Χάνοντας τον σκύλο σου αδειάζει η ζωή σου


Yorkaddict

Well-Known Member
24 Ιανουαρίου 2011
5.445
12.860
Aθήνα
Χάνοντας τον σκύλο σου αδειάζει η ζωή σου, της Ελίνας Ανδρεάδου



Κάθε πρωί ξυπνούσε την Ντ. πηδώντας με φόρα στο κρεβάτι και γλείφοντας το πρόσωπό της. Μόλις εκείνη άνοιγε τα μάτια έβλεπε πως κουνούσε την ουρά του και μπορούσε να διαβάσει το βλέμμα του. «Βόλτα». Δεν την πείραζε που έπρεπε να βγει μέσα στη βροχή, δεν την πείραζε το κρύο αρκεί να ήταν χαρούμενος ο σκύλος της. Τον έβγαζε βόλτα με τις πιτζάμες και έτρεχε μαζί του περήφανη χωρίς να τη νοιάζει ο υπόλοιπος κόσμος. Ό,τι χρειαζόταν το είχε στα χέρια της, ένα λουρί και πολλές σακούλες.

Τις ώρες που έλειπε από το σπίτι πάντα τον σκεφτόταν. Στο λεωφορείο έβλεπε αστεία βιντεάκια που τον είχε τραβήξει και γελούσε μόνη της. Περίμενε πώς και πώς να γυρίσει, να χτυπήσει το κουδούνι και να τον ακούσει να γαβγίζει πίσω από την πόρτα. Σε κανέναν δε χαριζόταν. Γάβγιζε σε όλους και δεν άφηνε να τον χαϊδεύει κανείς εκτός από την οικογένειά του. Και κάθε φορά που της έλεγαν πως το σκυλί της είναι νευρικό αυτή απαντούσε πως απλά έχει προσωπικότητα.

Πόσο της άρεσε να κάθεται μαζί του στον καναπέ και να βλέπουν μαζί τηλεόραση. Του ζουλούσε τη μουσούδα κι αυτός παρίστανε τον θυμωμένο για λίγο. Μετά από λίγο το ξεχνούσε όμως και έτρεχε πάλι να τριφτεί στα πόδια της. Πόσο χαδιάρης ήταν! Εκείνη λάτρευε να ακούει τα πατουσάκια του να χτυπάνε στο πάτωμα. Αγαπούσε τον τρόπο που ξεφυσούσε όταν προσπαθούσε να βολευτεί λίγο πριν να κοιμηθεί. Τρελαινόταν όταν τον έβλεπε να κοιμάται ανάσκελα και τον έβγαζε συνέχεια φωτογραφίες.

Και τι αστείος που ήταν κάθε φορά που γυρνούσε από το γιατρό κουρεμένος. Νόμιζες πως ήταν άλλο σκυλί και όχι το δικό της μικρό αρκουδάκι. Έτρεχε πάντα να κρυφτεί κάτω από την πολυθρόνα κι εκείνη απαγόρευε σε όλους να γελάνε μπροστά του για να μην πληγωθεί. Γρήγορα όμως συνήθιζε στο νέο του λουκ και άρχιζε να κουνάει πάλι την ουρά του και να ζητιανεύει για λίγο φαγητό ενώ είχε ήδη φάει και μάλιστα περισσότερο απ’ ότι έπρεπε. Πόσο γελούσε όταν κουτουλούσε πάνω στα έπιπλα, όταν της έφερνε τα παιχνίδια του για να παίξουν ή όταν γρατζουνούσε τις πόρτες για να του ανοίξουν να μπει.

Όποτε έβρισκε ευκαιρία άρχιζε να μιλάει για τον σκύλο της και να εξιστορεί όλα όσα έχει κάνει. Έλεγε πόσο του αρέσει να κοιμάται σε όλα τα κρεβάτια εκτός από το δικό του και πως όταν αισθανόταν την ανάγκη να βγει έξω της έφερνε το λουρί του. Το ίδιο έκανε και με το μπολ του νερού. Δεν του άρεσε καθόλου να τον βρέχεις και είχε μια περίεργη φοβία με τη σφουγγαρίστρα. Εκείνη ήταν η μαμά του κι αυτός ήταν το μωράκι της. Αρρώσταιναν μαζί, γκρίνιαζαν μαζί, αγαπούσαν μαζί.

Μαζί του μεγάλωσε κι εκείνη. Την παρηγορούσε όταν έκλαιγε, την άκουγε όταν ήθελε να μιλήσει, την ένιωθε όταν το είχε ανάγκη και ήταν πάντα εκεί για να καλύπτει τις στιγμές που αισθανόταν μόνη. Έζησε δέκα χρόνια μαζί του. «Δέκα χρόνια γεμάτα ζωή». Δέκα χρόνια που πέταξαν όταν πέταξε στον παράδεισο κι ο μικρός της φίλος. Κι έμεινε η γωνίτσα του άδεια κι εκείνη ένιωσε σαν να σπάει η καρδιά της σε χίλια κομμάτια.

Δεν ήθελε πια να χτυπάει το κουδούνι χωρίς να είναι εκεί αυτός για να διώξει τον άγνωστο που τους χαλούσε την ησυχία. Δεν μπορούσε να τρώει χωρίς να τον έχει δίπλα της να χοροπηδάει για λίγο παραπάνω φαγητό. Δεν άντεχε να ξυπνάει χωρίς να βλέπει το μουτράκι του μόλις ανοίγει τα μάτια. Η ησυχία στο σπίτι δεν υποφερόταν πια κι ο κόσμος της φαινόταν υπερβολικά μεγάλος χωρίς τον καλύτερό της φίλο.

Τον αγαπούσε υπερβολικά. Κι όλοι της έλεγαν πως δεν ήταν σωστό ούτε για ‘κείνη ούτε για τον σκυλάκο της. «Σκυλί είναι μωρέ». Μα πώς μπορούσαν να το λένε αυτό; Κατάλαβε το λόγο όταν ήταν πια πολύ αργά. «Ανακοπή» της είπαν. Κι έτσι ξαφνικά, μέσα σε μια στιγμή ο κόσμος της άδειασε. Τον περίμενε να γυρίσει αλλά μάταια. Περίμενε εκείνο το φιλί που του έδωσε να μην είναι το τελευταίο. Περίμενε να τον ξαναδεί να κουνάει την ουρά του και να της πει για άλλη μια φορά με τον τρόπο του «Σ’ αγαπώ». Κι αν η δική της αγάπη ήταν αρκετή για να τον γιατρέψει, θα ζούσε για πάντα.

Του υποσχέθηκε όμως πως θα ξανασυναντηθούν. Κι εκείνη κρατάει τις υποσχέσεις της. Δε θα τον ξεχάσει ποτέ. Θα μιλήσει γι’ αυτόν στα παιδιά της και θα τους δείχνει τις φωτογραφίες του και θα φροντίσει να μάθουν όλοι πως ήταν ο καλύτερός της φίλος. Γιατί της άλλαξε τη ζωή, της έμαθε να αγαπάει δυνατά και να μην ντρέπεται να το λέει. Χάνοντάς τον λοιπόν μπορεί να έχασε ένα κομμάτι του εαυτού της αλλά βρήκε ένα άλλο, πιο δυνατό, αυτό που της χάρισε ο φίλος της στο τελευταίο τους φιλί.


Πηγή
 




Kanga

Well-Known Member
8 Ιανουαρίου 2016
150
221
Χάνοντας τον σκύλο σου αδειάζει η ζωή σου, της Ελίνας Ανδρεάδου
Μου θύμησες αυτην την ιστορία...



Κάθε πρωί ξυπνούσε την Ντ. πηδώντας με φόρα στο κρεβάτι και γλείφοντας το πρόσωπό της. Μόλις εκείνη άνοιγε τα μάτια έβλεπε πως κουνούσε την ουρά του και μπορούσε να διαβάσει το βλέμμα του. «Βόλτα». Δεν την πείραζε που έπρεπε να βγει μέσα στη βροχή, δεν την πείραζε το κρύο αρκεί να ήταν χαρούμενος ο σκύλος της. Τον έβγαζε βόλτα με τις πιτζάμες και έτρεχε μαζί του περήφανη χωρίς να τη νοιάζει ο υπόλοιπος κόσμος. Ό,τι χρειαζόταν το είχε στα χέρια της, ένα λουρί και πολλές σακούλες.

Τις ώρες που έλειπε από το σπίτι πάντα τον σκεφτόταν. Στο λεωφορείο έβλεπε αστεία βιντεάκια που τον είχε τραβήξει και γελούσε μόνη της. Περίμενε πώς και πώς να γυρίσει, να χτυπήσει το κουδούνι και να τον ακούσει να γαβγίζει πίσω από την πόρτα. Σε κανέναν δε χαριζόταν. Γάβγιζε σε όλους και δεν άφηνε να τον χαϊδεύει κανείς εκτός από την οικογένειά του. Και κάθε φορά που της έλεγαν πως το σκυλί της είναι νευρικό αυτή απαντούσε πως απλά έχει προσωπικότητα.

Πόσο της άρεσε να κάθεται μαζί του στον καναπέ και να βλέπουν μαζί τηλεόραση. Του ζουλούσε τη μουσούδα κι αυτός παρίστανε τον θυμωμένο για λίγο. Μετά από λίγο το ξεχνούσε όμως και έτρεχε πάλι να τριφτεί στα πόδια της. Πόσο χαδιάρης ήταν! Εκείνη λάτρευε να ακούει τα πατουσάκια του να χτυπάνε στο πάτωμα. Αγαπούσε τον τρόπο που ξεφυσούσε όταν προσπαθούσε να βολευτεί λίγο πριν να κοιμηθεί. Τρελαινόταν όταν τον έβλεπε να κοιμάται ανάσκελα και τον έβγαζε συνέχεια φωτογραφίες.

Και τι αστείος που ήταν κάθε φορά που γυρνούσε από το γιατρό κουρεμένος. Νόμιζες πως ήταν άλλο σκυλί και όχι το δικό της μικρό αρκουδάκι. Έτρεχε πάντα να κρυφτεί κάτω από την πολυθρόνα κι εκείνη απαγόρευε σε όλους να γελάνε μπροστά του για να μην πληγωθεί. Γρήγορα όμως συνήθιζε στο νέο του λουκ και άρχιζε να κουνάει πάλι την ουρά του και να ζητιανεύει για λίγο φαγητό ενώ είχε ήδη φάει και μάλιστα περισσότερο απ’ ότι έπρεπε. Πόσο γελούσε όταν κουτουλούσε πάνω στα έπιπλα, όταν της έφερνε τα παιχνίδια του για να παίξουν ή όταν γρατζουνούσε τις πόρτες για να του ανοίξουν να μπει.

Όποτε έβρισκε ευκαιρία άρχιζε να μιλάει για τον σκύλο της και να εξιστορεί όλα όσα έχει κάνει. Έλεγε πόσο του αρέσει να κοιμάται σε όλα τα κρεβάτια εκτός από το δικό του και πως όταν αισθανόταν την ανάγκη να βγει έξω της έφερνε το λουρί του. Το ίδιο έκανε και με το μπολ του νερού. Δεν του άρεσε καθόλου να τον βρέχεις και είχε μια περίεργη φοβία με τη σφουγγαρίστρα. Εκείνη ήταν η μαμά του κι αυτός ήταν το μωράκι της. Αρρώσταιναν μαζί, γκρίνιαζαν μαζί, αγαπούσαν μαζί.

Μαζί του μεγάλωσε κι εκείνη. Την παρηγορούσε όταν έκλαιγε, την άκουγε όταν ήθελε να μιλήσει, την ένιωθε όταν το είχε ανάγκη και ήταν πάντα εκεί για να καλύπτει τις στιγμές που αισθανόταν μόνη. Έζησε δέκα χρόνια μαζί του. «Δέκα χρόνια γεμάτα ζωή». Δέκα χρόνια που πέταξαν όταν πέταξε στον παράδεισο κι ο μικρός της φίλος. Κι έμεινε η γωνίτσα του άδεια κι εκείνη ένιωσε σαν να σπάει η καρδιά της σε χίλια κομμάτια.

Δεν ήθελε πια να χτυπάει το κουδούνι χωρίς να είναι εκεί αυτός για να διώξει τον άγνωστο που τους χαλούσε την ησυχία. Δεν μπορούσε να τρώει χωρίς να τον έχει δίπλα της να χοροπηδάει για λίγο παραπάνω φαγητό. Δεν άντεχε να ξυπνάει χωρίς να βλέπει το μουτράκι του μόλις ανοίγει τα μάτια. Η ησυχία στο σπίτι δεν υποφερόταν πια κι ο κόσμος της φαινόταν υπερβολικά μεγάλος χωρίς τον καλύτερό της φίλο.

Τον αγαπούσε υπερβολικά. Κι όλοι της έλεγαν πως δεν ήταν σωστό ούτε για ‘κείνη ούτε για τον σκυλάκο της. «Σκυλί είναι μωρέ». Μα πώς μπορούσαν να το λένε αυτό; Κατάλαβε το λόγο όταν ήταν πια πολύ αργά. «Ανακοπή» της είπαν. Κι έτσι ξαφνικά, μέσα σε μια στιγμή ο κόσμος της άδειασε. Τον περίμενε να γυρίσει αλλά μάταια. Περίμενε εκείνο το φιλί που του έδωσε να μην είναι το τελευταίο. Περίμενε να τον ξαναδεί να κουνάει την ουρά του και να της πει για άλλη μια φορά με τον τρόπο του «Σ’ αγαπώ». Κι αν η δική της αγάπη ήταν αρκετή για να τον γιατρέψει, θα ζούσε για πάντα.

Του υποσχέθηκε όμως πως θα ξανασυναντηθούν. Κι εκείνη κρατάει τις υποσχέσεις της. Δε θα τον ξεχάσει ποτέ. Θα μιλήσει γι’ αυτόν στα παιδιά της και θα τους δείχνει τις φωτογραφίες του και θα φροντίσει να μάθουν όλοι πως ήταν ο καλύτερός της φίλος. Γιατί της άλλαξε τη ζωή, της έμαθε να αγαπάει δυνατά και να μην ντρέπεται να το λέει. Χάνοντάς τον λοιπόν μπορεί να έχασε ένα κομμάτι του εαυτού της αλλά βρήκε ένα άλλο, πιο δυνατό, αυτό που της χάρισε ο φίλος της στο τελευταίο τους φιλί.


Πηγή
 


Μάρθα & Σίλβα

Well-Known Member
28 Μαϊου 2014
1.705
3.933
39
Τις ώρες που έλειπε από το σπίτι πάντα τον σκεφτόταν...
Τρελαινόταν όταν τον έβλεπε να κοιμάται ανάσκελα και τον έβγαζε συνέχεια φωτογραφίες...

Όποτε έβρισκε ευκαιρία άρχιζε να μιλάει για τον σκύλο της και να εξιστορεί όλα όσα έχει κάνει...

Μαζί του μεγάλωσε κι εκείνη. Την παρηγορούσε όταν έκλαιγε, την άκουγε όταν ήθελε να μιλήσει, την ένιωθε όταν το είχε ανάγκη και ήταν πάντα εκεί για να καλύπτει τις στιγμές που αισθανόταν μόνη. Έζησε δέκα χρόνια μαζί του. «Δέκα χρόνια γεμάτα ζωή». Δέκα χρόνια που πέταξαν όταν πέταξε στον παράδεισο κι ο μικρός της φίλος. Κι έμεινε η γωνίτσα του άδεια κι εκείνη ένιωσε σαν να σπάει η καρδιά της σε χίλια κομμάτια...

Τον αγαπούσε υπερβολικά. Κι όλοι της έλεγαν πως δεν ήταν σωστό ούτε για ‘κείνη ούτε για τον σκυλάκο της. «Σκυλί είναι μωρέ». Μα πώς μπορούσαν να το λένε αυτό; Κατάλαβε το λόγο όταν ήταν πια πολύ αργά. «Ανακοπή» της είπαν. Κι έτσι ξαφνικά, μέσα σε μια στιγμή ο κόσμος της άδειασε. Τον περίμενε να γυρίσει αλλά μάταια. Περίμενε εκείνο το φιλί που του έδωσε να μην είναι το τελευταίο. Περίμενε να τον ξαναδεί να κουνάει την ουρά του και να της πει για άλλη μια φορά με τον τρόπο του «Σ’ αγαπώ». Κι αν η δική της αγάπη ήταν αρκετή για να τον γιατρέψει, θα ζούσε για πάντα.

Του υποσχέθηκε όμως πως θα ξανασυναντηθούν. Κι εκείνη κρατάει τις υποσχέσεις της. Δε θα τον ξεχάσει ποτέ. Θα μιλήσει γι’ αυτόν στα παιδιά της και θα τους δείχνει τις φωτογραφίες του και θα φροντίσει να μάθουν όλοι πως ήταν ο καλύτερός της φίλος. Γιατί της άλλαξε τη ζωή, της έμαθε να αγαπάει δυνατά και να μην ντρέπεται να το λέει. Χάνοντάς τον λοιπόν μπορεί να έχασε ένα κομμάτι του εαυτού της αλλά βρήκε ένα άλλο, πιο δυνατό, αυτό που της χάρισε ο φίλος της στο τελευταίο τους φιλί.
Πηγή
(AX μωρέ Φοίβακο μου, ακόμα μου λείπεις τελικά)...

Άπειρες φορές παίρνω τη μικρή μου αγκαλιά και σκέφτομαι τι θα ξαναζήσω και πως θα βρω τη δύναμη να το περάσω αυτό ξανά... και μετά της δίνω ένα φιλί, παίρνω και μια τζούρα από τη μυρωδιά της και σκέφτομαι ότι αξίζει το κόπο...

Άπειρες φορές έχω ακούσει το "Εντάξει μωρέ σκύλος είναι". Παλιά θυμάμαι να θυμώνω πολύ... Τώρα απαντώ "Εντάξει μωρέ,απλά δεν καταλαβαίνεις"

( Είμαι στη δουλειά και κλαίω πάλι... θα λένε ότι φταίνε οι ορμόνες χάχα)
 


kosmaki

Well-Known Member
17 Σεπτεμβρίου 2015
367
793
37
Δε νομίζω πως περνάει ποτέ. Κάπου διάβασα πως αυτός που χάνει το σκυλο του θρηνεί και για το κομμάτι του εαυτού του που χάνεται μαζί..
Όταν έχασα τη γάτα μου μετά απο 13 υπέροχα χρόνια κάτι χάθηκε μαζί της. 1,5 χρόνο μετά βρήκε ο αδερφός μου ένα μικρό γατάκι (μηνών) και το φέρε στο σπίτι (το πατρικό μου) και όταν το είδα έκλαψα με λυγμούς για τη Μπριγκιτε μου και το πόσο μου λείπει. Ακόμα δε περνάει μέρα που να μη τη σκέφτομαι και κάθε βράδυ της στέλνω την αγάπη μου. Δε ξέρω αν πολλοί θα πειτε "μα γάτα ήταν" και δεν θα καταλάβετε... Για μένα δεν έχει διαφορά. Ακόμα και σήμερα (3 Χρόνια μετά) πιάνω τη Ντόντο μου (τη σκυλίτσα μου) και της μιλάω για την "αδερφή" της τη Μπριγκιτε που δε θα γνωρίσει ποτέ...
(κλαίω κι εγώ στη δουλειά)
 


Iraki maria

Well-Known Member
11 Σεπτεμβρίου 2015
368
791
37
Thessaloniki
Με θυμωνει αφανταστα το" για ενα σκυλο κανεις ετσι;" Για μενα αυτος ο σκυλος εινα οικογενεια μου,ειναι η ζωη μου,ειναι κομματι του εαυτου μου,κομματι της ψυχης μου! Και πραγματικα με εξοργιζει,γιατι το εχω ακουσει και απο φιλικο προσωπο που εχει σκυλακι! Τι να πω...ή εγω ειμαι υπερευαισθητη ή οι αλλοι αναισθητοι:(.
 


Μάρθα & Σίλβα

Well-Known Member
28 Μαϊου 2014
1.705
3.933
39
Οικογένεια είναι όσοι μένουν στο σπίτι όταν κλειδώσει η πόρτα του βράδυ....

και το σπίτι αδειάζει όταν ένας από αυτούς "φύγει"...

Ότι άλλο και να λέμε ή να λένε "οι άλλοι" περισσεύει...

Το ποιος είναι φτωχότερος, εμείς ή "οι άλλοι", δεν σηκώνει αμφισβήτηση... Εγώ Λυπάμαι τους ανθρώπους που δεν έχουν νιώσει αυτό το δέσιμο με ένα ζώο, πραγματικά δεν ξέρουν τι χάνουν...

Αυτό το "σε αγαπώ όπως είσαι" που σου δίνει ο σκύλος σου δεν το βρίσκεις σε κανέναν άνθρωπο...(ίσως σε μερικούς γονείς για τα παιδιά τους, όχι σε όλους όμως...).

Και είναι τρομερό συναίσθημα να ξέρεις πως ότι και να γίνει θα έχεις πάντα κάποιον εκεί για σένα που δεν θα σε κρίνει ποτέ... είτε του πάρεις το φθηνότερο κρεβάτι είτε το ακριβότερο... είτε ντύνεσαι καλά είτε όχι... είτε παχύνεις five αδυνατίσεις... είτε είσαι στις μαύρες σου ή στα κέφια σου...

Το πόσα πόδια έχει δεν με αφορά... ο σκύλος είναι μεγαλείο!!!
 


Brave

Well-Known Member
6 Φεβρουαρίου 2016
106
112
45
Οι συναισθηματικές ανάγκες που καλύπτει ένας σκύλος είναι τεράστιες(και σας το λέω εγώ που έχω δυο παιδιά).Αν θέλετε διαβάστε την ιστορία μου. Μητέρα δύο παιδιών εκ των οποίων το ένα (κοριτσάκι 11ετών) με ειδικές ανάγκες. Κατα την ώρα του τοκετού ένα ιατρικό λάθος είχε ως αποτέλεσμα να μην περπατάμε ,να μην μιλάμε και διάφορα άλλα θέματα. Ο γιος μου ένας υγιέστατος έφηβος ζητούσε απεγνωσμένα ένα σκυλάκι σχεδόν απο την ώρα που γεννήθηκε. Εγω ήμουνα κατηγορηματικά αρνητική διοτι οι ανάγκες της μικρής δεν μου άφηναν το περιθώριο να ξεκουραστώ ούτε μισή ώρα την ημέρα(η μικρή τα βράδια δεν κοιμόταν μόνο έκλαιγε). Ξαφνικά και μετά απο μια συζήτηση με έναν φίλο νευρολόγο αποφάσισα να φέρω στο σπίτι μας τον Brave. Ο χρόνος που τον έχουμε κοντά μας είναι μόλις 3μήνες κι όμως η ζωή όλων μας άλλαξε ριζικά. Ο γιός μου έμαθε να εκδηλώνει τα συναισθήματά του,η κόρη μου κοιμάται έστω και λίγες ώρες το βράδυ(την πέρνει ο ύπνος στον καναπε χαζεύοντας τον Brave να παίζει με τα παιχνίδια του) όσο για εμένα νομίζω οτι ξαναγεννήθηκα βρήκα ξανά το χαμόγελό μου.
 




Estranged

Well-Known Member
10 Ιουλίου 2012
5.529
6.957
Δε μπορούσες να κάνεις καλύτερο πράγμα για τα παιδιά σου @Brave , επιστημονικά αποδεδειγμένο όπως κατάλαβες κι απ'τη συζήτηση με το φίλο νευρολόγο. Μπράβο.

@Yorkaddict δε μπορώ να το διαβάσω... Αλλά σε εμπιστεύομαι για την ποιότητά του (και γι'αυτό δεν το διαβάζω κιόλας ;) )
 




yasemin

Well-Known Member
21 Οκτωβρίου 2009
2.789
5.380
Το 1998,ετσι χωρις λογο μιας και ειχα χασει σκυλια και πριν,αποφασισα να γραψω το ονομα του σκυλου που εφυγε εκεινη τη χρονια σε ενα χαρτι.

Και διαλεξα ενα μικρο χαρτακι,ετσι για να ξορκισω το κακο....ποσα ονοματα μπορει να χωρεσει ενα χαρτακι?

Και φτανω στο σημερα και μετραω 31 ονοματα...
Και το κουβαλαω παντα μαζι μου...
Και αδειαζει η ψυχη και το μυαλο...
Και νιωθω σαν να μην εχω τιποτα...

Αν η απωλεια ενος σκυλου ειναι οπως λενε η προαπωλεια του εαυτου σου,ποσες φορες εχω χαθει και θα χαθω ακομα!
 




myEnzo

Well-Known Member
26 Αυγούστου 2015
1.444
4.640
Άρτα
Ένα σκυλί στο σπίτι αργά ή γρήγορα αλλάζει τους πάντες κι όταν χάνεται αφήνει μεγάλο κενό. Ακόμα και μετά από 8 χρόνια που χάσαμε τον Οδυσσέα, η μάνα μου παίρνει κι ένα χάπι για την πίεση όταν τον θυμάται. Κι ακόμα νευριάζει που δεν έβγαλα και τον δικό μου σκύλο Οδυσσέα...
@Brave , δουλεύω με παιδιά με ειδικές ανάγκες 13 χρόνια και το μόνο που έχω να σου πω είναι ότι θα δεις πολλές αλλαγές στην κόρη σου που δε θα τις πιστεύεις! Από όσα παιδιά έχω δουλέψει, αυτά που μεγάλωναν με σκύλο στο σπίτι γίνονταν πιο χαλαρά και πιο συναισθηματικά και χαρούμενα... Μεγάλο πράγμα η αγάπη εντελώς άνευ όρων...
 


Lavernne

Well-Known Member
19 Ιουνίου 2011
1.976
4.034
Περιστέρι
www.facebook.com
Κλαίω με το κείμενο, κλαίω με τις απαντήσεις σας....
Πφφφφφ
Δε θέλω να έρθει αυτή η μέρα... Δε θέλω να ξέρω πως θα είναι να κοιμάμαι και να ξυπνάω χωρίς τη μουσούδα της....
Ουφφφ ψυχοπλακώθηκα...
 


Viviana

Well-Known Member
1 Νοεμβρίου 2011
2.901
545
Χολαργός
Οσες φορες κι αν προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι ολα ειναι μεσα στη ζωη και οτι ολοι καποτε θα "φυγουμε",δεν τα καταφερνω και παντα με παιρνουν τα κλαμματα!Μπορω να σας καταλαβω ολους που εχετε νιωσει την απωλεια του καλυτερου φιλου...Μακαρι να γινοταν ενα μαγικο,λεμε τωρα,και να μπορουσα να κρατησω το Ροκυ μου στη ζωη για οσο θα ειμαι κι εγω...Η υπογραφη του Johnk,με καλυπτει και οντως θα ηθελα να ειμαι κι εγω εκει!!
 


l.Kyveli

Well-Known Member
12 Φεβρουαρίου 2011
15.633
7.742
Έχω χάσει πολλούς σκύλους στη πορεία της ζωής. Δεν τους ξεχνάω ποτέ και όσο ζω θα τους θυμάμαι και θα τους αγαπώ. Δεν ζω με το φόβο ότι θα χάσω τους σκύλους μου. Το φυσιολογικό άλλωστε είναι να φύγουν πριν από εμένα. Θέλω όσο ζουν να είναι ευτυχισμένα και να μπορώ να τους παρέχω τη ποιότητα ζωής που τους αξίζει.
 


John35

New Member
12 Φεβρουαρίου 2016
1
2
43
Εχω χάσει 3. το πρώτο μου στα 10 μου χρόνια ενα Γ.Π. Το δεύτερο ενα Λευκο Ποιμενικο μετα απο 18 χρόνια πέθανε απο γηρατειά, και το τρίτο, ενα κοπριτακι 30 ημερών που βρήκα σε σκουπιδια πριν 2 βδομάδες στα 6 του χρόνια απο παράλυση και παρόλο την αγωγή σε μια βδομάδα πέθανε.
Καθε φορά ξέρω που θα καταλήξει και κάθε φορά απο την αρχή τα ίδια κλαματα.
Δυστυχώς η απώλεια είναι πάντα απώλεια...
 
  • Like
Reactions: Lavernne and Kanga


Yorkaddict

Well-Known Member
24 Ιανουαρίου 2011
5.445
12.860
Aθήνα
Ταξίδευε σε θάλασσες που δε μπορούν πια πίσω να σε γυρίσουν…

Γράφει για τις «Ιστορίες Αδέσποτων» η Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός, Εκπαιδεύτρια Σκύλων και ιδρύτρια – υπεύθυνη της ομάδας Ζωοφιλικές Ενημερώσεις Σχολείων (Ζω.Ε.Σ.)


Ήταν Τρίτη 22 Ιουλίου 2013 και δεν ξύπνησες καλά. Λίγο οι αρθριτικοί πόνοι των 18 σου χρόνων, λίγο τα παραπανίσια κιλά, λίγο η δυσκολία στην αναπνοή, λίγο η υπερβολική δίψα, λίγο η κακή διάθεση και μας οδήγησαν στον ακτινολόγο, ο οποίος γεμάτος απορία ρώτησε: «Μα πώς ζει αυτό το σκυλί;».

Μια γρήγορη ματιά στο βιβλιάριο ήταν αρκετή για να επιβεβαιώσει την ημερομηνία γέννησης σου. Ακούγοντας ότι βρέθηκες πεταμένος στα σκουπίδια όταν ήσουν μόλις 2 ημερών το 1996, και πετάχτηκες μετά να πεθάνεις σ’ ένα άθλιο σπίτι ενός συλλέκτη ζώων, ενώ ήσουν μόλις 5 ημερών, χτυπήθηκες στα 3 σου χρόνια από αυτοκίνητο με αποτέλεσμα σπασίματα σε όλα τα πλευρά και εγκεφαλική αιμορραγία, τα 6 χειρουργεία και τους 2 καρκίνους, αφού συγκινημένος μας αποκάλυψε πως είσαι ο γηραιότερος σκύλος που έχει γνωρίσει, μας παρέπεμψε στον αγαπημένο μας επί 18 χρόνια κτηνίατρο που σε κράτησε από 2 ημερών στα χέρια του, για να μας πει εκείνος τα άσχημα νέα. Διάγνωση: καρκίνος στον πνεύμονα. Σκούρα τα πράγματα και όλα έδειχναν πάντως πως αυτή τη φορά δε θα τη βγάζαμε δυστυχώς καθαρή.



Μπήκαμε περπατώντας στο κτηνιατρείο με το κεφάλι ψηλά, και αγκαλιασμένοι ακούσαμε πως κάπου εδώ μάλλον θα έπρεπε να χωρίσουν οι κοινοί μας δρόμοι. Αφού ξέραμε τόσο καλά ο ένας τον άλλον, αφού συνεννοούμασταν επί 18 χρόνια μόνο με τα μάτια, αποφασίσαμε πως δε θα επιλέξουμε, εφόσον δεν πονούσαμε, την ευθανασία και θα ζήσουμε στο έπακρο κάθε μας τελευταία στιγμή.

Φύγαμε, αφού έγλυψες τα χέρια του επί 18 χρόνια γιατρού σου, κουνώντας του την ουρά, αποχαιρετώντας τον και μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, γνωρίζοντας πολύ καλά και οι δύο μας πως θα ήταν η τελευταία ηλιόλουστη κοινή μας βόλτα! Πήγαμε για έναν τελευταίο καφέ στη θάλασσα, κλείσαμε τα μάτια και είδαμε όλες μας τις στιγμές 18 χρόνια μία – μία. Περπατήσαμε ελάχιστα μιας που δεν μπορούσες και μπήκαμε αγκαλιά στο σπίτι.



Και αφού φάγαμε για τελευταία φορά, με πολύ μεγάλη όρεξη, το αγαπημένο σου φαγητό, αρχίσαμε παρέα με τη Διώνη, ως σιωπηλό παρατηρητή, να κάνουμε βόλτες σε όλο το σπίτι. Δυστυχώς η άσχημη κατάσταση του πνεύμονα σου δε μας επέτρεπε να ξαπλώσουμε για πολύ. Αποχαιρετήσαμε όλους τους αγαπημένους μας χώρους και δε σταματήσαμε αγκαλιασμένοι να κοιταζόμαστε στα μάτια όλη τη νύχτα, να νοσταλγούμε και να θυμόμαστε, ευχαριστώντας ο ένας τον άλλον για όλα αυτά τα αξέχαστα γεμάτα υπέροχες αναμνήσεις χρόνια.

Λίγες ώρες και αφού βεβαιωθήκαμε ότι είχε περάσει το σημείο χωρίς επιστροφή, και δε μπορούσες να εκτελέσεις ούτε τις πιο βασικές λειτουργίες αυτοσυντήρησης, σε πήρα αγκαλιά και σε πήγα στο αγαπημένο σου δωμάτιο. Και τότε εκεί και μέσα στην απόλυτη γαλήνη και ασφάλεια που έβρισκες όλα αυτά τα χρόνια, ήρεμος και τρισευτυχισμένος, με κοίταξες στα μάτια, μου έγνεψες ευχαριστώ και αποκοιμήθηκες για πάντα. Δίπλα σου να σε κοιτάει στα μάτια και η Διώνη. Το ημερολόγιο έδειχνε 23 Ιουλίου του 2013.



Για να μιλήσω τώρα εγώ Ορφέα μου, για το χαρακτήρα σου και τι να πρωτοπώ; Που υπήρξες η πιο σταθερή σχέση της ζωής μου. Θα χρειαζόμουν αμέτρητα χαρτιά και τόνους μελάνι. Αμέτρητα δάκρυα χαράς για όλα όσα μοναδικά ζήσαμε και αμέτρητα δάκρυα για τις δύσκολες ώρες και μέρες που ακολούθησαν τον οριστικό αποχωρισμό μας.

Σε κράτησα 5 ημερών πρώτη φορά στα χέρια μου! Μια σταλίτσα ήσουν! Είχες πάθος με το φαγητό και τη θάλασσα και ουδέποτε δεν όρμηξες σε άνθρωπο, γάτα ή άλλο σκύλο. Ένας σκύλος που γινόσουν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος όπου βρισκόσουν, που είχες ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα μαζί μας. Ένας σκύλος που μου συμπαραστάθηκες όσο κανείς άλλος, όταν έχασα αγαπημένους μου ανθρώπους. Ένας σκύλος που έπεσες σε κατάθλιψη όταν χάσαμε τη μαμά μου. Ένας σκύλος που είχες κολυμπήσει σε ποτάμια, σε λίμνες παρέα με πάπιες, είχες παίξει σε κοτέτσια με κότες και χαιρόσουν απίστευτα σε κοπάδια με πρόβατα. Που λάτρευες όλα τα ζώα, όλους τους ανθρώπους, που διψούσες για ζωή. Ένας σκύλος που μεγάλωσες με πολύ αγώνα μέχρι να γίνεις ενός μηνών.

Ένας σκύλος που μου έμαθες να αγαπώ και να εκτιμώ τον εαυτό μου. Και το πιο σημαντικό ότι στα 16 σου χρόνια, όταν χωρίς δεύτερη σκέψη σου έφερα στο σπίτι τη Διώνη, με τα τόσα πολλά προβλήματα της από την κακοποίηση στο δρόμο, αποδέχθηκες αμέσως τον ιδιόμορφο χαρακτήρα της και δέχτηκες να μοιραστείς το φαγητό, το νερό, τα παιχνίδια, το κρεβάτι, και κυρίως τα χάδια και την αγάπη μας. Και τη βοήθησες στο να αποδεχθεί πως υπάρχει και η όμορφη πλευρά του κόσμου. Το θυμάσαι; Βήμα δεν έκανε χωρίς εσένα



Με ελάχιστα λόγια, ήσουν ο σκύλος που είχε καταφέρει ό,τι δεν καταφέρνουμε εμείς οι άνθρωποι συχνά με τον ανυπέρβλητο εγωισμό μας. Να συγχωρείς, να αγαπάς και να προσέχεις ό,τι εγώ με πάθος αγαπούσα. Πέθανες λοιπόν και δε ψόφησες, όπως είπαν τότε πολλοί. Πέθανες και μαζί σου πέθανε και ό,τι πιο αθώο είχα ζήσει. Ο,τιδήποτε έχει μέσα του ψυχή πεθαίνει.

Σε κήδευσα εκεί που θα σε ένιωθα κοντά και έπειτα έκλαψα. Φώναξα χωρίς ντροπή και χωρίς ενοχή. Ξυπνούσα μέρα τη μέρα λίγο πιο άδεια συναισθηματικά. Αρχιζα σιγά - σιγά όλο και λιγότερο να σε θυμάμαι στην καθημερινότητα μου, ξεχνώντας ίσως και κάποια χαρακτηριστικά της φάτσας σου, τον ήχο του γαβγίσματός σου και του περπατήματός σου στο ξύλινο μας πάτωμα και προσπαθούσα μέσα από τη συμβίωση μου με τη Διώνη, τον Άξελ και τον Πόθο αλλά και άλλα σκυλιά λίγο - λίγο να σε ξεπεράσω, καθώς αυτά προσπαθούσαν να πάρουν τη θέση σου στην καρδιά μου.



Και εγώ δεν ήθελα να τους στερήσω την ευκαιρία. Κάθε σκυλί άλλωστε είναι μοναδικό και έρχεται στη ζωή μας για να μας δώσει ένα μάθημα ζωής σημαντικό. Ένα μάθημα ανόθευτης αγάπης και ανιδιοτελούς προσφοράς. Για να μας κάνει όλους μας λίγο περισσότερο ευαίσθητους, λιγότερο εγωιστές, περισσότερο ευγνώμονες για τα απλά και τα μικρά και γενικότερα περισσότερο φιλάνθρωπους. Φιλόζωοι ούτως η άλλως εμείς που αποφασίζουμε να ταξιδεύουμε στη ζωή παρέα με ένα ζώο είμαστε.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι σίγουρα ένας επικήδειος σε μορφή γράμματος για την πιο άδολη τετράποδη ψυχή που γνώρισα ποτέ μου. Ούτε είναι μια μορφή εξομολόγησης με τυπωμένες λέξεις για το τεράστιο κενό που άφησε πίσω του. Είναι περισσότερο ένα κάλεσμα προς όλους εσάς για να σας πείσει να αποφασίσετε να ζήσετε από δω και πέρα παρέα και μ’ έναν σκύλο.

Η μοναδική άλλωστε στιγμή που λες ότι η ενεργή φιλοζωία κάνει για σένα είναι όταν χάνεις τον πιο πιστό σου φίλο. Και όταν έχεις τη δύναμη στην τελευταία του πνοή εκεί που ο χρόνος παγώνει και πρέπει να τον αφήσεις ήρεμα να περάσει στην αντίπερα όχθη να είσαι εκεί. Δίπλα του να του κρατάς το χέρι να μη φοβάται. Τότε άλλωστε σε χρειάζεται όσο ποτέ. Σε ποιον αξίζει να φεύγει πονεμένος και μόνος χωρίς τον αγαπημένο του άνθρωπο να τον αγκαλιάζει;

Φυσικά και η ζωή πάντα συνεχίζεται. Οι σκύλοι έχουν όλα τα καλά του κόσμου. Έχουν όμως ένα τεράστιο από τη φύση ελάττωμα. Ζούνε τόσο λίγο. Οι στιγμές όμως που σου χαρίζουν αξίζουν τόσα πολλά που αρκούν για να γίνεσαι μετά ζητιάνος στις αναμνήσεις, για να δέχεσαι αυτό το τεράστιο κενό που σου προσφέρεται, γιατί πολύ απλά είναι πολύ καλύτερο από το τίποτα που θα ένιωθες χωρίς να είχες πορευτεί μαζί του σ’ ένα από της ζωής τα πολλά ταξίδια.



Έχουμε δύο χέρια. Με το ένα ας βοηθάμε τους άλλους. Μ’ αυτά άλλωστε σώσαμε από το θάνατο την πρώτη φορά πολλοί από μας τα σκυλιά μας, μ’ αυτά τα χαϊδεύουμε, μ’ αυτά τα επιβραβεύουμε, τα παρηγορούμε, τα αγαπάμε, τα αποχαιρετάμε και με αυτά εκδηλώνουμε τη θλίψη μας. Με αυτά αγγίζουμε τον πόνο. Και τον απαλύνουμε. Και με αυτά ανασταίνουμε ψυχές.

Μ’ αυτά ας τους κλείσουμε και για τελευταία φορά τα μάτια και ας τους οδηγήσουμε εκεί που θα κοιμούνται πλέον από όλα ήρεμοι και χαρούμενοι. Τα χέρια μας δεν είναι άλλωστε και που πρώτα μυρίζει ένα σκυλί, όταν μας πλησιάζει για να μας γνωρίσει, να μας εμπιστευθεί και να μας χαρίσει την αιώνια αφοσίωσή του;

Αυτή είναι ευτυχώς ή δυστυχώς η ζωή. Ένας κύκλος με άλλους ομόκεντρους κύκλους που ανοίγουν και κλείνουν. Άλλωστε, όπως πολύ σοφά έλεγε και ο φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενάουερ «Πεθαίνουμε λίγο - λίγο με κάθε μας κοντινό θάνατο» και πολύ συχνά όλοι εμείς που πορευόμαστε παρέα με ζώα καταλαβαίνουμε πολύ αληθινά τι εννοεί.

Αγαπήστε κάθε λεπτό ολοένα και περισσότερο το σκύλο σας. Και παλέψτε με θηρία και δαίμονες για την ευζωία του. Μας ανοίγει την πόρτα του παραδείσου. Και ίσα που προλαβαίνουμε…

Πηγή
 


5 Ιανουαρίου 2018
5
17
38
Καλησπέρα σας...
Δυστυχώς ανακάλυψα το φόρουμ αφότου διαγνώστηκε το δικό μου κορίτσι σε τελικό στάδιο καρκίνου στο ήπαρ. Κι ήταν όλη μου η ζωή. Όλες τις ώρες μαζί, σε δουλειά και σπίτι, χαρές και λύπες, διακοπές και αργίες. Η Ιλάιρα ήταν ο δικός μου παράδεισος. Και ήταν τόσο μακρινό για μένα το ενδεχόμενο να φύγει... Μέχρι που η πραγματικότητα με χαστούκισε. Με γονάτισε. Και σε τρεις εβδομάδες την έχασα μετά από δέκα χρόνια μαζί της. Το βράδυ της Τετάρτης 03/01/18 με άφησε για πάντα. Και ζητώ βοήθεια παιδιά. Βοήθεια να το αντέξω και να το ξεπεράσω. Βοήθεια να σταματήσω να κλαίω. Είναι τόσο δύσκολο αυτό που βιώνω (τραγικά δύσκολο και απίστευτο) κι είχα μάθει να τα ξεπερνάω πάντα όλα μόνη μου. Δε με φόβιζε τίποτα στη ζωή. Δε με λύγιζε τίποτα.Μέχρι πρότινος. Που βίωσα την απώλειά της. Κι είναι άδειο το σπίτι. Κι είμαι άδεια κι εγώ.
Πραγματικά ζητάω βοήθεια απ'όσους έχουν τη δύναμη να το συζητήσουν και να τη δώσουν.

Φιλικά,
Μαρία Σ.
 


Στατιστικά Forum

Θέματα
33.103
Μηνύματα
895.601
Μέλη
19.914
Νεότερο μέλος
nicksugar3