Περάσαμε τα 10 λοιπόν.
Τι έχει αλλάξει:
Έχει αρχίσει να κουράζεται στη βόλτα λίγο πιο εύκολα, αλλά δε θέλει με τίποτα να σταματήσει.
Στην βραδινή βόλτα για τουαλέτα τη σηκώνω σχεδόν με το ζόρι απο το κρεβάτι της.
Μας γκρινιάζει για να τη σκεπάζουμε το βράδυ και δεν κουνιέται μέχρι το επόμενο πρωί, εκεί που τις νύχτες είχε μόνιμη περιπολία μέσα στο σπίτι.
Έχει γίνει λίγο ξεροκέφαλη και δεν εκτελεί εντολές πλέον σαν ρομποτάκι, οπότε κάποιες φορές πρέπει να ακούσει τη συνοδευτική λέξη ΤΙ ΕΙΠΑ? προκειμένου να καταλάβει πως δεν θα περάσει το δικό της
Δύσκολα παίζει με άλλα σκυλιά, και αν το κάνει, σταματάει πολύ γρήγορα. Με ανθρώπους το ίδιο, δεν θα μας φέρει πλέον απο μόνη της το σχοινί η την μπάλα της για να παίξουμε, και αν το ξεκινήσουμε εμείς, θα τα παρατήσει μετα απο λίγο. Ακόμα και με κουκουνάρια σπάνια ασχολείται.
Τι δεν έχει αλλάξει:
Ακόμα κάνει σαν τρελή για τη μεγάλη απογευματινή της βόλτα.
Ακόμα τρέχει πρώτη φωνάζοντας με το που καταλάβει κάποιον στην πόρτα, είτε για να υποδεχτεί αν είναι γνωστός, είτε για να προειδοποιήσει αν είναι ξένος.
Ακόμα δεν μπορούμε να καθήσουμε μαζί της κάπου έξω για πάνω απο 5-10 λεπτά χωρίς να το θεωρήσει περιοχή της και να αρχίσει να κάνει Face control σε οποιον πλησιάζει, η να αρχίσει να κλαίει απο τη βαρεμάρα.
Ακόμα σηκώνει το πόδι και μαρκάρει στη βόλτα, ειδικά αν δει σκυλί να το κάνει κοντά στο σπίτι μας.
Ακόμα αν βρεθεί με ομάδα σκυλιών, θα αναλάβει καθήκοντα "μπατσόσκυλου" και θα προσπαθήσει να χωθεί ανάμεσα σε όσα το παρατραβάνε και γρυλίζουν στο παιχνίδι προκειμένου να τα σταματήσει (σε συνδυασμό με τα προηγούμενα, μαντέψτε ποιά δεν πηγαίνει ποτέ σε σκυλοπάρκα).
Ακόμα μας κλαίγεται και μας ψευτομαλώνει αν τολμήσουμε να την αφήσουμε μόνη της στο σπίτι για πάνω απο μισή ώρα.
Ακόμα μας κοιτάζει σαν να καταλαβαίνει ακριβώς τι της λέμε και μας ακολουθεί σε όλο το σπίτι ώστε να μη χάσει συγκλονιστικά γεγονότα όπως το να μπει πλυντήριο
Σημαντικά γεγονότα της τελευταίας χρονιάς
Για πρώτη φορά αναγνώρισε σκυλί σαν τουλάχιστον ισάξιο (αν όχι ανώτερο) της, μια τεράστια τσοπάνα. Την πρώτη φορά που συναντήθηκαν στο δάσος, η άλλη που είναι κοντά στα 55 κιλά ήταν ελεύθερη και ήρθε καρφί πάνω μας.
Μπήκα κατευθείαν στη μέση για να μη δώσω την ευκαιρία στη δικιά μου να αντιδράσει αμυντικά, αλλά είχε αρχίσει να φορτώνει. Οπότε τα έπαιξα όλα για όλα και την αμόλησα κι εγώ για να μη νιώθει μειονεκτικά, και τελικά τα βρήκαν χωρις το παραμικρό γρύλισμα.
Εφτασε και ο τυπάκος που την κυνηγούσε και πιάσαμε κουβέντα, έλα όμως που η δικιά μου μύρισε κάτι στους διπλανούς θάμνους και πήγε να τσεκάρει. Ανησυχώντας οτι μπορεί να ήταν κάτι φαγώσιμο, της έβαλα μια φωνή και η άλλη τσοπάνα το θεώρησε έξυπνο να πάει να τη μαζέψει.
Εκεί τα είδα όλα, λέω τώρα θα εχουμε καυγάδες, η Μάιρα δεν έχει δεχτεί ποτέ της διόρθωση, ειδικά απο σχεδόν άγνωστο σκυλί, ανεξαρτήτως μεγέθους, φύλου κλπ (με αυτούς που θεωρούμε δικούς μας δεν θα τσακωθούμε εύκολα). Κι όμως, δεν τσαμπουκαλεύτηκε καν, απλά γύρισε και κοίταξε την άλλη και ήρθε δίπλα μου σαν να μη συνέβη τίποτα.
Απο τότε, όποτε συναντιέται με τη συγκεκριμένη τσοπάνα, αράζουν χωρίς να ασχολείται η μια με την άλλη, και ψάχνουν τρόπους να επιβληθούν σε όποιον σκύλο εισέλθει στην ακτίνα δράσης τους.
Για πρώτη φορά δαγκώθηκε, σε εντελώς ανύποπτη στιγμή. Ένας μεγαλοκούταβος ΕΠ (παντού τσοπάνια στην Αθήνα) ενθουσιάστηκε που την είδε, έριξε κάτω τον 70χρονο ιδιοκτήτη του, και ήρθε να παίξει μαζί της σέρνοντας το λουρί του απο πίσω.
Τον έπιασα αλλά έτσι όπως χοροπηδούσε μπλέχτηκε το λουρί του με το λουρί της Μάιρας. Άρχισε να δυσανασχετεί με την ενέργεια του κούταβου η δικιά μου, και του έριξε ένα προειδοποιητικό γρύλισμα, οπότε ο άλλος γύρισε απο την άλλη για να φύγει, μπλεκοντας ακόμη περισσότερο τα λουριά.
Μέσα σε όλο αυτό το μαλλιοτράβηγμα, ξαφνικά η Μάιρα που έχει περάσει απο πίσω μου και με κοιτάζει με ενδιαφέρον να ξεμπλέκω λουριά, τινάζεται, την ακούω να γαυγίζει και να τραβάει, και βλέπω ένα μεγαλόσωμο λευκό θηλυκό σκυλί που γνωρίζαμε αλλά δεν είχαμε πολλά πολλά επειδή μας φοβόταν πίσω μας και τον ιδιοκτήτη του να μην έχει καταλάβει καν τι έχει γίνει γιατί κοιτάζει αλλού.
Η δικιά μου να κάνει σαν θηρίο, και η άλλη να έχει την ουρά μέσα στα σκέλια και να κρύβεται πίσω απο τον άνθρωπό της. Για να μη μακρυγορώ, η άλλη η φοβική, ουσιαστικά είδε τη Μάιρα με γυρισμένη πλάτη (κι εμένα με την προσοχή μου στραμμένη αλλού) και της επιτέθηκε όπως περνούσε απο δίπλα της. Κανείς όμως δεν είδε με σιγουριά δάγκωμα, και εκείνη τη στιγμή που την έψαξα δεν βρήκα κάτι.
Στο σπίτι ψαχτήκαμε πάλι, την έψαξε και η γυναίκα αλλά τίποτα, μάλλον λόγω του πυκνού τριχώματος. Την επόμενη μέρα όλα φαινόντουσαν φυσιολογικά, είχε βγεί στο μπαλκόνι και κοιμόταν στον ήλιο. Κάποια στιγμή μπήκε μέσα και βλέπουμε πως είχε φύγει το τρίχωμα απο ένα σημείο πάνω απο το πίσω πόδι, όπου υπήρχαν 2 τρυπούλες που έβγαζαν πύον. Αμέσως γιατρό, συνεχείς καθαρισμοί, αντιβίωση και κολάρο για να μην το πειράξει για κανα μήνα.
Ευτυχώς η συμπεριφορά της δεν άλλαξε στο ελάχιστο απέναντι σε άλλα σκυλιά, αρκεί να μην εντοπίσει τη συγκεκριμένη σκύλα στη βόλτα. Ακόμη και τώρα, ένα εξάμηνο μετά, τρώγεται να πάει πάνω της. Εκ των υστέρων έμαθα πως απο τότε, η συγκεκριμένη έχει αρπαχτεί και με άλλα σκυλιά.
Για πρώτη φορά συνάντησε σε διακοπές στο χωριό παραγωγικά ζώα. Συγκεκριμένα 2 κατσικάκια που είχαν υιοθετήσει για ένα διάστημα οι γονείς μου για χάρη ενός φίλου τους. Τα μύριζε και τα ακολουθούσε διακριτικά χωρίς να τα ενοχλεί, ώσπου κάποια στιγμή το πιο ζωηρό απο τα 2 πήδηξε πάνω σε γλάστρες με λουλούδια, και κάποιος απο τους περευρισκόμενους έβαλε μια φωνή. Παλιά ο παππούς μου είχε μερικά ζώα, και το Collie που είχαμε τα μάζευε όταν το έπαιρνε μαζί του.
Η Μάιρα έκανε ακριβώς την ίδια κίνηση σαν να το είχε έμφυτο, προκαλώντας όμως τη δυσφορία του σκύλου των γονιών μου του Loki, ο οποίος σαν αυτόκλητος προστάτης κάθε ζωντανού στην αυλή του, αποφάσισε να τη μαλώσει για πρώτη φορά στη ζωή του.
Το κατάλαβε αμέσως (σε συνδυασμό με το ΣΤΟΠ που της φώναξα) και σταμάτησε να τα κυνηγάει, οπότε μετά απο 2 λεπτά και αφού απομακρύνθηκαν τα μήλα της έριδος απο την αυλή, καθόντουσαν πάλι αγαπημένοι. Γενικά έχουν σχέση μαμάς παιδιού απο την αρχή της γνωριμίας τους που αυτός ήταν κούταβος, μάλιστα η Μάιρα του ψιλοέμαθε τρόπους γιατί ήταν ένας ανυπόφορος δαίμονας. Τώρα είναι γύρω στα 4 και πολύ υπομονετικός με τα θηλυκά, σε αντίθεση με αρσενικά που θα αμφισβητήσουν το status του.
Τα πηγαίνουν καλά σε σημείο που μοιράζονται ακόμα και το φαγητό τους, αν και δεν επιδιώκουμε να τρώνε παρέα, για να εξαλειφθεί κάθε πιθανότητα καυγά.
Αψογα τα πηγαίνει και με τη γομαροσκυλίτσα που υιοθέτησε η αδερφή μου (τα 15 max που της είπαν στο καταφύγιο έχουν γίνει πλεον 35+) η οποία είναι φοβική, αλλά όταν είναι με τη δικιά μας αποκτά αυτοπεποίθηση κι αντί να κρύβεται με το που ακούει το κουδούνι, ακολουθεί στο face control που λαμβάνει χώρα στην είσοδο.
Ελπίζουμε να την έχουμε κοντά μας άλλα τόσα χρόνια τουλάχιστον, και να συνεχίσει να είναι τόσο υπέροχη και καταπληκτική.
Μάλλον το παράκανα με το γράψιμο, ακολουθούν μερικές φωτο.
Σε στιγμές -σχεδόν- χαλάρωσης
Αγκαλιές με τη μαμά
Photobombing απο Loki
Oυκ επιθυμήσεις το κόκκαλο του πλησίον σου
Δε φαίνεται πολύ άνετο αυτό το τσιμέντο
Επιστροφή στη βάση μετά απο επιτυχημένο τραμπουκισμό random διερχομένου
Και τέλος, η καλοκαιρινή κολεξιόν Ιουνίου
