Επανέρχομαι μετά από καιρό να σας δηλώσω ότι ναι το πάθαμε ΚΑΙ αυτό (για τους παλιούς που θυμούνται την περίπτωση της Μίλβας με την ηπατική εγκεφαλοπάθεια).
Είμαστε έτοιμοι με βαλίτσες λίγο πριν αναχωρήσουμε για διακοπές, βγαίνει η Audrey για τσίσα (για όσους δεν ξέρουν, μιλάμε για πιτμπουλ 8 ετών πλέον) και τι να δω..αίμα. Σκούρο κόκκινο, σχεδόν καφέ. Η πρώτη σκέψη ήταν για ουρολοίμωξη καθώς θεώρησα ότι είναι αίμα. Της βάζω να φάει όσο μιλάω με κτηνίατρο (σε διακοπές με κλειστό το κτηνιατρικό κέντρο που πηγαίνουμε) και συνειδητοποιώ ότι ο σκύλος δεν τρώει. Που ο σκύλος μου τρώει κι εμένα άμα λάχει. Ξεχνάω τα πάντα από διακοπές, τη βουτάω και την πάω αναγκαστικά στο Λιαπή με την ελπίδα ότι είναι μια απλή ουρολοίμωξη όπως μου είπε ότι ίσως είναι και η δική μου κτηνίατρος.
5-6 ώρες, πολλές εξετάσεις (και αρκετές εκατοντάδες ευρώ) αργότερα, ενώ μου έχουν κοπεί τα πόδια σε συνέχεια ανακοίνωσης από τον εφημερεύοντα γιατρό ότι ΔΕΝ είναι ουρολοίμωξη αλλά κάτι πιο σοβαρό (πιθανολογούσε αιμοπαράσιτο ή αυτοάνοσο) με φωνάζει ο γιατρός και με ρωτάει αν πρόσφατα ο σκύλος έχει αθληθεί έντονα. Πράγματι μια μέρα νωρίτερα είχαμε παίξει κανένα δίωρο με το μπαλάκι αλλά σχετικά χαλαρά (έχουμε παίξει πολύ πιο έντονα - ο σκύλος κολυμπάει 40-45 λεπτά στη θάλασσα σερί). CPK με όριο 120 βγάζει 600. Συνεπώς πιθανότατα μυόλυση..
Τι σημαίνει όμως αυτό; Στην αρχή ηρεμώ και ανακουφίζομαι καθώς ακούω ότι ο σκύλος "χτύπησε" τους μύες του. Όμως δεν είναι τόσο απλό. Δεν χτύπησε απλώς αλλά κατέστρεψε μυική μάζα, απελευθερώνοντας κυταρρικό ιστό στο αίμα (στο πλάσμα συγκεκριμένα). Όλες αυτές οι τοξίνες αποβάλλονται αφού πρώτα περνούν από νεφρούς, συκώτι κλπ, στα ούρα. Βασική επιπλοκή είναι η προσβολή των νεφρών η οποία μπορεί να οδηγήσει και σε ολική κατάρρευση αυτών. Το συκώτι ανεβάζει ALT και ASP (τρανσαμινάσες δηλαδή) και υπάρχει κίνδυνος και για την καρδιά αλλά και για την ουροδόχο κύστη στην οποία συσσωρεύεται πήγμα.
Ο σκύλος άκεφος, ανόρεκτος και αρκετά πεσμένος. Άνοιξε η κτηνίατρός μας εκτάκτως το ιατρείο και κάναμε επαναληπτικές την επόμενη μέρα. Νεφρά οκ, ALT όμως 500 με όριο το 95. Η CPK έχει εκτιναχθεί στο 1200. Ούρα οκ και καλλιέργεια ούρων αρνητική. Μας είχαν δώσει από το Λιαπή αντιβίωση (augmentin) την οποία συνεχίσαμε και προσθέσαμε συμπληρώματα διατροφής για το συκώτι και την ουροδόχο (φυτικά) συν κλινική τροφή. Φάνηκε ένα "φούσκωμα" κάπου στην ωμοπλάτη κοντά - πιθανότατα να χτύπησε εκεί. Επιβεβαιώσαμε τη διάγνωση της ραβδομυόλυσης.
Προχθές (15 μέρες μετά την εμφάνιση σκούρων ούρων) κάναμε δεύτερο υπέρηχο - βγήκε καθαρός και αναμένουμε μεθαύριο επαναληπτικές αίματος. Ο σκύλος έχει επανέλθει από πλευράς διάθεσης και όρεξης, τα ούρα καθάρισαν σε βάθος 2 ημερών. Να την έχουμε βγάλει άραγε καθαρή; Ο γιατρός στον υπέρηχο πάντως (ο γνωστός στο Μαρούσι) μας είπε ότι παρόμοιο περιστατικό του έχει τύχει στο Πανεπιστήμιο...Ευτυχώς γιατί προς στιγμήν τρόμαξα ότι δεν ήταν τόσο σπάνιο όσο μας έχει συνηθίσει..
Όποιος έχει παρόμοιο περιστατικό - ας μου πει πως το χειρίστηκε.
Είμαστε έτοιμοι με βαλίτσες λίγο πριν αναχωρήσουμε για διακοπές, βγαίνει η Audrey για τσίσα (για όσους δεν ξέρουν, μιλάμε για πιτμπουλ 8 ετών πλέον) και τι να δω..αίμα. Σκούρο κόκκινο, σχεδόν καφέ. Η πρώτη σκέψη ήταν για ουρολοίμωξη καθώς θεώρησα ότι είναι αίμα. Της βάζω να φάει όσο μιλάω με κτηνίατρο (σε διακοπές με κλειστό το κτηνιατρικό κέντρο που πηγαίνουμε) και συνειδητοποιώ ότι ο σκύλος δεν τρώει. Που ο σκύλος μου τρώει κι εμένα άμα λάχει. Ξεχνάω τα πάντα από διακοπές, τη βουτάω και την πάω αναγκαστικά στο Λιαπή με την ελπίδα ότι είναι μια απλή ουρολοίμωξη όπως μου είπε ότι ίσως είναι και η δική μου κτηνίατρος.
5-6 ώρες, πολλές εξετάσεις (και αρκετές εκατοντάδες ευρώ) αργότερα, ενώ μου έχουν κοπεί τα πόδια σε συνέχεια ανακοίνωσης από τον εφημερεύοντα γιατρό ότι ΔΕΝ είναι ουρολοίμωξη αλλά κάτι πιο σοβαρό (πιθανολογούσε αιμοπαράσιτο ή αυτοάνοσο) με φωνάζει ο γιατρός και με ρωτάει αν πρόσφατα ο σκύλος έχει αθληθεί έντονα. Πράγματι μια μέρα νωρίτερα είχαμε παίξει κανένα δίωρο με το μπαλάκι αλλά σχετικά χαλαρά (έχουμε παίξει πολύ πιο έντονα - ο σκύλος κολυμπάει 40-45 λεπτά στη θάλασσα σερί). CPK με όριο 120 βγάζει 600. Συνεπώς πιθανότατα μυόλυση..
Τι σημαίνει όμως αυτό; Στην αρχή ηρεμώ και ανακουφίζομαι καθώς ακούω ότι ο σκύλος "χτύπησε" τους μύες του. Όμως δεν είναι τόσο απλό. Δεν χτύπησε απλώς αλλά κατέστρεψε μυική μάζα, απελευθερώνοντας κυταρρικό ιστό στο αίμα (στο πλάσμα συγκεκριμένα). Όλες αυτές οι τοξίνες αποβάλλονται αφού πρώτα περνούν από νεφρούς, συκώτι κλπ, στα ούρα. Βασική επιπλοκή είναι η προσβολή των νεφρών η οποία μπορεί να οδηγήσει και σε ολική κατάρρευση αυτών. Το συκώτι ανεβάζει ALT και ASP (τρανσαμινάσες δηλαδή) και υπάρχει κίνδυνος και για την καρδιά αλλά και για την ουροδόχο κύστη στην οποία συσσωρεύεται πήγμα.
Ο σκύλος άκεφος, ανόρεκτος και αρκετά πεσμένος. Άνοιξε η κτηνίατρός μας εκτάκτως το ιατρείο και κάναμε επαναληπτικές την επόμενη μέρα. Νεφρά οκ, ALT όμως 500 με όριο το 95. Η CPK έχει εκτιναχθεί στο 1200. Ούρα οκ και καλλιέργεια ούρων αρνητική. Μας είχαν δώσει από το Λιαπή αντιβίωση (augmentin) την οποία συνεχίσαμε και προσθέσαμε συμπληρώματα διατροφής για το συκώτι και την ουροδόχο (φυτικά) συν κλινική τροφή. Φάνηκε ένα "φούσκωμα" κάπου στην ωμοπλάτη κοντά - πιθανότατα να χτύπησε εκεί. Επιβεβαιώσαμε τη διάγνωση της ραβδομυόλυσης.
Προχθές (15 μέρες μετά την εμφάνιση σκούρων ούρων) κάναμε δεύτερο υπέρηχο - βγήκε καθαρός και αναμένουμε μεθαύριο επαναληπτικές αίματος. Ο σκύλος έχει επανέλθει από πλευράς διάθεσης και όρεξης, τα ούρα καθάρισαν σε βάθος 2 ημερών. Να την έχουμε βγάλει άραγε καθαρή; Ο γιατρός στον υπέρηχο πάντως (ο γνωστός στο Μαρούσι) μας είπε ότι παρόμοιο περιστατικό του έχει τύχει στο Πανεπιστήμιο...Ευτυχώς γιατί προς στιγμήν τρόμαξα ότι δεν ήταν τόσο σπάνιο όσο μας έχει συνηθίσει..
Όποιος έχει παρόμοιο περιστατικό - ας μου πει πως το χειρίστηκε.
