Καλησπέρα. Ελπίζω να είσαστε όλοι καλά.
Παρά τα μέτρα προστασίας, που τηρούσαμε ευλαβικά (καθώς είχα υιοθετήσει ήδη τον πρώτο σκύλο που είχε ολοκληρώσει θεραπεία με milteforan, οπότε είχα ενημερωθεί εξ αρχής για τα πάντα), από το 2016 δυστυχώς ο Νικήτας παλεύει με την λεισμανίωση.
Έχει πάρει τρεις φορές milteforan.
Την πρώτη φορά τα συμπτώματα ήταν δερματικά μαζί με αιμορραγία από τις άκρες των αυτιών. Τίτλος 1/1600, βιοχημικές άριστες, αναιμία. Milteforan μαζί με zylapur και το σκυλί είχε ανακάμψει ήδη από την πρώτη εβδομάδα της αγωγής.
Συνεχίσαμε το zylapur μετά το τέλος της αγωγής, το οποίο θα το παίρνει εφ' όρου ζωής.
Την δεύτερη φορά, μετά από δύο χρόνια, μεταξύ των εξετάσεων, εμφανίζει πιτυρίδα. Τίτλος 1/1600, βιοχημικές άριστες, milteforan και το σκυλί ανακάμπτει ξανά άμεσα.
Τρίτη φορά, τέλη καλοκαιριού του 2019, παρατηρώ μία γενική ατονία. Το σκυλί είναι αεικίνητο από τότε που το βρήκα και κάθε αλλαγή στην διάθεσή του είναι πολύ εμφανής. Γιατρός, τίτλος 1/3200, βιοχημικές άριστες. Ξανά τα ίδια, milteforan, το σκυλί συνέρχεται αμέσως.
Ο γιατρός με ρωτάει συνέχεια "σίγουρα παίρνει το zylapur;" και εγώ δεν ξέρω πλέον τι να πω, διότι το δίνω ανελλιπώς όπως πρέπει από την πρώτη φορά. Μου μιλάει για νέο τσίμπημα από σκνίπα αυτήν την φορά και όχι για υποτροπή.
Εν πάση περιπτώσει, το σκυλί ανταποκρίνεται στην θεραπεία.
Τέλη Νοεμβρίου κάνουμε εξετάσεις, αιματολογικές και βιοχημικές. Πιο τέλειες εξετάσεις δεν είχε ποτέ το σκυλί. Όλα άριστα. Ο γιατρός μου λέει τίτλο να κάνουμε λίγο αργότερα.
Το σκυλί είναι γενικώς μία χαρά.
Αρχές του χρόνου αρχίζουν και οι δύο να μην θέλουν την ξηρά τροφή. Έτρωγαν μία πολύ καλής ποιότητας τροφή και ως προς αυτό ήμουν πολύ ευχαριστημένη. Άρχισαν να μην την θέλουν και να θέλουν να τρώνε από την τροφή των γατιών. Αφού δοκίμασα άλλες δύο καλές τροφές με τα ίδια αποτελέσματα και από τους δύο, άρχισα να τους μαγειρεύω, τηρώντας τους κανόνες για τα συστατικά, που είχα διαβάσει και εδώ στο φόρουμ και αλλού. Έτρωγαν σαν λύκοι.
Μετά τα μέσα του Μαρτίου, παρατήρησα στον μικρό μία επιλεκτική όρεξη. Άρνηση προς το κοτόπουλο πχ, κάτι πρωτάκουστο, διότι δεν προλάβαινα να το βάλω καν στο πιάτο του και το καταβρόχθιζε. Επίσης, ενώ κάθε φορά που άκουγε κάτι στην κουζίνα, είτε να μαγειρεύω είτε να σκίζω συσκευασίες, έβγαινε όπως πάντα τρέχοντας από όπου ήταν για να έρθει δίπλα μου να ζητιανέψει. Όταν όμως του έδινα κάτι, το μύριζε και έφευγε, ή το έπαιρνε στο στόμα και μετά το έφτυνε. Παράλληλα, παρατήρησα για μία εβδομάδα ότι έπινε δυσανάλογη ποσότητα νερού σε σχέση με τις συνθήκες, μαζί με μία εικόνα που δεν μου φαινόταν καλή ξαφνικά.
Την ξέρω την μοίρα μου, είπα, και τρέξαμε στον γιατρό.
Ο γιατρός είδε μία διάταση της κοιλιάς και μου είπε ότι έχει ασκίτη. Το είχα παρατηρήσει και εγώ. Επιπλέον, είχε πάρει 4.5 κιλά. Του πήρε αίμα και προσπάθησε να πάρει και υγρό από την κοιλιά, αλλά δεν τραβούσε και δεν μπόρεσε να πάρει πολύ. Έγιναν αιματολογικές και βιοχημικές την Δευτέρα που μας πέρασε.
Το απόγευμα με πήρε ο γιατρός και δεν μιλιόταν, και μου λέει "σου στέλνω με mail τις εξετάσεις και θα μιλήσουμε".
Ανοίγω τα αρχεία και μέχρι να συνειδητοποιήσω τι διαβάζω, με παίρνει παράλληλα τηλέφωνο.
Αιματολογικές χάλια, λευκά στα ύψη, ερυθρά "ανύπαρκτα" όπως είπε, αιματοκρίτης τραγικός. Βιοχημικές εκτός ορίων, και η χαριστική βολή: "άτυπες συστάδες κυττάρων τύπου round cell κλπ κλπ", "εικόνα μη σηπτικής περιτονίτιδας πιθανόν από νεοπλασματική μεταστατική εξαλλαγή", "ασκιτικό υγρό: ΟΚ".
"Έχει νεφρική ανεπάρκεια σταδίου 2", μου λέει.
Λέω κάτι δεν θα κατάλαβα με το "νεοπλασματικής", και την ίδια στιγμή μου λέει "το σκυλί έχει καρκίνο και μάλιστα μεταστατικό!".
Κλείνουμε ραντεβού για σήμερα σε διαγνωστικό, για υπέρηχο κοιλίας και ακτινογραφία θώρακος.
Το σκυλί, μετά την επίσκεψη στον γιατρό την Δευτέρα, κατέπεσε και εμφάνισε ατονία, κάτι σαν λήθαργο και η κοιλιά του μου φάνηκε τούμπανο. Ανορεξία, έπινε πολύ νερό, δεν ουρούσε τόσο, και καθόταν απλώς δίπλα μου κοιτάζοντάς με με απόγνωση.
Από εκείνην την στιγμή, επειδή παραδέχομαι ότι δεν είμαι καλά λόγω κάποιων άλλων προσωπικών θεμάτων, και επειδή έχασα προσφάτως τον πατέρα μου από μία πολύ επιθετική μορφή καρκίνου στομάχου μετά από δύο χρόνια χειρουργείων, χημειοθεραπείας, ακτινοβολίας, υποτροπών ξανά χημειοθεραπείας κλπ, ακούγοντας την λέξη "καρκίνος" και μην γνωρίζοντας πώς είναι στα σκυλιά, αρχίζω το ψάξιμο, και λόγω της ψυχικής μου κατάστασης, βγάζω το συμπέρασμα ότι έχει αιμαγγειοσάρκωμα, διότι όλα τα συμπτώματα ταίριαζαν (ξέρω, δεν είναι λογικές αυτές οι αντιδράσεις, απλώς δεν ήμουν καλά).
Όλη την Δευτέρα και την Τρίτη το σκυλί το έκλαιγα. Νόμιζα ότι ανά πάσα στιγμή θα πάθει ρήξη όγκου. Το έπαιρνα στο κρεβάτι το βράδυ, νόμιζα ότι έχει δύσπνοια, αυτό ήταν όντως κατατονικό, δεν έκλεινα μάτι, να νοιώθω πόνο στον θώρακα, να κλαίω διαρκώς, να το αγκαλιάζω και να του λέω "θα μου λείψεις", γενικώς δεν μπορώ να το περιγράψω, κατέρρευσα και ΑΡΡΩΣΤΗΣΑ, και λόγω του κορωνοϊού, είμαι εντελώς μόνη. Απλώς δεν άντεχα ξανά και ξανά όλα αυτά "καρκίνος", "μετάσταση", "διήθηση", "πρόγνωση", "χημειοθεραπεία", με έπιασε τρέλα.
Σήμερα ήταν η μέρα των απεικονιστικών εξετάσεων. Μπαίνουμε μέσα, αρχίζει η διαδικασία του υπερήχου και μου λέει ο γιατρός "δεν μπορώ να την κάνω, έχει ούρα, πήγαινέ τον μία βόλτα να κατουρήσει". Πάμε έξω, κατούρησε κάπως, αλλά όχι πολύ. Ξαναπάμε μέσα και γίνεται η εξέταση.
"Δεν υπάρχει πουθενά καρκίνος".
"Το σκυλί έχει λεισμανίωση με νεφρική ανεπάρκεια."
"Βγάλτε τον καρκίνο από το μυαλό σας, είναι τυπική περίπτωση καλαζααρικού σκυλιού."
"Δεν έχει ασκίτη, είναι γεμάτη η κύστη από ούρα, έχει κρυστάλλους από το zylapur".
Γίνεται και η ακτινογραφία θώρακος, καθαρή και αυτή.
Με τον υπέρηχο επιβεβαιώθηκε το πρόβλημα στα νεφρά, βρέθηκαν και λίθοι διαμέτρου 3-4 χιλιοστών στην ουροδόχο κύστη.
Αφού γλύτωσα την κατάρρευση για δεύτερη φορά, ανακτώ την ψυχραιμία μου και φεύγουμε με τα αποτελέσματα για τον γιατρό.
Του τα ανακοινώνω και μου λέει "αποκλείεται, το σκυλί έχει καρκίνο, θα μιλήσω με τον ακτινολόγο".
Για να μην σας κουράζω άλλο, ακολούθησαν κάποια τηλεφωνήματα, τα οποία εγώ δεν μπορούσα να παρακολουθήσω.
Ο γιατρός επέμενε ότι βρέθηκαν καρκινικά κύτταρα στο ασκιτικό υγρό. Εγώ έλεγα ότι ο ακτινολόγος είπε ότι το σκυλί δεν έχει ασκιτικό υγρό, αφού και ο γιατρός δεν μπόρεσε να πάρει, δεν τραβούσε η σύριγγα. Επίσης, στην κυτταρολογική που έχω στα χέρια μου λέει "Ασκιτικό υγρό: ΟΚ".
Άκρη δεν έβγαλα.
Μίλησαν οι δύο γιατροί μεταξύ τους και εν τέλει με πήρε ο δικός μου το βράδυ και μου είπε ότι δεν ξέρει τι έγινε στο εργαστήριο, ότι το σκυλί έχει επηρεαστεί από την λεισμανίωση, ότι ξεκινάμε Hill's R/D και ότι δεν μπορεί να πάρει milteforan λόγω των νεφρών.
Θα κάνει διατροφή ένα μήνα με την Hill's μαζί με το zylapur και θα δούμε τότε.
Εγώ αυτό που ήξερα πάντα ήταν ότι το Milteforan δεν επηρεάζει τα νεφρά. Και νοιώθω περίεργα να το αφήσω ένα μήνα εκτεθειμένο στην νόσο. Του είπα για το Leisguard και μου είπε "οκ δίνε και αυτό για ένα μήνα".
Για να μην σας κουράζω άλλο.
Σκέφτομαι να πάρω δεύτερη γνώμη, αλλά δεν ξέρω αν θα την αξιολογήσω σωστά.
Τελικά το Milteforan μπορεί να δοθεί σε περιπτώσεις νεφρικής ανεπάρκειας ή όχι;
Αν δηλαδή οι μισοί λένε όχι και οι άλλοι μισοί ναι, τι είναι πιο σωστό να κάνω;
Και τι ακριβώς περιμένουμε να αλλάξει σε ένα μήνα, μόνο με την ειδική διατροφή;
Και αν δεν αλλάξει κάτι, πάλι και τότε δεν θα κάνουμε τίποτα λόγω των νεφρών;
Και αν τελικά κάνουμε τότε, γιατί δεν το κάνουμε από τώρα;
Επίσης, το πιο σημαντικό.
Το σκυλί σήμερα, όταν γυρίσαμε, ήταν εμφανώς καλύτερα, διότι ούρησε περισσότερο (έτσι πιστεύω εγώ).
Έφαγε κροκέτα K/D, όχι με τρομερή όρεξη, αλλά την έφαγε.
Πήρε zylapur και leisguard.
Ήπιε όμως αρκετό νερό τώρα το βράδυ και δεν ούρησε αντίστοιχα.
Και βλέπω την κοιλιά πάλι κάπως πρησμένη.
Και έχω την εντύπωση ότι αυτό του προκαλεί δυσφορία.
Η διάθεσή του πάντως είναι σίγουρα καλύτερη. Το μάτι έχει ανοίξει, δεν είναι συνεχώς ξάπλα, είναι κάπως πιο ζωηρός, αλλά όχι όπως ήταν φυσικά.
Κάπου νοιώθω σήμερα ότι επικεντρώθηκαν οι συζητήσεις στο "έχει καρκίνο, δεν έχει καρκίνο, έχει ασκίτη, δεν έχει ασκίτη", και το θέμα της ούρησης παρέμεινε ξεκρέμαστο.
Όταν ουρεί, ουρεί κανονικά, δηλαδή έχει ροή και πίεση, απλώς λιγότερη ποσότητα. Δείχνει όμως σαν να μην θέλει να ουρήσει, δηλαδή δεν το προσπαθεί.
Αύριο το πρωί θα επιδιώξω να λυθεί το θέμα της ούρησης και της πρησμένης κοιλιάς.
Ήταν κάπως μεγάλο το κείμενο, ήθελα όμως να περιγράψω σε γενικές γραμμές όλο το ιστορικό (ίσως και κάπου να τα πω).
Αν έχετε κάποια συμβουλή να μου δώσετε, αν θεωρείτε από την εμπειρία σας ότι κάτι δεν κάνω σωστά, ότι υπάρχει κάτι επείγον που δεν μου το είπαν, κάντε το.
Ευχαριστώ πολύ.
Παρά τα μέτρα προστασίας, που τηρούσαμε ευλαβικά (καθώς είχα υιοθετήσει ήδη τον πρώτο σκύλο που είχε ολοκληρώσει θεραπεία με milteforan, οπότε είχα ενημερωθεί εξ αρχής για τα πάντα), από το 2016 δυστυχώς ο Νικήτας παλεύει με την λεισμανίωση.
Έχει πάρει τρεις φορές milteforan.
Την πρώτη φορά τα συμπτώματα ήταν δερματικά μαζί με αιμορραγία από τις άκρες των αυτιών. Τίτλος 1/1600, βιοχημικές άριστες, αναιμία. Milteforan μαζί με zylapur και το σκυλί είχε ανακάμψει ήδη από την πρώτη εβδομάδα της αγωγής.
Συνεχίσαμε το zylapur μετά το τέλος της αγωγής, το οποίο θα το παίρνει εφ' όρου ζωής.
Την δεύτερη φορά, μετά από δύο χρόνια, μεταξύ των εξετάσεων, εμφανίζει πιτυρίδα. Τίτλος 1/1600, βιοχημικές άριστες, milteforan και το σκυλί ανακάμπτει ξανά άμεσα.
Τρίτη φορά, τέλη καλοκαιριού του 2019, παρατηρώ μία γενική ατονία. Το σκυλί είναι αεικίνητο από τότε που το βρήκα και κάθε αλλαγή στην διάθεσή του είναι πολύ εμφανής. Γιατρός, τίτλος 1/3200, βιοχημικές άριστες. Ξανά τα ίδια, milteforan, το σκυλί συνέρχεται αμέσως.
Ο γιατρός με ρωτάει συνέχεια "σίγουρα παίρνει το zylapur;" και εγώ δεν ξέρω πλέον τι να πω, διότι το δίνω ανελλιπώς όπως πρέπει από την πρώτη φορά. Μου μιλάει για νέο τσίμπημα από σκνίπα αυτήν την φορά και όχι για υποτροπή.
Εν πάση περιπτώσει, το σκυλί ανταποκρίνεται στην θεραπεία.
Τέλη Νοεμβρίου κάνουμε εξετάσεις, αιματολογικές και βιοχημικές. Πιο τέλειες εξετάσεις δεν είχε ποτέ το σκυλί. Όλα άριστα. Ο γιατρός μου λέει τίτλο να κάνουμε λίγο αργότερα.
Το σκυλί είναι γενικώς μία χαρά.
Αρχές του χρόνου αρχίζουν και οι δύο να μην θέλουν την ξηρά τροφή. Έτρωγαν μία πολύ καλής ποιότητας τροφή και ως προς αυτό ήμουν πολύ ευχαριστημένη. Άρχισαν να μην την θέλουν και να θέλουν να τρώνε από την τροφή των γατιών. Αφού δοκίμασα άλλες δύο καλές τροφές με τα ίδια αποτελέσματα και από τους δύο, άρχισα να τους μαγειρεύω, τηρώντας τους κανόνες για τα συστατικά, που είχα διαβάσει και εδώ στο φόρουμ και αλλού. Έτρωγαν σαν λύκοι.
Μετά τα μέσα του Μαρτίου, παρατήρησα στον μικρό μία επιλεκτική όρεξη. Άρνηση προς το κοτόπουλο πχ, κάτι πρωτάκουστο, διότι δεν προλάβαινα να το βάλω καν στο πιάτο του και το καταβρόχθιζε. Επίσης, ενώ κάθε φορά που άκουγε κάτι στην κουζίνα, είτε να μαγειρεύω είτε να σκίζω συσκευασίες, έβγαινε όπως πάντα τρέχοντας από όπου ήταν για να έρθει δίπλα μου να ζητιανέψει. Όταν όμως του έδινα κάτι, το μύριζε και έφευγε, ή το έπαιρνε στο στόμα και μετά το έφτυνε. Παράλληλα, παρατήρησα για μία εβδομάδα ότι έπινε δυσανάλογη ποσότητα νερού σε σχέση με τις συνθήκες, μαζί με μία εικόνα που δεν μου φαινόταν καλή ξαφνικά.
Την ξέρω την μοίρα μου, είπα, και τρέξαμε στον γιατρό.
Ο γιατρός είδε μία διάταση της κοιλιάς και μου είπε ότι έχει ασκίτη. Το είχα παρατηρήσει και εγώ. Επιπλέον, είχε πάρει 4.5 κιλά. Του πήρε αίμα και προσπάθησε να πάρει και υγρό από την κοιλιά, αλλά δεν τραβούσε και δεν μπόρεσε να πάρει πολύ. Έγιναν αιματολογικές και βιοχημικές την Δευτέρα που μας πέρασε.
Το απόγευμα με πήρε ο γιατρός και δεν μιλιόταν, και μου λέει "σου στέλνω με mail τις εξετάσεις και θα μιλήσουμε".
Ανοίγω τα αρχεία και μέχρι να συνειδητοποιήσω τι διαβάζω, με παίρνει παράλληλα τηλέφωνο.
Αιματολογικές χάλια, λευκά στα ύψη, ερυθρά "ανύπαρκτα" όπως είπε, αιματοκρίτης τραγικός. Βιοχημικές εκτός ορίων, και η χαριστική βολή: "άτυπες συστάδες κυττάρων τύπου round cell κλπ κλπ", "εικόνα μη σηπτικής περιτονίτιδας πιθανόν από νεοπλασματική μεταστατική εξαλλαγή", "ασκιτικό υγρό: ΟΚ".
"Έχει νεφρική ανεπάρκεια σταδίου 2", μου λέει.
Λέω κάτι δεν θα κατάλαβα με το "νεοπλασματικής", και την ίδια στιγμή μου λέει "το σκυλί έχει καρκίνο και μάλιστα μεταστατικό!".
Κλείνουμε ραντεβού για σήμερα σε διαγνωστικό, για υπέρηχο κοιλίας και ακτινογραφία θώρακος.
Το σκυλί, μετά την επίσκεψη στον γιατρό την Δευτέρα, κατέπεσε και εμφάνισε ατονία, κάτι σαν λήθαργο και η κοιλιά του μου φάνηκε τούμπανο. Ανορεξία, έπινε πολύ νερό, δεν ουρούσε τόσο, και καθόταν απλώς δίπλα μου κοιτάζοντάς με με απόγνωση.
Από εκείνην την στιγμή, επειδή παραδέχομαι ότι δεν είμαι καλά λόγω κάποιων άλλων προσωπικών θεμάτων, και επειδή έχασα προσφάτως τον πατέρα μου από μία πολύ επιθετική μορφή καρκίνου στομάχου μετά από δύο χρόνια χειρουργείων, χημειοθεραπείας, ακτινοβολίας, υποτροπών ξανά χημειοθεραπείας κλπ, ακούγοντας την λέξη "καρκίνος" και μην γνωρίζοντας πώς είναι στα σκυλιά, αρχίζω το ψάξιμο, και λόγω της ψυχικής μου κατάστασης, βγάζω το συμπέρασμα ότι έχει αιμαγγειοσάρκωμα, διότι όλα τα συμπτώματα ταίριαζαν (ξέρω, δεν είναι λογικές αυτές οι αντιδράσεις, απλώς δεν ήμουν καλά).
Όλη την Δευτέρα και την Τρίτη το σκυλί το έκλαιγα. Νόμιζα ότι ανά πάσα στιγμή θα πάθει ρήξη όγκου. Το έπαιρνα στο κρεβάτι το βράδυ, νόμιζα ότι έχει δύσπνοια, αυτό ήταν όντως κατατονικό, δεν έκλεινα μάτι, να νοιώθω πόνο στον θώρακα, να κλαίω διαρκώς, να το αγκαλιάζω και να του λέω "θα μου λείψεις", γενικώς δεν μπορώ να το περιγράψω, κατέρρευσα και ΑΡΡΩΣΤΗΣΑ, και λόγω του κορωνοϊού, είμαι εντελώς μόνη. Απλώς δεν άντεχα ξανά και ξανά όλα αυτά "καρκίνος", "μετάσταση", "διήθηση", "πρόγνωση", "χημειοθεραπεία", με έπιασε τρέλα.
Σήμερα ήταν η μέρα των απεικονιστικών εξετάσεων. Μπαίνουμε μέσα, αρχίζει η διαδικασία του υπερήχου και μου λέει ο γιατρός "δεν μπορώ να την κάνω, έχει ούρα, πήγαινέ τον μία βόλτα να κατουρήσει". Πάμε έξω, κατούρησε κάπως, αλλά όχι πολύ. Ξαναπάμε μέσα και γίνεται η εξέταση.
"Δεν υπάρχει πουθενά καρκίνος".
"Το σκυλί έχει λεισμανίωση με νεφρική ανεπάρκεια."
"Βγάλτε τον καρκίνο από το μυαλό σας, είναι τυπική περίπτωση καλαζααρικού σκυλιού."
"Δεν έχει ασκίτη, είναι γεμάτη η κύστη από ούρα, έχει κρυστάλλους από το zylapur".
Γίνεται και η ακτινογραφία θώρακος, καθαρή και αυτή.
Με τον υπέρηχο επιβεβαιώθηκε το πρόβλημα στα νεφρά, βρέθηκαν και λίθοι διαμέτρου 3-4 χιλιοστών στην ουροδόχο κύστη.
Αφού γλύτωσα την κατάρρευση για δεύτερη φορά, ανακτώ την ψυχραιμία μου και φεύγουμε με τα αποτελέσματα για τον γιατρό.
Του τα ανακοινώνω και μου λέει "αποκλείεται, το σκυλί έχει καρκίνο, θα μιλήσω με τον ακτινολόγο".
Για να μην σας κουράζω άλλο, ακολούθησαν κάποια τηλεφωνήματα, τα οποία εγώ δεν μπορούσα να παρακολουθήσω.
Ο γιατρός επέμενε ότι βρέθηκαν καρκινικά κύτταρα στο ασκιτικό υγρό. Εγώ έλεγα ότι ο ακτινολόγος είπε ότι το σκυλί δεν έχει ασκιτικό υγρό, αφού και ο γιατρός δεν μπόρεσε να πάρει, δεν τραβούσε η σύριγγα. Επίσης, στην κυτταρολογική που έχω στα χέρια μου λέει "Ασκιτικό υγρό: ΟΚ".
Άκρη δεν έβγαλα.
Μίλησαν οι δύο γιατροί μεταξύ τους και εν τέλει με πήρε ο δικός μου το βράδυ και μου είπε ότι δεν ξέρει τι έγινε στο εργαστήριο, ότι το σκυλί έχει επηρεαστεί από την λεισμανίωση, ότι ξεκινάμε Hill's R/D και ότι δεν μπορεί να πάρει milteforan λόγω των νεφρών.
Θα κάνει διατροφή ένα μήνα με την Hill's μαζί με το zylapur και θα δούμε τότε.
Εγώ αυτό που ήξερα πάντα ήταν ότι το Milteforan δεν επηρεάζει τα νεφρά. Και νοιώθω περίεργα να το αφήσω ένα μήνα εκτεθειμένο στην νόσο. Του είπα για το Leisguard και μου είπε "οκ δίνε και αυτό για ένα μήνα".
Για να μην σας κουράζω άλλο.
Σκέφτομαι να πάρω δεύτερη γνώμη, αλλά δεν ξέρω αν θα την αξιολογήσω σωστά.
Τελικά το Milteforan μπορεί να δοθεί σε περιπτώσεις νεφρικής ανεπάρκειας ή όχι;
Αν δηλαδή οι μισοί λένε όχι και οι άλλοι μισοί ναι, τι είναι πιο σωστό να κάνω;
Και τι ακριβώς περιμένουμε να αλλάξει σε ένα μήνα, μόνο με την ειδική διατροφή;
Και αν δεν αλλάξει κάτι, πάλι και τότε δεν θα κάνουμε τίποτα λόγω των νεφρών;
Και αν τελικά κάνουμε τότε, γιατί δεν το κάνουμε από τώρα;
Επίσης, το πιο σημαντικό.
Το σκυλί σήμερα, όταν γυρίσαμε, ήταν εμφανώς καλύτερα, διότι ούρησε περισσότερο (έτσι πιστεύω εγώ).
Έφαγε κροκέτα K/D, όχι με τρομερή όρεξη, αλλά την έφαγε.
Πήρε zylapur και leisguard.
Ήπιε όμως αρκετό νερό τώρα το βράδυ και δεν ούρησε αντίστοιχα.
Και βλέπω την κοιλιά πάλι κάπως πρησμένη.
Και έχω την εντύπωση ότι αυτό του προκαλεί δυσφορία.
Η διάθεσή του πάντως είναι σίγουρα καλύτερη. Το μάτι έχει ανοίξει, δεν είναι συνεχώς ξάπλα, είναι κάπως πιο ζωηρός, αλλά όχι όπως ήταν φυσικά.
Κάπου νοιώθω σήμερα ότι επικεντρώθηκαν οι συζητήσεις στο "έχει καρκίνο, δεν έχει καρκίνο, έχει ασκίτη, δεν έχει ασκίτη", και το θέμα της ούρησης παρέμεινε ξεκρέμαστο.
Όταν ουρεί, ουρεί κανονικά, δηλαδή έχει ροή και πίεση, απλώς λιγότερη ποσότητα. Δείχνει όμως σαν να μην θέλει να ουρήσει, δηλαδή δεν το προσπαθεί.
Αύριο το πρωί θα επιδιώξω να λυθεί το θέμα της ούρησης και της πρησμένης κοιλιάς.
Ήταν κάπως μεγάλο το κείμενο, ήθελα όμως να περιγράψω σε γενικές γραμμές όλο το ιστορικό (ίσως και κάπου να τα πω).
Αν έχετε κάποια συμβουλή να μου δώσετε, αν θεωρείτε από την εμπειρία σας ότι κάτι δεν κάνω σωστά, ότι υπάρχει κάτι επείγον που δεν μου το είπαν, κάντε το.
Ευχαριστώ πολύ.
Last edited: