Καλησπέρα και από εμένα είμαι η Βάσω και είπα να σας γνωρίσω το Δια μας. Η ιστορία έχει ως εξής από μικρή λάτρευα τα σκυλιά, Όνειρο να γίνω κτηνίατρος μια μέρα (δεν τα κατάφερα όμως 
). Στα 5 μου μας χάρισαν τον Παόλο, ημιαιμο κολει με κάτι, ήταν το πιο όμορφο - έξυπνο σκυλί του κόσμου για μένα. Με τον Παολο μεγαλώσαμε μαζί, παιχνίδια, κολύμπι, βόλτες, μέχρι και παγωτό τρώγαμε παρέα, κοιμόμασταν αγκαλιά κάθε βράδυ κρυφά από την μανά μου, την κοιμίζαμε και βουρ στο κρεβάτι!!!!! Δέθηκα παρά πολύ μαζί του, τον έχασα όμως από γηρατειά στα 17 μου έζησε 12 ολόκληρα χρόνια δίπλα μου και έφυγε ένα βράδυ ξαφνικά την ώρα που κοιμόταν δίπλα στο κρεβάτι μου.Απλα το πρωί δεν ξύπνησε, δεν θέλω να σας πω τι πέρασα μέχρι να συνέλθω, το συναίσθημα ήταν σαν να έχασα τον κόσμο όλο!!! Από τότε δεν ήθελα ποτέ ξανά σκύλο δικό μου φοβόμουν να δεθώ, και να το ξαναζήσω. Τα χρόνια περασαν,ο πόνος απάλυνε και άρχισε να μου λείπει όλο αυτό που είχα με τον Παόλο. Ήρθε όμως η οικογένεια και τα παιδία, δεν γινόταν, ήθελα όταν θα το κάνω να το κάνω σωστά, να έχω το χρόνο να ασχοληθώ μαζί του.Και έτσι άφησα την ιδέα ενός νέου μέλους. Πριν από 4 μήνες κατέβηκα μεσ τη βροχή να πάω για ψωμί, λίγο πριν φτάσω στο φούρνο, υπάρχουν 2 άχτιστα οικόπεδα, άκουσα κάτι σαν κλάμα, μπήκα στο οικόπεδο και μέσα σε κάτι χόρτα βρήκα ένα κουταβάκι μούσκεμα να τρέμει, σπάραξε η ψυχή μου, μέσα στις λάσπες να τρέμει, το πήρα αγκαλιά έψαξα μήπως είχαν αφήσει και κανένα άλλο αλλά ήταν μόνο αυτό, τον έβαλα μέσα στο μπουφάν και έτρεξα σπίτι. Το έκανα ένα πανάκι με ζεστό νερό, το στέγνωσα, το τάισα, το έβαλα κοντά στη ζεστή με τα βρεφικά κουβερτακια των παιδιών μου και κοιμήθηκε. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε την χαρά των παιδιών όταν τα έφερα από το σχολείο και το είδαν, έλαμψαν τα μάτια τους!!! "είναι δικό μας μαμά? φώναζαν". Όταν είδα αυτή τη λάμψη στα μάτια τους συνειδητοποίησα ότι σε λίγες μέρες ο μικρός μου θα γινόταν πέντε, όσο ήμουν εγώ όταν απέκτησα τον Παολο. Αυτο ήταν, το κουτάβι θα έμενε και θα μεγάλωνε με τα παιδία μου!!!! Τον άντρα μου χρειαστήκαμε λίγες ώρες για να τον ψήσουμε . Τα παιδία τον βάφτισαν Δια!!!! Μετά από 2 μέρες τον πήγα στον κτηνίατρο, ήμασταν υγιεαιστατοι, περίπου ενός μηνός κάναμε αποπαρασιτωση και μετά από λίγες μέρες θα ξαναπηγαιναμε για το πρώτο μας εμβόλιο, βάρος 1,5 κιλό και μας είπε ότι σίγουρα έχει λαμπραντορ και κάτι, ( το έχει η μοίρα μου όλα τα σκυλιά μου να έχουν και κάτι χα). Τώρα λογικά κοντεύουμε 5 μηνών, έχουμε μεγαλώσει ( δεν ξέρουμε πόσο θα γίνουμε),είμαστε ήσυχοι ( δεν ακουγόμαστε λέμε ), αλλάζουμε δόντια και τρώμε όλα μας τα παιχνίδια, τα δερμάτινα κοκάλα τα εξαφανίζουμε, τελειώσαμε όλα μας τα εμβόλια, έχουμε πολύ ενέργεια, δεν μπορώ να τον κουράσω με τίποτα ομως,ευτυχως είμαστε πολλοί αλλά στο τέλος μάλλον αυτός μας βγάζει off. Πάμε βόλτες συνεχεια,τρωμε πολυ,εχουμε μαθει εντολες (οποτε θελουμε ομως τις εκτελουμε) και αγαπαμε ολο τον κοσμο. Τελος θελω να σας ευχαριστησω γιατι διαβαζοντας το φορουμ σας τους τελευταιους 4 μηνες, εμαθα πως πρεπει να τον μεγαλωσω σωστα, μου λυσατε πολλες αποριες και χαιρομαι που εγινα μελος της παρεας σας.Υποσχομαι να ανεβασω και φωτο (ελπιζω να τα καταφερω)!!!!
). Στα 5 μου μας χάρισαν τον Παόλο, ημιαιμο κολει με κάτι, ήταν το πιο όμορφο - έξυπνο σκυλί του κόσμου για μένα. Με τον Παολο μεγαλώσαμε μαζί, παιχνίδια, κολύμπι, βόλτες, μέχρι και παγωτό τρώγαμε παρέα, κοιμόμασταν αγκαλιά κάθε βράδυ κρυφά από την μανά μου, την κοιμίζαμε και βουρ στο κρεβάτι!!!!! Δέθηκα παρά πολύ μαζί του, τον έχασα όμως από γηρατειά στα 17 μου έζησε 12 ολόκληρα χρόνια δίπλα μου και έφυγε ένα βράδυ ξαφνικά την ώρα που κοιμόταν δίπλα στο κρεβάτι μου.Απλα το πρωί δεν ξύπνησε, δεν θέλω να σας πω τι πέρασα μέχρι να συνέλθω, το συναίσθημα ήταν σαν να έχασα τον κόσμο όλο!!! Από τότε δεν ήθελα ποτέ ξανά σκύλο δικό μου φοβόμουν να δεθώ, και να το ξαναζήσω. Τα χρόνια περασαν,ο πόνος απάλυνε και άρχισε να μου λείπει όλο αυτό που είχα με τον Παόλο. Ήρθε όμως η οικογένεια και τα παιδία, δεν γινόταν, ήθελα όταν θα το κάνω να το κάνω σωστά, να έχω το χρόνο να ασχοληθώ μαζί του.Και έτσι άφησα την ιδέα ενός νέου μέλους. Πριν από 4 μήνες κατέβηκα μεσ τη βροχή να πάω για ψωμί, λίγο πριν φτάσω στο φούρνο, υπάρχουν 2 άχτιστα οικόπεδα, άκουσα κάτι σαν κλάμα, μπήκα στο οικόπεδο και μέσα σε κάτι χόρτα βρήκα ένα κουταβάκι μούσκεμα να τρέμει, σπάραξε η ψυχή μου, μέσα στις λάσπες να τρέμει, το πήρα αγκαλιά έψαξα μήπως είχαν αφήσει και κανένα άλλο αλλά ήταν μόνο αυτό, τον έβαλα μέσα στο μπουφάν και έτρεξα σπίτι. Το έκανα ένα πανάκι με ζεστό νερό, το στέγνωσα, το τάισα, το έβαλα κοντά στη ζεστή με τα βρεφικά κουβερτακια των παιδιών μου και κοιμήθηκε. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε την χαρά των παιδιών όταν τα έφερα από το σχολείο και το είδαν, έλαμψαν τα μάτια τους!!! "είναι δικό μας μαμά? φώναζαν". Όταν είδα αυτή τη λάμψη στα μάτια τους συνειδητοποίησα ότι σε λίγες μέρες ο μικρός μου θα γινόταν πέντε, όσο ήμουν εγώ όταν απέκτησα τον Παολο. Αυτο ήταν, το κουτάβι θα έμενε και θα μεγάλωνε με τα παιδία μου!!!! Τον άντρα μου χρειαστήκαμε λίγες ώρες για να τον ψήσουμε . Τα παιδία τον βάφτισαν Δια!!!! Μετά από 2 μέρες τον πήγα στον κτηνίατρο, ήμασταν υγιεαιστατοι, περίπου ενός μηνός κάναμε αποπαρασιτωση και μετά από λίγες μέρες θα ξαναπηγαιναμε για το πρώτο μας εμβόλιο, βάρος 1,5 κιλό και μας είπε ότι σίγουρα έχει λαμπραντορ και κάτι, ( το έχει η μοίρα μου όλα τα σκυλιά μου να έχουν και κάτι χα). Τώρα λογικά κοντεύουμε 5 μηνών, έχουμε μεγαλώσει ( δεν ξέρουμε πόσο θα γίνουμε),είμαστε ήσυχοι ( δεν ακουγόμαστε λέμε ), αλλάζουμε δόντια και τρώμε όλα μας τα παιχνίδια, τα δερμάτινα κοκάλα τα εξαφανίζουμε, τελειώσαμε όλα μας τα εμβόλια, έχουμε πολύ ενέργεια, δεν μπορώ να τον κουράσω με τίποτα ομως,ευτυχως είμαστε πολλοί αλλά στο τέλος μάλλον αυτός μας βγάζει off. Πάμε βόλτες συνεχεια,τρωμε πολυ,εχουμε μαθει εντολες (οποτε θελουμε ομως τις εκτελουμε) και αγαπαμε ολο τον κοσμο. Τελος θελω να σας ευχαριστησω γιατι διαβαζοντας το φορουμ σας τους τελευταιους 4 μηνες, εμαθα πως πρεπει να τον μεγαλωσω σωστα, μου λυσατε πολλες αποριες και χαιρομαι που εγινα μελος της παρεας σας.Υποσχομαι να ανεβασω και φωτο (ελπιζω να τα καταφερω)!!!!
