Hello hello!!!! Είμαστε πια 5 ετών, 3 μηνών και 4 ημερών. Ολόκληρος άντρας με τα όλα του!
Ο κυρ Ρούμπυ έχει αποκτήσει άσπρη γενειάδα (από εκεί που ήταν μαύρος εντελώς στο πρόσωπο, έχει κάνει άσπρα γενάκια).
Προ ενός μήνα μετακόμισα με τον κυρ Ρούμπυ από την Ανθούσα που έμενα με τους δικούς μου σε μονοκατοικία, στα Γλυκά Νερά σε πολυκατοικία. Τις πρώτες μέρες γάβγισμα με το παραμικρό. Δεν χρειαζόταν καν να βάλω ξυπνητήρι γιατί 8 που έρχονταν οι διπλανοί (είναι γραφείο δίπλα), με ξυπνούσε να μου το πει ο κύριος!
Τώρα αυτό έχει ελαττωθεί ευτυχώς γιατί το είχα ένα άγχος, δεν σας κρύβω! Αν αφήσω ανοιχτά παράθυρα και ακούσει θορύβους και πάει να γαβγίσει, αν του πω "ΜΗ" δεν θα το επιχειρήσει καν.
Ε, με τους διπλανούς έχουμε το θεματάκι μας όμως! (λογικό θεωρώ γιατί το σκυλί ακούει κάποιον στην πόρτα μου με κλειδιά ή να μιλάει).
Το πρόβλημά μου πλέον είναι στις βόλτες.
Στην Ανθούσα του είχαν επιτεθεί αρκετά αδέσποτα οπότε είχε αρχίσει να αγριεύει λίγο . Και το κακό είναι ότι δεν έβγαζε κανένας άλλος το σκύλο του βόλτα εκεί οπότε η κοινωνικοποίηση που είχαμε κάνει τόσο καιρό, πήγε στράφι.
Είχα βρει μια αδέσποτη γριούλα που είναι φιλική, τη Λίζα. Είχε λίγη υπομονή μαζί της. Όχι πολλά πολλά. Αλλά επιδίωκα να έρχεται σε επαφή σχεδόν καθημερινά. Κάποιες φορές η κυρία Λίζα ερχόταν στην πόρτα του σπιτιού και έκλαιγε για να της πάω τον κύριο Ρούμπυ να παίξουν.
(το "παιχνίδι" ήταν ποιος θα μυρίσει πιο πολύ τον άλλον και ποιος θα κατουρήσει τελευταίος το θαμνάκι.... ) Αλλά από το τίποτα, κάτι ήταν κι αυτό.
Εδώ λοιπόν που ήρθαμε μου φάνηκε παράδεισος από τα τόσα λουριά που έβλεπα να κρατάει ο κόσμος! Επιδιώκω λοιπόν να γνωρίσει σκυλιά. Πολλά σκυλιά. Μικρά μεγάλα μεσαία μαύρα άσπρα. Ακόμα και σκυλιά που κάνουν νιάου (ναι, για γάτες μιλάω).
Ε ο δικός μου αγριεύει!!!!
Στην αρχή γρύλισμα. μετά σήκωμα ράχης και μετά επίθεση.
Δεν ακούει ούτε μη ούτε κάτσε ούτε τίποτα!!!
Με τις γάτες όλα οκ! Τις φοβάται. Τις πλησιάζει με τα πίσω πόδια έτοιμα να φύγουν και μόλις τις μυρίσει θέλει να παίξει (στην μονοκατοικία τάιζα 10 γάτες και με κάποιες από αυτές ο Ρούμπυ έπαιζε και τις άφηνε να μπουν στο σπίτι να του φάνε το φαγητό).
Με κάποια σκυλιά απλά αγριεύει (πχ είναι ένα λαμπραντόρ ελεύθερο και του γάβγισε και γρύλισε κατευθείαν) και με κάποια άλλα, μυρίζεται, και μετά από λίγο -άγνωστο γιατί- αγριεύει !!!
Να πω ότι στις πρώτες μας βόλτες συναντηθήκαμε με ένα μπόξερ ελεύθερο (δεσποζόμενο) το οποίο ήρθε καταπάνω μας με άγριες διαθέσεις και πήγε να με δαγκώσει στο πόδι. Άρπαξα το Ρούμπυ που γρύλιζε και προσπαθούσα να τον ηρεμήσω . Αν και πιο πολύ εμένα προσπαθούσα να ηρεμήσω που ούρλιαζα για βοήθεια και δεν ερχόταν κανείς. Είχα φοβηθεί γιατί δεν ήξερα αν με δάγκωσε ή όχι. (πήγε να μου αρπάξει το πόδι) .
Τι προτείνετε να κάνω;
Να πω ότι ΠΑΝΤΑ είναι στο λουρί και πάντα ρωτάω πριν πλησιάσω άλλο σκύλο. Μόλις αγριεύει, λέω ΜΗ, και σήμερα που έφτασε στο απροχώρητο (σήκωμα ράχης και έντονο γρύλισμα/γάβγισμα/επίθεση, του είπα και κάτσε.
Δεν το άκουσε φυσικά, και τον πίεσα με το χέρι προς τα κάτω όσο του έλεγα κάτσε για να καταλαβει οτι ήθελα να κάτσει. Μόλις έκατσε, περίμενα να απομακρυνθεί το σκυλί και του είπα πάμε και φύγαμε.
Έχω αρχίσει να ανησυχώ. Παλιά ήταν υπερβολικά υποτακτικό σκυλι. Τον πλησιάζανε, και γύριζε ανάποδα. Από την ανθουσα και μετά άλλαξε εντελώς προς το αντίθετο! Θεωρώ ότι είναι επειδή δεν είχε επαφές με άλλα σκυλιά. Σύνολο τόσα χρόνια στην Ανθούσα, είχε έρθει σε επαφή με 4 σκυλιά, τα οποία έβλεπα σπάνια να βγαίνουν βόλτα έξω από το σπίτι και ζητούσα να περιμενουν να βάλω λουρί να βγούμε μαζί τους. Αλλά κι αυτά μετά από λίγο καιρο μάλλον τα βαρεθήκανε και τα έβλεπα απλά σε μάντρες...
)
