποτε !!!!! δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ πρόβλημα με σκύλο, ακόμη και σε μπαράκι βράδυ στην μικρή βενετία!!! Αμα δεν έχετε και πρόβλημα χρημάτων σε καλά ξενοδοχεία σας τον πάνε και βόλτα

 

[Grifos]

Εγώ το μόνο που έχω να πω είναι να μην ξεχάσετε την Μύκονο....σε αυτό το νησί ο σκύλος πάει οπουδήποτε !!!!! δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ πρόβλημα με σκύλο, ακόμη και σε μπαράκι βράδυ στην μικρή βενετία!!! Αμα δεν έχετε και πρόβλημα χρημάτων σε καλά ξενοδοχεία σας τον πάνε και βόλτα

Ομοίως, έχω μπει παντού κι έχω μείνει και σε πολύ καλό ξενοδοχείο, έχω ακόμη πάει και σε κάποιες παραλίες. Ακόμη και σε κάποιο ρεστοράν κανένα πρόβλημα.

Βέβαια παραλίγο να μου κάνουν κομπλεξικό το μαυρόπλασμα χαΪδεύαν όλοι μα όλοι την κουκλάρα μου και το κακόμοιρο δεν του δίνανε σημασία.

Και σε αντιδιαστολή έχω πάει σε κάμπινγκ κι έχω φάει πόρτα.

Αλλά παιδάκια ας μη μείνουμε στις διακοπές γιατί μόλις μπήκε ο Γενάρης και θ' αρχίσω να ουρλιάζω άμα σκεφτώ το καλοκαίρι *demonio*

-------------------------

Φυσικά και σου αλλάζει τη ζωή ο σκύλος, τον κόσμο ολόκληρο φέρνει τούμπα όταν μπαίνει στη ζωή σου. Ναι πρέπει να κάνεις κάποιες υποχωρήσεις σε κάποια θέλω ή κάποιες πεπατημένες, μα έρχεται τόσο φυσικά και στρωτά που είναι σα να συνεχίζεις απλά τη ζωή σου.

Και όχι ώντας σκυλάς πολλά χρόνια τώρα δυσκολεύομαι να καταλάβω αυτούς που θέλουν να πάρουν σκύλο, δεν ξέρουν γιατί τον θέλουν κι ασχολούνται με το αν μαδάει, αν μπορεί να μένει σαρανταέξι ώρες μόνος του κι αν μπορεί να κάνει βόλτα στο χωλ κι αν μπορεί να χ@ζει στο χώμα της γάτας.

Και αντιστρέφω το ερώτημα:

Μα καλά πώς μπορείτε και ζείτε δίχως σκύλο στη ζωή σας;

Η μόνη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό γι' αυτούς που ζουν χωρίς σκύλο, που δεν το έχουν σκεφτεί, δεν είναι και πολύ λογική, αλλά ούτε και παράλογη, δεν είναι καν λέξη, είναι απλά...:
ΛΟΛ!

 

[Viviana]

Γρίφε πραγματικά κι εγώ αναρωτιέμαι πως μπορούσα πριν να ζω δίχως σκύλο!!! Οπως όλοι μας που έχουμε προσαρμόσει τη ζωή μας με τις ανάγκες του σκύλου μας,βλέπω ότι αξίζει το κόπο να θυσιάζεις χρόνο για αυτά τα αξιαγάπητα πλάσματα,που θα στο ανταποδώσουν στο διπλό με την αγάπη τους,και την αφοσίωση τους!
Οτι και να μας συμβεί,θα είναι πάντα εκει να μας ακούσει,να μοιραστεί μαζί μας τη λύπη μας η τη χαρά μας,μπορεί να μη καταλαβαίνει τι του λέμε,ξέρει όμως μέσα του ότι μας έχει γίνει απαραίτητος και τον χρειαζόμαστε!
Κι όλα αυτά γιατί είναι ο πιο πιστός μας φίλος!

 

[stamatia]

Εμείς πάντα απο μικρές στην οικογένεια είχαμε σκύλο...οπότε δεν ξέρω αν αλλάξαμε κάτι !!
Απλά τροποποιούσαμε λίγο το πρόγραμμα κατά περίπτωση, ειδικά στο θέμα των διακοπών (μετακίνηση, διαμονή κλπ).
Την πινσερίνα την παίρναμε παντού....το σκύλο της αδελφής μου..και που δεν έχει πάει διακοπές

 

[miminoula]

Πολύ ωραίο άρθρο !! Και με εκφράζει απόλυτα!
Επειδή δεν είχα ποτέ επαφή με σκύλο, ενώ πάντα ήθελα, εδώ και 1μιση μήνα περίπου ΑΛΛΑΞΑΝ όλα!
Έχουμε "μετακομίσει" ένα σωρό έπιπλα για να μην έχουμε ατυχήματα, έχουμε "μετατοπίσει" ένα σωρό διακοσμητικά αντικείμενα - έχουμε αλλάξει ωράρια, συνήθειες και πόσα άλλα... όλα δείχνουν να είναι "κατά" μας... αλλά... τα αξίζει τόσο πολύ η σουσουράδιτσα μου όλα αυτά και άλλα τόσα ακόμα!!

Επίσης... για εμένα τουλάχιστον πολύ μεγάλη αλήθεια αυτό το σημείο του άρθρου:

απάντησαν ότι προτιμούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους στο κατοικίδιο της οικογένειας, παρά στον άντρα τους ή τα παιδιά τους.

Ένα από τα πράγματα που η Angie μου έχει βγάλει προς τα έξω είναι η ΕΚΔΗΛΩΣΗ των συναισθημάτων. Πράγμα που δεν είχα, είμαι αρκετά κλειστός άνθρωπος όσον αφορά την εκδήλωση των συναισθημάτων μου και με αυτήν έχω γίνει "χαζομαμά" και όλο γλυκόλογα, χάδια και αγάπες είμαι - σε σημεία που ο δικός μου "ζηλεύει" χαχα!

 

[Chloe]

Ωραίο άρθρο.
Πάμε Μπαχάμες?

Αυτό πάλι...

Περίπου οι μισές (48%) από τις γυναίκες που ρωτήθηκαν, στα πλαίσια μιας έρευνας της Αμερικανικής Ένωσης Νοσοκομείων για Ζώα, απάντησαν ότι προτιμούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους στο κατοικίδιο της οικογένειας, παρά στον άντρα τους ή τα παιδιά τους.

Είναι σύνηθες και θλιβερό, αλλά συμβαίνει, σε πολλά ζευγάρια. Όσο περνούν τα χρόνια τόσο οι κουβέντες τους περιορίζονται στα τυπικά και στα καθημερινά (και στους καυγάδες). Το ίδιο συμβαίνει ανάμεσα σε γονείς και παιδιά όσο τα τελευταία μεγαλώνουν και ανεξαρτητοποιούνται.
Από την άλλη ο σκύλος ποτέ μα ποτέ δεν κουράζεται να εκδηλώνει τα συναισθήματά του, ποτέ δεν μας "συνηθίζει", ποτέ δεν ρουτινιάζει. Κι εμείς του το ανταποδίδουμε αυτό, διατηρώντας "άσβεστη τη φλόγα" Δεν μας δημιουργεί, άλλωστε, και προβλήματα, και για όσα μας δημιουργεί (αυτά τα μικρά) έχει το ακαταλόγιστο.
Δεν θυμάμαι αν το έχω γράψει ήδη. Είχα συναντήσει στη βόλτα μια κυριούλα που μόλις είχε χάσει το σκυλί της. Μου είπε ότι ο σκύλος είναι "ένα παιδί που ποτέ δεν μεγαλώνει και ποτέ δεν σε πληγώνει".

 

[dimitra1971!]

Σε μας οριζει τα πάντα. Απο το να ήμαστε στην ώρα μας να τον ταίσουμε και να τον βγάλουμε βολτα και να αλλάξουμε τα ραντεβου μας με φιλους, απο το να κάνουμε οικονομια για τις ανάγκες του, απο το να βρουμε ορεξη οταν ήμαστε κουρασμένοι να τον παιξουμε , απο το να του κοψουμε το κοματι του στην βασιλόπιτα -άλλο που δεν το έφαγε γιατι δεν κάνει-. Επίσης μας κάνει τη ζωή καλυτερη και γελάμε πιο συχνά.Ειναι μέλος της οικογένειας και αυτο τα λέει ολα.