σχόλιο σε περιοδικό για κυνήγι

[ntoulis]

σε ένα περιοδικό για κυνήγι εδώ στα Ιωάννινα..
το ξεφυλλίζω και σε 2 σελίδες είχε μικρά παιδιά με την καραμπίνα να ποζάρουν χαμογελαστά (και κάτι σαν κατόρθωμα π.χ) πάνω-διπλά κτλ σε θηράματα (αγριογούρουνα, λαγούς κ.α)
δεν μου άρεσε καθόλου η εικόνα.. ίσως επειδή δεν είμαι εξοικειωμένος με την ''φιλοσοφία''..
σίγουρα δεν είναι φαινόμενο μόνο στη χώρα μας, αλλά έστω σαν ''εικόνα'' αν είχα παιδιά σε τόσο τρυφερή ηλικία ( 7-12 χρονών) δεν θα τους έδινα αυτή την αισθητική, που για εμένα έστω σε αυτή την ηλικία είναι κάπως... μακάβρια, και δεν βλέπω τον λόγο να είμαι χαρούμενος (ηλικιακά) ή περήφανος που ο πατέρας μου σκότωσε κάποιο θήραμα.. έχει και άλλα ''μαργαριτάρια'' του τύπου φώτο ο ''δάσκαλο'' και ο μαθητής με την καραμπίνα..

 

[stamatia]

Κάτι ήξερε η Μελίνα Μερκούρη που δεν πόζαρε ποτέ με παιδιά σε φωτο γιατί έκλεβαν τις εντυπώσεις
Θα συμφωνήσω μαζί σου ...γενικώς με απωθεί η χρήση όπλου από παιδιά και για άλλους λόγους.

 

[ghelly]

Θα το επεξεργαστώ σε δύο ταχύτητες το θέμα:
1) τα παιδιά του κυνηγού --> ως έχοντα πατέρα κυνηγό, είναι εξοικειωμένα από πολύ νωρίτερα, και περισσότερο από αρκετούς από εμας, με την εικόνα της καραμπίνας και των θηραμάτων. Οπότε "λογικό" να είναι χαμογελαστά. Είναι μέρος της καθημερινότητας της οικογένειας τους.

2) γενικά τα παιδιά --> είμαι της άποψης ότι τα παιδιά ώσπου να κλείσουν τα 11-12 χρόνια δεν θα έπρεπε να έχουν τέτοιες εικόνες ως ερεθίσματα του εγκεφάλου τους ή επαφή οποιασδήποτε μορφής και επιπέδου με όπλα. Δεν συνάδει με την "αθωότητα της παιδικής ηλικίας" και την αντίστοιχη αισθητική της κοινωνίας μας.

Οπότε ναι μεν δεν μου αρέσει σαν εικόνα αλλά δεν θα μου κάνει και ιδιαίτερη εντύπωση.

 

[sea-mol]

Όταν έμενα Αθήνα, στα Τουρκοβούνια, σε δεύτερο υπόγειο που έβγαζε σε αυλή, είχα μια ωραία εμπειρία.
Χουζούρευα μεσημεριάτικα και άκουγα ενοχλημένος κάτι 10χρονα να παίζουν στην διπλανή πυλωτή (δύο ορόφους παραπάνω από εμένα). Κάποια στιγμή ακούω ένα "παφ" στην αυλή, και τα μικρά να γελάνε και να φεύγουν τρέχοντας. Βγαίνω έξω και βλέπω μια μεγάλης ηλικίας κρασπεδοχελώνα με σπασμένο από την πτώση καβούκι να αργοπεθαίνει, οπότε (δεν ξέρω αν έκανα καλά) την αποτελείωσα.
Ήταν ένα σοκ για μένα, γιατί πίστευα ότι μόνο εμείς, τα παιδάκια της επαρχίας, παίζουμε με σφεντόνες και χτυπάμε πουλάκια, ή ακόμα ακόμα μερικά μπορεί να έχουν την τάση για μακάβριες πράξεις πάνω σε ζώα.
Δυστυχώς δεν είναι έτσι.
Το παιδί αν δεν μάθει τι είναι κακό, καλό, θάνατος και ζωή, έχει την βία μέσα του και μπορεί να πειραματιστεί με τον θάνατο ενός άλλου όντως για πλάκα.
Εκτός αν δεν ξέρετε και περιπτώσεις παιδιών που πήγανε να πνίξουν και τα αδερφάκια τους.
Οπότε δεν πιστεύω ότι συνιστά κάποιον "βιασμό" στην παιδική φύση ο χειρισμός όπλου ή το κυνήγι.
Είναι υποχρέωσή όμως η αποξένωσή του από αυτά τα πράγματα, στα πλαίσια των σημερινών κοινωνικών και οικολογικών συνθηκών.

 

[stamatia]

Δεν έκανες ένα τσακ το βουνό να μείνεις στη Φιλοθέη και εσύ.. (η Φιλοθέη δεν είναι στην άλλη μεριά του βουνού? )

 

[johnk]

...η Φιλοθέη δεν είναι στην άλλη μεριά του βουνού?

Το Ψυχικό, κυρίως...

 

[stamatia]

Είμαι επαρχιωτάκι @johnk ....πάλι καλά που ξέρω που πέφτει περίπου

 

[sea-mol]

Αυτό σας μάρανε?
Πολύγωνο ήταν, κάτω απ την πλατεία προς το γηροκομείο

 

[ghelly]

Εκτός αν δεν ξέρετε και περιπτώσεις παιδιών που πήγανε να πνίξουν και τα αδερφάκια τους.
Οπότε δεν πιστεύω ότι συνιστά κάποιον "βιασμό" στην παιδική φύση ο χειρισμός όπλου ή το κυνήγι.
Είναι υποχρέωσή όμως η αποξένωσή του από αυτά τα πράγματα, στα πλαίσια των σημερινών κοινωνικών και οικολογικών συνθηκών.

πρώτη και καλύτερη εγώ....

και ώρες ώρες αναρωτιέμαι ποιος με σταμάτησε.... (ναι εχω τσακωθεί με τον αδερφό μου σημερα)

 

[HolywoodBrn]

@sea-mol Mary Bell in the making τα πιτσιρίκια..και που να χες αυτή λέει στην αυλή σου

 

[betty coltrane]

Η Βαβέλ ειναι μια τανια που ταιριαζει στην κουβεντα. Πολυ βαρια τανια οπως ολες αυτου του τύπου, δεν ξερω αν θα την ξαναβλεπα αλλα απο αυτες που θυμασαι - καλη ωρα.
Εχει μια σκηνη που δυο μικρα αμερικανακια 5-6 χρονων εχουν παει σε ενα γλεντι γαμου στο Μεξικο. Καποια στιγμη ολα τα πιτσιρίκια (και αυτα μαζι) αρχιζουν να κυνηγάν μια κοτα. Το καταδιασκεδαζουν. Και οταν την πιάνουν την δινουν σε εναν μεγαλο ο οποιος επι τοπου της στριβει το λαιμο. Τα μεξικανακια τελείως ψυχραιμα-καθημερινο πραγμα, τα αμερικανακια πανικοβλητα!
Τα δυτικά παιδια της πολης, τη βια που ειναι εκ των πραγματων μερος της ζωης, τη γνωριζουν μεσα απο τα βιντεοπαιχνιδια. Οπου παιζεις ξυλο και δε ματωνει κανεις ή χανεις ζωη και ξαναρχιζεις.
Αποξενωμενα απο τη βια δεν ειναι, νομιζω. Εχει απλως αλλαξει το μεσο εκφρασης.