Καταρχην να σου πω μπραβο για ολο αυτο. Θα κανω ομως τον συνηγορο του διαβολου (και συγνωμην γιαυτο) αλλα ενα παιδι με σχεδον 100% αναπηρια ειναι full time job, απαιτει ανεξαντλητη ενεργεια και την συνεχη παρουσια σου. Αν δεν κανω λαθος πας για σπουδες και εισαι πολυ νεο κοριτσι, το εχεις σκεφτει καλα ? Να ζητησω και παλι συγνωμην γιατι ειναι αδιακρισια απο πλευρας μου να ρωταω κατι τετοιο αλλα...
ναι, το ξέρω.
Δεν πάω για σπουδές. Πάω να μείνω μόνιμα ουσιαστικά. Απλά θα σπουδάσω και κάτι που θέλω πολύ. (και είναι κάτι που με έχει βοηθήσει πολύ να πάρω αυτή την απόφαση να μεγαλώσω ένα παιδί με αναπηρία).
έχω μελετήσει πολύ πάνω σε αυτό το θέμα (έχω και αδερφό εργοθεραπευτή οπότε το έχω ζήσει από κοντά ) + ότι είχα πρόσφατα άτομο με αναπηρία στο σπίτι (απεβίωσε πριν 1 χρόνο).
Στην Αγγλία είναι πολύ πιο εύκολο να υιοθετήσεις παιδί. Δεν τους πειράζει αν είσαι ανύπαντρη ή αν δεν έχεις δικό σου σπίτι και μένεις με ενοίκιο. Αν είσαι πάνω από 21 μπορείς να υιοθετήσεις παιδί.
θέλω να υιοθετήσω ένα μεγάλο -σχετικά- παιδί με αναπηρία (στην Ελλάδα τα λέμε "ξεχασμένα" στα ιδρύματα) γιατί έχει λιγότερες ελπίδες να υιοθετηθεί από κάποιον άλλον. Θέλω να σπουδάσει όπως οποιοδήποτε άλλο παιδί στον κόσμο και να πραγματοποιήσει τα όνειρά του.
Αυτό που λες περί full time job: το γνωρίζω. Αυτό είναι που θέλω να του "διδάξω" πιο πολύ. Να μη χρειάζεται τη βοήθεια κανενός. Γι'αυτό ψάχνω και για σκύλο οδηγό που θα τον βοηθάει σε περίπτωση που πέσει από το καροτσάκι πχ. Ή που θα τον φυλάει σε περίπτωση που πάει κάποιος να τον ληστέψει ή να μπει στο σπίτι του(μας). Στην τελική, κι εγώ αν πέσω αύριο, θα μείνω παράλυτη...
Και αν όλα πάνε καλά και ανοίξω και ένα πετ σοπ όπως ήθελα πάντα, θα έχει και μόνιμη δουλειά.
sorry για το μεγάλο post!
Χρειάζεται όμως όπως μου είπαν να εξετάσουν το Ρούμπυ για να δουν αν μπορεί να συμβιώσει με άτομο με αναπηρία.
Γι'αυτό με έχει αγχώσει λίγο το θέμα.
