I RESCUED A HUMAN TODAY


lenaki124

Well-Known Member
27 Νοεμβρίου 2010
1.436
9
Ενα πολυ πολυ ομορφο κειμενακι που διαβασα σημερα. Σορυ για τα αγγλικα αλλα ειπα να το δημοσιευσω οπως το βρηκα.

Her eyes met mine as she walked down the corridor peering... apprehensively into the kennels.
I felt her need instantly and knew I had to help her.
I wagged my tail, not too exuberantly, so she wouldn't be afraid.

As she stopped at my kennel I blocked her view from a little accident I had in the back of my cage.
I didn't want her to know that I hadn't been walked today.
Sometimes the shelter keepers get too busy and I didn't want her to think poorly of them.

As she read my kennel card I hoped that she wouldn't feel sad about my past. I only have the future to look forward to and want to make a difference in someone's life.

She got down on her knees and made little kissy sounds at me. I shoved my shoulder and side of my head up against the bars to comfort her.
Gentle fingertips caressed my neck; she was desperate for companionship.

A tear fell down her cheek and I raised my paw to assure her that all would be well.

Soon my kennel door opened and her smile was so bright that I instantly jumped into her arms.
I would promise to keep her safe. I would promise to always be by her side.
I would promise to do everything I could to see that radiant smile and sparkle in her eyes.
I was so fortunate that she came down my corridor.
So many more are out there who haven't walked the corridors.
So many more to be saved. At least I could save one.

I rescued a human today.....
 


Orilis

Well-Known Member
3 Μαρτίου 2011
7.881
6.979
Πάτρα
Πολύ όμορφο και συγκινητικό... Λες όντως να σκέφτονται έτσι... Και τι δε θα 'δινα να μπορούσα να διαβάσω τις σκέψεις(και όχι να προσπαθώ να διαβάσω τα σημάδια και να προσπαθώ να τα ερμηνευσω)...
 


lenaki124

Well-Known Member
27 Νοεμβρίου 2010
1.436
9
Να σκεφτονται ετσι αποκλειεται, αλλα ξερω πως εγω σκεφτομαι ετσι! Πριν παρω τον Diego ειχα πληρη αγνοια ισως και αδιαφορια για τα αδεσποτα κλπ. Παντα μου αρεσαν τα σκυλακια εβλεπα πχ ενα αδεσποτακι στο δρομο το φωναζα μπορει να ελεγα κ μια-δυο βλακειες "αχ τι γλυκουλη που εισαι" και αλλα τετοια, και εφευγα. Δεν σκεφτηκα ποτε οτι αυτα τα ζωακια εχουν μια μαρτυρικη ζωη. Οτι τα κακομεταχειριζεται ο οποιοσδηποτε, οτι δεν εχουν να φανε, οτι βρεχονται, κρυωνουν οτι δεν εχουν μια ζεστη γωνιτσα ουτε εχουν νιωσει ποτε ενα χαδι. Οταν πηρα ομως τον Diego ολα αυτα μεσα μου αλλαξαν ριζικα. Τα βλεπω ολα με διαφορετικο τροπο, εχω ευαισθητοποιηθει παρα πολυ και προσπαθω με οποιο τροπο μπορω και οποτε μπορω να βοηθαω... Οποτε ναι, πιστευω οτι και εγω ανηκω στην κατηγορια των ανθρωπων που δεν εσωσαν ενα σκυλακι αλλα "σωθηκαν" απο αυτο.
 


antoniaantoniou

Well-Known Member
14 Ιουνίου 2010
131
6
Να σκεφτονται ετσι αποκλειεται, αλλα ξερω πως εγω σκεφτομαι ετσι! Πριν παρω τον Diego ειχα πληρη αγνοια ισως και αδιαφορια για τα αδεσποτα κλπ. Παντα μου αρεσαν τα σκυλακια εβλεπα πχ ενα αδεσποτακι στο δρομο το φωναζα μπορει να ελεγα κ μια-δυο βλακειες "αχ τι γλυκουλη που εισαι" και αλλα τετοια, και εφευγα. Δεν σκεφτηκα ποτε οτι αυτα τα ζωακια εχουν μια μαρτυρικη ζωη. Οτι τα κακομεταχειριζεται ο οποιοσδηποτε, οτι δεν εχουν να φανε, οτι βρεχονται, κρυωνουν οτι δεν εχουν μια ζεστη γωνιτσα ουτε εχουν νιωσει ποτε ενα χαδι. Οταν πηρα ομως τον Diego ολα αυτα μεσα μου αλλαξαν ριζικα. Τα βλεπω ολα με διαφορετικο τροπο, εχω ευαισθητοποιηθει παρα πολυ και προσπαθω με οποιο τροπο μπορω και οποτε μπορω να βοηθαω... Οποτε ναι, πιστευω οτι και εγω ανηκω στην κατηγορια των ανθρωπων που δεν εσωσαν ενα σκυλακι αλλα "σωθηκαν" απο αυτο.
Ακριβώς έτσι ήμουν κι εγώ και όλα άλλαξαν με το που είχα σκύλο στο σπίτι. Παλιότερα μπορώ να ομολογήσω ότι τα έβλεπα και τα φοβόμουν, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αλλά τώρα νιώθω εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Το Μάρκο τον πήρα και ήταν ήδη άρρωστος, ξόδεψα του κόσμου τα λεφτά (που δεν μου περισσεύουν), τον έφτασα πολύ μακριά για να μπορέσω να τον κάνω καλά και όλα αυτά συνδυασμένα με χάλια ψυχολογική κατάσταση εκείνη την περίοδο. Και πάλι στεναχωριέμαι όταν δεν είναι καλά γιατί δεν μπορεί να κάνει κάτι από μόνος του για να γιατρευτεί, θέλει τη βοήθειά μου. Και ο Μάρκο, θέλω να πιστεύω ότι έχει και θα έχει ό,τι χρειάζεται από μέρους μου για να είναι καλά. Πόσα άλλα είναι μόνα και αβοήθητα όμως? Ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί έτσι. Τα βλέπω και σπαράζει η καρδιά μου. Νιώθω ότι έχω μάθει να αγαπώ, να εκφράζομαι, να προσπαθώ για κάτι καλύτερο γι'αυτόν και για όποιο άλλο βρεθεί στο δρόμο μου. Και ειλικρινά νιώθω ότι κατά κάποιο τρόπο έχω "σωθεί".
 


Andromeda

Well-Known Member
17 Ιουνίου 2010
1.595
2
+ 1000

Μεγάλη αλήθεια ... Μας σώζουν, μας διδάσκουν, και μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους ... :):):)