Λοιπόν... και με έναυσμα τη φωτογραφία που είδα...
Μιάς και τα συγχαρητήρια τα έχω δώσει άπειρες φορές, τόσο γραπτά, όσο και προσωπικά... και μιάς και την αγάπη μου στη Θέτιδα την έχω εκφράσει (και μου δίνεται η ευκαιρία να το κάνω συχνά - και σε εκείνη το ίδιο) πολλές φορές...
Θα είμαι λίγο "αιρετικός", γιατί, με τα χρόνια (σαν το καλό κόκκινο κρασί!), οι παρατηρήσεις μας οφείλουν να είναι λίγο πιο βαθιές, πιο ώριμες, πιο "ψαγμένες"... και μιάς και είναι το θέμα της:
Ο
ptf και η Θέτις έχουν τεράστιο σύνδεσμο... λειτουργούν (χαλλλαρά!) σαν ένα σώμα, οπουδήποτε και σε οποιεσδήποτε συνθήκες... και, γι' αυτό έχουν αυτή την εξαιρετική κίνηση μέσα στο στίβο (
kokoni επιτρέποντος!)... αυτή την απόλυτη αμοιβαία εμπιστοσύνη...
Η
Θέτις (όπως λέγαμε και σε άλλο θέμα, για τον Ε.Π. στην Αθήνα) έχει μάθει πολλά (και να παίζει και τη φλογέρα!)... έχει πολλούς "προϊσταμένους", τους οποίους υπεργαπά και προστατεύει... στους οποίους (υπό συνθήκες) υπακούει... αλλά, κάθε φορά που τη συναντάω, διαπιστώνω ότι έχει
ένα Θεό: το "αφεντικό" της...
δεν θα πω τον "μπαμπά" της - όπως θα ήθελα - γιατί μπορεί να οδηγηθούμε σε αντιρρήσεις και αντιπαραθέσεις...
Κοινώς, αυτό που σε διάφορα "εμπνευσμένα" κείμενά μου αποκαλώ "τα ιερά και τα όσια", για τη Θέτιδα είναι 100% το αφεντικό!
Μπράβο, Παναγιώτη, για την υπέροχη - συνεχή - κουραστική (ενίοτε) δουλειά που έχεις κάνει και οφείλω να ομολογήσω ότι σε ζηλεύω λιγάκι!
Υ.Γ. Και μην τολμήσει κανείς να πει ότι (τώρα στα γεράματα) "γλύφω" τον κουμπάρο μου... όχι! Τη Θέτιδα καλοπιάνω, για να την έχω "πόρτα για το χειμώνα"!!!