http://oekedessas.blogspot.gr/2014/05/blog-post_19.html
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ
Ήταν ένα συνηθισμένο φθινοπωρινό απόγευμα σε ένα μικρό νησί. Η γιατρός μόλις έχει φτάσει σπίτι της μετά από μια ημέρα στη δουλειά γεμάτη βήχες, εμπύρετα, ζαλάδες, κοψίματα και ραψίματα. Δυστυχώς παρά τις προσευχές στο Θεό και τις δεήσεις στον σατανά – μήπως και πιάσει μία από τις δύο μεθόδους, τα αυτιά της τρύπησε ο πιο ενοχλητικός ήχος, αυτός του τηλεφώνου.
«Εμπρός.»
«Έλα γιάτρισσα! Βρήκαμε στην άκρη του δρόμου ένα γεράκι χτυπημένο», είπε μια αντρική φωνή.
«Φέρτε το στο ιατρείο. Σε πέντε λεπτά είμαι εκεί.»
Καθώς γύριζε το κλειδί στη μηχανή του αυτοκινήτου, πήδηξε ο σκύλος στη θέση του συνοδηγού, λες και καταλάβαινε ότι το τηλεφώνημα που προηγήθηκε αφορούσε σε ζωάκι που νοσεί. Σε όλο το δρόμο σκεφτόταν το τι επρόκειτο να αντικρύσει. Φτάνοντας στο ιατρείο, είδε ένα αυτοκίνητο που ήδη περίμενε έξω από την πόρτα.
Ο οδηγός βγήκε και να άνοιξε το πορτ μπαγκάζ. Η γιατρός πάρκαρε, πλησίασε και είδε ένα καφάσι σκεπασμένο με ένα σεντόνι.
«Το φέρνεις σε παρακαλώ στο χειρουργικό;», είπε ενώ ξεκλείδωνε την πόρτα.
Έφερε το καφάσι, το ακούμπησε στην κλίνη, και είπε «Πρόσεχε γιάτρισσα μη σε μουντάρει!»
«Καλά, καλά. Άφησέ το εκεί σε παρακαλώ και θα σε ειδοποιήσω.»
Ακούστηκαν τα βήματά του να απομακρύνονται. Η γιατρός τράβηξε μαλακά μαλακά το σεντόνι που σκέπαζε το καφάσι. Αυτό που αντίκρυσε ήταν ένα θαύμα της φύσης, ένα υπέροχο δημιούργημα, στη θέα του οποίου, μόνο δέος μπορούσε να νιώσει κανείς. Ένα βλέμμα διαπεραστικό, που προσπαθούσε να κρύψει το φόβο που ένιωθε το άτυχο ζωντανό. Το χάιδεψε και ένιωσε τα μαλακά φτερά του. Το σήκωσε για να το βάλει στην κλίνη και δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο ελαφρύ είναι. Τα χέρια της γέμισαν αίμα.
«Τι έπαθες αγάπη μου; Ποιος σε πείραξε;», είπε χαμηλόφωνα.
Αυτό μισοάνοιξε το ράμφος του και σφίχτηκε τόσο πολύ, που τα νύχια του μπήχτηκαν στο στρώμα της κλίνης. Πονούσε. Πονούσε πολύ.
Η διάγνωση με την πρώτη ματιά ήταν πυροβολισμός από δίκαννο πυροβόλο όπλο. Εμφανή σκάγια στο αριστερό φτερό, το οποίο ήταν εντελώς διαλυμένο, αλλά και στο θώρακα, που οδήγησαν σε ακατάσχετη αιμορραγία.
«Ας τηλεφωνήσουμε πρώτα στο γιατρό μας, ε; Που μας αγαπάει και θα μας πει πώς να σε κάνουμε καλά!»
Πήρε γρήγορα τηλέφωνο τον κτηνίατρο στο διπλανό νησί. Άλλωστε μέχρι την επομένη το πρωί δεν είχε μέσο για να στείλει το γεράκι. Του εξήγησε την κατάσταση και ζήτησε οδηγίες.
«Περιποιήσου αρχικά τα τραύματα, μήπως και πετύχουμε επίσχεση της αιμορραγίας. Δώσε με το ζόρι ζαχαρόνερο και φαγητό. Και δώσε ένα τέταρτο Vibramycin. Αν ζει μέχρι αύριο στειλτο.»
Είναι γνωστό πως τα άγρια ζώα, όταν για οποιοδήποτε λόγο βρεθούν σε κατάσταση αιχμαλωσίας αρνούνται τη λήψη τροφής. Προτιμούν να πεθάνουν από την ασιτία παρά να παραμένουν αιχμάλωτα, γι αυτό και η σίτιση και η ενυδάτωση χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να επιτευχθεί.
«Λοιπόν, κουκλάκι, άκουσες τι είπε ο γιατρός. Πρέπει να φας για να γίνεις καλά. Θα πάρουμε τηλέφωνο τον χασάπη να μας φέρει φρέσκο κιμά και ψιλοκομμένο κοτοπουλάκι. Μέχρι να έρθει το φαγητό σου, θα περιποιηθούμε το φτερό σου.»
Έπιασε το αριστερό φτερό και το τέντωσε. Το γεράκι έκλεισε τα μάτια του από τον πόνο. Πλέον δε φοβόταν, είχε καταλάβει ότι αυτή η κοπέλα ήθελε να το βοηθήσει. Η ζημιά ήταν πολύ βαριά. Το φτερό ήταν διαλυμένο και το πουλί αιμορραγούσε από το θώρακα.
«Κυνηγοί…. Οι προστάτες της φύσης…..», μονολόγησε, ενώ προσπαθούσε να σταματήσει την αιμορραγία.
Εν τω μεταξύ ήρθε και ο χασάπης με το φαγητό.
«Ευχαριστώ πολύ», είπε χωρίς καν να σηκώσει το βλέμμα της.
Επί ώρες το τάιζε σιγά σιγά, μπουκιά μπουκιά με τη λαβίδα, έδινε το ζαχαρόνερο γουλιά γουλιά με τη σύριγγα, έδινε χάδια, αγάπη, στοργή. Δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται ποιος μπορεί να είναι ο πιθανός δράστης. Σκεφτόταν ότι κανείς δε θα μιλήσει. Όπως κανείς δε μιλάει για τις φόλες. Όπως κανείς δε μιλάει ποτέ και για τίποτα. Γιατί στις μικρές κοινωνίες ο ένας καλύπτει τις βρομιές του άλλου.
Πέρασε η νύχτα και άρχισε να ξημερώνει. Με το ζόρι ανάσαινε το γεράκι. Ήταν σχεδόν αναίσθητο. Στις οχτώ έφυγε με το καράβι και η ελπίδα και η έκβαση της υγείας του ζώου ήταν πια προφανής. Η κοπέλα, παρά την κούρασή της, από το λιμάνι ξαναγύρισε στο ιατρείο για να ασχοληθεί με τα δίποδα θηλαστικά.
Ήρθε το μεσημέρι, έφτασε το απόγευμα, και καθώς σουρούπωνε στο Αιγαίο, χτύπησε το τηλέφωνο.
«Έλα γιατρέ!», το σήκωσε γεμάτη αγωνία.
«Τέσσερα σκάγια, δύο στο φτερό, ένα στο θώρακα και ένα στην κοιλιά. Τη χάσαμε. Είχε χάσει ήδη πολύ αίμα.»
«Θηλυκιά ήταν;»
«Το πουλί που μου έστειλες ήταν μια αετογερακίνα, είδος υπό εξαφάνιση, και μάλιστα ήταν από τα ελάχιστα θηλυκά αναπαραγωγικής ηλικίας που έχουν απομείνει. Τραγική απώλεια. Ντρέπομαι.»
Έκλεισε το τηλέφωνο, αγκάλιασε το σκύλο της και έκλαψε. Έκλαψε πολύ. Έκλαψε από τη ντροπή της που ανήκει στο ανθρώπινο είδος.
Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ ΑΛΗΘΙΝΗ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ
Ήταν ένα συνηθισμένο φθινοπωρινό απόγευμα σε ένα μικρό νησί. Η γιατρός μόλις έχει φτάσει σπίτι της μετά από μια ημέρα στη δουλειά γεμάτη βήχες, εμπύρετα, ζαλάδες, κοψίματα και ραψίματα. Δυστυχώς παρά τις προσευχές στο Θεό και τις δεήσεις στον σατανά – μήπως και πιάσει μία από τις δύο μεθόδους, τα αυτιά της τρύπησε ο πιο ενοχλητικός ήχος, αυτός του τηλεφώνου.
«Εμπρός.»
«Έλα γιάτρισσα! Βρήκαμε στην άκρη του δρόμου ένα γεράκι χτυπημένο», είπε μια αντρική φωνή.
«Φέρτε το στο ιατρείο. Σε πέντε λεπτά είμαι εκεί.»
Καθώς γύριζε το κλειδί στη μηχανή του αυτοκινήτου, πήδηξε ο σκύλος στη θέση του συνοδηγού, λες και καταλάβαινε ότι το τηλεφώνημα που προηγήθηκε αφορούσε σε ζωάκι που νοσεί. Σε όλο το δρόμο σκεφτόταν το τι επρόκειτο να αντικρύσει. Φτάνοντας στο ιατρείο, είδε ένα αυτοκίνητο που ήδη περίμενε έξω από την πόρτα.
Ο οδηγός βγήκε και να άνοιξε το πορτ μπαγκάζ. Η γιατρός πάρκαρε, πλησίασε και είδε ένα καφάσι σκεπασμένο με ένα σεντόνι.
«Το φέρνεις σε παρακαλώ στο χειρουργικό;», είπε ενώ ξεκλείδωνε την πόρτα.
Έφερε το καφάσι, το ακούμπησε στην κλίνη, και είπε «Πρόσεχε γιάτρισσα μη σε μουντάρει!»
«Καλά, καλά. Άφησέ το εκεί σε παρακαλώ και θα σε ειδοποιήσω.»
Ακούστηκαν τα βήματά του να απομακρύνονται. Η γιατρός τράβηξε μαλακά μαλακά το σεντόνι που σκέπαζε το καφάσι. Αυτό που αντίκρυσε ήταν ένα θαύμα της φύσης, ένα υπέροχο δημιούργημα, στη θέα του οποίου, μόνο δέος μπορούσε να νιώσει κανείς. Ένα βλέμμα διαπεραστικό, που προσπαθούσε να κρύψει το φόβο που ένιωθε το άτυχο ζωντανό. Το χάιδεψε και ένιωσε τα μαλακά φτερά του. Το σήκωσε για να το βάλει στην κλίνη και δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο ελαφρύ είναι. Τα χέρια της γέμισαν αίμα.
«Τι έπαθες αγάπη μου; Ποιος σε πείραξε;», είπε χαμηλόφωνα.
Αυτό μισοάνοιξε το ράμφος του και σφίχτηκε τόσο πολύ, που τα νύχια του μπήχτηκαν στο στρώμα της κλίνης. Πονούσε. Πονούσε πολύ.
Η διάγνωση με την πρώτη ματιά ήταν πυροβολισμός από δίκαννο πυροβόλο όπλο. Εμφανή σκάγια στο αριστερό φτερό, το οποίο ήταν εντελώς διαλυμένο, αλλά και στο θώρακα, που οδήγησαν σε ακατάσχετη αιμορραγία.
«Ας τηλεφωνήσουμε πρώτα στο γιατρό μας, ε; Που μας αγαπάει και θα μας πει πώς να σε κάνουμε καλά!»
Πήρε γρήγορα τηλέφωνο τον κτηνίατρο στο διπλανό νησί. Άλλωστε μέχρι την επομένη το πρωί δεν είχε μέσο για να στείλει το γεράκι. Του εξήγησε την κατάσταση και ζήτησε οδηγίες.
«Περιποιήσου αρχικά τα τραύματα, μήπως και πετύχουμε επίσχεση της αιμορραγίας. Δώσε με το ζόρι ζαχαρόνερο και φαγητό. Και δώσε ένα τέταρτο Vibramycin. Αν ζει μέχρι αύριο στειλτο.»
Είναι γνωστό πως τα άγρια ζώα, όταν για οποιοδήποτε λόγο βρεθούν σε κατάσταση αιχμαλωσίας αρνούνται τη λήψη τροφής. Προτιμούν να πεθάνουν από την ασιτία παρά να παραμένουν αιχμάλωτα, γι αυτό και η σίτιση και η ενυδάτωση χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να επιτευχθεί.
«Λοιπόν, κουκλάκι, άκουσες τι είπε ο γιατρός. Πρέπει να φας για να γίνεις καλά. Θα πάρουμε τηλέφωνο τον χασάπη να μας φέρει φρέσκο κιμά και ψιλοκομμένο κοτοπουλάκι. Μέχρι να έρθει το φαγητό σου, θα περιποιηθούμε το φτερό σου.»
Έπιασε το αριστερό φτερό και το τέντωσε. Το γεράκι έκλεισε τα μάτια του από τον πόνο. Πλέον δε φοβόταν, είχε καταλάβει ότι αυτή η κοπέλα ήθελε να το βοηθήσει. Η ζημιά ήταν πολύ βαριά. Το φτερό ήταν διαλυμένο και το πουλί αιμορραγούσε από το θώρακα.
«Κυνηγοί…. Οι προστάτες της φύσης…..», μονολόγησε, ενώ προσπαθούσε να σταματήσει την αιμορραγία.
Εν τω μεταξύ ήρθε και ο χασάπης με το φαγητό.
«Ευχαριστώ πολύ», είπε χωρίς καν να σηκώσει το βλέμμα της.
Επί ώρες το τάιζε σιγά σιγά, μπουκιά μπουκιά με τη λαβίδα, έδινε το ζαχαρόνερο γουλιά γουλιά με τη σύριγγα, έδινε χάδια, αγάπη, στοργή. Δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται ποιος μπορεί να είναι ο πιθανός δράστης. Σκεφτόταν ότι κανείς δε θα μιλήσει. Όπως κανείς δε μιλάει για τις φόλες. Όπως κανείς δε μιλάει ποτέ και για τίποτα. Γιατί στις μικρές κοινωνίες ο ένας καλύπτει τις βρομιές του άλλου.
Πέρασε η νύχτα και άρχισε να ξημερώνει. Με το ζόρι ανάσαινε το γεράκι. Ήταν σχεδόν αναίσθητο. Στις οχτώ έφυγε με το καράβι και η ελπίδα και η έκβαση της υγείας του ζώου ήταν πια προφανής. Η κοπέλα, παρά την κούρασή της, από το λιμάνι ξαναγύρισε στο ιατρείο για να ασχοληθεί με τα δίποδα θηλαστικά.
Ήρθε το μεσημέρι, έφτασε το απόγευμα, και καθώς σουρούπωνε στο Αιγαίο, χτύπησε το τηλέφωνο.
«Έλα γιατρέ!», το σήκωσε γεμάτη αγωνία.
«Τέσσερα σκάγια, δύο στο φτερό, ένα στο θώρακα και ένα στην κοιλιά. Τη χάσαμε. Είχε χάσει ήδη πολύ αίμα.»
«Θηλυκιά ήταν;»
«Το πουλί που μου έστειλες ήταν μια αετογερακίνα, είδος υπό εξαφάνιση, και μάλιστα ήταν από τα ελάχιστα θηλυκά αναπαραγωγικής ηλικίας που έχουν απομείνει. Τραγική απώλεια. Ντρέπομαι.»
Έκλεισε το τηλέφωνο, αγκάλιασε το σκύλο της και έκλαψε. Έκλαψε πολύ. Έκλαψε από τη ντροπή της που ανήκει στο ανθρώπινο είδος.
Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ ΑΛΗΘΙΝΗ
