Κοίτα, Χρήστο, πως το βλέπω εγώ...
Για ορισμένα σκυλιά, χρειάζεται "πιστοποιητικό καταλληλότητας", όπως και να το κάνουμε...
Γιατί κι εγώ, κάποια, πολλά βράδια (παραποιώντας λιγάκι την υπογραφή σου) συναναστρέφομαι πολύ με τα Ποιμενικά Κεντρικής Ασίας του Αντώνη Σουλή (που είμαστε φίλοι στο facebook)... με τους Μολοσσούς της Ηπείρου κάποιων τσομπαναραίων (και με αυτούς είμαι φίλος) και, σαφέστατα με τα Dogo του
@GRDANE (με τον οποίο είμαι φίλος και "εν ζωή"), για να μη σου πω και για τους διάφορους Νοτιοαφρικάνους (που - είμαι σίγουρος - είσαι φίλος κι εσύ)...
Όταν ξεμεθύσω, όμως, συμβουλεύω (σχεδόν) κάθε νέο μέλος (που δεν είχε δικό του σκύλο), να δει, πρώτα απ' όλα την φανταστική ταινία
"Marley and me"...
Όπου "χτίζεται" και ωριμάζει (σαν το καλό κόκκινο κρασί), μαζί με την ηλικία του σκύλου, και όλη η ζεστή σχέση με την οικογένεια (μεγάλη ΕΜΦΑΣΗ στην έννοια "
οικογένεια", σε σχέση με την ιδιοκτησία σκύλου)... γιατί η συγκεκριμένη ταινία?
Γιατί, όταν αρχίζει ένας παρόμοιος σκύλος τις εφηβικές μ@λ@κίες, μπορείς να του δώσεις και καμιά "γρήγορη", χωρίς να αντιπαρατεθείτε...
Γιατί, αν (και όταν) χρειαστεί να λείψεις, μπορείς να τον "παρκάρεις" για λίγο στη γιαγιά και στον παππού, που δεν ξέρουν και πολλά "απ' αυτά τα πράγματα"...
Γιατί, αν χρειαστεί αργότερα να ξαναλείψεις για λίγο, μπορεί να τον αφήσεις με τα "παιδιά"...
Και, τέλος, αν ο Θεός το θελήσει να γίνει έτσι... όλο και κάποιος αγαπημένος φίλος (λέμε, τώρα) θα πει "το χρωστάμε στο φίλο μας, θα τον πάρουμε εμείς, για το βασίλεμά του)...