Δεν ξέρω αν σας φαίνετε παράξενο αλλά πραγματικά συμβαίνει!!! Έχει κανείς άλλος παρόμοια εμπειρία??
Όχι, δε μου φαίνεται καθόλου παράξενο. Και το Μουφ παίζει τη νοσοκόμα όταν είμαι άρρωστη. Μια φορά που είχα πάθει οξεία γαστρίτιδα και ήμουν τέζα, είχε έρθει στο κρεβάτι μου και μου χάιδευε τα μαλλιά με το μουσούδι του. Και επειδή είμαι και η βασίλισσα των ορθοπεδικών προβλημάτων, προσπαθεί να με βοηθήσει και μ' αυτά. Όταν έσκισα το μηνίσκο καθόταν απλώς και με φύλαγε, όπως κάνει όταν έχω ημικρανία. Με σπασμένα πόδια συνήθως με γλύφει, αν και όχι πολύ περισσότερο απ' ό,τι συνήθως. Έχω έναν κακό αστράγαλο που τον έχω σπάσει πολλές φορές (μεγάλη ιστορία γιατί) και έχω σπάσει και τις δυο μου πατούσες, πράγμα που δεν είναι καθόλου περίεργο. Τη μια φορά πήγα βλακωδώς και έτρεξα μαραθώνειο έχοντας πείρα τρεξίματος μόνον έξι μήνες και με training που έκανα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Τη δεύτερη φορά πήγα βλακωδώς για σκαρφάλωμα στα κατσάβραχα με λάθος παπούτσια. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν και το plantar fasciitis που κάνει έξι μήνες να περάσει.
Το Μουφ ρίχνει γλύψιμο όταν έχω φουσκάλες ή με χτυπάνε τα παπούτσια μου και έχω πληγές. Το ίδιο κάνει όμως και με άλλες πληγές. Με ανακουφίζει μεν, αλλά έχω την εντύπωση ότι μάλλον το κάνει διότι είμαι ουσιαστικά ωμό κρέας και, απ' ό,τι έλεγε ο πάλαι ποτε ανθρωποφάγος Ίντι Αμίν Νταντά, το ανθρώπινο κρέας είναι γευστικότερο κι απ' του γουρουνιού αφού άνθρωποι και γουρούνια τρώνε ουσιαστικά τα ίδια σκ@τ@. Έλεγε όμως ο ανθρωποφάγος ότι το ανθρώπινο κρέας του φαινότανε κάπως αλμυρό και επομένως δεν έβαζε πολύ αλάτι στο μαγείρεμα! Στην περίπτωση του Μουφ πρέπει μάλλον να προσέχω να μην παραλμυρίσω διότι, ως γνωστόν, οι σκύλοι δε μεταβολίζουν καλά το αλάτι.
Γενικά του Μουφ του αρέσουν πολύ οι πληγές. Πρόσφατα έκανα εγχείριση και όταν μου βγάλανε τον ορό, μου βάλανε βαμβάκι και τσιρότο γιατί η βελόνα τους ήταν τεράστια. Τρελλάθηκε απ' τη χαρά του το λιχούδικο και ήρθε να μου γλύψει το χέρι, φοβήθηκα όμως ότι θα φύγει το βαμβάκι και θα αρχίσουν να τρέχουν αίματα, αφού έβλεπα κιόλας τη μεγάλη εσωτερική μελανιά από τη φλέβα που άδειασε με την ψυχή της. Σε κάποια στιγμή όμως έπρεπε να κοιμηθώ, μου είχαν ρίξει και τόσα φάρμακα, παυσίπονα και αντιβιωτικά, χώρια την αναισθησία, οι πάντοτε υπερβολικοί Αμερικάνοι (αφού μου διάβασαν κιόλας πρώτα τα ανθρώπινα δικαιώματα που συμπεριλαμβάνουν το δικαίωμά μου να μη με πονεί και να μη με σφάζει), οπότε ήμουνα μαστουρωμένη και έπεσα ξερή.
Ε, περίμενε το απαίσιο πειναλέο ζουμπουρλούδικο ως κάνει συνήθως όταν δεν το αφήνω να φάει κάτι, ήρθε στο κρεβάτι, μου βούτηξε το χέρι και ... έφαγε και το ματωμένο βαμβάκι και τα τσιρότα και μετά πήρε δρόμο να φύγει όταν ξύπνησα και πήγα αδύναμα να διαμαρτυρηθώ. Αφού δεν μπορούσα να κάνω πλέον τίποτα, κοιμήθηκα τελείως αισθανόμενη το χοντρομπαλούδικο να μου έχει βουτήξει το χέρι και να γλύφει την τρύπα από τον ορό του καλού καιρού! Όταν ξύπνησα το βρήκα να συνεχίζει απτόητο. Δεν ξέρω αν προσπαθούσε "να με κάνει καλά", αλλά δε θα με παραξένευε να με έβρισκε απλώς πολύ νόστιμη.
