Ψιλοαρχαιολογική ερώτηση για ασθένειες

[Sara]

Μια φιλενάδα μου αποφάσισε να το ρίξει ξαφνικά στην κυνοφιλία, προφανώς διότι είδε το Μουφ και ένοιωσε μέσα της το κάλεσμα, οπότε πρώτον πήγε εθελόντρια στο PAWS και δεύτερον κάνει μάθημα περί ζώων στην ελληνική λογοτεχνία. Χύνει δε ποταμούς δακρύων για τον άδικο χαμό του Άργου και δε συμμαζεύεται.

Τελοσπάντων, σήμερα διαβάζαμε μαζί από τηλεφώνου τα επιγράμματα για το Στέφανο, το σκυλάκι της Ροδόπης από την Τερμησσό, οπότε η δικιά σου άρχισε να θρηνεί και το Στέφανο. Εκείνο που θέλουμε να σας ρωτήσουμε είναι το εξής, αν φυσικά έχετε τίποτα ιδέες:

Το ένα κείμενο λέει ότι ο Στέφανος εγκατέλειψε το μάταιο τούτο κόσμο ξαφνικά, άρα δεν είχε έρθει η ώρα του, άρα ήταν νέος ως σκύλος. Το άλλο κείμενο μας λέει ότι "έφθινε", δηλαδή έσβησε, άρα υποθέτω σιγά-σιγά.

Τώρα μπορεί να ρωτάω πολύ κακώς, αλλά τι κάνει ένα σκύλο να φθίνει; Άμα μου πείτε ένα σωρό πράγματα, μάλλον δεν μπορούμε να πούμε τίποτα. Εκείνο που με τσαντίζει είναι ότι ο τάφος του βρέθηκε ανέπαφος, αλλά δυστυχώς δε φαντάζομαι ότι οι Τουρκο-Γερμανοί που τον ανακαλύψανε το 19ο αιώνα κρατήσανε τα κόκκαλα, αν και βάλανε τη σαρκοφάγο στο μουσείο της Αττάλειας. Οπότε δεν έχω ιδέα πόσο ήταν ο Στέφανος και δε θυμάμαι καν αν τον αφήσανε μέσα στη σαρκοφάγο (αμφιβάλλω, αλλά ίσως και μπορεί) διότι έχω να πάω Αττάλεια πάνω από 10 χρόνια.

 

[sevah]

Μια ασθένεια που μπορεί να "φθίνει" ένας οργανισμός σε νεαρή ηλικία είναι ο καρκίνος.
Μπορεί να επαληθεύσει και τα δύο κείμενα μια τέτοια εξήγηση.

 

[miminoula]

Δεν ξέρω καθόλου το ιστορικό παρασκήνιο, αλλά ένας σκύλος θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ότι "έφθινε" εξαιτίας κάποιας κατάθλιψης από την απώλεια του ιδιοκτήτη του or something?:-k

 

[skylakos]

Και εμενα το μυαλο μου σε ασθενεια παει...

 

[Sara]

Δεν ξέρω καθόλου το ιστορικό παρασκήνιο, αλλά ένας σκύλος θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ότι "έφθινε" εξαιτίας κάποιας κατάθλιψης από την απώλεια του ιδιοκτήτη του or something?:-k

Όχι, διότι η Ροδόπη έζησε πολύ περισσότερο και μάλιστα όταν τελικά πέθανε ζήτησε να τη θάψουν δίπλα στο σκύλο της!!

 

[foibos]

Aν προσπαθήσουμε να κάνουμε μια μικρή αντιστοιχία με τους ανθρώπους....
Φθίση, λεγόταν η φυματίωση, που ο ασθενής μέσα στην όλη του κατάσταση χάνει βάρος, χάνει δυνάμεις, φθίνει....
Οπότε λέγοντας το αντίστοιχο στον σκύλο θα πρέπει να υποθέσουμε μια ασθένεια που κάνει κάτι αντίστοιχο....ας πούμε κάτι σαν το καλααζάρ ή την ερλιχίωση, από τις σύγχρονες ασθένειες....

 

[Sara]

Τελείως άσχετη ερώτηση: ξέρουμε πότε πρωτοεμφανίστηκε το καλαζάρ και η ερλιχίωση;

 

[Sara]

Α, ορίστε και οι πληροφορίες περί του Στέφανου από παλιό μου ποστ στο οποίο όμως πρόσθεσα κι άλλα:

Mελετούσα πριν χρόνια τις αρχαίες επιτύμβιες επιγραφές της Τερμησσού που ήταν ελληνική πόλη στη Μικρά Ασία. Εκείνο που με εξέπληξε ήτανε ότι όλες οι επιγραφές με την εξαίρεση μιας ήτανε πεζές και γράφανε περίπου τα ίδια, δηλαδή: "Τάδε, Ταδόπουλος, γιος του τάδε, σύζυγος δείνα. Έτσι και κανένας μαλάκας χρησιμοποιήσει τον τάφο αυτό χωρίς άδεια και χωρίς να του ανήκει, θα τον πάρει και θα τον σηκώσει και θα πληρώνει μετά τα μαλλιοκέφαλά του στο Δία Σολυμέα, για κάντε κανά αστείο ρε αρ**δια άμα σας κοτάει". Η εξαίρεση ήτανε ο τάφος ενός σκύλου που η ιδιοκτήτριά του, ονόματι Ροδόπη, πήγε και παρήγγειλε από ποιητή να του γράψει ειδικό επίγραμμα που σώζεται και πρέπει να πλήρωσε μάλιστα τα μαλλιοκέφαλά της για τον τάφο του σκύλου διότι ξέρουμε ότι κάτι τέτοια κοστίζανε πολύ, χώρια το κόστος της επιγραφής και του μαρμάρου. Μάλιστα όταν η ίδια η Ροδόπη πέθανε μετά από πολλά χρόνια ζήτησε και τη θάψανε δίπλα στο σκύλο της!!!!! Παραθέτω και το επίγραμμα για το σκύλο:

Ήταν η χαρά της Ροδόπης
κι όλοι που παίζανε μαζί του τον φώναζαν: "ο γλυκός Στέφανος".

Μνήμα κυνός

Ενθάδε κείται ο Στέφανος που έσβησε απρόσμενα.
Γι' αυτόν έχυσε δάκρυα η Ροδόπη σα να 'ταν άνθρωπος.
Εγώ είμαι ο σκύλος Στέφανος και η Ροδόπη έστησε το μνήμα αυτό για μένα.


Εάν δεν έχετε ασχοληθεί με το αρχαίο επίγραμμα, συνήθως εάν πρόκειται για σημαντικό πρόσωπο, το επίγραμμα αναφέρεται έμμεσα σε ολόκληρο το μνημείο: στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε ένα επίγραμμα που αποτελείται από δυο κομμάτια: οι δυο πρώτοι στίχοι είναι αναφορά στη λύπη της Ροδόπης που δεν μπορεί καν να μιλήσει από τον καημό της, ενώ ο τελευταίος στίχος είναι δεύτερο τρόπον τινά επίγραμμα στο οποίο μιλάει ο σκύλος στο διαβάτη διότι η Ροδόπη του έστησε και στήλη με ανάγλυφη εικόνα του.