Παιχνίδι και σκύλος, τι είναι και τι σημαίνει

[canis]

Με αφορμή μια συζήτηση για τα οργανωμένα "σκυλοπάρκα" ή τους "σκυλότοπους" (κατά το παιδότοπους), θα ήθελα να πω κάποια πράγματα και να διατυπώσω κάποιες σκέψεις για το τι είναι και τι σημαίνει το παιχνίδι για τον σκύλο.

Το παιχνίδι είναι μια συμπεριφορά επαναλαμβανόμενη και ατελής ως προς την λειτουργία της. Είναι μια προσομοίωση των αληθινών και σοβαρών καταστάσεων η οποία όμως διαφέρει σε δομή, έκφραση, ποιότητα και κίνητρο. Το παιχνίδι έχει ηθελημένη έναρξη (δεν εκβιάζεται) όταν το ζώο βρίσκεται σε ένα περιβάλλον ασφαλές, οικείο και ήρεμο.

Το παιχνίδι χρειάζεται μια ατμόσφαιρα οικειότητας και συναισθηματικής ασφάλειας. Χρειάζεται ένα ασφαλές περιβάλλον.

Μια σημαντική προϋπόθεση για το παιχνίδι είναι αυτό που οι επιστήμονες της συμπεριφοράς ονομάζουν "χαλαρό πεδίο" (relaxing field ή πεδίο ηρεμίας ίσως). Τα σκυλιά δεν παίζουν όταν είναι διψασμένα, πεινασμένα, κουρασμένα, όταν πονούν, όταν φοβούνται, όταν δεν γνωρίζουν το περιβάλλον τους.

Όσοι έχουμε πάνω από ένα σκυλιά θα έχουμε παρατηρήσει πως τα σκυλιά θα παίξουν στον οικείο χώρο τους, λίγο αφού έχουν τελειώσει το φαγητό τους και έχουν πιει νερό.

Αν παρατηρήσουμε τις αγέλες από άγρια σκυλιά θα δούμε πως προτιμούν να παίζουν σε περιοχές που είναι εξοικειωμένα. Αρχικά και σαν κουτάβια, κοντά στη μητέρα τους, στη συνέχεια σε μικρή απόσταση από το λαγούμι, την φωλιά τους και αργότερα σε τοποθεσίες "ραντεβού", όπου η αγέλη συνήθως συγκεντρώνεται μετά το φαγητό. Αισθάνονται ασφαλείς με αυτές τις προϋποθέσεις και χρησιμοποιούν το παιχνίδι σαν ευκαιρία να δοκιμάσουν μερικές "τεχνικές" και συμπεριφορές χωρίς τον φόβο του άγνωστου, χωρίς άγχος και κυρίως χωρίς των φόβο των "αληθινών" συνεπειών.

Κάτι που επίσης είναι χρήσιμο να παρατηρήσουμε και να θυμόμαστε είναι πως τα σκυλιά δεν είναι "φτιαγμένα" για να παίζουν σε μεγάλες ομάδες. Το παιχνίδι μεταξύ των σκύλων είναι κατά κύριο λόγο μεταξύ δύο ατόμων. Ομάδες από σκυλιά μπορούν να παίξουν καλά μαζί αλλά, εάν παρακολουθήσετε προσεκτικά, υπάρχουν πάντα δύο σκυλιά ως κύριοι "πρωταγωνιστές" και κάποια άλλα σκυλιά στην περιφέρεια, που προσπαθούν να συμμετάσχουν. Έτσι, οι μεγάλες ομάδες σκύλων συνήθως δεν "παίζουν μαζί", αλλά ανταγωνίζονται για μια θέση ή προσπαθούν να σχηματίσουν μικρότερες ομάδες παιχνιδιού.

Όπως έχει παρατηρηθεί και επισημανθεί, παιχνίδι όπου εμπλέκονται ενεργά περισσότερα από δύο άτομα και που όλοι συμμετέχουν ισότιμα απαιτεί κανόνες και αυτό παρατηρείται μόνο στο ανθρώπινο είδος (οργανωμένα παιχνίδια με κανόνες).

Γυρίζοντας λίγο σε αυτό που αναφέραμε πιο πάνω ως "χαλαρό πεδίο" (relaxing field), αυτό παρέχεται και προέρχεται από την μητέρα, από τα άλλα μέλη της αγέλης και από τα αδέλφια του σκύλου. Στο αστικό, οικιακό περιβάλλον του κατοικίδιου σκύλου και αφού αυτός έχει αποχωριστεί μητέρα και αδέλφια, το "χαλαρό πεδίο" παρέχεται και προέρχεται από τον ιδιοκτήτη. Ο ιδιοκτήτης πρέπει να γίνει το σημείο ασφάλειας του σκύλου. Ο ιδιοκτήτης πρέπει να είναι πάντα δίπλα στον σκύλο του σε κάθε νέο ερέθισμα και όταν αυτό "ξεπερνιέται" ή αντιμετωπίζεται με επιτυχία από τον σκύλο με την παρουσία του ιδιοκτήτη, ο δεσμός σκύλου και ιδιοκτήτη ενδυναμώνεται.

Στο παιχνίδι, λοιπόν, είναι απαραίτητη η παρουσία του ιδιοκτήτη ακόμα και αν δεν συμμετέχει ενεργά σε αυτό.

Σε αυτό το σημείο θα μπορούσαμε να πούμε για τα είδη του παιχνιδιού, όπου στο σκύλο θα διακρίναμε το παιχνίδι αντικειμένου, το θηρευτικό παιχνίδι και το κοινωνικό παιχνίδι. Κάπου εδώ όμως θα σταματήσω και αυτό διότι το κεφάλαιο "Παιχνίδι" είναι τόσο μεγάλο όσο και σημαντικό, τόσο για τον σκύλο, όσο και για τον άνθρωπο.

Περιμένω και τα δικά σας σχόλια και παρατηρήσεις για να το προχωρήσουμε (ίσως) περισσότερο...

 

[archodea]

Πολύ ενδιαφέρον τ ποστ σου. Νομίζω ότι βοηθά η συναναστροφή μ άλλα σκυλιά στο ν δεις τ χαρακτήρα του. Στο πάρκο ο Ωρίωνας αυτό που τν ευχαριστεί περισσότερο είναι τ κυνηγητό, μια εκτόνωση που του τ δίνω μ μπαλάκια και παιχνίδια, αλλά χάνει εύκολα τ ενδιαφέρον του λόγω του ότι πέφτουν οι αντοχές μου. Στο σπίτι είναι ευκολότερα περιορισμένος χώρος κ μόλις βρίσκει ν μην έχει ενδιαφέρον σταματά

 

[vrmode]

Και έτσι λύνεται η απορία μου γιατί οι δικές μου ακόμη κι όταν βρίσκονται με άλλους σκύλους έξω θα παίξουν και πάλι μόνο μεταξύ τους. Και αναρωτιόμουν πως και δεν έχει βαρεθεί η μία την άλλη...
Επίσης στο σπίτι το παιχνίδι-καλαμπαλίκι ξεκινά μετά το φαγητό. Εγώ νόμιζα ότι το έκαναν από ευτυχία επειδή καλόφαγαν...

 

[Elrandir]

Άρα λοιπόν, βασική αρχή του παιχνιδιού για/με το σκύλο είναι να συμμετέχει και ο ιδιοκτήτης ακόμα κι αν δεν ανήκει στους "πρωταγωνιστές" που παίζουν; Ή κατάλαβα λάθος; Αν ναι, πώς είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Είτε στα οργανωμένα πάρκα, είτε στα απλά. Πόσο μάλλον στο δεύτερο. Αρκεί, απλώς το να ξέρει ο σκύλος ότι το αφεντικό/φιλαράκι/ιδιοκτήτης του βρίσκεται κάπου στο χώρο;

Παρατηρώντας τη Μάγια, έχω δει ότι δεν την τρελαίνουν οι συναναστροφές και το παιχνίδι με άλλους σκύλους. Εξιτάρεται πολλές φορές μεν, από το κυνηγητό που μπορεί να δει μεταξύ άλλων σκύλων, αλλά μόνη της με κάποιο άλλο σκυλί δεν θα παίξει. Αντιθέτως, προτιμά να παίζουμε οι δυο μας. Είτε περιλαμβάνει (συνήθως) κάποιο αντικείμενο τύπου tug και κόντρες, είτε ψευτομαλώματα και πάλη.

Έχω, επίσης, παρατηρήσει ότι είναι πράγματι πιο άνετη σε χώρο που πηγαίνουμε συχνά και τον γνωρίζει από ότι σε χώρο που πηγαίνουμε ελάχιστες φορές. Ποτέ δε θα παίξει σε χώρο που δε γνωρίζει επαρκώς. Για το σπίτι δεν το συζητάμε, νομίζω ότι έχω ακόμα κουτάβι. Βασική της προϋπόθεση όμως παντού (ακόμα και στο σπίτι) για να παίξει, είναι να είμαι παρούσα κι αν είναι δυνατόν να παίξουμε μαζί. Και συνήθως πάντα το τζέρτζελο γίνεται μετά το φαϊ. Αν δε, έχει φάει και κάτι πολύ νόστιμο, την πιάνει κρίση βλακείας.

 

[canis]

Το παιχνίδι έχει μια ειδική, μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα όπου κάποιοι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς και κοινωνικής συναναστροφής πρέπει να υπάρχουν. Αυτοί οι κανόνες διαφέρουν σε σύγκριση με αυτούς που διέπουν και που παρατηρούμε σε άλλες φάσεις της κοινωνικής ζωής του σκύλου (κυνήγι, φαγητό, ζευγάρωμα, κλπ.).

Όπως έγραψα και πιο πάνω, το παιχνίδι είναι μια εθελούσια, μια εκούσια συμπεριφορά και δεν είναι κάτι που επιβάλλεται. Δεν μπορεί και δεν πρέπει ο ιδιοκτήτης να επιβάλλει, να ορίσει το που και το πότε θα παίξει ο σκύλος. Μπορεί να επιβάλλει και να ορίσει το που και το πότε δεν μπορεί να παίξει ο σκύλος και να τον σταματήσει.

Πολλές φορές έχω δει και ακούσει ανθρώπους να δίνουν στο σκύλο παράγγελμα "Παίξε!"... Εντάξει, μπορεί αυτό να σημαίνει "Είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θες" αλλά συνήθως ο σκύλος το έχει συνδέσει σαν μια εντολή που με το άκουσμα της ο ιδιοκτήτης του περιμένει συγκεκριμένη συμπεριφορά. Έτσι, βλέπουμε σκυλιά που με το άκουσμα του παραγγέλματος αρχίζουν να κυνηγούν τον άλλο σκύλο, πηδούν πάνω στον άλλο σκύλο, δαγκώνουν ελαφρά ή σκουντούν... Αυτό δεν είναι παιχνίδι!

Οτιδήποτε ακολουθήσει αυτή την συμπεριφορά δεν είναι παιχνίδι και δεν αντιμετωπίζεται ως τέτοιο από κανένα από τα εμπλεκόμενα σκυλιά.

Ο ιδιοκτήτης θα πρέπει αρχικά να γνωρίζει και να μπορεί να διασφαλίσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να υπάρξει παιχνίδι.

Μια από αυτές περιγράψαμε πιο πάνω με το "πεδίο ηρεμίας" ή "χαλαρό πεδίο". Μια ατμόσφαιρα οικειότητας και συναισθηματικής ασφάλειας, σε ένα μέρος ασφαλές και οικείο, σε ένα περιβάλλον τέτοιο.

Μια άλλη προϋπόθεση, ένα άλλο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού είναι πως το παιχνίδι πρέπει να σταματά όταν ένας από τους δύο "συμπαίκτες" αγχωθεί, ενοχληθεί, νευριάσει, βαρεθεί, κ.α. Πρέπει πάντα να υπάρχει ο χώρος, ο χρόνος και ο τρόπος ώστε αυτός που θα νιώσει κάτι από τα παραπάνω να μπορεί να αποσυρθεί. Θα πρέπει εμείς να μπορούμε να αναγνωρίσουμε αυτά τα στοιχεία για να σταματήσουμε το παιχνίδι, είτε αυτό είναι μαζί μας, είτε με άλλο σκύλο. Δεν μπορούμε να απαιτούμε από τον σκύλο να συνεχίσει να παίζει για "να μάθει", να "συνηθίσει" ή να "γίνει κοινωνικός".

Επίσης, δεν μπορείς να ζητάς από τον σκύλο να παίξει, να τον προσκαλείς σε παιχνίδι όταν υπάρχουν άλλοι λόγοι, σημαντικότεροι που συντρέχουν ή πρέπει να εκπληρωθούν. Φαγητό, νερό, ξεκούραση, πόνος, ασθένεια, ένστικτο ή διάθεση ζευγαρώματος και άλλα.

Το παιχνίδι επηρεάζεται, ακόμα, από παράγοντες όπως η ηλικία, το φύλο, η φυλή, ο τύπος, η οικειότητα, η φυσική κατάσταση (η αντοχή και η διατροφική κατάσταση), η ιεραρχία και η κοινωνική θέση, η ώρα της ημέρας, ο καιρός, η θερμοκρασία, το μέγεθος, η εξοικείωση με τον χώρο και τους άλλους, ο ατομικός χαρακτήρας ή η προσωπικότητα. Αυτοί οι παράγοντες επηρεάζουν το παιχνίδι τόσο ποιοτικά (δηλαδή, τον τύπο του παιχνιδιού και τη δομή των αλληλουχιών), όσο και ποσοτικά (δηλαδή, τη διάρκεια και τη συχνότητα του παιχνιδιού).

Αυτά που κι εσείς γράψατε και έχετε παρατηρήσει στα σκυλιά σας εντάσσονται στα παραπάνω και βρίσκουν εξήγηση σε αυτά και ναι, ο ιδιοκτήτης πρέπει (αν μιλάμε για το ιδανικό και πρέπον) να είναι παρόν ακόμα και αν δεν συμμετέχει ο ίδιος ενεργά στο παιχνίδι. Ότι κάνει ο σκύλος και ότι θα κάνει έχει σημείο αναφοράς τον ιδιοκτήτη και η παρουσία του ή όχι καθορίζει μια πληθώρα πραγμάτων. Θα μπορούσαμε να φτάσουμε να μιλάμε σε φυσιολογικό, βιολογικό επίπεδο και το πως οι εκκρίσεις οξυτοκίνης (της λεγόμενης ορμόνης της αγάπης ή της εμπιστοσύνης) σημειώνονται και βοηθιούνται από την παρουσία και την επαφή ιδιοκτήτη και σκύλου και πως αυτό δημιουργεί και εδραιώνει ισχυρούς δεσμούς...

 

[HAHA]

Το παιχνίδι μετά το φαγητό δεν μπορεί να προκαλέσει συστροφή στομάχου; (είμαι on-off θέματος)

 

[vrmode]

Το παιχνίδι μετά το φαγητό δεν μπορεί να προκαλέσει συστροφή στομάχου; (είμαι on-off θέματος)

Πολύ σωστή παρατήρηση - φαντάζομαι ότι σε φυλές με τάσεις συστροφής είναι απαγορευτικό.

 

[GRDANE]

να μου επιτραπεί ένα βαλω εδω... ένα αγαπημένο παιχνιδι της αγέλης μας...
παρουσια δικης μου, κι αλλων σκυλων...
βασικα 3 σκυλια παιζουν και τα αλλα προσπαθουν να ενταχθουν...
ολα σε γνωστο περιβαλλον, τα τρια ενεργα μονο δικης μου ιδιοκτησιας...
πλεον λογω ηλικίας το εχω κοψει.... αν και συνεχιζουν να ειναι ενεργα τα σκυλια...

 

[Haris Drazen]

@GRDANE πως εμαθαν να μην το σκανε και απλα να κανουν "κεφαλιες";

 

[GRDANE]

δεν εμαθαν...
η αγωνια να το πιασουν,μολις το ακουμπησουν αυτο φευγει....
αν χαμηλωσει εσκασε...

 

[GRDANE]

καλησπέρα, το βίντεο δεν τ0 έβαλα για να σταματήσει η συζήτηση...
πάνω στα όσα πολύ ενδιαφεροντα έθεσε και πολύ σωστά ο @canis .....
ας πώ λοιπόν τι βλέπουμε στο βίντεο
( το βίντεο είναι αρκετά παλαιό... μερικών χρόνων, θα μιλώ στον ενεστώτα όμως και μικρή η διαφορά μια και όλοι ζούμε ευτυχισμένοι)
αναλυτικότερα...
εγω, τα δυο ντογκο και το ξανθοκοκκινο cur είμαστε η βασική αγέλη του βίντεο,
τα άλλα δύο σκυλιά ένα λυκοσκυλοειδές κι ένα τερριέ λευκό...
είναι μέλη από άλλη αγέλη τα οποία είναι δεκτά από τη δική μας ....
ο χώρος κοινός και γνωστός και οικείος σε όλα τα σκυλιά..
στην αγέλη μας , δεν υπάρχει ανταγωνισμός, οι θεσεις κυριαρχίας είναι ξεκάθαρες πολύ καιρό τώρα.... και επικρατεί πλήρη ηρεμία και χαλάρωση
επίσης τα 3 σκυλιά κι εγώ , εκπαιδευτήκαμε σε εργασία ώστε να λειτουργούμε ως ομάδα με ξεκάθαρες θέσεις οι οποίες κατοχυρώθηκαν συν το χρόνω, βάση ικανοτήτων και λειτουργικότητας της ομάδος στην πορεία...
'ετσι... μπορεί και να εξηγηθεί έστω και η μικρή απόκλιση από τα όσα περιέγραψε ο κάνις παρατηρώντας και τα τρία σκυλιά να συμετέχουν ενεργά στο ... , θηρευτικού τύπου παιχνίδι μας έτσι κι αλλοιώς, χωρίς ανταγωνισμούς...

 

[Yorkaddict]

Παρά πολύ ενδιαφέρον θέμα, ευχαριστούμε πολύ @canis.

Και η δικιά μου αγέλη ξεκινάει παιχνίδι σχεδόν πάντα μετά το φαγητό και τα καλοκαίρια αργά το βράδυ.

 

[Miniature Schnauzer]

Παρά πολύ ενδιαφέρον θέμα, ευχαριστούμε πολύ @canis.

Και η δικιά μου αγέλη ξεκινάει παιχνίδι σχεδόν πάντα μετά το φαγητό και τα καλοκαίρια αργά το βράδυ.

Μετά το φαγητό πρόσεχε την συστροφή στομάχου.

 

[canis]

Για τα περί συστροφής να τονίσουμε πως το παιχνίδι για το οποίο μιλάμε είναι το εκούσιο, το ηθελημένο παιχνίδι που ο σκύλος θα κάνει διότι νιώθει άνετα και όχι κάτι υποχρεωτικό, κάτι επιβεβλημένο (άσκηση ή βόλτα, π.χ.). Αυτό κάπως "διασφαλίζει" το ότι ο σκύλος νιώθει αρκετά καλά ώστε να προχωρήσει σε παιχνίδι και δεν νιώθει "βαρύς" ή "κάπως".

Από εκεί και πέρα, για την συστροφή στομάχου μεγάλο ρόλο παίζουν και αρκετά άλλα πράγματα (όπως το είδος της τροφής, το μέγεθος του γεύματος, ο τρόπος που ο σκύλος έφαγε, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έφαγε, η κληρονομική ή/και ανατομική προδιάθεση και πολλά άλλα) που καλό είναι να δούμε σε ειδικό θέμα.

@GRDANE

Στο βίντεο βλέπουμε ένα παιχνίδι αντικειμένου με θηρευτικό χαρακτήρα (το κυνηγούν, προσπαθούν να το πιάσουν), όπως θα έπαιζαν με ένα μπαλάκι π.χ. Δεν συμμετέχουν, λοιπόν και τα 3 σκυλιά ισάξια (το ενεργά είναι κάτι άλλο και εξαρτάται τι ορισμό θα του δώσουμε). Αν παρατηρήσουμε θα δούμε πως το ένα Ντόγκο έχει χαρακτηριστικά κυρίαρχο ρόλο στο παιχνίδι και τα άλλα προσπαθούν να το "ανταγωνιστούν", να διεκδικήσουν την πρωταγωνιστική θέση με κάθε ευκαιρία και ανάλογα το status και τον χαρακτήρα τους, αλλά και την συγκυρία (αν το μπαλόνι πάει προς αυτούς).

Ο τρόπος που ανταγωνίζονται και διεκδικούν έχει να κάνει με την ιεραρχία που έχει δομηθεί και φυσικά με την έντονη παρουσία σου (έστω κι αν δεν φαίνεται ως τέτοια). Επίσης, ποιοτικά σημαντικό είναι πως το "παιχνίδι" ξεκίνησε με εντολή σου.

Εδώ θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την διαφορά που έχει το παιχνίδι με μια δραστηριότητα με συγκεκριμένο στόχο ή σκοπό. Το κριτήριο για να καταλάβεις αν κάτι, μια δραστηριότητα, είναι παιχνίδι είναι σχετικά απλό. Αν η δραστηριότητα γίνεται απλά και μόνο για την δραστηριότητα και την χαρά, είναι παιχνίδι. Αν εστιάζουμε στην επίτευξη ενός συγκεκριμένου στόχου (όπως να πετύχουμε συγκεκριμένο χρόνο στο agility, την εκπαίδευση του σκύλου με τη βοήθεια ενός κλίκερ, την ανάκτηση ενός αντικειμένου με στόχο μια ανταμοιβή ή το πέταγμα μιας μπάλας επειδή περιέχει τροφή), η δραστηριότητα αυτή δεν αποτελεί παιχνίδι. Όσο πιο προσανατολισμένη είναι μια δραστηριότητα σε κάποιο στόχο είτε από τον άνθρωπο είτε από τον σκύλο, τόσο πιο λίγες είναι οι ευεργετικές ιδιότητες του παιχνιδιού και τόσο πιο εύκολα χάνονται.

Έχει μετρηθεί η κορτιζόλη (επονομαζόμενη και ως "ορμόνη του στρες") σε σκύλους που οι ιδιοκτήτες τους έπαιζαν μαζί τους διορθώνοντας και επιβραβεύοντας και σε σκύλους που απλά έπαιζαν με τους ιδιοκτήτες τους χωρίς εντολές, διορθώσεις ή επιβραβεύσεις (ελεύθερα, για χάρη του παιχνιδιού). Παρατηρήθηκε πως το πρώτο γκρουπ είχε αυξημένα επίπεδα της συγκεκριμένης ορμόνης μετά το "παιχνίδι".

Παρόλο που και τα δύο γκρουπ έπαιξαν τα ίδια παιχνίδια (fetch ή επαναφορά αντικειμένου και tug of war ή διελκυστίνδα), μόνο το δεύτερο γκρουπ σκύλων θεώρησε την όλη διαδικασία παιχνίδι. Το πρώτο γκρουπ, λόγο της συμπεριφοράς των ιδιοκτητών, θεώρησε την διαδικασία ως "εκπαίδευση" και έδειξε σημάδια στρες (σε ορμονικό επίπεδο).

Οπότε, είναι εύκολο να "εξαπατηθούμε" νομίζοντας πως παίζουμε με τα σκυλιά μας ενώ αυτά έχουν νιώσει και "εισπράξει" κάτι διαφορετικό.

 

[GRDANE]

@canis είναι γνωστό πλέον σε όποιον έχει παρακολουθήσει θέματα στα οποία έχουμε κοινή συμμετοχή, ότι στο θέμα σκύλος ελάχιστα απέχουν οι απόψεις μας όπως επίσης άπειρες φορές έχεις τοποθετηθεί ορθά σε όσα προσπαθώ και δεν καταφέρνω να αποδώσω στο γραπτό λόγο
ναι η αγέλη λοιπόν δεν είναι ισότιμη..
υπάρχει όμως ηρεμία και ποτέ δεν υπήρξε σύγκρουση στο θέμα ιεραρχίας
η οποία έχει δοθεί από εμένα κι εγινε αποδεκτή απο τα σκυλιά
ο τρόπος δε που διαλεχθηκε είναι εξαρτώμενος αυστηρά από την θέση του κάθε σκύλου στην εργασία την οποία εκπαιδεύτηκαν , την θέση που ο καθένας κατέχει και την δυναμική του...
το παιχνιδι σε όλες τις φασεις της ζωης τους αυτό το σκοπό είχε την ομόνοια και ισορροπία κι όχι τον ανταγωνισμο...
υπάρχουν στιγμές που ο μπαντυ πατάει πανω στα άλλα σκυλιά για να πηδηξει ψηλότερα κι αλλες φορες που ο μπάντυ κλέβει το κλαρί από το στόμα του αλντο... κι αυτό κρύβει καθαρά παιχνίδι κι όχι ανταγωνισμό μια και ο αλλος τον αφηνει ελεύθερα.... χωρις διαμαρτυρία...
και όταν το χέρι μου δεν κρατάει κάμερα πολλές φορές συμετείχε στο παχνιδι ακριβως με αυτό το σκοπό... να ξέρει πότε θα το αφήσει και σε ποιον.. διαφορετικό καθε φορα σκύλο....
προσθετω φωτο απο κοινα παιχνιδια κι αναμενω ακομα πολυ θεωρια...

να μην ξεχναμε ότι μιλώ για μία θηρευτική αγέλη με εργασία το κυνήγι μεγάλου θηράματος....

 

[canis]

...και δεν θα αποτελέσει, όπως φαίνεται, εξαίρεση αυτό το θέμα...

Η λέξη "ανταγωνισμός" που χρησιμοποιώ δεν έχει "κακή" έννοια. Οι σκύλοι μπορεί να ανταγωνίζονται την ώρα του παιχνιδιού, αλλά σε μια αγέλη που έχει εδραιωθεί, σε περιβάλλον οικείο, με όλες τους τις ανάγκες καλυμμένες, την παρουσία του ιδιοκτήτη και όλα όσα είπαμε παραπάνω, ο ανταγωνισμός αυτός δεν θα εκφραστεί "άσχημα". Δεν θα φτάσει, δηλαδή, κάποιος σκύλος να νιώσει διαφορετικά και να νιώσει πως δεν έχει επιλογή να σταματήσει ή να νιώσει πως πρέπει να επιτεθεί ή να αμυνθεί, κλπ.

Σε μια αγέλη, λοιπόν, άλλος ένας τρόπος που καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για παιχνίδι (ή άλλο ένα κριτήριο του παιχνιδιού) είναι η λεγόμενη "Ανταλλαγή ρόλων". Ο κυνηγός γίνεται κυνηγημένος, ο πάνω θα έρθει κάτω, ο επιτιθέμενος θα γίνει αμυνόμενος. Έτσι, όλοι οι συμμετέχοντες (και κάθε φορά οι δύο πρωταγωνιστές) να μένουν σε διάθεση παιχνιδιού (play mood).

Έτσι και όταν ένα ζώο που ξέρουμε ότι έχει υψηλότερο στάτους στην αγέλη (ή στην παρέα, αν θέλετε) το βλέπουμε να "χάνει" στο παιχνίδι και να το δέχεται ευχάριστα.

Ο τρόπος όμως που εκφράζεται αυτή η αλλαγή ρόλων, η εικόνα που εμείς βλέπουμε, διαφέρει και αυτό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα των ατόμων που παίζουν και την σχέση τους. Αντανακλά, δηλαδή, συγκεκριμένη σχέση μεταξύ δύο ζώων στην "κοινωνία". Αν παρατηρήσουμε τα διάφορα ζευγάρια στο παιχνίδι, λοιπόν, θα δούμε πως ο "Α" αλλάζει ρόλους και "χάνει" συχνά όταν παίζει με τον "Β" ενώ όταν παίζει με τον "Γ" αυτό γίνεται πολύ σπάνια, κ.ο.κ.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό του παιχνιδιού είναι η εθελούσια λήψη μειονεκτικής θέσης. Ο σκύλος που έχει υψηλότερο στάτους, ο πιο μεγαλόσωμος, ο πιο δυνατός, ο πιο μεγάλος σε ηλικία μπαίνει εθελοντικά σε μειονεκτική θέση ή δεν χρησιμοποιεί πλήρως τις δυνάμεις του.

Για παράδειγμα, ο ισχυρός ή ο μεγάλος ενήλικος σκύλος βρίσκεται ανάσκελα, με την πλάτη στο έδαφος, για να καλέσει το άλλο σκυλί να παίξει από αυτή τη "δυσμενή" και μειονεκτική θέση. Αυτό μπορεί συχνά να παρατηρηθεί στο παιχνίδι μεταξύ ενήλικων σκυλιών και των κουταβιών και γενικά πιο συχνά στο παιχνίδι μεταξύ "έμπιστων" και γνωστών μεταξύ τους σκύλων, επειδή η υιοθέτηση μιας τέτοιας θέσης απαιτεί εξοικείωση μεταξύ των εταίρων στο παιχνίδι.

Είχα σκύλο που ποτέ στα 12 χρόνια της ζωής του δεν πήρε θέση με την πλάτη στο έδαφος (ανάσκελα) σε παιχνίδι με άλλο σκύλο. Μπορεί να άφηνε να την κυνηγούν και να κυνηγούσε, να την δαγκώνουν και να δάγκωνε, να άλλαζε ρόλους γενικά, μα ποτέ δεν έπαιρνε αυτή την μειονεκτική θέση απέναντι σε άλλο σκύλο. Πιθανός, ο χαρακτήρας της δεν το "επέτρεπε". Αντιθέτως, δεν είχε κανένα πρόβλημα (το ευχαριστιόταν μάλιστα) να παίρνει αυτή την θέση και να καλεί σε παιχνίδι εμένα...

 

[Kouros]

...και δεν θα αποτελέσει, όπως φαίνεται, εξαίρεση αυτό το θέμα...

Η λέξη "ανταγωνισμός" που χρησιμοποιώ δεν έχει "κακή" έννοια. Οι σκύλοι μπορεί να ανταγωνίζονται την ώρα του παιχνιδιού, αλλά σε μια αγέλη που έχει εδραιωθεί, σε περιβάλλον οικείο, με όλες τους τις ανάγκες καλυμμένες, την παρουσία του ιδιοκτήτη και όλα όσα είπαμε παραπάνω, ο ανταγωνισμός αυτός δεν θα εκφραστεί "άσχημα". Δεν θα φτάσει, δηλαδή, κάποιος σκύλος να νιώσει διαφορετικά και να νιώσει πως δεν έχει επιλογή να σταματήσει ή να νιώσει πως πρέπει να επιτεθεί ή να αμυνθεί, κλπ.

Σε μια αγέλη, λοιπόν, άλλος ένας τρόπος που καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για παιχνίδι (ή άλλο ένα κριτήριο του παιχνιδιού) είναι η λεγόμενη "Ανταλλαγή ρόλων". Ο κυνηγός γίνεται κυνηγημένος, ο πάνω θα έρθει κάτω, ο επιτιθέμενος θα γίνει αμυνόμενος. Έτσι, όλοι οι συμμετέχοντες (και κάθε φορά οι δύο πρωταγωνιστές) να μένουν σε διάθεση παιχνιδιού (play mood).

Έτσι και όταν ένα ζώο που ξέρουμε ότι έχει υψηλότερο στάτους στην αγέλη (ή στην παρέα, αν θέλετε) το βλέπουμε να "χάνει" στο παιχνίδι και να το δέχεται ευχάριστα.

Ο τρόπος όμως που εκφράζεται αυτή η αλλαγή ρόλων, η εικόνα που εμείς βλέπουμε, διαφέρει και αυτό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα των ατόμων που παίζουν και την σχέση τους. Αντανακλά, δηλαδή, συγκεκριμένη σχέση μεταξύ δύο ζώων στην "κοινωνία". Αν παρατηρήσουμε τα διάφορα ζευγάρια στο παιχνίδι, λοιπόν, θα δούμε πως ο "Α" αλλάζει ρόλους και "χάνει" συχνά όταν παίζει με τον "Β" ενώ όταν παίζει με τον "Γ" αυτό γίνεται πολύ σπάνια, κ.ο.κ.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό του παιχνιδιού είναι η εθελούσια λήψη μειονεκτικής θέσης. Ο σκύλος που έχει υψηλότερο στάτους, ο πιο μεγαλόσωμος, ο πιο δυνατός, ο πιο μεγάλος σε ηλικία μπαίνει εθελοντικά σε μειονεκτική θέση ή δεν χρησιμοποιεί πλήρως τις δυνάμεις του.

Για παράδειγμα, ο ισχυρός ή ο μεγάλος ενήλικος σκύλος βρίσκεται ανάσκελα, με την πλάτη στο έδαφος, για να καλέσει το άλλο σκυλί να παίξει από αυτή τη "δυσμενή" και μειονεκτική θέση. Αυτό μπορεί συχνά να παρατηρηθεί στο παιχνίδι μεταξύ ενήλικων σκυλιών και των κουταβιών και γενικά πιο συχνά στο παιχνίδι μεταξύ "έμπιστων" και γνωστών μεταξύ τους σκύλων, επειδή η υιοθέτηση μιας τέτοιας θέσης απαιτεί εξοικείωση μεταξύ των εταίρων στο παιχνίδι.

Είχα σκύλο που ποτέ στα 12 χρόνια της ζωής του δεν πήρε θέση με την πλάτη στο έδαφος (ανάσκελα) σε παιχνίδι με άλλο σκύλο. Μπορεί να άφηνε να την κυνηγούν και να κυνηγούσε, να την δαγκώνουν και να δάγκωνε, να άλλαζε ρόλους γενικά, μα ποτέ δεν έπαιρνε αυτή την μειονεκτική θέση απέναντι σε άλλο σκύλο. Πιθανός, ο χαρακτήρας της δεν το "επέτρεπε". Αντιθέτως, δεν είχε κανένα πρόβλημα (το ευχαριστιόταν μάλιστα) να παίρνει αυτή την θέση και να καλεί σε παιχνίδι εμένα...

Στην τελευταια σου παραγραφο οσον αφορα τη σκυλα που δεν γυριζε πλατη (παρα μονο σε εσενα,αν και αυτο ειναι αδυναμια) τι ρατσα ηταν?
Ημιαιμο πρωτης διασταυρωσης μηπως?
Τα υπολοιπα που συζητατε παντως ειναι πολυ χρησιμα , για να προβληματιστει ο καθε ιδιοκτητης με τα σκυλοπαρκα...

 

[canis]

@Kouros

 

[Orilis]

@Kouros

View attachment 60292

Ήμουν σίγουρη!

Κάτσε τώρα να σου αναλύσει ο Κούρος τα μειωνεκτήματα της σκύλος και πόσο καλύτερη θα ήταν αν είχε και λίγο "βρομικο" αιματάκι μέσα και δεν γύριζε ανάσκελα ούτε σε εσένα.

 

[Yorkaddict]

Μια άλλη προϋπόθεση, ένα άλλο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού είναι πως το παιχνίδι πρέπει να σταματά όταν ένας από τους δύο "συμπαίκτες" αγχωθεί, ενοχληθεί, νευριάσει, βαρεθεί, κ.α.

Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό και ειδικά όσοι έχουμε πάνω από έναν σκύλο, πολλές φορές έχουμε αγχωθεί με τα όριά τους. Συνήθως βέβαια άδικα αγχωνομαστε και το σταματάνε μόνα τους. Εκεί έχω παρατηρήσει πως αυτός που θα υπερβεί τα όρια γλείφει τον άλλον, σαν ένδειξη συγνώμης. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται σε μας.
Αφού ηρεμήσουν τα πνεύματα, το παιχνίδι ξεκινά πάλι.
Και φυσικά υπάρχουν οι εναλλαγές ρόλων, όπως ακριβώς περιέγραψες.
Στην δικιά μου αγέλη θεωρώ πως ο μεγαλύτερος και εμπειροτερος ηγείται κατα κάποιο τρόπο στην αναμεταξύ τους σχέση, αλλά όταν παίζουν το στάτους χάνεται.