Bracke το σκυλί των αρχαίων
- Thread starter TruthHunter
- Ημερομηνία δημιουργίας
Μέρος 1
Η εξέλιξη των φυλών
O όρος «Bracke»
Η προέλευση του ονόματος «Bracke» είναι ασαφής. Οι κανόνες προέλευσης των γερμανικών φυλών μιλούν για το «Segusier» (σ.μ.: Ζεγκούζιερ) ή «Seusier» (σ.μ.: Ζόιζιερ) και προσδιορίζουν τα σκυλιά που αναζητώντας τα ίχνη κυνηγούν με θορυβώδη τρόπο (σ.μ.:εννούν το γάβγισμα). Από το 7ο αιωνα. Και μετά ο όρος «Segusier» εκτοπίζεται σταδιακά από τον όρο «Bracke» (σ.μ.: Μπράκε) τον οποίο συναντάμε για πρώτη φορά στα εκκλησιαστικά έγγραφα του ιερομόναχου Marculf. Κατά την άνθιση του Μεσαίωνα χαρακτηρίζουμε «Μπράκε» τον σκύλο οδηγό καθώς και τα σκυλιά που χρησιμοποιούνται κατά εξειδικευμένα για την ανίχνευση. Στην νεότερη εποχή μιλάμε γενικά για «σκυλιά που κυνηγούν», «κυνηγόσκυλα» ή «σκύλους ανωμάλου εδάφους». Μόνο από τις αρχές του 19ου αιώνα επανέρχεται ο όρος «Μπράκε» για να χαρακτηρίσει όλα τα σκυλιά που κυνηγάνε θορυβωδώς. .
Η ιστορία του Μπράκε
Η προέλευση των Μπράκε είναι σκοτεινή. Πρώτες απεικονίσεις Μπρακο-ειδών σκύλων βρίσκουμε στην αρχαία Αίγυπτο. Αυτό ωστόσο δεν επαρκεί για να συμπεράνουμε πως τα Μπράκε εξελίχθηκαν εκεί. Μπρακο-ειδή σκυλιά μπορεί να εξελίχθηκαν ανεξάρτητα μεταξύ τους σε διαφορετικές χρονικές στιγμές σε διάφορα μέρη.
Πιθανή προέλευση των Μπράκε
Σ.μ.:
Επίπεδο 1
Wolf: Λύκος
Επίπεδο 2
Domestikation: Εξημέρωση
Επίπεδο 3
Spitzhundtyp: Σπιτσοειδείς τύποι
Schaeferhundtyp: Ποιμενικοί τύπου
Jagdhundtyp: Κυνηγετικοί τύποι
Windhundtyp: Τύποι λαγωνικών οράσεως
Doggentyp: Μολοσσοειδείς τύποι
Επίπεδο 4
SpurlauterHund: Ιχνηλάτης
Windhund: Λαγωνικό οράσεως
Dogge: Μολοσσός
Επίπεδο 5
Aegyptische, Griechische, Roemische Bracken: Αιγυπτιακά, Ελληνικά, ΡωμαϊκάΜπράκε
Westeurop. Doggen: Μολοσσοί Δυτικής Ευρώπης
Επίπεδο 6
Kletenbracke: Κέλτικα Μπράκε
Επίπεδο 7
Segusierdergerm. Volksrechte: Ζεγκούζιερ των Γερμανικών φυλών
Επίπεδο 8
Leithunde: Σκύλοι οδηγοί
Parforcehunde: Αγελαία Κυνηγόσκυλα
Treibbracken: Μπράκε καταδίωξης
Επίπεδο 9
Schweisshunde: Ινχηλάτες
Dachsbracken: Μπράκε ξεπετάγματος
Η ομάδα φυλών των Μπράκε και των σκύλων δεικτών έχει μια μορφολογική διασπορά. Ορισμένες φυλές μοιάζουν με λαγωνικά οράσεως, ενώ άλλα πλησιάζουν περισσότερο τον Μολοσσοειδή τύπο. Κατά συνέπεια η κατάταξη αυτής της ομάδας φυλών δεν μπορεί να γίνει με βάση τον σωματότυπο, αλλά κυρίως μέσα από τα ψυχο φυσιολογικά χαρακτηριστικό. Έτσι ονομάζονται Μπράκε όλα τα σκυλιά καλούνται σκυλιά τα οποία κυνηγούν ακολουθώντας το ίχνος. Σύμφωνα με γεωγραφικό προσδιορισμό και μορφολογικά χαρακτηριστικά, τα Μπράκε χωρίζονται σε αυτά της δύσης, της ανατολής, του νότου και του κέντρου:
Τα Μπράκε της δύσης έχουν τις ρίζες τους στα Μπράκε των Κελτών (βλ. παρακάτω). Χαρακτηρίζονται από πολύ χαλαρό δέρμα, μακριά και χαμηλά τοποθετημένα αυτιά, στενά κεφάλια και ένα έντονα εξέχον ινιακό οστό. Σε αντίθεση με τα αέρινα λαγωνικοειδή Μπράκε του νότου έχουν βαρύτερα, ισχυρότερα οστά και εν μέρει αρκετά μεγαλόσωμα σκυλιά. Η φωνή τους είναι βαθειά και ευχάριστη. Κύριοι εκπρόσωπόι τους είναι το Σαίντ Ουμπέρ, οι γαλλικοί ιχνηλάτες, το Ιταλικό Σεγκούτσιο, οι Ελβετικοί ιχνηλάτες, το Μπήγκλ, το Χάριερ, το Φόξχαουντ και ο Ιχνηλάτης του Ανόβερου που προέρχεται από τον παλαιό-γερμανικό ιχνηλάτη.
Το Μπράκε του κέντρου, που ονομάζονται επίσης Μπράκε μέσου τύπου, βρίσκονται μορφολογικά και γεωγραφικά ανάμεσα στα δύο προαναφερθέντα, αλλά έχουν μια στενή γενετική σχέση με το Μπράκε της δύσης. Σε αυτόν τον τύπο ανήκει το Γερμανικό και το Αυστριακό Μπράκε, το σκανδιναβικό Στέβαρε και πολλοί ιχνηλάτες με επιδράσεις από τα Βαλκάνια, την Ελλάδα και την Τουρκία.
Το διασημότερο Μπράκε της ιστορίας ήταν εντούτοις το Ζεγκούσιερ των Γαλατών, που ονομάστηκε έτσι από την κελτική φυλή των Σεγκουσιανών, η οποία κατοίκησε στην περιοχή μεταξύ της Λουάρ και του Ροδανού. Σύμφωνα με τον Φλάβιο τον Αρριανό (95 – 180 π.χ.), οι Ρωμαίοι ελληνικής προέλευσης χρησιμοποιούσαν αυτό το Μπράκε για την ιδιαίτερα ευαίσθητη μύτη του, και το αργό αλλά σταθερό και λεπτομερή τρόπο ανίχνευσής του. Ο Αρριανός αναφέρει μια χαρακτηριστικά λυπηρή έκφραση παρόμοια με αυτήν ενός ζητιάνου σε αυτούς τους σκύλους η οποία σε ιδιαίτερα καθαρόαιμα δείγματα έδειχνε σαν να ήταν ο σκύλος δυστυχισμένος. Ο Αρριανός αναφέρεται εδώ προφανώς στα χαμηλά τοποθετημένα μακριά αυτιά, στο δέρμα με τις πολλές πτυχές στην περιοχή του κρανίου και στην γενικότερη έκφραση των κέλτικων Μπράκε.
Σήμερα το κέλτικο Μπράκε θεωρείται ο πρόγονος των δυτικών Μπράκε. Το ίδιο φέρεται να ισχύει και για τα Μπράκε του κέντρου.
Στα προηγούμενα χρόνια οι πολυάριθμες τοπικές επιδράσεις διαίρεσαν την φυλή σύμφωνα με το μέγεθός της σε Μπράκε τύπου του δάσους «Holzbrake» (μεγάλος, πεδινός τύπος) και τύπου των βράχων «Steinbracke» (μικρός – ορεινός τύπος). Ωστόσο δεν πρέπει να συγχέεται ο μικρός τύπος των βράχων με το Dachsbracke (Ντάχσμπρακε – σ.μ.: ο όρος «Dachs» σημαίνει «Ασβός»). Το Dachsbracke είναι κοντό και μακρόταλο, ενώ το Steinbracke ήταν ένα στιβαρό, αρμονικό Μπράκε σε μικρό μέγεθος. Το Νταχσμπρακε της Βεστφαλίας είναι η ακραία εκδοχή του Γερμανικού Μπράκε.
Η εξέλιξη των φυλών
O όρος «Bracke»
Η προέλευση του ονόματος «Bracke» είναι ασαφής. Οι κανόνες προέλευσης των γερμανικών φυλών μιλούν για το «Segusier» (σ.μ.: Ζεγκούζιερ) ή «Seusier» (σ.μ.: Ζόιζιερ) και προσδιορίζουν τα σκυλιά που αναζητώντας τα ίχνη κυνηγούν με θορυβώδη τρόπο (σ.μ.:εννούν το γάβγισμα). Από το 7ο αιωνα. Και μετά ο όρος «Segusier» εκτοπίζεται σταδιακά από τον όρο «Bracke» (σ.μ.: Μπράκε) τον οποίο συναντάμε για πρώτη φορά στα εκκλησιαστικά έγγραφα του ιερομόναχου Marculf. Κατά την άνθιση του Μεσαίωνα χαρακτηρίζουμε «Μπράκε» τον σκύλο οδηγό καθώς και τα σκυλιά που χρησιμοποιούνται κατά εξειδικευμένα για την ανίχνευση. Στην νεότερη εποχή μιλάμε γενικά για «σκυλιά που κυνηγούν», «κυνηγόσκυλα» ή «σκύλους ανωμάλου εδάφους». Μόνο από τις αρχές του 19ου αιώνα επανέρχεται ο όρος «Μπράκε» για να χαρακτηρίσει όλα τα σκυλιά που κυνηγάνε θορυβωδώς. .
Η ιστορία του Μπράκε
Η προέλευση των Μπράκε είναι σκοτεινή. Πρώτες απεικονίσεις Μπρακο-ειδών σκύλων βρίσκουμε στην αρχαία Αίγυπτο. Αυτό ωστόσο δεν επαρκεί για να συμπεράνουμε πως τα Μπράκε εξελίχθηκαν εκεί. Μπρακο-ειδή σκυλιά μπορεί να εξελίχθηκαν ανεξάρτητα μεταξύ τους σε διαφορετικές χρονικές στιγμές σε διάφορα μέρη.
Πιθανή προέλευση των Μπράκε
Σ.μ.:
Επίπεδο 1
Wolf: Λύκος
Επίπεδο 2
Domestikation: Εξημέρωση
Επίπεδο 3
Spitzhundtyp: Σπιτσοειδείς τύποι
Schaeferhundtyp: Ποιμενικοί τύπου
Jagdhundtyp: Κυνηγετικοί τύποι
Windhundtyp: Τύποι λαγωνικών οράσεως
Doggentyp: Μολοσσοειδείς τύποι
Επίπεδο 4
SpurlauterHund: Ιχνηλάτης
Windhund: Λαγωνικό οράσεως
Dogge: Μολοσσός
Επίπεδο 5
Aegyptische, Griechische, Roemische Bracken: Αιγυπτιακά, Ελληνικά, ΡωμαϊκάΜπράκε
Westeurop. Doggen: Μολοσσοί Δυτικής Ευρώπης
Επίπεδο 6
Kletenbracke: Κέλτικα Μπράκε
Επίπεδο 7
Segusierdergerm. Volksrechte: Ζεγκούζιερ των Γερμανικών φυλών
Επίπεδο 8
Leithunde: Σκύλοι οδηγοί
Parforcehunde: Αγελαία Κυνηγόσκυλα
Treibbracken: Μπράκε καταδίωξης
Επίπεδο 9
Schweisshunde: Ινχηλάτες
Dachsbracken: Μπράκε ξεπετάγματος
Η ομάδα φυλών των Μπράκε και των σκύλων δεικτών έχει μια μορφολογική διασπορά. Ορισμένες φυλές μοιάζουν με λαγωνικά οράσεως, ενώ άλλα πλησιάζουν περισσότερο τον Μολοσσοειδή τύπο. Κατά συνέπεια η κατάταξη αυτής της ομάδας φυλών δεν μπορεί να γίνει με βάση τον σωματότυπο, αλλά κυρίως μέσα από τα ψυχο φυσιολογικά χαρακτηριστικό. Έτσι ονομάζονται Μπράκε όλα τα σκυλιά καλούνται σκυλιά τα οποία κυνηγούν ακολουθώντας το ίχνος. Σύμφωνα με γεωγραφικό προσδιορισμό και μορφολογικά χαρακτηριστικά, τα Μπράκε χωρίζονται σε αυτά της δύσης, της ανατολής, του νότου και του κέντρου:
Τα Μπράκε της δύσης έχουν τις ρίζες τους στα Μπράκε των Κελτών (βλ. παρακάτω). Χαρακτηρίζονται από πολύ χαλαρό δέρμα, μακριά και χαμηλά τοποθετημένα αυτιά, στενά κεφάλια και ένα έντονα εξέχον ινιακό οστό. Σε αντίθεση με τα αέρινα λαγωνικοειδή Μπράκε του νότου έχουν βαρύτερα, ισχυρότερα οστά και εν μέρει αρκετά μεγαλόσωμα σκυλιά. Η φωνή τους είναι βαθειά και ευχάριστη. Κύριοι εκπρόσωπόι τους είναι το Σαίντ Ουμπέρ, οι γαλλικοί ιχνηλάτες, το Ιταλικό Σεγκούτσιο, οι Ελβετικοί ιχνηλάτες, το Μπήγκλ, το Χάριερ, το Φόξχαουντ και ο Ιχνηλάτης του Ανόβερου που προέρχεται από τον παλαιό-γερμανικό ιχνηλάτη.
Το Μπράκε του κέντρου, που ονομάζονται επίσης Μπράκε μέσου τύπου, βρίσκονται μορφολογικά και γεωγραφικά ανάμεσα στα δύο προαναφερθέντα, αλλά έχουν μια στενή γενετική σχέση με το Μπράκε της δύσης. Σε αυτόν τον τύπο ανήκει το Γερμανικό και το Αυστριακό Μπράκε, το σκανδιναβικό Στέβαρε και πολλοί ιχνηλάτες με επιδράσεις από τα Βαλκάνια, την Ελλάδα και την Τουρκία.
Το διασημότερο Μπράκε της ιστορίας ήταν εντούτοις το Ζεγκούσιερ των Γαλατών, που ονομάστηκε έτσι από την κελτική φυλή των Σεγκουσιανών, η οποία κατοίκησε στην περιοχή μεταξύ της Λουάρ και του Ροδανού. Σύμφωνα με τον Φλάβιο τον Αρριανό (95 – 180 π.χ.), οι Ρωμαίοι ελληνικής προέλευσης χρησιμοποιούσαν αυτό το Μπράκε για την ιδιαίτερα ευαίσθητη μύτη του, και το αργό αλλά σταθερό και λεπτομερή τρόπο ανίχνευσής του. Ο Αρριανός αναφέρει μια χαρακτηριστικά λυπηρή έκφραση παρόμοια με αυτήν ενός ζητιάνου σε αυτούς τους σκύλους η οποία σε ιδιαίτερα καθαρόαιμα δείγματα έδειχνε σαν να ήταν ο σκύλος δυστυχισμένος. Ο Αρριανός αναφέρεται εδώ προφανώς στα χαμηλά τοποθετημένα μακριά αυτιά, στο δέρμα με τις πολλές πτυχές στην περιοχή του κρανίου και στην γενικότερη έκφραση των κέλτικων Μπράκε.
Σήμερα το κέλτικο Μπράκε θεωρείται ο πρόγονος των δυτικών Μπράκε. Το ίδιο φέρεται να ισχύει και για τα Μπράκε του κέντρου.
Στα προηγούμενα χρόνια οι πολυάριθμες τοπικές επιδράσεις διαίρεσαν την φυλή σύμφωνα με το μέγεθός της σε Μπράκε τύπου του δάσους «Holzbrake» (μεγάλος, πεδινός τύπος) και τύπου των βράχων «Steinbracke» (μικρός – ορεινός τύπος). Ωστόσο δεν πρέπει να συγχέεται ο μικρός τύπος των βράχων με το Dachsbracke (Ντάχσμπρακε – σ.μ.: ο όρος «Dachs» σημαίνει «Ασβός»). Το Dachsbracke είναι κοντό και μακρόταλο, ενώ το Steinbracke ήταν ένα στιβαρό, αρμονικό Μπράκε σε μικρό μέγεθος. Το Νταχσμπρακε της Βεστφαλίας είναι η ακραία εκδοχή του Γερμανικού Μπράκε.
Μέρος 2
Δυστυχώς από το πρώτο ήμισι του 20ου αιώνα έχουν εκλείψει οι διάφορες μορφές του Μπράκε, όπως π.χ. το κόκκινο Ανοβεριανό Χάιντμπράκε (το οποίο αποτελεί μαζί με κάποιους άλλους τοπικούς ιχνηλάτες τον πρόγονο του Ανοβεριανού Ιχνηλάτη), το Μπράκε του Χόλσταϊν και το Μπράκε του Κρόνενμπεργκ.
Η σημαντικότερη τοπική φυλή της Δυτικής Γερμανίας ήταν βεβαίως το Μπράκε της δυτική Βεστφαλίας, το οποίο αποκαλείται από το 1900 και επίσημα Γερμανικό Μπράκε ή Γερμανικός Ιχνηλάτης. Η κύρια περιοχή εξάπλωσής του ήταν η περιοχή του Ζάουερλαντ και η παρακείμενη περιοχή του Ζίγκερλαντ. Με την αυξανόμενη χρήση των Μπράκε στο κυνήγι για τριχωτό θήραμα, οι δύο τύποι έγιναν ιδιαίτερα γνωστοί και δημοφιλείς με τρόπο τέτοιο που σήμερα μπορεί ακνείς να ακούσει το χαρακτηριστικό γαβγισμά τους σε όλα τα κυνηγετικά τοπία της Γερμανικής υπαίθρου.
Η εξέλιξη των Ντάχσμπρακε
Εκτός από τα ψηλοπόδαρα Μπράκε, συναντάμε ήδη από τον Μεσαίωνα και σκύλους του τύπου των σημερινών Ντάχσμπράκε. Μέσα από την επιλεκτική εκτροφή και την μετάλλαξη διαχωρίστηκαν νωρίς από την ομάδα των Μπράκε.
Ουσιαστικά αποτελούν τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των ψηλοπόδαρων Μπράκε και το Ντάχσχουντ (Τέκελ), δηλαδή το Μπράκε Νάνος. Τα Ντάχσμπρακε δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση διασταυρώσεις Μπράκε με Ντάχσχουντ (Τέκελ), αν και πιθανόν να δημιουργήθηκαν έτσι τα λευκά Ντάχμπράκε.
Πρώτες αναφορές σε κοντοπόδαρα Μπράκε βρίσκουμε στους νόμους των γερμανικών φυλών. Αργότερα αποκαλούνται αυτά τα σκυλιά Biberhund (σ.μ.: Καστορόσκυλα) Otterhund (σ.μ.: Ενυδρυδόσκυλα), Dachsschliefer (Ασβοχάφτες), Dachswürger (Ασβοπνίχτες), Dachskriecher (Ασβοανιχνευτές), Μπασέ ή Λαγόσκυλα.
.
Από τον 16ο αιώνα. διαχωρίζονται τα Μπράκε σε δύο βασικούς τύπους: τον μικρότερο τύπο, συνήθως κοντότριχο και κυρτοπόδαρο που χρησιμοποιείται κυρίως για το κυνήγι τρωκτικών και αλεπούς και αντιστοιχεί ουσιαστικά στον σημερινό τύπο του Ντάχσχουντ. Και τον μεγαλύτερο τύπο που είναι συνήθως σκληρότριχος και έχει τα ευθεία μακριά πόδια και ο οποίος δεν αποδίδει τόσο καλά στα τρωκτικά αλλά χρησιμοποιείται κυρίως για την ανίχνευση και το ξεπέταγμα σε μικρότερα θηράματα όπως του λαγού και του κουνελιού. Οι σκύλοι αυτού του είδους είναι ουσιαστικά οι πρόγονοι των ακύλων τους οποίους αποκαλούμς σήμερα Νταχσμπράκε.
Καταγωγή του Ντάχσμπρακε
Σ.μ.:
Επίπεδο 1
Bracken: Μπράκε
Schweisshunde: Ιχνηλάτες
Επίπεδο 2
Dachsbracken: Ντάχσμπρακε
Επίπεδο3
Dachshunde: Νταχσχουντ
Bracken: Μπράκε
Επίπεδο4
Dachsbracken: Ντάχσμπρακε
Δυστυχώς από το πρώτο ήμισι του 20ου αιώνα έχουν εκλείψει οι διάφορες μορφές του Μπράκε, όπως π.χ. το κόκκινο Ανοβεριανό Χάιντμπράκε (το οποίο αποτελεί μαζί με κάποιους άλλους τοπικούς ιχνηλάτες τον πρόγονο του Ανοβεριανού Ιχνηλάτη), το Μπράκε του Χόλσταϊν και το Μπράκε του Κρόνενμπεργκ.
Η σημαντικότερη τοπική φυλή της Δυτικής Γερμανίας ήταν βεβαίως το Μπράκε της δυτική Βεστφαλίας, το οποίο αποκαλείται από το 1900 και επίσημα Γερμανικό Μπράκε ή Γερμανικός Ιχνηλάτης. Η κύρια περιοχή εξάπλωσής του ήταν η περιοχή του Ζάουερλαντ και η παρακείμενη περιοχή του Ζίγκερλαντ. Με την αυξανόμενη χρήση των Μπράκε στο κυνήγι για τριχωτό θήραμα, οι δύο τύποι έγιναν ιδιαίτερα γνωστοί και δημοφιλείς με τρόπο τέτοιο που σήμερα μπορεί ακνείς να ακούσει το χαρακτηριστικό γαβγισμά τους σε όλα τα κυνηγετικά τοπία της Γερμανικής υπαίθρου.
Η εξέλιξη των Ντάχσμπρακε
Εκτός από τα ψηλοπόδαρα Μπράκε, συναντάμε ήδη από τον Μεσαίωνα και σκύλους του τύπου των σημερινών Ντάχσμπράκε. Μέσα από την επιλεκτική εκτροφή και την μετάλλαξη διαχωρίστηκαν νωρίς από την ομάδα των Μπράκε.
Ουσιαστικά αποτελούν τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των ψηλοπόδαρων Μπράκε και το Ντάχσχουντ (Τέκελ), δηλαδή το Μπράκε Νάνος. Τα Ντάχσμπρακε δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση διασταυρώσεις Μπράκε με Ντάχσχουντ (Τέκελ), αν και πιθανόν να δημιουργήθηκαν έτσι τα λευκά Ντάχμπράκε.
Πρώτες αναφορές σε κοντοπόδαρα Μπράκε βρίσκουμε στους νόμους των γερμανικών φυλών. Αργότερα αποκαλούνται αυτά τα σκυλιά Biberhund (σ.μ.: Καστορόσκυλα) Otterhund (σ.μ.: Ενυδρυδόσκυλα), Dachsschliefer (Ασβοχάφτες), Dachswürger (Ασβοπνίχτες), Dachskriecher (Ασβοανιχνευτές), Μπασέ ή Λαγόσκυλα.
.
Από τον 16ο αιώνα. διαχωρίζονται τα Μπράκε σε δύο βασικούς τύπους: τον μικρότερο τύπο, συνήθως κοντότριχο και κυρτοπόδαρο που χρησιμοποιείται κυρίως για το κυνήγι τρωκτικών και αλεπούς και αντιστοιχεί ουσιαστικά στον σημερινό τύπο του Ντάχσχουντ. Και τον μεγαλύτερο τύπο που είναι συνήθως σκληρότριχος και έχει τα ευθεία μακριά πόδια και ο οποίος δεν αποδίδει τόσο καλά στα τρωκτικά αλλά χρησιμοποιείται κυρίως για την ανίχνευση και το ξεπέταγμα σε μικρότερα θηράματα όπως του λαγού και του κουνελιού. Οι σκύλοι αυτού του είδους είναι ουσιαστικά οι πρόγονοι των ακύλων τους οποίους αποκαλούμς σήμερα Νταχσμπράκε.
Καταγωγή του Ντάχσμπρακε
Σ.μ.:
Επίπεδο 1
Bracken: Μπράκε
Schweisshunde: Ιχνηλάτες
Επίπεδο 2
Dachsbracken: Ντάχσμπρακε
Επίπεδο3
Dachshunde: Νταχσχουντ
Bracken: Μπράκε
Επίπεδο4
Dachsbracken: Ντάχσμπρακε
Last edited:
Κύριε Προμηθέα είστε πιστός στο όνομα του ψευδωνύμου σας... αυτός που φέρει τη γνώση...
Με συγκινήσατε με την εξαιρετική σας προσφορά, είναι αδύνατον για μένα να είχα αποδώσει το κείμενο τόσο καλά όπως εσείς και λόγω της διαφοράς στη γνώση περί των σκύλων και του τρόπου ενασχόλησης με τους σκύλους.
Θεωρώ η εργασία σας είναι ένα σύν στο περιεχόμενο του Φόρουμ και σας ευχαριστώ Πολύ !!
Με συγκινήσατε με την εξαιρετική σας προσφορά, είναι αδύνατον για μένα να είχα αποδώσει το κείμενο τόσο καλά όπως εσείς και λόγω της διαφοράς στη γνώση περί των σκύλων και του τρόπου ενασχόλησης με τους σκύλους.
Θεωρώ η εργασία σας είναι ένα σύν στο περιεχόμενο του Φόρουμ και σας ευχαριστώ Πολύ !!
