Ναι... είναι απαραίτητα κι αποτελεσματικά:
Επειδή το "Κάτσε" με το "Κάτω" είναι πολύ κοντά ηχητικά, εγώ συνηθίζω να προσθέτω κι ένα μπινελίκι μετά το "Κάτω" (π.χ. "Κάτω, μωρή παλιοχαμούρα") σαν ενισχυτικό εντολής.
Βεβαίως για να αποφεύγονται πιθανά μπερδέματα, πρέπει να χρησιμοποιούμε σκληρές εκφράσεις γιατί τα πιο ήπια επίθετα μπορούν να προκαλέσους σύγχηση στον σκύλο, όπως λ.χ. το "Χαζή" με το "Μαζί". Η παρεξήση στα ομόηχα αποτελεί πάντα ένα σημαντικό πρόβλημα, ακόμα και στις καθημερινές μας συναναστροφές με ανθρώπους, γιαυτόν τον λόγο δεν πρέπει για παράδειγμα να λέμε ποτέ "ψωμί", γιατί μπορεί να παρερμηνευτεί. Πρέπει πάντα να προτιμάμε τον όρο "αρτίδια"!
Πρέπει να χρησιμοποιούμε πάντα ελληνικές ύβρεις διότι η χρήση ξένης γλώσσας μπορεί επίσης να προκαλέσει σύγχυση στο μυαλό του σκύλου βλέπε π.χ. "Κάτσε" (εντολή) και "Cacho" (ιταλική ύβρυ που προφέρεται κάτσο).
Συνιστάται η χρήση της Δημοτικής διότι αφενός κερδίζουμε χρόνο κι αφετέρου ακούγεται πιο απειλητική. Η εκφώνηση "Στάσου, παλαιέ αυνανιστή, διότι απολύω τον κύνα!" (Στάσου, παλιομ@^@κ@, θ' αμολύσω τον σκύλο) αν εκφωνηθεί σε αλλοδαπό διαρρήκτη μάλλον δεν θα έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Σε κάθε περίπτωση αν κάνουμε χρήση υβριστικών ενισχυτικών στην εκπαίδευση πρέπει να αποφεύγουμε την συναναστροφή με άτομα που τα ονόματά τους θυμίζουν κάποιο από τα ενισχυτικά. Τυχαίο κάλεσμα ονομάτων όπως Αυγούστης ή Μαλαχίας, μπορεί να προκαλέσει την αναίτια επίθεση του σκύλου μας. Το ίδιο προσεχτικοί πρέπει να είμαστε, παρουσία του σκύλου, με την λέξη "φαλάκρα", αφού μοιάζει ηχητικά με την γνωστότερη καθημερινή ύβρυ που αρχίζει από "Μ" και η οποία είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σαν ενισχυτικό.
