Γειά σας!
Με λένε Μαριάντζελα και είμαι μια μικρή-μεγάλη πλέον 30αρα.
Απο που να ξεκινήσω ...
Ίσως απο το γεγονός ότι απο μικρή λατρεύω τα σκυλιά και γενικότερα τα ζώα (με μικρές εξαιρέσεις ... βλ. κατσαριδούλες, φιδάκια κ.λ.π.).
Απ’όσο θυμάμαι το πρώτο μας σκυλί ήταν κόκερ σπάνιελ ... ο καραμελένιος Σκάμπερ ... αν θυμάμαι καλά τον είχε βρει ο αδερφός μου ... δυστυχώς παρά την αγάπη που του είχα σύντομα τον πήρε ο θείος μου στο χωριό - δήθεν για την πάρτι του .... Αργότερα έμαθα ότι ήταν ένα πανέξυπνος σύντροφος ενός βοσκού που περνούσε μάλιστα τις κατσικούλες μια μια απο το σκοινάκι του λαιμού τους απο την μια στην άλλη όχθη των τοπικών ποταμιών ...
Το σκυλί που στιγμάτισε την ζωή μου ήταν η Μπιάνκα! Έζησα μαζί της 13 ολόκληρα χρόνια ... Ήταν ένα γκριφόν κανίς που προήλθε απο δύο γνήσιους κανις-ο-γονιούς (η μαμά κανίς το είχε ρίξει έξω ένα βράδυ). Την συνάντησα στο σπίτι μιας γλυκιάς κυρίας στο λόφο του Αγ. Γεωργίου (στον Ν. Κόσμο) κάποια Χριστούγεννα. Την λάτρεψα με το που την είδα ... ήταν σαν το καραμελομένο γάλα μέσα στη μαύρη σοκολάτα (τα αδερφάκια της ήταν γνήσια κανίς και κατάμαυρα). Δυστυχώς η κυρία τα είχε λογοδοσμένα όλα! Δεν "μάσησα" και επέστρεψα με περισσότερα παρακάλια την Πρωτοχρονιά ... Τελικά την κέρδισα όπως με είχε κερδίσει και εκείνη ... Αν και δεν την εκπαίδευσα (δεν ήξερα βλέπετε - ήμουν μικρή) μπορώ να πω σήμερα πια πως είχε μια καλή ζωή. Δεν της έλειψε τίποτα. Είχε τα πάντα σε αφθονία όπως την αγάπη μας ... Δυστυχώς δεν με άφηναν να την ζευγαρώσω και οι δύο κτηνίατροι που την ανέλαβαν στην ζωή της δεν μου είχαν πει ότι πρέπει να την στειρώσω ... Ένα πρωινο την βρίκα να καλωπίζει τα ιδιαίτερα της ... αλλά κάτι δεν μου πήγαινε καλά ... Πλησιάζοντας διαπίστωσα ότι βρίσκεται σε μια υγρή λίμνη που μάταια προσπαθούσε να μαζέψει με την γλωσσίτσα της ... Εννοείτε πως την πήγα αμέσως στο γιατρό. Πυομήτριο μου είπε ... άμεση στείρωση και δεν ξέρουμε και αν θα επιζήσει της επέμβασης ... Με πόνο καρδιάς είπα το ναι ... Και η μικρούλα μου τα κατάφερε ... για λίγο ... Βλέπετε το γλύψιμο είχε περάσει το υγρό στο αίμα της ... και της προκάλεσε συψαιμία ... Για πάνω απο μια εβδομάδα το παλεύαμε με τον γιατρό με καθημερινούς ορούς ... Μάταια ... Οι αιματολογικές της ήταν στο Θεό ... Την έβλεπα να σβήνει μέρα με την μέρα ... Πονούσε η ψυχή μου με την κατάσταση της ... Πάνω που είχα αποφασίσει ότι την επομένη θα έκανα αυτό που ποτέ δεν ήθελα ... εκείνη επέλεξε να με χαιρετήσει καθώς πήγαινα στην δουλειά και λίγο αργότερα ... αφού αποχαιρέτησε την μητέρα μου και τον αδερφό μου ... να πάρει το μακρύ ταξίδι για την γειτονιά των αγγέλων ...
Δάκρυα κυλάνε απο τα μάτια μου ακόμα και τώρα που σας γράφω ... Πάνε πάνω απο 7 χρόνια που την έχω χάσει ... Δεν ξαναπήρα σκυλί ... Δεν μπορούσα να την αντικαταστήσω ... Δεν μπορούσα να ξεχάσω πως την μετέφερα στο μικρό της τάφο σε ένα λόφο της Χασιάς ...
Σήμερα λοιπόν, χρόνια μετά, λατρεύοντας και καρδιοχτυπώντας σε κάθε σκυλάκι που βλέπω και τρέχει στην αγκαλιά μου είμαι πολύ κοντά στην απόφαση να αποκτήσω ένα νέο σκυλάκι. Αυτή την φορά με τον καλό μου, με τον οποίο και συγκατοικώ. Εκείνος δεν είχε ποτέ - δεν τον άφηναν ...
Κάπως έτσι ... στις αναζητήσεις μου για πληροφορίες (και ιδιαίτερα τα westies) "έπεσα" πάνω στο site σας και είπα να εγγραφώ ...
Είμαι πολυλογού το ξέρω ... μα φαίνεται ότι σήμερα, πιο ώριμη απο ποτέ, είμαι έτοιμη να πάρω πρώτα το πτυχίο μου και μετά τον σκύλο για να του προσφέρω ακόμα περισσότερα ...
Καλώς σας βρήκα λοιπόν ... και συγχωρέστε με αν σας κούρασα ...
Χαίρομαι πολύ που έγινα η newbie της όμορφης και μεγάλης παρέας σας!
Φιλικά,
Μαριάντζελα
Με λένε Μαριάντζελα και είμαι μια μικρή-μεγάλη πλέον 30αρα.
Απο που να ξεκινήσω ...
Ίσως απο το γεγονός ότι απο μικρή λατρεύω τα σκυλιά και γενικότερα τα ζώα (με μικρές εξαιρέσεις ... βλ. κατσαριδούλες, φιδάκια κ.λ.π.).
Απ’όσο θυμάμαι το πρώτο μας σκυλί ήταν κόκερ σπάνιελ ... ο καραμελένιος Σκάμπερ ... αν θυμάμαι καλά τον είχε βρει ο αδερφός μου ... δυστυχώς παρά την αγάπη που του είχα σύντομα τον πήρε ο θείος μου στο χωριό - δήθεν για την πάρτι του .... Αργότερα έμαθα ότι ήταν ένα πανέξυπνος σύντροφος ενός βοσκού που περνούσε μάλιστα τις κατσικούλες μια μια απο το σκοινάκι του λαιμού τους απο την μια στην άλλη όχθη των τοπικών ποταμιών ...
Το σκυλί που στιγμάτισε την ζωή μου ήταν η Μπιάνκα! Έζησα μαζί της 13 ολόκληρα χρόνια ... Ήταν ένα γκριφόν κανίς που προήλθε απο δύο γνήσιους κανις-ο-γονιούς (η μαμά κανίς το είχε ρίξει έξω ένα βράδυ). Την συνάντησα στο σπίτι μιας γλυκιάς κυρίας στο λόφο του Αγ. Γεωργίου (στον Ν. Κόσμο) κάποια Χριστούγεννα. Την λάτρεψα με το που την είδα ... ήταν σαν το καραμελομένο γάλα μέσα στη μαύρη σοκολάτα (τα αδερφάκια της ήταν γνήσια κανίς και κατάμαυρα). Δυστυχώς η κυρία τα είχε λογοδοσμένα όλα! Δεν "μάσησα" και επέστρεψα με περισσότερα παρακάλια την Πρωτοχρονιά ... Τελικά την κέρδισα όπως με είχε κερδίσει και εκείνη ... Αν και δεν την εκπαίδευσα (δεν ήξερα βλέπετε - ήμουν μικρή) μπορώ να πω σήμερα πια πως είχε μια καλή ζωή. Δεν της έλειψε τίποτα. Είχε τα πάντα σε αφθονία όπως την αγάπη μας ... Δυστυχώς δεν με άφηναν να την ζευγαρώσω και οι δύο κτηνίατροι που την ανέλαβαν στην ζωή της δεν μου είχαν πει ότι πρέπει να την στειρώσω ... Ένα πρωινο την βρίκα να καλωπίζει τα ιδιαίτερα της ... αλλά κάτι δεν μου πήγαινε καλά ... Πλησιάζοντας διαπίστωσα ότι βρίσκεται σε μια υγρή λίμνη που μάταια προσπαθούσε να μαζέψει με την γλωσσίτσα της ... Εννοείτε πως την πήγα αμέσως στο γιατρό. Πυομήτριο μου είπε ... άμεση στείρωση και δεν ξέρουμε και αν θα επιζήσει της επέμβασης ... Με πόνο καρδιάς είπα το ναι ... Και η μικρούλα μου τα κατάφερε ... για λίγο ... Βλέπετε το γλύψιμο είχε περάσει το υγρό στο αίμα της ... και της προκάλεσε συψαιμία ... Για πάνω απο μια εβδομάδα το παλεύαμε με τον γιατρό με καθημερινούς ορούς ... Μάταια ... Οι αιματολογικές της ήταν στο Θεό ... Την έβλεπα να σβήνει μέρα με την μέρα ... Πονούσε η ψυχή μου με την κατάσταση της ... Πάνω που είχα αποφασίσει ότι την επομένη θα έκανα αυτό που ποτέ δεν ήθελα ... εκείνη επέλεξε να με χαιρετήσει καθώς πήγαινα στην δουλειά και λίγο αργότερα ... αφού αποχαιρέτησε την μητέρα μου και τον αδερφό μου ... να πάρει το μακρύ ταξίδι για την γειτονιά των αγγέλων ...
Δάκρυα κυλάνε απο τα μάτια μου ακόμα και τώρα που σας γράφω ... Πάνε πάνω απο 7 χρόνια που την έχω χάσει ... Δεν ξαναπήρα σκυλί ... Δεν μπορούσα να την αντικαταστήσω ... Δεν μπορούσα να ξεχάσω πως την μετέφερα στο μικρό της τάφο σε ένα λόφο της Χασιάς ...
Σήμερα λοιπόν, χρόνια μετά, λατρεύοντας και καρδιοχτυπώντας σε κάθε σκυλάκι που βλέπω και τρέχει στην αγκαλιά μου είμαι πολύ κοντά στην απόφαση να αποκτήσω ένα νέο σκυλάκι. Αυτή την φορά με τον καλό μου, με τον οποίο και συγκατοικώ. Εκείνος δεν είχε ποτέ - δεν τον άφηναν ...
Κάπως έτσι ... στις αναζητήσεις μου για πληροφορίες (και ιδιαίτερα τα westies) "έπεσα" πάνω στο site σας και είπα να εγγραφώ ...
Είμαι πολυλογού το ξέρω ... μα φαίνεται ότι σήμερα, πιο ώριμη απο ποτέ, είμαι έτοιμη να πάρω πρώτα το πτυχίο μου και μετά τον σκύλο για να του προσφέρω ακόμα περισσότερα ...
Καλώς σας βρήκα λοιπόν ... και συγχωρέστε με αν σας κούρασα ...
Χαίρομαι πολύ που έγινα η newbie της όμορφης και μεγάλης παρέας σας!
Φιλικά,
Μαριάντζελα
